Τα Πανεπιστήμια είναι κάτι ανάλογο με τις Εκκλησιές… Όπως αυτές φέρονται ως τα καταλληλότερα μέρη για ηθικό εξαγνισμό και ψυχική ανάταση, έτσι και τα Πανεπιστήμια προβάλλονται ως κατεξοχήν λατρευτικοί τόποι του Ορθού Λόγου, οπού επιτυγχάνεται η πνευματική εξύψωση. Και στις δυο περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι τόσο ισχνά (και σε πολλές περιπτώσεις τραγελαφικά αποκλίνοντα), ώστε δε δικαιολογείται η φήμη των εν λόγω χώρων…
Τρίτη 27/5/2008 ώρα 3:48 μ.μ.
Τόπος: Τμήμα Πληροφορικής, έξω απ’ τ’ αμφιθέατρο του κτιρίου Β
Κολλάω 2 αφίσες που σκιτσάρουν την οργή μου, για την παράλογη αύξηση του αστικού φοιτητικού εισιτηρίου στο 1 ευρώ!
Μέσα στο αμφιθέατρο γίνεται χαμός… Συνέλευση για την συνέχιση ή όχι των καταλήψεων, γαρ. Κάποιος αγορεύει δίχως σταματιμό, επικουρούμενος απ’ ένα μικρόφωνο, αλλιώς δε θ’ ακουγόταν μέσα στη γενική οχλαγωγία.
«Τι το ζορίζεις φίλε; Κατάληψη θες; ΟΚ! Τα επιχειρήματα τι τα θες;»
Πάνω που πάω ν’ ανέβω στο ποδήλατο και να τη κάνω, να σου και εμφανίζεται ένας φίλος μου, καβάλα κι αυτός στο ποδήλατο. Αφού χαιρετηθήκαμε, τον ρωτώ:
- «Τι γίνεται Τ***α; Πού πας;»
- «Να… εδώ στη συνέλευση, που γίνεται για την κατάληψη και να δω τι γίνεται με κάτι εργασίες που πρέπει να πάρω…»
- «Και συ, τι λες, θα υποστηρίξεις την κατάληψη;»
- «Εγώ πάντα όταν είναι να γίνει κατάληψη, είμαι μέσα!»
Παίζω με τη κεφαλή μου ένα "ναι" και λέω:
- «Α… Εντάξει. Εγώ δε συμφωνώ καθόλου με τις καταλήψεις…»
Ο Τ***α γνέφει κι αυτός καταφατικά. Και η δικιά μου γνώμη, εντάξει είναι…
Τόσο καιρό, μέσα από τούτα τα γραφτά, υποστηρίζω την άποψη ότι για να αποκτήσει το Πανεπιστήμιο το νόημα που βαυκαλίζεται, αρκεί να υπάρξει σύνδεση μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του και των δραστηριοτήτων των κοινωνικών ομάδων που το έχουν ανάγκη. Έτσι μόνο θα μπορούσε ν’ ανθίσει πραγματικά η επιστήμη και η φιλοσοφία της, η ουσιαστική (όχι κομματική) πολιτική και η τέχνη.
Για να γίνουν όμως όλ’ αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα Πανεπιστήμια να είναι ανοιχτά και οι φοιτητές επί ποδώς.
Αν δεν προκείται να υπάρξει μια τέτοιου είδους (πολλοί θα πουν, χιμαιρική) δραστηριότητα, τότε, ούτε γω βλέπω το λόγο ν’ ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Το αντίθετο μάλιστα, κάλιο να τα κάψουν μια καλή, με όλο τους το περιεχόμενο.
Και ακόμα, ν’ αφήσουν τη φωτιά να επεκταθεί έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, να κάψει και τη κενονία με την οποία συνδιαλέγεται ο Κενός του Λόγος.
Πέμπτη, Μαΐου 29, 2008
Κάψτε τα Πανεπιστήμια να φωτιστεί το σκοτάδι
Κυριακή, Μαΐου 25, 2008
Τα αστικά εισιτήρια να τα ακυρώσετε στο ΚΩΛΟ ΣΑΣ!
Κάποια μέρα, όταν θ’ ανοίξουν οι σχολές
και σχόλη θα ‘ναι μόνο η σκέψη μας,
θα σας κόψουμε τα μακρυδάχτυλα χέρια
και θα τα βάλουμε να ληστέψουν,
όσα ληστέψατε από μας.
Παρασκευή, Μαΐου 23, 2008
Κωδικό όνομα: «ΠΑΜΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ» (Πιλοτικό πρόγραμμα ποδηλατοπορειών προς το Πανεπιστήμιο)
Η αρχή γίνηκε σήμερα το πρωί. Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα είχαμε κανονίσει χτες το απόγευμα. Δηλαδής… κάπως έτσι. Διότι τελικά, πραγματοποιήθηκε η ποδηλατοπορεία προς τα Πανεπιστημιακά εδάφη των 10:30π.μ. από ένα καραβάνι 6 ποδηλάτων.
Θα πεις πως το 6 δεν αντιπροσωπεύει και μεγάλα πράματα, μεγάλες αλλαγές.
Χμ, και για να ‘χουμε καλό ρώτημα, πες μου ένα μεγάλο πράμα που να ξεκίνησε απ’ το χίλια. Και μαθηματικά να το δει κανείς, δε στέκει. Οι μικροί αριθμοί έχουν τη δυναμική και τη ζωτικότητα να αναπτυχθούν, να παράγουν το όραμα. Όταν παραφάν και παραφουσκώσουν, τότε ο κουρνιαχτός κατακάθεται και τα πράγματα μπαίνουν σε μια ρουτινιάρικη γραμμή. Τότε άλλες μονάδες, με άλλες σχέσεις, πρέπει να αναμοχλεύσουν τα πράγματα.
Ο Γαβριήλ είχε δεμένα 3 συμβολικά μπαλόνια, φουσκωμένα με ήλιον, στη σχάρα του ποδηλάτου του (ένα κίτρινο, ένα πράσινο και ένα γαλάζιο = ήλιος, γη, ουρανός) και μια επιγραφή: «UNI-RIDE». Ο Άρης κοτσάρισε κι αυτός τη ταμπέλα του, που διαλαλούσε πως «ΠΑΜΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ». Εμείς οι άλλοι δε λέγαμε τίποτα, μόνο επιδιδόμασταν σε πεταλιές σε στυλ ελεύθερου καβαλάρη.
Και είχε φάση να βλέπουμε τα αστικά να μας προσπερνούν επί της Πανεπιστημίου, με μέσα όλους αυτούς που αδιαμαρτύρητα δίνουν το 1 ευρώ του φοιτητικού εισιτηρίου. Μας κοίταζαν κι αυτοί, αν και δε ξέρω αν σκέφτονταν τίποτα. Το μέλλον θα το πει.
Στο κυλικείο του Φυσικού (– Μαθηματικού), κάτω απ’ τη πιλοτή, πάνω στα κάγκελα που αράζουν τα 2-3 ποδήλατα των φοιτητών που συνηθίζουν κι έρχονται με δαύτα, κόλλησα ένα χαρτόνι, που ‘χα ‘τοιμάσει από βραδύς. Τα μαύρα γράμματα σχημάτιζαν τη φράση: «ΠΑΡΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ, ΟΧΙ ΔΑΝΕΙΟ ΓΙΑ ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»
Τελικά το κέρδος ήταν μεγάλο: Δυο απ’ τα παιδιά που ήταν μαζί μας, πρώτη φορά «τολμούσαν» να ανέβουν στο Πανεπιστήμιο με το ποδήλατο. Αποδείχθηκε ότι δεν είναι και τόσο φοβερό!
- «Τι φοβόσουν Μαργαρίτα και δεν ανέβαινες τόσο καιρό με το ποδήλατο;»
- «Τι φοβόμουν;»
- «Ναι, τι σε τρομάζει ρε παιδί μου; Πες τις φοβίες σου σε μας ρε Μαργαρίτα!», το ρίχνουμε όλοι στη πλάκα.
- «Αυτό που φοβάμαι είναι οι αράχνες! Φοβόμουν μήπως καθώς πηγαίνω Πανεπιστήμιο πεταχτεί καμιά μεγάλη μπροστά μου!», γελάει η Μαργαρίτα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΑ:
Για να πας Πανεπιστήμιο μπορείς να ακολουθήσεις 3 διαδρομές:
1) Πανεπιστημίου
2) Έλληνος Στρατιώτου
3) Εθνική
Υ.Γ. Λέμε να καθιερώσουμε το ποδηλατικό καραβάνι μια φορά τη βδομάδα (συνταγή γιατρού για καταστολή κάθε ποδηλατικής φοβίας και για ανάπτυξη αντιδραστικής συνείδησης!)
Αφιερωμένο στον Άρη, τον Γαβριήλ, τη Μαργαρίτα, τον Γιάννη και τον Γιάννη
Πέμπτη, Μαΐου 22, 2008
Ποδηλατοπορεία στο Πανεπιστήμιο (1 ευρώ δε δίνουμε ρε, για να ψωνίσουμε τα αστικά σας εισιτήρια!)
Λοιπόν αύριο το πρωί (Παρασκευή 23/5) οι Ποδηλάτες-ισσες Πάτρας, οργανώνουν 2 πορείες προς το Πανεπιστήμιο, διαμαρτυρόμενοι για τις εξωφρενικές τιμές του αστικού και προωθώντας την ιδέα του ποδηλάτου ως μέσο μεταφοράς.
Ώρες εκκίνησης: 8:30 π.μ. (η πρώτη) και 10:30 π.μ. (η δεύτερη)
Τόποι συγκέντρωσης: Πλατεία Γεωργίου ή Πλατεία Αγίας Σοφίας (όπως βολεύεται ο καθείς…)
Οι ώρες εκκίνησης θα τηρηθούν αυστηρά, ώστε στο Πανεπιστήμιο να βρισκόμαστε την ώρα που αρχίζουν οι παραδόσεις (των 9:00 και των 11:00).
Θα είμαστε όλοι εκεί!!!!
Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008
«Νο6 ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ – ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ»: Αστικό - λιμουζίνα για σαρδέλες παστές
Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται.
Βγαίνω απ’ το σπιτάκι μου και θέλω να πάω Πανεπιστήμιο, στο Ρίο.
Στάση στο περίπτερο για αγορά ενός βασικού αγαθού, αυτού της μετακίνησης μου, που αντιπροσωπεύεται από το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου.
Βγάζω άνετη 1 ευρώ, έχοντας υπόψη μου ότι θα πληρώσω την ήδη ε ξ ω φ ρ ε ν ι κ ή τιμή των 85 λεπτών, που έχει ένα αστικό φοιτητικό εισιτήριο. Και περιμένω τα ρέστα μου: 15 λεπτά! Αδίκως τα περιμένω, διότι το εισιτήριο έχει πάει 1 ΕΥΡΩ… Πάσο!
Η τιμή του εισιτηρίου έχει αυξηθεί κατά 15 λεπτά, δηλαδή 50 ολοστρόγγυλες παλιές δραχμές…
Αλλά εγώ σαν ηλίθια, τα δίνω, τα παραχωρώ, αντί να ζητήσω το ευρώ μου πίσω και να την κάνω προς Πανεπιστήμιο με το ποδηλατάκι μου. Αλλά δεν πειράζει, διότι αύριο είναι μια άλλη μέρα και σίγουρα το αστικό – λιμουζίνα «Νο6 ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ – ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ» θα κάνει πολύ καιρό να μεταφέρει την αφεντιά μου, αν δεν μεταλλαχτεί σε πραγματικά λαϊκό μέσο μεταφοράς.
Φτάνω το λοιπόν στο Πανεπιστήμιο, αλλά το Πανεπιστήμιο έχει κατεβάσει ρολά για ένα ακόμη διήμερο (έχουν ήδη προηγηθεί 2 διήμερα καταλήψεων μέσα στον Μάρτη και θέλει κι ο Μάης τη δόση του…) κι έτσι ανέβηκα στα Πανεπιστημιακά εδάφη τσάμπα και βερεσέ, πληρώνοντας 1 ευρώ! Πάει να πει, ότι και όρθια κοιμάμαι και ξενοδοχείο πληρώνω!
Ωραία, παίρνω αμπάριζα και βγαίνω, δηλαδή επιστρέφω αμέσως στην Πάτρα, αφού ψωνίζω απ’ το κυλικείο του Μαθηματικού άλλο ένα εισιτήριο και κάνω το μνημόσυνο ενός ακόμη ευρώπουλου.
Μέσα στο λεωφορείο που γίνεται χαμός, μπουκάρει ο ελεγκτής και βλέποντας ότι στο πίσω μέρος του λεωφορείου δεν είμαστε αρκετά πήχτρα, μας λέει να μετακινηθούμε λίγο για να χωρέσουν κι άλλοι.
Μια κοπελιά φωνάζει αυθάδικα: « ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΣΤΕ!»
Ο ελεγκτής την ψέγει για εγωισμό : «Ζεσταίνεστε; Δηλαδή τι θα πάθετε αν στριμωχτείτε λιγάκι και χωρέσουν κι άλλοι συμφοιτητές σας;»
Η κοπελιά ξαναφωνάζει: «ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ 1 ΕΥΡΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ!».
Εγώ δε ζεσταίνομαι. Βράζω. Βράζω για τα 2 ευρώ που πέταξα, βράζω για τα αμέτρητα ευρώ που έχω πετάξει, πληρώνοντας «ποιοτική» μεταφορά, «ποιοτική» παιδεία, «ποιοτική» διατροφή, για να τα παραλάβω σκάρτα.
Βράζω που πληρώνω τον κούκο, αηδόνι…
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ:
1) Όποιος έχει αυτοκινητάκι και τραβάει κατά Πανεπιστήμιο, ας κάνει μια στάση σε κάποια στάση αστικού και ας πάρει μαζί του κάμποσους φοιτητές που ξεροσταλιάζουν. Με τον όρο βέβαια να τσοντάρουν όλοι στην βενζίνα. Για να τον καταλαβαίνουν πιο εύκολα, μπορεί να βάλει στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του ταμπέλα που να λέει «ΠΑΕΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ»
2) Όσοι έχουν ποδήλατα, να μη φοβηθούν να τα χρησιμοποιήσουν. Μπορούν επίσης να φορούν μπλούζες με το σύνθημα: «Ένα ευρώ δε βρίσκω, γι’ αυτό και παίρνω ρίσκο.». (ΘΕΛΩ ΠΟΔΗΛΑΤΟΛΩΡΙΔΑ ΡΕΕΕΕ! Να με πηγαίνει γραμμή Πανεπιστήμιο!)
3) Δε θα ‘ταν άσχημη μια πεζή πρωινή πορεία από το σύνολο (να πούμε και κανένα αστείο μπας και το πάρουν σοβαρά) των φοιτητών, από την Πάτρα προς το Πανεπιστήμιο, μπλοκάροντας την Πανεπιστημίου.
Σάββατο, Μαΐου 17, 2008
ARTWARE FESTIVAL 16 – 18 Μάη στο τμήμα Πληροφορικής Πατρών
Την προηγούμενη Παρασκευή ήμουν πλατεία Όλγας με τους σκιτσοπίνακες μου και το fanzine αντάμα, δίνοντας το παρόν στο φεστιβάλ των Ποδηλατών-ισσων Πάτρας.
Τούτη την Παρασκευή να ‘μαι πάλι στο φεστιβάλ που διοργανώνει η καλλιτεχνική ομάδα ARTWARE στο τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών.
Το πρόγραμμα (www. artwarefestival.gr) περιλαμβάνει εκθέσεις κόμικς – φωτογραφίας – ζωγραφικής, προβολές ταινιών και συναυλίες βραδινές βεβαίως, βεβαίως.
Τα λεωφορειάκια κυκλοφορούν μέχρι τις 2 το ξημέρωμα για χάρη του φεστιβάλ…
Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008
ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ 9-10 ΜΑΪΟΥ (με τα ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ και σώα τα φρένα)
Έχουμε το λοιπόν και λέμε… Οι Ποδηλάτες-Ποδηλάτισσες Πάτρας, διοργανώνουν φεστιβάλ καλλιτεχνικό υπέρ πίστεως ποδηλάτου!
Στη πλατεία Όλγας λέγεται ότι θα γίνει και φέτος το “έλα να δεις”, με κουκλοθέατρα, μουσικές, χορούς και εκθέσεις (βλέπε πρόγραμμα στην αφίσα του φεστιβάλ).
Θα ‘ναι κόσμος πολύς εκεί, θα ‘μαι και γω (με τα σκίτσα μου) να τραβάω δαγκωνιές, έλα και συ να γίνουμε μια ωραία ατμόσφαιρα (και άμα έχεις τίποτα καλλιτεχνικό να παρουσιάσεις με θέμα το ποδήλατο, τόσο το καλύτερο, φορτώσου το και αριβάρισε).
Αυτάαα… Και τώρα πάρτε ένα ποδηλατικό κόμικς δώρο.
με τα ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ και σώα τα φρένα
Ποδηλατική (= Πολιτική + Πολιτισμική) Συνείδηση
Ρε μάγκα! Ναι… σένα το λέω, που οδηγείς άνετος την αμαξάρα σου!
Σα να μου φαίνεται ότι το αυτοκίνητο, έχει πάρει κάτι απ’ τη φάτσα σου.
Μπας και έδωσες παραγγελιά στο εργοστάσιο, να στο μαστορέψουν κατ’ εικόνα και ομοίωση; Τους έστειλες φωτογραφία ή τα γονίδια σου σε μπουκαλάκι;
Για να ξέρω, δηλαδής, πώς συμβαίνει αυτό το θάμα:
- Όσο πιο ευτραφής γίνεσαι, βρε άνθρωπε, τόσο πιο ανοικονόμητη γίνεται η αυτοκινητάρα σου!
- Όσο πιο αδιάφορα φουμέρνεις μες τα μούτρα των άλλων, τόσο πιο πολύ ντουμανιάζει η εξάτμιση του carου σου!
- Όσο πιο δυσκίνητος, νωθρός, βολεμένος και καναπεδόπληκτος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ το αυτοκίνητο σου κολλάει στην κυκλοφορία. Τόσο πιο αργά τσουλάει στους δρόμους της Πάτρας!
- Όσο πιο ασυνείδητα ρυπαίνεις τους δρόμους με ότι σκουπίδι βρεθεί στα χέρια σου, τόσο πιο ρυπογόνο για το περιβάλλον γίνεται και το μοτόρι σου!
- Όσο περισσότερο δε σέβεσαι τον συμπολίτη σου, τόσο πιο χαλαράααα αράζει η «μαούνα» σου, πάνω σε διαβάσεις και πεζοδρόμια.
- Όσο πιο ρατσιστικά αντιμετωπίζεις τους ξένους, τόσο πιο επιθετικά σπιντάρει το αμάξι σου, στη θέα τους!
- Όσο περισσότερο βουλιάζεις στη κατανάλωση, τόσο πολλαπλασιάζονται τα «θέλω» του αυτοκινήτου σου.
- Όσο πιο άσκεφτα δανείζεσαι απ’ τις τράπεζες, τόσο πιο πολλά μηδενικά κολλάνε στην αξία του αμαξιού σου.
- Όσο πιο εγκληματικά μεθοκοπάς πριν οδηγήσεις, τόσο πιο μεθυσμένα σβουρίζει το «αγωνιστικό» σου στους δρόμους, λες κι έχει καταπιεί λίτρα αλκοολούχας μπεζίνας!
- Όσο πιο αναίσθητος γίνεσαι απέναντι στους πολέμους, που γίνονται στο όνομα του πετρελαίου και αδιαφορείς για τα χιλιάδες θύματα (νεκρούς, ανάπηρους, υποσιτισμένους, μετανάστες…) που αυτοί προκαλούν, τόσο πιο αναιδώς η αμαξάρα σου ρουφάει τη «κόκκινη» βενζίνη!
Όσο…
Γι’ αυτό σου λέω ρε μάγκα. Μην είσαι τόσο άνετος.
Δεύρο όξω εκ της αμαξάρας σου και καβάλα το ποδήλατο, να ξεσκουριάσουν τα καημένα τα γόνατα σου.
Και θα δεις ρε μινάρα, θα δεις… Σε λίγο καιρό, θα μοιάζεις με… ποδήλατο.
Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008
Στροβιλισμός (Τίποτα. Απλώς χιόνισε στο δωμάτιο…)
Τόσα χρόνια άνθρωπος
και τίποτα δε κατάλαβες ακόμα.
Άνθρωπος μέσα στους ανθρώπους… Χα!
Δεν είμαστε καλά.
Ανασαίνω:
Ανασταίνω τις αμφιβολίες.
Αναστενάζω τους καημούς.
Αναστέλλω τους φόβους.
Ανατέλλω τις ελπίδες.
Τόσα χρόνια άνθρωπος… Ανατέλλω.
Τόσα χρόνια,
καλύφτηκαν με ένα λεπτό στρώμα μελαγχολικής σκόνης,
που χιόνισες.
Δε θα ξεσκονίσω τίποτα.
Είναι η σειρά σου.
****ΣΜΕΡΝΑ****