Τραγουδάκι εις την “Ελευθερίαν” (επεισόδιο 4ο)

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΑΥΓΗ… ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Τραγουδάκι εις την “Ελευθερίαν” (επεισόδιο 4ο)

37.
Βγαίνουν οι κουτοχωριάτες,
στα ρουμάνια τσ’ αγοράς.
Με τα δίκαννα στις πλάτες,
ένας είναι ο σεβντάς.

38.
Καμουφλάρονται, φερμάρουν,
τα τεχνολογικά “πουλιά”,
όλο στυλ θε να σκοπεύσουν,
την εξελιγμέν’ φουρνιά.

39.
Κι όταν η παλάσκα αδειάσει,
ω, των θαυμάτων απαρχή,
οι θηρευτές δεν κάνουν στάση,
διαγουμούν με πίστωση.

40.
Κάποτε λαμβάνει τέλος,
του κυνηγιού η αχορταγιά.
Κει ψηλά λάμπει το βέλος,
που τους δείχνει τα σκαλιά.

41.
Φορτωμένοι σαν γυρνούνε,
στου σπιτιού τη θαλπωρή,
χολωμένοι αποκοτούνε,
γκρίνια πάλι απ’ την αρχή.

42.
Την ανημποριά που νιώθουν,
για ασύδοτες αγορές,
ασυστόλως στη φορτώνουν.
Μια γελάς και μια κλαις.

43.
«Έταζες πως θα κερνούσες,
της ουσίας σου κρασί.
Πως με μας θα συμμαχούσες,
δίχως παύση κι ενοχή.»

44.
«Τώρα που ελευθεριά ζητούμε,
για όλες μας τις αγορές,
συ τσινάς κι όλο “θα δούμε”,
στάζεις τις αναβολές.»

45.
Έτσι, ακούς (;) σφυρούν τα φίδια,
που φυλάς στον κόρφο σου
και τα χείλη μ’ αηδία,
τα σφραγίζει ο πόνος σου.

46.
Φτύνεις την “ελευθερία”,
που ζητούν, μες το ψωμί.
Κολατσώντας τα θηρία,
να σε φαν και σε μαζί.

47.
Έπειτα στραβά το φέσι,
το φοράς στη κεφαλή,
η γροθιά σου (πώς τ’ αντέχει;),
κρούει θύρα τραπεζική.

48.
Η κυρά – Τράπεζα “ανοίγει”,
κι όσο ορθώνει το κορμί,
τόσο η ψυχή σου σβήνει,
παραδίδοντας πυγμή.

Συνεχίζεται...




ΑΝΑΡΧΙΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ;

Που λες είναι αναρχικοί και αναρχικοί. Μερικοί γίνονται επειδή είναι απόκληροι, επειδή το σύστημα δε τους δέχεται. Επειδή οι κλίκες που κρατάνε τα πόστα τους σνομπάρουν και τους μεταχειρίζονται με υπεροψία. Αν κάποια μέρα παρουσιαζόταν σ’ έναν από δαύτους η νονά της Σταχτοπούτας ,τον έντυνε με κουστούμι φίρμα, έκανε το ρημάδι του παλάτι και το χιλιοξυσμένο κεσέ γιαούρτι κάμπριο, θα γινόταν πιο γιάπης απ’ τους γιάπηδες. Εξουσιαστής των εξουσιαστών. Αρκεί να πιάσουν τη καλή και ποιος χέζει την αναρχία, τις ιδεολογίες και τα οράματα. Γι’ αυτό καίνε μαγαζιά, σπάζουν ΑΤΜ, διαλύουν αυτοκίνητα, καταστρέφουν περιουσίες, επειδή δεν είναι δικά τους. Τα θέλουν, τα ποθούν, αλλά αφού δεν είναι δικά τους καλύτερα να μην είναι κανενός. Αυτοί είναι οι αναρχικοί από ζήλια. Δε τους «παίζουν» οι μεγάλοι στο παιχνίδι τους , ε λοιπόν κι αυτοί τους το χαλάνε. Άμα λάχει και πετύχουν ακάλυπτο κανένα μπάσταρδο εξουσιαστή τον σπάνε στο ξύλο γιατί έχει αυτός το πόστο και τα λεφτά και αυτοί βολεύονται με αέρα κοπανιστό σε παρακμιακά στέκια. Ένας κομίστας (Στ. Ντίλιος 1ο τεύχος Γαλέρα), έβαλε έναν ήρωα του να λέει κάτι πολύ πετυχημένο: «Τους σιχαίνομαι τους μπάτσους. Πρώτα γιατί είναι μπάτσοι και ύστερα γιατί έχουν δουλεία.». Εεε! Τι άλλο;…

Για να γλιτώσουν οι κρατούντες από δαύτους , καλύτερα να τους εντάξουν στις τάξεις τους και να τους κόψουν μια σύνταξη μετανοούντα αναρχικού. Τότε κι αυτοί για να μη τη χάσουν, θα γίνουν τα καλύτερα παιδιά, οι καλύτεροι γλείφτες. Πώς έγινε στη Γαλλία που κάτι ραπ συγκροτήματα, προ εξεγέρσεως των απόκληρων καταναλωτών, βρίζανε το κεφάλαιο; Ε, μετά τους πήραν οι πολυεθνικές, τους ντύσαν με πολύ φευγάτα μοντελάκια, τους βγάλαν κι από ένα δίσκο και τους μοστράρισαν ως η νέα επαναστατημένη γενιά. Οι στιλάτοι επαναστάτες σε πόζες για lifestyle περιοδικό. Έτσι γίνονται οι αναρχικοί τα δικά μας παιδιά. Με το χάδι, με φροντίδα και προδερμ. Κανείς τους δε δαγκώνει το χέρι που τους χαϊδεύει.

Με τους άλλους τι γίνεται όμως; Αυτούς που καίνε και σπάζουν από αηδία, από ανία, επειδή νιώθουν πως τίποτα απ’ αυτά, που τα αντικείμενα αντιπροσωπεύουν, δε τους εκφράζει; Που ουσιαστικά βρίσκονται σε αδιέξοδο και χτυπιούνται στους τοίχους; Ε, λοιπόν μ’ αυτούς δε γίνεται τίποτα. Ή θα βουλιάξουν σιγά σιγά σε εξαρτήσεις που τους κάνουν να ξεχνιούνται. Ή θ’ αυτοκτονήσουν μια κι έξω. Ή θα τους μπαγλαρώσουν και θα ξυπνήσουν μια μέρα μ’ ένα κλομπ στο κώλο. Ή θα γίνουν καλλιτέχνες, μετουσιώνοντας την απελπισία τους σε μια ακολουθία από κύκνεια άσματα, που συγκλίνει στο έρεβος. Ή…Ή θα οργανωθούν επιτέλους και θα διεκδικήσουν με πράξεις τα θέλω τους. Είναι δυνατόν αναρχία να συμβαδίσει με οργάνωση; Μήπως τελικά η αναρχία είναι μόνο για τα ανένταχτα φρικιά, κάτι που τους δίνει άλλοθι για ομφαλοσκόπηση και για σπασμωδικές εκρήξεις; Αναρχία για την αναρχία και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Κι όμως…Αναρχία σημαίνει ελευθερία , αμφισβήτηση, να μη σκύβεις το κεφάλι μπροστά στον πάσα ένα που σου δίνει ψίχουλα και σε βάζει στο ζυγό. Που σου δίνει laptop, κινητά και dvd-players με αντάλλαγμα τη ψυχή , που σε βάζει να επαναλαμβάνεις ομολογία πίστεως στις πιστωτικές σου και μάλιστα σε απευθείας σύνδεση με κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο ξοδεύοντας άδοξα τα 15 λεπτά δημοσιότητας που έχεις ο καημένος. Όλα αυτά συνεπάγονται οργάνωση. Οργάνωση για διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών ελευθερίας , την εξάλειψη των εξουσιαστών που γίνονται ολοένα και θρασύτεροι υπονομεύοντας τα αυτονόητα , τα κεκτημένα δικαιώματα - δικαίωμα στην εργασία, στην 8ωρη εργασία , στους σωστούς μισθούς αυτής της εργασίας – που τελικά δεν είναι διόλου κεκτημένα. Ίσα ίσα είναι υποχρέωση κάθε γενιάς να τα επαναδιεκδικεί. Αλλιώς δε της ανήκουν. Ανήκουν στους προηγούμενους. Αυτό είναι αναρχία , ο αγώνας για αποδέσμευση απ’ τους προηγούμενους, που ξέχασαν σιγά σιγά τους δικούς τους αγώνες και πατρονάρουν αυτούς που βρίσκουν εύκαιρους. Θα αποδείξω ότι ένας τέτοιος αγώνας όχι μόνο επιβάλλεται, αλλά είναι η φυσική συνέχεια της ιστορίας.

α) Οι των θετικών επιστημών (μαθηματικοί, φυσικοί, βιολόγοι...) γνωρίζουν τα δυναμικά συστήματα και το κλασσικό παράδειγμα πληθυσμιακής δυναμικής, θηράματα - κυνηγοί (ή αλλιώς, μικρά – μεγάλα ψάρια). Οι πληθυσμιακές μεταβολές του συστήματος θηράματα – κυνηγοί, μαθηματικοποιούνται με ένα σύστημα 2 διαφορικών εξισώσεων πληθυσμού για τα δύο είδη ( x για το θήραμα και y για τον κυνηγό) : x΄ = (α-p*y)*x , y΄= -( b-q*x)*y (εξισώσεις Voltera)
Κατ’ αναλογία ένα παράδειγμα κοινωνικής δυναμικής θα μπορούσε να είναι το σύστημα : εξουσιαστές – αναρχικοί. Οι αντίστοιχες εξισώσεις ,γραφικά, θα περιέγραφαν τις εξής κυκλικές μεταβολές των δύο πληθυσμών: Μια αύξηση του πληθυσμού των εξουσιαστών και της αποθράσυνσης αυτών, οδηγεί σε μια ανάλογη αύξηση του πληθυσμού των αναρχικών και της οργής αυτών. Μέσα από αγώνες και δραστικές διεκδικήσεις των δικαιωμάτων που καπηλεύονται οι εξουσιαστές, ο πληθυσμός των εξουσιαστών μειώνεται και όσοι απομένουν αναδιπλώνονται. Λόγω του ότι έχει επέλθει μια σχετική τάξη και τα διεκδικούμενα έχουν κατοχυρωθεί, οι αναρχικοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης άρα αρχίζει να μειώνεται και αυτών ο πληθυσμός. Όμως σημαντική μερίδα των «παλιών» αναρχικών μεθώντας απ’ τη «νίκη», πιστεύοντας ότι αυτοί κατέχουν τη συνταγή για ένα καλύτερο κόσμο και έχοντας φθαρεί απ’ το χρήμα που μοιραία έπεσε στα χέρια τους , γίνονται οι νέοι εξουσιαστές. Οι οποίοι νέοι εξουσιαστές, ενωμένοι με τους παλιούς και εξ’ αιτίας του ότι δε βρίσκουν αντίσταση, αρχίζουν πάλι να αυξάνονται και να αποθρασύνονται. Έτσι κλείνει ο κύκλος και αρχίζει η ίδια ιστορία πάλι απ’ την αρχή.

Η περίοδος των κυκλικών αυτών μεταβολών θα πρέπει να είναι γύρω στα 30-35 χρόνια. Διότι αν κάποιος αντιεξουσιαστής κάνει τον αγώνα του εναντίον αυτών που τον καταδυναστεύουν στα 25 του χρόνια, μετά έχοντας κατοχυρώσει τα δικαιώματα του, μπορεί απερίσπαστος να ασχοληθεί με την ανοικοδόμηση του δικού του καλύτερου κόσμου, να πιστέψει πολύ στην αλήθεια αυτού του κόσμου, να απορρίπτει αλαζονικά οποιαδήποτε προτεινόμενη καινοτομία και γενικά να συμπεριφέρεται ως ο Μέγας Αναντικατάστατος. Όλα αυτά προλαβαίνει να τα κάνει άνετα μέχρι τα 55-60 του, οπότε τα νέα , οργισμένα, αντιεξουσιαστικά φυντάνια θα αντεπιτεθούν.
-Αναρωτιέμαι αν θυμάται κανείς ποια ήταν η τελευταία φορά που οι καταπιεζόμενοι σήκωσαν κεφάλι. Πριν 30-35 χρόνια ίσως;-

β) Έστω η απεικόνιση Xn = 2^n * Xo (1) , όπου Χο είναι ένα αρχικό σημείο ή αλλιώς μια αρχική συνθήκη.
Αν πάρω για αρχικό σημείο το Χο΄= Χο+ε με Abs(ε)<<1>Παρατηρούμε δηλαδή ότι μικρές μεταβολές στις αρχικές συνθήκες προκαλούν μεγάλες αποκλίσεις σε «βάθος χρόνου» . Άρα μια μικρή οργανωμένη κινητοποίηση των καταπιεζομένων, μια μικρή αλλαγή στις σημερινές συνθήκες, μπορούν να προκαλέσουν τρομερές μελλοντικές αλλαγές.Επειδή μάλιστα οι απεικονίσεις και τα μοντέλα που φιλοδοξούν να τυποποιήσουν τις κοινωνικές μεταβολές είναι πολύ πιο πολύπλοκα απ’ την ταπεινή απεικόνιση (1) , μικρές (αναρχικές) μεταβολές στις αρχικές συνθήκες τους θα είχε ως αποτέλεσμα χαώδης αποκλίσεις.

γ) Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης πράξεων σ’ ένα πρόβλημα ενδέχεται ορισμένα ενδιάμεσα αποτελέσματα υπολογισμών να στρογγυλοποιούνται. Πολλές όμως διαδοχικές στρογγυλοποιήσεις δημιουργούν το εξής ανεπιθύμητο: Το τελικό αποτέλεσμα του προβλήματος διαφέρει κατά πολύ απ’ την πραγματική τελική του λύση (αν υποτεθεί δηλαδή ότι δε γίνονταν οι στρογγυλοποιήσεις). Έτσι και οι εξουσιαστές στρογγυλοποιούν ασύστολα, κόβουν από παντού δεκαδικά ψηφία, φέρνοντας με το ζόρι στα μέτρα τους τον κόσμο. Αποτέλεσμα; Ένας λάθος κόσμος, που διαφέρει κατά πολύ από αυτόν που πραγματικά οφείλει ο κάθε άνθρωπος στον εαυτό του , αν θέλει να λέγεται άνθρωπος. Ας γίνουμε εμείς τα δικά τους σφάλματα στρογγυλοποίησης. Που δεν υπολόγισαν, που πέταξαν ελαφρά τη καρδία έξω απ’ το παιχνίδι. Ο επαναϋπολογισμός, με μας μέσα, θα φέρει το σωστό αποτέλεσμα.

Είναι φυσικό η εξουσία να φθείρει, να κάνει κάποιους αλαζονικούς , ηγεμονικούς. Δεν είναι φυσικό όμως κάποιος νέος να σκύβει το κεφάλι και να βολεύεται με το κόκαλο που του πετάνε να γλύψει. Σ’ αυτήν ακριβώς τη κατάσταση έχουμε περιέλθει αδέρφια…10000 έλληνες κονταροχτυπιούνται για εισαγωγή στη μεγάλη του γένους σχολή, αυτή του Fame Story. Γλύφουν κριτικές επιτροπές 50άρηδων για να παίξουν στο στημένο τους παιχνίδι. Γιατί; Γιατί θέλουν τις αξίες που τους πασάρουν γι’ αληθινές : φήμη (με οποιονδήποτε τρόπο), χρήμα (χωρίς κόπο), λαμπερή μόστρα (να καλύπτει το απέραντο κενό). Καλά στήσαν το σκηνικό. Άντε ανδρείκελα …Παίξτε! Και σεις οι άλλοι …Χειροκροτήστε!

Ευτυχισμένη η 17η Νοέμβρη


Υ.Γ. Πέμπτη 15: Τμήμα Μηχανολόγων