fanzine "ΣΜΕΡΝΑ" (τεύχος -514)

Το τεύχος -514 Ν.Μ.Ε.Π. , του fanzine "ΣΜΕΡΝΑ", είχε κυκλοφορήσει στις 17/11/2007, δηλαδή πριν 13 μήνες...
Έχει θέμα τη γιαλαντζή Ελευθερία, που μας σερβίρεται για γνήσιο πράμα.
Τώρα μπορείτε να το downloadιάσετε ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Πρόκειται για επίκαιρο... δωράκι...

Εξ απαλών ονύχων...

Εξ απαλών ονύχων, οι καρδιές μας
χτυπάνε για κάτι παραπάνω από ένα κόκαλο.
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Διαρροή θεμάτων ΑΣΕΠ για τους Εκπαιδευτικούς

Διαγωνισμός Εκπαιδευτικών 21 Δεκεμβρίου 2008
Διδακτική Μεθοδολογία και Παιδαγωγικά

Θέμα 1ον :
Το σχολείο ευθύνεται , κατά ένα μεγάλο μέρος, για τη διαπαιδαγώγηση του αυριανού πολίτη. Η ελληνική πολιτεία διανύει μια μακρόχρονη περίοδο οικονομικής και ηθικής κρίσης, όπως γίνεται φανερό και απ’ τα καθημερινά σκάνδαλα.
α) Κατά την άποψη σας, τι δε πήγε καλά στη σχολική διαπαιδαγώγηση των σημερινών ενηλίκων;
β) Ως αυριανός εκπαιδευτικός, πώς θα ασκούσατε το εκπαιδευτικό κομμάτι της εργασίας σας, ώστε να διαμορφώσετε πραγματικά δημιουργικούς και ευσυνείδητους πολίτες;

Θέμα 2ον :
Ο καθηγητής έρχεται καθημερινά σε επαφή με εφήβους, που λόγω της εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας τους και του παρορμητισμού τους, συχνά προβαίνουν σε αυθόρμητες, φαινομενικά παράλογες ή άτακτες ενέργειες. Παράδειγμα αυθόρμητης μαθητικής κίνησης, είχαμε πρόσφατα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από αστυνομικό.
α) Με ποιο τρόπο θα αντιδρούσατε, αν οι μαθητές σας έκαναν κατάληψη στο σχολείο οπού διδάσκετε;
β) Τι θα τους συμβουλεύατε σε περίπτωση που κατέβαιναν σε πορεία;
γ) Ποια θα ήταν η απάντηση σας, στην εύλογη απορία των παιδιών, για το τι είδους σεβασμό θα πρέπει να έχουν απέναντι σε εξουσίες και αρχές, που απαξιώνουν τη ζωή τους;

Αναπτύξτε με σαφήνεια και όσο πιο εμπεριστατωμένα γίνεται, τις απόψεις σας.

(Τα παραπάνω θέματα διέρρευσαν από την φετινή εξεταστική επιτροπή του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς. Οι μελλοντικοί διδάσκοντες (χάρις εμάς) έχουν πραγματικά μια χρυσή ευκαιρία να τα μελετήσουν, να φτιάξουν σκονάκια και να διαπρέψουν στις Σαββατοκυριακάτικες εξετάσεις!)

Υ.Γ. ΝΑΙ! Τώρα έχετε περισσότερο καιρό να μελετήσετε τα θέματα. Ο διαγωνισμός αναβάλεται επ' αορίστου, διότι υπάρχει φόβος εξέγερσης των διαγωνιζομένων, τώρα που τα αίματα είναι κοχλαστά. Όταν τα πράγματα ηρεμήσουν, θα είμαστε όλοι (170.000 άτομα) έτοιμοι να σφαχτούμε για τρεις τέσσερεις χιλιάδες θεσούλες...
ΑΜΗΝ...

Φωτιά στον καναπέ

Χρόνια τώρα στριμωγμένοι στον μισοβουλιαγμένο καναπέ,
δίπλα απ’ τη «ζαρντινιέρα» της οικονομικής μας ευμάρειας,
να τηλεχειριζόμαστε τη μιζέρια και την ατιμία.

Μ’ ένα παιδί ανάμεσα μας, έτοιμο θρεφτάρι των δικών μας επιλογών.

Το παιδί όμως κουράστηκε και σηκώθηκε να βρίσει τη μιζέρια και την ατιμία.
Και μαζί μ’ αυτές, να βρίσει τη μάνα τους, τον πατέρα τους και τη θεια τους.

Γι’ αυτό το σκοτώσαμε!

Για να μάθει πως εμείς, αυτόν τον καναπέ τον πληρώσαμε ακριβά.
Και γι’ αυτό μας χρωστάει απ’ τον καναπέ, ποτέ να μη ξανασηκωθεί.

Η Τελευταία Ποδηλατοπορεία του 2008 !!!

Την πρώτη Παρασκευή του μηνός Δεκεμβρίου, θα γίνει η τελευταία ποδηλατοπορεία της χρονιάς, γι' αυτό το λόγο, θα είναι συλλεκτική!!! Σπεύσατε λοιπόν με τις ποδηλατάρες σας κατά τις 5 τ' απόγευμα, να κατακλείσετε την πλατεία Όλγας και ακολούθως τους δρόμους της αυτοκινητοκρατούμενης Πάτρας.
Φιλική σύσταση: Ξύστε τη γκλάβα σας, μπας και κατεβάσει κανά ποδηλατικό σύνθημα και ακολούθως κάντε το πρόβα, ν' ανοίξει η φωνή σας (που έχει κλείσει απ' το καυσαέριο, καημενούλια μου).

podilatespatra.blogspot.com

ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού.
Κατάληψη να κάνετε, να φύγουμε γι’ αλλού.

Το μάθημα με κούρασε, 10μερο το μήνα.
Φοβάμαι πως με έπληξε θανάσιμα η ρουτίνα.

Μια βδομάδα απόμεινε, η ύλη δε μας βγαίνει.
Πάρτε μαχαίρι κόψτε την, να βγει κουτσουρεμένη.

Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού.
Κατάληψη να κάνετε, να φύγουμε γι’ αλλού.

Ποιοι νόμοι και ποια πλαίσια, φορμάρουν την παιδεία;
Με μίζα, κόμμα, κουμπαριά, στήνονται τα σχολεία.

Το σύστημα βολεύτηκε, με νόμους νανουρίζει.
Το σύστημα βολεύτηκε, το νόμο δε ψηφίζει.
Το σύστημα βολεύτηκε, με νόμους για να βρίζει.
Το σύστημα βολεύτηκε, κατάληψη ψηφίζει.

Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού.
Κατάληψη να κάνετε, να φύγουμε γι’ αλλού.

Κάποτε τραγουδάγαμε: Teacher μη κοντρολάρεις,
τη σκέψη μας ξεκούρδιστη, άστη, μη τη φρενάρεις.

Τώρα μας μοσχοθρέφουνε με γνώση μασημένη.
Η μνήμη γι’ άλλες τρεις ζωές, να είναι φορτωμένη.

Πάνω στην υπερφόρτωση, το σύστημα μπλοκάρει
κι η σκέψη στης κατάληψης, τα ανοιχτά φουντάρει.

Τρίγωνα κάλαντα για τούτη τη γενιά.
Λάθος κουμπί μας γύρισαν και κάηκε η φουρνιά.

Υ.Γ. Αυτό το ποίημα το έγραψα μάλλον πρόπερσι.
Προπέρσινα ξινά σταφύλια δηλαδής...
Αλλά (μα την απιστία μου), σκέτο ξίδι σταυρώσεως για το Πανεπιστήμιο, κατάντησαν οι κατά συρροή καταλήψεις. Το αδιέξοδο των οποίων πολλοί το αντιλαμβάνονται, αλλά κανείς δε κάνει τίποτα για να πάψει το ατέρμονο replay τους.
Έτσι κι αλλιώς Πανεπιστήμιο με τη σωστή του έννοια, δεν υπάρχει.
Το μπουρδέλο που υπάρχει στη θέση του, καλύτερα να καεί...

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ (η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα ; ...)

Μας ονομάτισαν: «λαϊκή βάση», που ορίζεται απ’ τις βουλές των βουλευτών.
Μας είπαν: «αυτιστικούς καταναλωτές» της νέας εποχής, που υπακούμε στις επιταγές των διαφημιστών και των νόμιμων τραπεζικών τοκογλύφων.
Μας κορόιδεψαν: «τηλεορασάκιδες» από κούνια, που βουλιάζουμε στον καναπέ, στο όνομα των τηλε - δημαγωγών.

Ψέματα μας τα ‘παν ρεεε… Δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτά που μας υπνωτίζουν να πιστεύουμε και να υπηρετούμε.

-Είμαστε πολίτες που αυτο-οργανωνόμαστε για το καλό της κοινωνίας μας.
-Είμαστε σαμποτέρ στην «φιλελεύθερη» οικονομία τους και για τ’ αναρίθμητα καταναλωτικά λιλιά τους, δε δίνομε ούτε ένα λεπτό (χρόνου ή παρά).
-Είμαστε άπιστοι και οραματιστές από γεννησιμιού μας. (Εξαιτίας μας οι τηλεοράσεις αυτοκτονούν, καταπίνοντας τα τηλεκοντρόλ τους).

Κάθε μέρα μας κρεμάνε άλλες ταμπέλες, ανακυκλώνοντας την ονοματολογία σε βάρος μας, για να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είμαστε.
Μας χρήζουν «Γενιά των 700 ευρώ», κοστολογώντας απ’ την αρχή την αξία μας, σα να ήμασταν εμπορεύματα.
Μας βρίζουν «Λαθρομετανάστες» και μας «σκουπίζουν» κατά βούληση απ’ το δρόμο, γιατί χαλάμε την εικόνα της γερασμένης πόλης τους.
Μας φτύνουν «Αποβράσματα της κοινωνίας» και μας κλείνουν στα μολυσματικά κλουβιά τους, οπού πράγματι μας χειραγωγούν ως απόβλητα, οι εντιμότατοι φορείς της δικαιοσύνης.

Ψέματα μας τα ‘παν ρεεε… Δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτά που μας υπνωτίζουν να πιστεύουμε και να υπηρετούμε.

- Είμαστε η Ανεκτίμητη Γενιά, για τον απλούστατο λόγο ότι ακόμα δεν αποδώσαμε τιμή στους εαυτούς μας.
- Είμαστε Πρόσφυγες, το καθεστώς και η φρίκη του πολέμου δε μας χωρούσαν, ούτε μας άξιζαν. Γι’ αυτό δραπετεύσαμε, για να ζήσουμε ελεύθεροι, όχι λαθραίοι.
- Είμαστε Κρατούμενοι, ενός μηχανισμού που θρέφει την ατιμία και την αποκτήνωση, αφήνοντας τα πραγματικά «θηρία» έξω, ν’ αλωνίζουν ανενόχλητα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ FANZINE "ΣΜΕΡΝΑ" σε pdf

Ενάμιση χρόνο μετά τη κυκλοφορία του πρώτου τεύχους
του fanzine "ΣΜΕΡΝΑ" (τεύχος -513 Ν.Μ.Ε.Π.),
μπορείτε ελεύθερα να το κατεβάσετε πατώντας ΕΔΩ !

Γράμμα σ΄ ένα παιδί της 5ης δημοτικού (Υπότιτλος: Ποια είναι η σχέση του Αριθμητικού μας συστήματος με το Κοινωνικό Σύστημα)

13/10/2008

Αγαπημένη μου μαθήτρια,

Τούτη τη φορά σου γράφω για να σου δείξω ότι ο κόσμος των Αριθμών, δεν είναι ξένος ή αποκομμένος από τον κόσμο των Ανθρώπων! Αντίθετα, οι άνθρωποι δημιούργησαν σιγά σιγά το «αριθμητικό σύμπαν», κατ’ εικόνα και ομοίωση τους…

Στην αρχή του βιβλίου των μαθηματικών της τάξης σου, μαθαίνετε για τους πολυψήφιους αριθμούς και για το ποια είναι η αξία της θέσης κάθε ψηφίου μέσα στον αριθμό.
Για παράδειγμα στο 1.067.389: Το 9 έχει τη θέση (την τάξη) των Μονάδων, το 8 είναι της τάξης των Δεκάδων, το 3 ανήκει στις Εκατοντάδες, το 7 είναι της τάξης των Χιλιάδων, το 6 είναι της τάξης των Δεκάδων Χιλιάδων, το 0 είναι της τάξης των Εκατοντάδων Χιλιάδων και το 1 είναι της τάξης των Εκατομμυρίων.
Μπορείς να παρατηρήσεις δηλαδή, ότι το Δεκαδικό Αριθμητικό μας σύστημα είναι θεσιακό – ταξικό, διότι κάθε ψηφίο ενός αριθμού αποκτά την αξία που του δίνει η θέση του ( η τάξη του).

Όμοια ταξικό είναι και το Κοινωνικό Σύστημα των Ανθρώπων! Δηλαδή κάθε άνθρωπος έχει την αξία που του δίνει η κοινωνική του θέση.
Π.χ. ένας μεγαλοβιομήχανος ή ένας εφοπλιστής, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν εργάτη του εργοστασίου ή έναν εργάτη ναυπηγείου, λόγω της θέσης του.
Ή ένας διευθυντής τραπέζης, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν αγρότη, πάλι λόγω της θέσης του. Ή ένας πρωθυπουργός έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν απλό πολίτη, επίσης λόγω της θέσης του!

Είναι αστείο το ότι στο Αριθμητικό μας σύστημα το 0 ή το 1 μπορεί γενικά να είναι πολύ μικρότεροι του 8 ή του 9, όμως ως ψηφία ενός αριθμού όπως το 1.067.389, αποκτούν πολύ μεγαλύτερη αξία λόγω της θέσης (της τάξης) τους.
Δηλαδή, όπως είπα και προηγουμένως, το 0 έχει την θέση των εκατοντάδων χιλιάδων και παίρνει την αξία των εκατοντάδων χιλιάδων, ενώ το 9 έχει τη θέση των μονάδων και έχει την αξία των «φτωχών» μονάδων. Το 1 παίρνει την αξία εκατομμυρίου, ενώ το 8 έχει απλώς την αξία των δεκάδων.

Έτσι και στην κοινωνία των Ανθρώπων… Ο μεγαλοβιομήχανος μπορεί ως Άνθρωπος να είναι ένα μηδενικό, να μην έχει σημαντική μόρφωση, να είναι κλέφτης, απατεώνας, ψυχρός δολοφόνος, αλλά λόγω της θέσης του ως βιομηχάνου, αποκτά μεγαλύτερη αξία από κάποιον εργάτη που δουλεύει σκληρά και πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής του!
Ή ο διευθυντής τραπέζης μπορεί να είναι ένας τιποτένιος καιροσκόπος και κερδοσκόπος, που παρασιτεί στους κόπους των άλλων, αλλά λόγω της θέσης του ως τραπεζιτικού, αποκτά μεγαλύτερη αξία από τον αγρότη που φροντίζει τη γη και παράγει κάτι πραγματικά ωφέλιμο και αναγκαίο.
Ή ο πρωθυπουργός μπορεί ως Άνθρωπος να μη πιάνει πολλά πράγματα. Να είναι αδέξιος, διεφθαρμένος, τεμπέλης… κι όμως να αξίζει λόγω του πόστου του, πολύ περισσότερα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πολίτη.
Ο εργάτης, ο αγρότης ή ο απλός πολίτης μπορεί ως άτομα να αντιστοιχούν στο 8 ή στο 9 των αριθμών, αλλά χάνουν σε αξία επειδή δε βρίσκονται σε καλή θέση, όπως το 8 και το 9 βρίσκονται σε θέση χαμηλής αξίας μέσα στο 1.067.389 .

Ο βιομήχανος, ο υψηλόβαθμος τραπεζιτικός ή ο πρωθυπουργός, μπορεί ως άτομα να αντιστοιχούν στο 1 ή στο 0 των αριθμών, αλλά κερδίζουν σε αξία λόγω της ισχυρής τους θέσης. Όπως το 1 και το 0 κερδίζουν σε αξία λόγω θέσης μέσα στο 1.067.389 .
Τελικά οι κανόνες και οι συμπεριφορές στο κόσμο των Αριθμών είναι συναφείς με τους κανόνες και τις συμπεριφορές στο κόσμο των Ανθρώπων. Και οι δύο κόσμοι είναι ταξικοί!

Με αγάπη,
η δασκάλα σου

Υ.Γ. Φαντάσου στη θέση του 1 να πάει το 9. Δηλαδή την ισχυρή, την αρχηγική θέση, να καταλάβει ένα «απ’ τον εαυτό του» μεγάλο και σημαντικό ψηφίο! Και στη θέση του 0 να πάει το 8. Θα έχουμε τον αριθμό 9.867.301 ο οποίος, σύμφωνα με τους κανόνες της διάταξης των αριθμών, είναι μεγαλύτερος του 1.067.389 , δηλαδή αξίζει περισσότερο.
Έτσι και σ’ ένα κοινωνικό σύνολο, αν την αρχηγική και τις ισχυρές θέσεις τις κατέχουν Άνθρωποι που είναι πραγματικά άξιοι ως άτομα, τότε η κοινωνία αναβαθμίζετε και ακμάζει.

ΚΩΛΟΠΑΙΔΑΡΑΚΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

Το πρόβλημα ξεκινά από το λόγο που δύο (ή μια) αποφασίζουν να κάνουν ένα παιδί και πιο συγκεκριμένα, να κάνουν ένα Γιο. Ο Γιος γράφεται με κεφαλαίο , γιατί συνοψίζει την επιθυμία της ανθρώπινης πλειονότητας για αθανασία. Ο Γιος θα δώσει συνέχεια στο πράσινο μάτι του μπαμπά, στο ξανθόμαλλο κεφάλι της μαμάς (ωχ ελπίζω να μην είναι επίκτητο) , στο φωτεινό μυαλό του παππού, που βραβεύτηκε με τρία Νόμπελ στα νιάτα του και πάει λέγοντας. Όμως δεν είναι μόνο ότι θα δοθεί συνέχεια σε τόσο ωραία πράγματα . Αλλά θα δοθεί συνέχεια και με τη βούλα. Διότι είναι μεγάλο πράγμα το καινούργιο πράσινο μάτι ‘του μπαμπά’ να λέγεται «Ζησιμόπουλος» και να είναι μεταβιβάσιμη η ονομασία προέλευσης, στον επόμενο Γιο της ακολουθίας.

Ένας φίλος μου , κυνηγός του εφήμερου σεξ και Βέγγος όσο αφορά οποιαδήποτε δέσμευση , μου είπε : «Κοίτα να δεις. Κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν και κάποια στιγμή θα παντρευτώ.». Έμεινα να τον κοιτάω . Δεν είμαστε καλά, αυτό το άτομο θα παντρευτεί ; Γιατί; Και μου λέει με το φυσικότερο ύφος: «Μα επειδή θέλω να κάνω Γιο!» . Άκουσον άκουσον ,θέλει να κάνει Γιο, τον Μέγα συνεχιστή της φατρίας, τον φέροντα το αίμα του , το ντι-εν-έι του, τον αχαλίνωτο πούτσο του, το μυαλό του και γιατί όχι, τη ψυχή του , ώστε να εποπτεύει τον κόσμο για ακόμα μια ζωή. Θέλει την αθανασία οπωσδήποτε, μέσα απ’ τον Συνεχιστή! Ο Γιος δεν είναι αυτόβουλο ων , αλλά κλώνος με τα όλα του , εφοδιασμένος μάλιστα με τηλεκοντρόλ, για πιο άνετο , απόλυτο έλεγχο.

Αν τώρα το παιδί τύχει και είναι κορίτσι ,ε δε θα το πετάξουμε και στον Καιάδα βρε αδερφέ ,κάτι πιάνει κι αυτό στην αγορά της αθανασίας . Μάλιστα ένας απελπισμένος κοριτσοπατέρας , που παρ’ όλες τις προσπάθειες του (και του εραστή της γυναίκας του) δεν κατάφερε να αποκτήσει τον Γιο, διατείνεται τις νύχτες στα καφενεία : «Έλα μωρέ τώρα… Και καλά, πες ότι κάνεις αγόρι, ποιος σου εξασφαλίζει ότι θα παραμείνει φανατικά τέτοιο; Χώρια που οι πιθανότητες να βρεθείς με «κορούλα», καμιά 15αρια χρόνια μετά τη γέννηση του «Άξιου», όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αυξάνονται. Κακά τα ψέματα φίλεεε, το αντρικό χρωμόσωμα εκφυλίζεται. Τείνουμε σε μια θηλυκή κοινωνία και γω έχω τις άκρες μου σ’ αυτήν ! Χα χα χα …χικ!». Μετά απ’ αυτόν τον μεθυσμένο μονόλογο , μήπως θα έπρεπε να γράψω τη κόρη με κεφαλαίο «Κ» , ως τη μόνη γνήσια εξασφαλίστρια της αθανασίας ;

Όπως και να ΄χει το πράγμα , είτε Γιος , είτε Κόρη πολλοί βλέπουν το παιδί τους σαν προσωπική τους νίκη επί του θανάτου . Λένε:«Πάει, πάτησα το Θάνατο. Και να με θερίσει τώρα ο κυρ- Χάρος ,εγώ πρόλαβα και έσπειρα .Δε θα με φάει το μαύρο χώμα της λησμονιάς!» . Διότι, πες ότι το παιδί σου είναι μια αυτόβουλη προσωπικότητα (μακριά από μας) και δε μπορείς μετά το θάνατο σου να συνεχίσεις τη ζωή κατοικοεδρεύοντας στο σώμα του, τουλάχιστον θα συνεχίσεις να ζεις στη θύμηση του και στη θύμηση των παιδιών του. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσης, αφού δεν είσαι ούτε ο ιστορικός Ηρόδοτος, ούτε ο φιλόσοφος Σωκράτης, ούτε ο κατακτητής Αλέξανδρος ο Μέγας, ούτε ο επιστήμονας Νεύτωνας, ούτε καν εγκληματίας περιωπής όπως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Μπορεί να μην είσαι κανένα σημαντικό προσώπατο , είσαι όμως ο Μάγκας Γονιός και μέσω αυτής της ιδιότητας βάζεις τη τζίφρα σου στο Βιβλίο της Ζούγκλας εεε…της Ζωής ήθελα να πω. Ιδού και το πιστοποιητικό : ο Γιος ΣΟΥ - η Κόρη ΣΟΥ! Πιστοποιήθηκε το πέρασμα σου στο κόσμο των θνητών. Αν μάλιστα τύχει και γεννήσεις τον «Τσόρτσιλ» , έρε γλέντια, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια , θα έχεις καταγραφεί και σε οικογενειακή και σε παγκόσμια μνήμη. Τσόρτσιλ ο Αριστογένους! Έ, εσύ είσαι ο… Αριστογένης. Ο Αριστογένης ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Η λαχτάρα κάποιων φιλόστοργων γονέων για αθανασία , ξεσπαθώνει πάνω στα κεφάλια των παιδιών τους φορώντας πλείστα προσωπεία . Ένα απ’ αυτά είναι η λαχτάρα για δημοσιότητα , η προβολή του παιδιού στο ευρύ κοινωνικό σύνολο , κατά προτίμηση μέσω τηλεόρασης , ώστε γνωστοί και μη, να πουν τάχα με θαυμασμό: « Είδα το γιο του κυρ- Τηλεπαιχνιδάκι ψες βράδυ στη τι-βι . Στο Φεΐμ Στόρι ΙΧ. Πολύ άξιο παλικάρι! Όχι σαν τον δικό μου που κάθεται και τον παίζει όλη μέρα , μαζί με μια συφοριασμένη ηλεκτρική κιθάρα…Και να πεις πως γράφει και τίποτα καλά τραγούδια. Μπα, κανένας δε τ’ ακούει , εξόν από κάτι φρικιά με κομμένα μάτια και μακριά μαλλιά. Άντε να δεις χαΐρι από έναν τέτοιο ρεμπεσκέ. Κρίμα στο μπαχτσίσι που ‘δωκα στη μαμή. Χαρά στον Τηλεπαιχνιδάκι που έβγαλε τέτοιο παιδί. ». Ένα παιδί με τέτοιους γονείς , αν δεν υφίσταται για το κοινωνικό περίγυρο , δεν υφίσταται και για τους ίδιους. Θα είναι πάντα το παιδί 3 Α , δηλαδή ο Άγνωστος Αποτυχημένος Αλήτης. Η φύρα τέτοιων «φιλόστοργων» γονιών πάντα υπήρχε, αλλά τώρα ξεσκεπάζεται πιο εύκολα και πιο αναίσχυντα από ποτέ, κυκλοφορώντας σε κάθε είδους ριαλιτοπαίχνιδα, Μπιγκ – Μοδερ και Μπιγκ – Φάδερ ,( και γαμώ τη Μπιγκ κακή μου μοίρα ,δηλαδή). Έπειτα συνεχίζει (η φύρα) παίρνοντας αμπάριζα τα μεσημβρινά τηλεοπτικά καφενέδια, τους τεκέδες αυτούς του λόγου , που ο λόγος λόγο δεν έχει. Εκεί θριαμβεύει ένα είδος μαζοχιστικής δημοσιότητας .Μιας δημοσιότητας που αρμέγεται με κάθε τρόπο , σε βάρος των πεπραγμένων του παιδιού, μόνο και μόνο για να εμφανιστεί στο γυαλί η ξαναμμένη , λαλίστατη φάτσα του γονιού. Μια άλλη διάσταση του γονεϊκού αιτήματος , «θέλω δημοσιότητα και τη θέλω τώρα, παιδί μου!» , είναι οι γονείς που σέρνουν τα τρυφερά βλαστάρια τους, από οντισιόν σε οντισιόν για διαφημιστικά σποτ ή , ακόμα πιο φιλόδοξα, για τηλεοπτικά σίριαλ. Διαρρηγνύουν μάλιστα τα ιμάτια τους ,ότι πρόκειται για παιδιά θαύματα και είναι διατεθειμένοι να καταχερίσουν κάθε στραβό κριτή που δεν εκτιμά το ταλέντο τους και ανακόπτει το δικό τους δρόμο προς τη δόξα και την αθανασία (όπως μυωπικά πιστεύουν). Τα μικρά υποχείρια τα βρίσκει κανείς παντού . Στα σίριαλ, στα μουσικά βίντεο κλιπ, στα μεγάλα σόου (βλέπε Γιουροβίζιον – τζούνιορ) , στις πασαρέλες, σε φωτογραφίες μόδας στα γκλαμουράτα περιοδικά, σε διαγωνισμούς ομορφιάς και πάει λέγοντας(και κλαίγοντας). Τέτοιοι είναι οι γονείς, που κάνουν παιδιά για να τα χρησιμοποιήσουν σαν άσσους που βγάζουν απ’ τα μανίκια τους. Παίζουν το τελευταίο τους «καλό χαρτί», για να ‘φανούν’ επιτέλους στη κοινωνία . Το ‘πώς – θα - ακουστούν – στο – κόσμο’ , είναι το μέγιστο ζητούμενο γι’ αυτούς. Ξεχνούν όμως το εξής : Ότι τα όμορφα χαρτιά, όμορφα καίγονται…

Οι πάντες έχουν όνειρα . Όνειρα να δουν τα μάτια σου, είτε τα ‘χεις κλειστά, είτε ανοιχτά . Καθένας που συναντάς , που μιλάς , που σκουντάς , που γαμάς, δεν είναι παρά ένα συμπύκνωμα ονείρων με δυο ποδάρια. Έτσι και φεγγίζει περισσότερο ένα όνειρο απ’ το όλο, τότε, λέει το δίποδο ονειρικό συμπύκνωμα: «Είναι το Όνειρο ΜΟΥ!». Πες τώρα ότι προσθέτεις στη συνταγή κάμποσα καντάρια πάθος και άλλα τόσα φλυαρίας, για το πόσο μοναδικό είναι το συγκεκριμένο Όνειρο και τι ωραία που θα ‘ταν να πραγματοποιηθεί. Τότε το Όνειρο λέγεται Ψώνιο. Υπάρχουν τώρα δύο εκδοχές . Ή το Ψώνιο να γίνει πραγματικότητα και έπεται η συνέχεια και το χάπι έντ . Ή το Ψώνιο να μείνει στη σφαίρα της φλύαρης φαντασίας , κάτι πολύ επικίνδυνο, διότι τότε το Ψώνιο λέγετε Καημός . Οι άνθρωποι με τέτοιους Καημούς θέλουν να κάνουν παιδιά για να τους κληροδοτήσουν. Προσπαθούν να κολλήσουν το παιδί με το μικρόβιο του Καημού τους απ’ τη στιγμή που θα γεννηθεί . Μέρα με τη μέρα προσπαθούν να πείσουν το παιδί ότι ο Καημός τους ,είναι το δικό του Όνειρο . Λένε π.χ. στους γύρω τους : «Εμένα ο Γιάννης μου είναι γεννημένος να γίνει μεγάλος πιανίστας , προχθές στο πιανάκι του έπαιξε δυο νότες συνεχόμενα!» . Κι ας έχει ο Γιάννης κοντόχοντρα δαχτυλάκια, κι ας πέταξε αμέσως μετά το πιανάκι στο πάτωμα, μ’ όλη του τη δύναμη, επειδή οι νότες του χτύπησαν στα νεύρα. Αν δε καταφέρουν να περάσουν το Καημό τους με τη καλοστημένη μηχανή της πλύσης εγκεφάλου, δε διστάζουν να καταφύγουν στο επίμονο ζόρισμα, στη κοροϊδία της αυθεντικότητας του παιδιού , που έχει το θράσος να έχει τα δικά του όνειρα και τελικά να καταφύγουν στη βία και σε δηλώσεις του τύπου : «Ή θα γίνεις Μπετόβεν ή χάσου απ’ τα μάτια μου!». Αυτοί είναι οι άνθρωποι-θηλιές και κάνουν παιδιά για να βρουν λαιμό να εφαρμόσουν. Αν πάει το παιδί με τα νερά τους , του τη χαρίζουν, διαφορετικά… μακάριο αυτό που έχει λαιμό παλαιστή.

Έπειτα είναι οι άνθρωποι οι αδύναμοι , που έχουν χίλια κόμπλεξ και που έχουν βιώσει καταπίεση απ’ τους ίδιους τους τους γονείς. Αυτοί θέλουν απελπισμένα να εκτονωθούν, ασκώντας εξουσία σε κάποιον, αναγκαστικά, πιο αδύναμο απ’ τους ίδιους. Αυτός ο κάποιος όταν δεν υπάρχει , δεν έχουν παρά να τον δημιουργήσουν και έτσι κάνουν παιδιά . Τα οποία παιδιά είναι στρατιώτες προς εκπαίδευση και καψωνάρισμα απ’ τη στιγμή που θα γεννηθούν, με θητεία διανθισμένη από πάσης φύσεως επιβολή. Καλλιεργούν τα βλαστάρια τους με τη μόνιμη επωδό της ανωτερότητας τους και με τη σιγουριά ότι ότι κι αν κάνουν , τα παιδιά , οπωσδήποτε δε θα μπορέσουν ποτέ να τους ξεπεράσουν. Έτσι δημιουργούν ανθρώπους με αυτοπεποίθηση ακόμα μικρότερη απ’ τη δική τους. Ανθρώπους που φοβούνται να ανοίξουν τα φτερά τους , θεωρώντας το μάταιο ,αφού είναι πεπεισμένοι ότι τίποτα αξιόλογο δε δύνανται να κατορθώσουν. Οι γονείς –εξουσιαστές δεν επιδέχονται αμφισβητήσεις και αγωνίζονται διαρκώς να κρατούν τα κεφάλια κάτω, χρησιμοποιώντας σωματική και ψυχολογική βία. Τώρα αν κανένα κεφάλι κοπεί απ’ τη πίεση , θα είναι παράπλευρη απώλεια.

Ο Μεγάλος Φόβος δεν είναι άλλος απ’ το φόβο της μοναξιάς. Οι μαγκούφιδες , τα μπακούρια, οι εκτελούσες χρέη ραφόπανου , οι στεγνοί μοναχικοί γέροι , οι φτιασιδωμένες 70αρες με το μελιτζανί μαλλί και το μαλλιαρό σκυλάκι υπό μάλης ή τις 101 γατούλες Αγκύρας , προκαλούν την αποστροφή . Μια αποστροφή που τείνει στο μίσος,όταν κάποιος αναλογιστεί τον εαυτό του στη θέση τους . Διότι πάντα είναι πιθανή μια μοναχική κατάληξη (μηδένα προ του τέλους μακάριζε και τα σχετικά) και οι προαναφερθείσες παλιοσειρές είναι η ζωντανή απόδειξη που μας το υπενθυμίζει. Αυτή η δυσάρεστη υπενθύμιση προκαλεί το Μεγάλο Φόβο και το μίσος προς αυτούς που έχουν ήδη βουτήξει στη θάλασσα της μοναξιάς χωρίς προορισμό, χωρίς μέλλον. Αλλάζουμε το λοιπόν πεζοδρόμιο και φτύνουμε στο κόρφο μας αν τυχόν μας φανεί ότι ένα τέτοιο «υποκείμενο» μας κοντοζυγώνει. Δεν υπάρχει οίκτος προς τους μοναχικούς , μόνο μίσος εκ του φόβου (μη τυχόν και καταλήξει έτσι ο εαυτούλης μας) ή σαρκοβόρας χαράς που πηγάζει απ’ το γεγονός ότι στη δύσκολη θέση δε βρίσκεται ο εαυτούλης μας. Έτσι η μοναξιά, λειτουργεί ως μαγνήτης για περισσότερη μοναξιά .

Απλοϊκότατη η εξής ερώτηση: Τι σχέση έχει ο φόβος της μοναξιάς , με την απόφαση του να κάνει κάποιος ένα παιδί; Πολλοί θέλουν για τον εαυτό τους έναν γλυκό,παραμυθένιο επίλογο. Όπου δυο αγαπημένοι κοτσονάτοι υπερήλικες, βρίσκονται μονίμως περικυκλωμένοι από παιδιά και εγγόνια, που προκαλώντας ενθουσιώδη ηχορύπανση, σκαρφαλώνουν σε γόνατα και ζητούν ιστορίες. Ακόμα κι αν οι ίδιοι έχουν ένα παιδί , τα εγγόνια είναι οπωσδήποτε πολλά. Ακόμα κι αν δεν έχουν ανάψει ποτέ στη ζωή τους τζάκι , στην εικόνα της φαντασίας τους, υπάρχει πάντοτε ένα αναμμένο , για να τονίζει τη ζεστασιά του ‘ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα’. Μοναξιά , σκοτεινιά, αδράνεια , θλιβερές σκέψεις για το τέλος που επίκειται , ξορκίζονται από παστέλ ρουχαλάκια και πρωτόβγαλτα δοντάκια σε χαμογελαστό φόντο. Είναι τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών, που κάνουν τη ζωή να συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω απ’ τον άξονα της , φορτωμένη ως συνήθως με ενδιαφέροντα και ευθύνες , χωρίς να μαγκώνει πουθενά .

Το να φοβάται κάποιος τη μοναξιά (και μάλιστα τη μοναξιά χωρίς μέλλον) είναι πέρα για πέρα λογικό και ανθρώπινο. Το να κάνει όμως παιδιά για να τη ξορκίσει; Είναι άραγε ένας άνθρωπος με δικά του οράματα , αρχές , επιθυμίες και φιλοδοξίες , μια σίγουρη «επένδυση» για το μέλλον; Είναι πράγματι ένα ακλόνητο στήριγμα για τα γηρατειά ; Είναι το δίχως άλλο, ένας μελλοντικός «εργοδότης» που θα εμπιστευτεί το μεγάλωμα των δικών του τέκνων στους «εργάτες» παππούδες; Το ΟΧΙ είναι, πιστεύω, η μόνη σωστή απάντηση. Κι όμως, πολλοί είναι αυτοί που εθελοτυφλούν, αφού έτσι τους βολεύει και με πλείστα μέσα προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε το ΟΧΙ να μετατραπεί σε ΝΑΙ.

Κατ’ αρχήν προσπαθούν να περάσουν στο παιδί τις πρέπουσες αρχές. Π.Χ. ‘Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου’ . Η οποία αρχή – εντολή τα περιέχει ‘όλα’, υπό «κατάλληλη» ερμηνεία. Δηλαδή, κάνε ότι σου λένε, μη τους στενοχωρείς, να τους σέβεσαι ακόμα κι αν δε το αξίζουν ή ακόμα κι αν αυτοί δε σε σέβονται, να μείνεις κοντά τους και να τους γηροκομήσεις… Άλλη συμφέρουσα αρχή που προσπαθούν να περάσουν, είναι αυτή της πατρίδας, του τόπου καταγωγής , τον οποίο οφείλει το παιδί να τιμήσει, δραστηριοποιούμενο στα προγονικά χώματα. Οι ρίζες , οι δικοί μας άνθρωποι , το παπούτσι απ’ τον τόπο σου , δεν αφήνουν περιθώρια για διερευνητικά ταξιδάκια ανά τον κόσμο. Εκεί έξω παραμονεύουν οι ξενικές σειρήνες , το κακό, η ανασφάλεια, το κρύο. Μόνο οι τυχοδιώκτες ,που πάνε γυρεύοντας, αφήνουν την ασφάλεια του γνωστού , περιχαρακωμένου κόσμου και ξανοίγονται , τρώγοντας τελικά το κεφάλι τους.

Άλλο προληπτικό μέτρο που λαμβάνουν οι «φοβισμένοι», ώστε να σιγουρέψουν την «επένδυση» και να μη κάνει φτερά , είναι, ο από νωρίς, περιορισμός των φιλοδοξιών που μπορεί να έχει το παιδί. Έτσι δεν αφήνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν ή περιορίζουν ακόμα περισσότερο τη μόρφωση τους , αφού ως γνωστόν άνθρωπος αγράμματος είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Κατευθύνουν τα παιδιά τους ώστε να τους διαδεχτούν στη δουλειά τους και κοροϊδεύουν όσους είχαν τη τόλμη να ανοίξουν δικές τους δουλειές , ενώ υπήρχαν ήδη στρωμένες πατρογονικές επιχειρήσεις. Βάζουν ‘ανθρώπους’ τους, να διορίσουν τα βλαστάρια τους σε ντόπιες δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις , καλλιεργώντας έτσι ένα αίσθημα βολέματος και σιγουριάς, ναρκωτικά, που σε σύντομο χρονικό διάστημα, προκαλούν τον εθισμό.

Εκτός απ’ τον περιορισμό των φιλοδοξιών , μια στρωμένη ‘φωλίτσα’ είναι ότι πρέπει για να πιαστούν τα τέκνα στο δόκανο. Έτσι οι γονείς προκειμένου να τα κρατήσουν κοντά τους , τα «προικίζουν» με σπίτια φτιαγμένα ειδικά γι’ αυτά, και κοίτα σύμπτωση , ακριβώς στην ίδια γειτονιά με το πατρικό. Για παν ενδεχόμενο βέβαια, προσπαθούν να φορτώσουν το παιδί με «δανεικά» . Δίνουν , δίνουν , ολοένα και περισσότερα αγαθά που ουδέποτε τους ζητήθηκαν , μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν ένα προηγούμενο, να πνίξουν τα παιδιά τους στην υποχρέωση και να τα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στη σκέψη ότι τα όσα έλαβαν οφείλουν να τα πισωγυρίσουν με τόκο. Μ’ αυτό τον τρόπο, το παιδί αν δε θέλει να χαρακτηριστεί αγνώμων, πρέπει να παραμείνει κοντά στους γονείς ξεπληρώνοντας το τεράστιο χρέος .Το αποκορύφωμα φυσικά της όλης επιχείρησης «Μοναξιά , τι είναι αυτό;» , είναι να το «καλοπαντρέψουν» με ένα άλλο καλό παιδί ,της τάξης τους (και πάνω) βεβαίως βεβαίως , ενώ απαραιτήτως το ‘παπούτσι’ θα είναι ντόπιο , με προοπτική να παραμείνει ντόπιο (μη τα σκατώσουμε στο τέλος!). Ωραία ! Τώρα μπορούν να κοιμούνται σχετικά ήσυχοι οι γονείς που έφεραν στο κόσμο παιδιά μόνο και μόνο για να μη μείνουν μόνοι. Για να έχουν ένα ήσυχο τέλος , περιστοιχισμένοι από ανθρώπους για τους οποίους κάτι σημαίνουν.

ΤΙΚ- ΤΑΚ , ΤΙΚ-ΤΑΚ . ΠΕΡΑΣΕΣ ΤΑ 30; ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΡΟΛΌΙ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ!!! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι επικεφαλίδα σε άρθρο «γυναικείου» περιοδικού . Απ’ αυτά που κυκλοφορούν κατά κόρον και διατείνονται ότι γνωρίζουν τη γυναικεία ψυχή, τις γυναικείες επιθυμίες , τη γυναικεία κοκεταρία, τα γυναικεία καμώματα , τις γυναικείες τρίχες… Και που δίνουν συμβουλές μέσα από δήθεν επιστημονικά άρθρα, χρησιμοποιώντας δήθεν επιστημονικές ορολογίες. Ωραία …Έχασα τον ειρμό. Τι ήθελα να πω; Α, ΝΑΙ ! Για το βιολογικό ρολόι. Το οποίο βιολογικό ρολόι, στα αυτιά ορισμένων αποβλακωμένων χρόνιων αναγνωστριών , των προαναφερθέντων αναγνωσμάτων, ηχεί σαν ωρολογιακή βόμβα. Και αυτές ,οι κότες, τι κάνουν παρακαλώ προκειμένου να τις απενεργοποιήσουν τις βομβίτσες τους; Πολύ σωστά το καταλάβατε. Κάνουν ΠΑΙΔΙ. Κάνουν παιδί επειδή έτσι πρέπει, επειδή αύριο δε θα μπορούν, επειδή η μάνα τους , οι φίλες τους , οι γνωστοί τους , το περιοδικό τους, τις κοιτάζουν με τρόμο να γερνούν έτσι άτεκνες. Γι’ αυτές τις γυναικούλες δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για να κάνουν παιδί. Αρκεί το γεγονός του ότι πέρασαν μια ηλικία-ορόσημο και το ένστικτο τους , δηλαδή ο κοινωνικός περίγυρος και τα στερεότυπα του , τους υπαγορεύει να κάνουν επειγόντως ένα. Το τρένο δεν πρέπει να χαθεί γιατί (είτε το πάρεις , είτε δε το πάρεις) δεν έχει επιστροφή. Αρχίζει λοιπόν ένας λυσσαλέος αγώνας ανεύρεσης πατέρα, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε φανεί στον ορίζοντα , με βάση τα πιο αυστηρά κριτήρια. Επειδή όμως ο χρόνος «πιέζει» , κατά την αγχωμένη τους άποψη , τα στάνταρτ πέφτουν και ο κάθε γλυκούλης που εμφανίζεται στον ορίζοντα, αποτελεί την ιδανική λύση στο φλέγον θέμα του πατέρα.

Τα προβλήματα που ακολουθούν τέτοιες βιαστικές αποφάσεις έχουν φυσικά αντίκτυπο στο πολυαναμενόμενο παιδί. Διότι σήμερα στα 30 ενδέχεται να μην έχει τελειώσει κανείς ούτε τις σπουδές του , όχι να έχει μπει στη διαδικασία χτισίματος μιας καριέρας . Άρα σε πολλές περιπτώσεις οι κυρίες που κόπτονται να γίνουν μητέρες αφήνουν τη διαδικασία αυτή (της επαγγελματικής εξέλιξης) στα σκαριά, βάζοντας στον «πάγο» όνειρα , σχέδια και φιλοδοξίες. Οι ευθύνες που δημιουργεί η μητρότητα και η στενόμυαλη , παραδοσιακή τακτική του να φορτώνονται όλες στους ώμους της γυναίκας, θα κάνουν τα όνειρα αυτά να παραμείνουν στον «πάγο» για πάντα. Έτσι δημιουργούνται απωθημένα που φορτώνονται στο παιδί σαν «προπατορικές» αμαρτίες, ασυνείδητα στην αρχή , ενεργοποιούνται όμως στη συνέχεια, όσο περνούν τα χρόνια και γίνεται αντιληπτό ότι καριέρα τέλος. Σ’ αυτές τις ιστορίες ανείπωτης ελαφρότητας , έρχεται να προστεθεί και το γεγονός του ότι ο «γλυκούλης» πατέρας αποκλίνει πάρα πολύ απ’ αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να είναι (συνοδοιπόρος, σύζυγος, στήριγμα) και έτσι τώρα η γυνή δεν έχει ένα , αλλά δυο μωρά για ντάντεμα. Κάποια στιγμή , όταν το ποτήρι ξεχειλίσει, η επιπόλαιη παραστρατημένη καταλαμβάνεται από σκέψεις του τύπου: «αυτά ήταν τα όνειρα μου;» , «τι γυρεύω εγώ σ’ αυτή τη κόλαση;» , «πώς παγιδεύτηκα έτσι;», «είναι δυνατόν να χαραμίζομαι έτσι;». Το όλο ψυχολογικό αδιέξοδο της μητέρας, αντικατοπτρίζεται τελικά στη συμπεριφορά της απέναντι στο παιδί . Δεν είναι πλέον το παιδί της , αλλά ένα εμπόδιο στα όνειρα της .(Πάμε ξανά). Όχι δεν είναι παιδί , είναι τροχοπέδη στις φιλοδοξίες της!

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις , κυρίως σε κλειστές παραδοσιακές κοινωνίες, που θέτονται ακόμη και σήμερα όρια ηλικίας για γάμο, μια και το μορφωτικό επίπεδο σ’ αυτές ,είναι τέτοιο, που ο όρος καριέρα είναι έξω από κάθε συζήτηση. Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε… Γιατί; Γιατί έτσι έκανε η μητέρα και ο πατέρας, η γιαγιά και ο παππούς , όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Ποιος είσαι εσύ βρε Χάρη που θα πας κόντρα στο ρεύμα τόσων προγενέστερων εποχών; Και επειδή ο παπάς έδωσε τις ευλογίες του , το παιδί είναι επόμενο να έρθει μετά από κανά χρόνο. Γιατί; Γιατί έτσι… Πολλά ρωτάς , σου έχει δοθεί μια «γραμμή» και καλά θα κάνεις να την ακολουθήσεις τυφλά.

Ένας κακός υπολογισμός, η άγνοια μεθόδων αντισύλληψης , η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα του προφυλακτικού, η μυωπική στάση απέναντι στην άμβλωση , μπορούν να σταθούν αιτία να έρθει στο κόσμο μια νέα ζωή και είναι ν’ απορεί κανείς που τόσα αρνητικά μαζί κάνουν κάτι θετικό. Θετικό βέβαια ως προς τις απεριόριστες δυνατότητες και προοπτικές που έχει κάθε νεογέννητο να κάνει το ταξίδι που λέγεται ζωή όμορφο.(Η λέξη όμορφο εμπεριέχει ασάφεια. Αφήνεται στη κρίση και το γούστο του καθενός να την ορίσει.). Το παιδί όμως αυτό δεν παύει να είναι κάτι το απρόσμενο, κάτι που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στη ζωή άλλων ανθρώπων , δηλαδή των γονιών του. Έτσι και ανατρέψει σημαντικά μελλοντικά σχέδια , τότε το παιδί-ατύχημα ,είναι πολύ πιθανόν να πληρώνει για πολλά χρόνια ένα λογαριασμό που άλλοι του φόρτωσαν.

Σουμάροντας τα προηγούμενα έχουμε : α) Ανθρώπους που έκαναν παιδιά επειδή πόθησαν την αθανασία ή απεχθάνονται την ιδέα της λήθης που ακολουθεί το θάνατο. β) Ανθρώπους που επειδή απέτυχαν στο να εκπληρώσουν τα όνειρα τους, έκαναν παιδιά για να εργαστούν αυτά για την διεκπεραίωση τους . γ) Ανθρώπους αδύναμους, που έχοντας ως απωθημένο την άσκηση εξουσίας, δημιουργούν τους υποτελείς τους. δ) Ανθρώπους που φοβούνται τη μοναξιά και προσπαθούν να εξασφαλίσουν θαλπωρή και στήριγμα για τα γεράματα τους, επενδύοντας στα παιδιά τους.
ε) Ανθρώπους που ακούνε απειλητικά βιολογικά ρολόγια και που υπακούουν τελικά στις διαρκείς αγχωτικές παροτρύνσεις του κοινωνικού τους περιβάλλοντος.
στ) Ανθρώπους που έτσι έμαθαν και εξακολουθούν να διαιωνίζουν το είδος από ένστικτο. ζ) Ανθρώπους που κατά λάθος έγιναν γονείς.

Αν όλα αυτά φαίνονται πολύ εγωιστικοί και υστερόβουλοι λόγοι για ν’ αποκτήσει κανείς παιδί, υπάρχουν εντέλει και οι συνειδητοποιημένοι γονείς χωρίς αξιώσεις (ναι, και συ σ’ αυτή τη κατηγορία ανήκεις). Αυτοί φέρνουν στο κόσμο παιδιά μόνο και μόνο επειδή θεωρούν τη Ζωή ένα θαύμα , μια εξαίσια φωτιά προς μεταλαμπάδευση. Τέτοιοι γονείς είναι ένα ζευγάρι Προμηθέων που δε χειραγωγούν, αλλά δίνουν τα πνευματικά εφόδια , τη ψυχική ώθηση , ατσαλώνουν τη καρδιά και το κορμί των παιδιών τους και τους λένε: «Άντεστε παιδιά μας. Βγείτε εκεί έξω και ζήστε όσο περισσότερο μπορείτε. Αγωνιστείτε τον αγώνα το καλό . Πάρτε και δώστε σ’ αυτό το Ανατολίτικο ,πολύβουο , πολύχρωμο αλισβερίσι. Γίνετε καλύτεροι , αρτιότεροι άνθρωποι από μας.».Μόνο αυτού του είδους οι γονείς είναι πραγματικά ικανοί να πάνε τον κόσμο παραπέρα, γιατί αφήνουν στα παιδιά τους τόπο ν’ ανασάνουν . Τους δίνουν το παράδειγμα, δε τους προσφέρουν όμως και τις λύσεις. Δεν έχουν σκεφτεί τα πάντα πριν απ’ αυτά γι’ αυτά. Πιστεύουν στα παιδιά τους και μεταβιβάζουν την πίστη τους αυτή , που μεταφράζεται ως αυτοπεποίθηση στους αποδέκτες. Αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να χτίσουν τον εαυτό τους.

Τα κωλοπαιδαράκια όμως πού κολλάνε; Ε, λοιπόν τα κωλοπαιδαράκια κολλάνε στους γονείς που τα ανέθρεψαν . Στους γονείς, που φυσικά ανήκουν σ’ όλες τις παραπάνω κατηγορίες πλην της τελευταίας . Τα … «καθαρόαιμα» χωρίζονται σε δύο είδη : Πρωτοστατούν τα κακομαθημένα κωλόπαιδα .Προερχόμενα από ασφυκτικούς γονείς που όλο δίνουν , φροντίζοντας έτσι την «επένδυση» τους ώστε να αποδώσει. Αρχικά το κωλόπαιδο δεν είναι καθόλου κωλόπαιδο, είναι tabula rasa , δηλαδή άγραφος πίνακας. Στη πορεία όμως μαθαίνει να τα έχει όλα στο χέρι και έτσι πραγματοποιείται η μετάλλαξη. Ζητάει απ’ τους γονείς ένα πράγμα και αυτοί «ανοιχτόχερα» του προσφέρουν εκατό. Του έχουν έτοιμα τα πάντα, ακόμα και τα όνειρα , όλο το πλάνο της ζωής του βρίσκεται χαραγμένο στη δημιουργική φαντασία των γονιών . «Να μη κουράζεται το παιδί να πλάθει δικά του όνειρα. Τι βρισκόμαστε εμείς εδώ;», αναρωτιούνται οι εντιμότατοι, «Εμείς ,οι μέγιστοι , μπορούμε να διακρίνουμε το καλό απ’ το κακό. Έχουμε την πείρα και τη τεχνογνωσία για να χαράξουμε κατάλληλη πορεία, ώστε να πορευτείτε με ασφάλεια . Τέρμα οι κακοτοπιές και τα σκαμπανεβάσματα . Η μαμά είναι εδώ , ασφαλιστική δικλείδα. Ο μπαμπάς είναι εδώ, ακοίμητος φρουρός. Κοιμηθείτε εσείς παιδιά μας, λατρεμένα μας κωλοπαιδαράκια και στον ύπνο σας δείτε τα καραμελωμένα μας όνειρα!».

Ένα κωλόπαιδο που ανήκει στη κατηγορία των κακομαθημένων , έχει τόσο συνηθίσει το ντάντεμα και τη χειραγώγηση , του φαίνονται τόσο φυσικά και αναπότρεπτα , που νομίζει ότι δρα αυτόβουλα, ότι είναι και πολύ ψαγμένο , ότι βρίσκεται πάντα στο μάτι των εξελίξεων, ότι πολλά προσφέρει κιόλας! Αν βγάλεις και κουνήσεις τον κωλοπαιδισμό του , σημαία, κάτω απ’ τη μύτη του , δεν πρόκειται τίποτα ν’ αναγνωρίσει . Αντίθετα θα σε πει ψεύτη και υπονομευτή των πεπραγμένων του. «Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς που με στήριξαν…για να φτάσω εδώ που έφτασα. Στην απόλυτη επιτυχία!». Τα κωλόπαιδα λιβανίζουν τα στηρίγματα τους και θριαμβολογούν τις επιτυχίες τους .Που είναι άραγε δικές τους; Βγαίνουν οι κυρούλες και οι κυριούλιδες στη τηλεόραση . «Εμένα ο γιος μου έπραξε κατά πως έπρεπε. Άλλοι έχουν όλο το άδικο!». Και κάθεται ο γιος , λαχανοντολμάς, να τον υπερασπίζει ο πατερούλης του. Εμπρός , η επέλαση της αγίας οικογένειας στα τηλεπαράθυρα , με τους γονείς ν’ ανοίγουν τις «προστατευτικές» φτερούγες τους. Καλά το έγραψαν κάποιοι στα ντουβάρια (για να τ’ ακούσουν άραγε μόνο αυτά;), επαναστάτες στάθηκαν θαρρώ, πως : «Στη τηλεόραση καθρεφτίζεται η μιζέρια σου.» .Ναι, η μιζέρια μιας κοινωνίας που αναγάγει το κωλοπαιδισμό σε τρόπο ζωής.

Τα κακομαθημένα αποστέλλονται κάποια στιγμή, μαζί με όλο τον εξοπλισμό ( κρεβάτι- κουζινάκι –πλυντήριο- ψυγείο- γραφείο – Η/Υ) , να σπουδάσουν (λέει) σε κάποια μακρινή πόλη. Αυτή η αποστολή έχει ένα ιδιαίτερο πρεστίζ. Προσδίδει κύρος στον αποστολέα . Επιπλέον υπάρχει το συν του ότι χαλαρώνουν λίγο τα γκέμια ,κάτι που έχει ανάγκη το «δέμα» που βρίσκετε σε κρίσιμη ηλικία και πάει να αγριέψει το μάτι του, όταν βέβαια δε μισοκλείνει από τις ατέλειωτες φροντιστηριακές ώρες και τις αλλεπάλληλες καταχωρίσεις ετοίμων γνώσεων στο «σκληρό». Μετά απ’ αυτό το διάλειμμα, πέντε , έξι , εφτά χρόνων , πόσο πια παίρνει αυτή η Πανεπιστημιακή και μεταπανεπιστημιακή «μόρφωση», τα κακομαθημένα επιστρέφουν στο πατρικό τους , λόγω ανεργίας. Επιστρέφουν μέχρι να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, μέχρι να βρουν τη θέση που τους αξίζει , μέχρι ο μπαμπάς να φροντίσει τα απαραίτητα κονέ , να στείλει τους απαραίτητους «ντενεκέδες με λάδι» στον αρμόδιο υπουργό για κείνη τη θεσούλα που λέγαμε…Έτσι τα κακομαθημένα περνάνε μια δεύτερη παιδική ηλικία , μπουκωμένα με σπιτικά σουτζουκάκια , με πληρωμένη σπιτική θέρμανση και χαρτζιλικωμένα αν θέλουν να χτυπήσουν κανά ουισκάκι, κάποιο πνιγηρό Σαββατόβραδο. Οι γονείς βέβαια άλλο που δε θέλουν και προσπαθούν να φέρονται σα να μην είχαν μεσολαβήσει τα «μαύρα χρόνια της ξενιτιάς» , στο κάτω κάτω που θα βρει κανείς καλύτερα απ’ το σπίτι του;

Οι γονείς όλο δίνουν και τα παιδιά όλο παίρνουν , χωρίς να σκέφτονται ότι σιγά σιγά ξεπουλιούνται , ότι σιγά σιγά μαγκώνουν στα γρανάζια των γονεϊκών ζητούμενων, ότι σωρεύεται έτσι ένα βουνό υποχρεώσεων και χρεών απέναντι σε χαμογελαστούς , αγαπητούς πιστωτές , που όμως ζητούν να επιβληθούν. Αυτή η επιβολή αντικατοπτρίζεται στον εργασιακό τομέα , για παράδειγμα. Δηλαδή όλα τα καλά και δημιουργικά πόστα έχουν καταληφθεί από τη γενιά των γονέων και πίσω , ενώ όλες οι χαμαλοδουλειές και οι αγκαρίες αναθέτονται στα νεαρά άτομα με τα ντοκτορά και τις 9 γλώσσες. Ξέχωρα απ’ το γεγονός της εργασιακής μιζέριας και της υψηλής ανεργίας, οι νέοι θα πρέπει να είναι ευγνώμονες στους εργοδότες τους και να τους γλείφουν διαρκώς μπας και καταφέρουν και κρατήσουν τη θεσούλα τους. Στις προτάσεις ,στη σχεδίαση, στον παραγωγικό τομέα , οι νέοι λόγο δεν έχουν , φροντίζει η παλιά φρουρά γι’ αυτά. Ο εργασιακός τομέας είναι ένας απ’ τους τομείς της κοινωνικής ζωής που έχει υποστεί βλάβες εξαιτίας του κωλοπαιδισμού , εξαιτίας της τακτικής των γονιών να τα έχουν όλα έτοιμα για τ’ αγγελούδια τους.

Άλλοι τομείς είναι η παιδεία , με την επιβολή στα παιδιά ετοίμων γνώσεων , απόψεων και ιδεών . Δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς, εφαρμογές, έκφραση νέων αντιλήψεων, κοσκίνισμα και αμφισβήτηση των παλιών. Δεν ενθαρρύνεται η κριτική, η καλλιέργεια ταλέντων, ο οραματισμός… (Ο ποιος;!! Ας γελάσω πικρά και δυνατά!). Τα πάντα γίνονται ξερά και στείρα. Καταχωρίσεις γνώσεων για να παν οι μαθητές ,μια ωραία πρωία, να τις «ξεράσουν» σε κάποιο εξεταστικό κέντρο. Το φοβερό είναι ότι αυτή η τακτική συνεχίζεται και στο πανεπιστήμιο. Όσοι ρομαντικοί έχουν στο μυαλό τους τίποτα ιδέες για το πανεπιστήμιο ως κάποιο ‘υψηλό’ χώρο, όπου γίνονται ατέλειωτες συζητήσεις , αμφισβητούνται παλιές θεωρίες και θεμελιώνονται νέες, που οι καθηγητές λειτουργούν όπως ο Σωκράτης , προσπαθώντας να εκμαιεύσουν αλήθειες και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ τους φοιτητές τους , πλανώνται πλάνη οικτρά . Στο πανεπιστήμιο θα μάθεις πολλά , ναι μα την αλήθεια, για κλίκες , φακελώματα , μαγειρέματα, οργανώσεις, ψηφοθηρία , λαδώματα, κατευθύνσεις…Όλα όσα είναι χρήσιμα για τον μελλοντικό βίο, αγαπητά συν-κωλοπαιδαράκια. Αλλά βέβαια ότι μάθει κανείς απ’ το σπίτι του , ότι του γίνει συνήθειο , αυτό πράττει και στους άλλους χώρους που κινείται. Είναι κάποιος υποχείριο στο σπίτι του; Υποχείριο θα είναι και στο σχολείο του και στο πανεπιστήμιο του και στη δουλειά του και στη θρησκεία του και στη κυβέρνηση του και παντού. Κουκιά έφαγες ,καημένε, κουκιά μαρτυράς! Άλλο τρανταχτό της παιδείας παράδειγμα , που αποδεικνύει το πόσο η νεότητα έχει αλλοτριωθεί απ’ την ίδια τη φύση της, το πόσο έχει επαναπαυτεί στα έτοιμα , το πόσο την έχουν νανουρίσει γλυκά τα νταντέματα, το πόσο αηδιαστικά επιζητεί μια επιβράβευση απ’ τους «μεγάλους», είναι η Βουλή των Εφήβων . Η Βολή των Γεροντοεφήβων . Στη βολή τους δηλαδή , κάτι κουρασμένες νεαρές αγελάδες, κάθονται στο παχύ χορτάρι και μηρυκάζουν λόγια χιλιοειπωμένα και ξεπερασμένα . Αναπαράγουν τις ιδέες των γονιών τους για να δείξουν την άπειρη ευγνωμοσύνη τους σ’ αυτούς που τους ανέδειξαν στα «βολευτικά» έδρανα. Δίνουν τη χαριστική βολή στην ελευθερία της σκέψης , στο χώρο που υποτίθεται ότι τελείται το μυστήριο της Δημοκρατίας. Σου έδωσαν τα πάντα οι γονείς σου, εεε;;; Πλήρωσε τώρα και συ, με την πλήρη υποταγή σου στους κανόνες που θέσπισαν. Ζήσε στο κόσμο τους!!!

Στο χώρο της πολιτικής παρατηρείται η ίδια κατάντια. Στασιμότητα , εμμονές στο παρελθόν, παλιές ιδέες και προτάσεις με καινούργιο φέσι, νέοι πολιτικοί ελέω παλιών καραβάνων , που τους πατρονάρουν , κλίκες από πράσινα, κόκκινα , γαλάζια παιδιά, συντηρητισμός και αλλεπάλληλες γονυκλισίες στη Μητέρα Εκκλησία. Οι όψιμες φωνές που καλούν για «Ανανέωση» αν και θεμιτές και παρήγορες , είναι μάλλον επιπόλαιες. Διότι πως θα επιτευχθεί η Ανανέωση , από κάποιους που έχουν υποταχθεί στη προηγούμενη γενιά, που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται για τη πάρτη τους , που είναι άνεργοι στα 30 τους , που ζουν στο εφηβικό τους δωμάτιο , που δε διαχειρίστηκαν ποτέ, ένα κάποιο, προσωπικό τους εισόδημα , που δεν έκαναν έναν απλό «σπιτικό» προϋπολογισμό, που οι γονείς τους ,τους καθησυχάζουν λέγοντας: «Παιδιά μας μην ανησυχείτε, εμείς είμαστε εδώ!». Ναι , με τέτοια βολεμένα κωλοπαιδαράκια θα επιτευχθεί η περίφημη Ανανέωση. Ανανέωση με γερασμένα νωθρά μυαλά. Μήπως κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Αν δεν αλλάξουν νοοτροπίες εκ βάθρων , δηλαδή αν δεν αλλάξει τακτική ο πυρήνας της οικογένειας, που είναι οι γονείς (προς το παρόν, γιατί μελλοντικά ενδέχεται ν’ αλλάξει το όλο οικογενειακό σχήμα . Μα ας μην προτρέχω…), χαιρετούρα στην Ανανέωση…

Στις προηγμένες, βόρειες κοινωνίες της Ευρώπης , όπου το οικογενειακό σχήμα δεν έχει αυτόν τον ασφυκτικό χαρακτήρα και οι γονείς αντιλαμβάνονται τα παιδιά τους ως αυτόνομες μονάδες, χωρίς ν’ αγκιστρώνονται απ’ αυτά , υπάρχει μια σταθερή ανάπτυξη, μια αρμονία στη διαδοχή του παλιού απ’ το καινούργιο. Σ’ αυτές τις κοινωνίες όμως υπάρχει κράτος πρόνοιας για τους πολίτες , υπάρχει οργάνωση που δεν επιτρέπει σε κανένα να νιώθει απόκληρος και φοβισμένος. Επίσης το βιοτικό επίπεδο και η μόρφωση , με την έννοια της αφομοιωμένης και επεξεργασμένης γνώσης, είναι τόσο υψηλά που κάνουν τους ανθρώπους ν’ αναλαμβάνουν συνειδητά ρόλους ( εν προκειμένω του γονιού) και ν’ αντιλαμβάνονται πλήρως μέχρι ποιο σημείο μπορούν να επέμβουν στη ζωή των παιδιών τους.

Άρα εδώ (στην ελληνική κοινωνία),δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος . Εξηγούμαι. Απ’ τη μια, η τακτική των γονιών να κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, οδηγεί σε μια στατική κοινωνία , χωρίς έμψυχο υλικό που θα μπορεί ν’ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες . Απ’ την άλλη , η στατική αυτή κοινωνία δεν προάγει την πραγματική παιδεία και το κράτος πρόνοιας, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για αλλαγή της νοοτροπίας των γονιών. Οπότε είναι άμεση ανάγκη να βρεθεί κάποιος καταλύτης , που θα ξυπνήσει το «κακομαθημένο υλικό» και θα το κάνει ν’ αντιληφθεί τι πάει να πει: «Μάχομαι ΕΓΩ, για τον εαυτό μου!». Είναι άραγε δυνατόν κάτι τέτοιο; Λαμβάνοντας υπόψη τη γερασμένη ωριμότητα που διακρίνει τα κωλοπαιδαράκια , που θεωρούν τη θεσούλα στο δημόσιο ένα τρομερό επίτευγμα και κουνούν το κεφάλι τους ειρωνικά σ’ αυτούς που ποθούν μια καλύτερη κοινωνία, όπου θα μπορούν να οραματιστούν και να δημιουργήσουν , κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατον. Τα κωλοπαιδαράκια είναι τρομερά απασχολημένα με το να φλυαρούν στο κινητό, να παίζουν με το κινητό, να βγάζουν φωτογραφίες, να τραβάν βιντεάκια με το κινητό. Το κρεμάνε στ’ αυτί τους και πάνε. Τα κωλοπαιδαράκια ξεσπάνε τα νεύρα τους με σόπινγκ – θέραπι και τύφλα να ‘χει ο Μάης του ‘68 . Αυτά κάνουν την επανάσταση τους με τρέντι τζιν και λαϊκοπόπ άσματα. Ξοδεύουν χρόνο και φαιά ουσία σε γκλαμουράτα περιοδικά, ενώ ο Ντοστογιέφσκι δεν υφίσταται εφόσον δεν έκανε τη θητεία του στον σερβάιβορ. Τα κωλοπαιδαράκια είναι ήσυχα, γιατί τα πάει ο Χριστόδουλος με το σκουλαρίκι-κρίκο στη γλώσσα, στο μάτι , στο αυτί , στη μύτη και στον αφαλό. Απ’ αυτούς τους κρίκους περνιούνται οι γάντζοι και σέρνονται τα κωλόπαιδα απ’ όλες τις αισθήσεις. Με τέτοια κουλτούρα και τόσο οικτρό βόλεμα, πώς είναι δυνατόν να ξεσπαθώσουν τ’ «Ατίθασα Νιάτα»; Θα τους αφήσει ο μπαμπάς να κάψουν το κινητό τους; Θα τολμήσουν να κάψουν το αυτοκίνητο του μπαμπά; Το πρώτο ξύπνημα των κωλόπαιδων θα έχει άραγε το άρωμα του καμένου , γαλλικό άρωμα από Οκτώβρη 2005; Είναι άραγε νόμος , η στοιβαγμένη καταπίεση , να περνάει πάντα μες απ’ τις φλόγες για να εξαγνιστεί; Μα εδώ το ζητούμενο δεν είναι ο εξαγνισμός, ένα βίαιο εκτονωτικό ξέσπασμα και τέλος. Εδώ το ζητούμενο είναι η αλλαγή του καθεστώτος υποτέλειας υπό το οποίο βρίσκονται τα κακομαθημένα , από μεθοδευμένες ενέργειες των γονιών τους και από δική τους αδράνεια. Κάτι τέτοιο χρειάζεται μελέτη, σχεδιασμό και ψυχική δύναμη . Όχι βόμβες μολότοφ στα τυφλά.

Δεύτερο είδος κωλόπαιδων είναι τα παραμελημένα κωλοπαιδαράκια. Αυτά προέρχονται από γονείς που ουδέποτε αναλογίστηκαν γιατί κάνουν παιδιά ή τα μισούν επειδή κάτι τους στέρησε η γέννηση τους ή έγιναν κατά λάθος γονείς. Τα παραμελημένα κωλόπαιδα μια ζωή κλαίγονται για τα παιδικά τους χρόνια , την εγκατάλειψη και την αδιαφορία που αντιμετώπισαν. Τόση ενέργεια σπαταλούν στο να αναμασούν τη θλιβερή, πρότερη ζωή τους που δεν τους μένει καθόλου για μόρφωση , για δουλειά , για διεκδικήσεις μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Έχουν εθιστεί στην ενδοσκόπηση και στη κλάψα , γιατί είναι πολύ βολικές , δεν απαιτούν καμία προσπάθεια. Έτσι φυτοζωούν δεξιά και αριστερά , χωρίς λόγο ύπαρξης . Οι στερημένοι της μοίρας…Βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουνε ίσως κάποιο θαύμα (όπως θα ‘λεγε κι ο Βάρναλης).

Τα κωλοπαιδαράκια που εγκαταλείφθηκαν ή παραμελήθηκαν θεωρούν πολύ σημαντικό να συντηρούν μια οργή και ένα μίσος , να διακηρύττουν παντού τα ψυχικά τραύματα που τους προκάλεσε η απάνθρωπη συμπεριφορά των γονιών τους. Επιζητούν τον οίκτο και τη κατανόηση των συνανθρώπων τους ώστε να αρμέξουν οφέλη απ’ αυτούς που καλόκαρδα θα τους προσεγγίσουν για παρηγοριά. Χρησιμοποιούν τα παιδικά τους χρόνια ως άλλοθι για κάθε τους στραβοτιμονιά ή αξιόποινη πράξη. Ενώ ταυτόχρονα φθονούν την επιτυχία των συνανθρώπων τους , γιατί όπως διατείνονται δεν πέρασαν τις ίδιες δυσκολίες μ’ αυτούς.

Ιστορία : Ο Μάρκος είναι 29 ετών. Οι γονείς του ποτέ δε σκέφτηκαν γιατί παντρεύτηκαν , γιατί έκαναν παιδιά… και πώς θα μπορούσαν άλλωστε , αφού και οι ίδιοι παιδιά ήταν , όταν πρωτοξεκίνησαν το κοινό τους βίο. Όλα εξελίχθηκαν πολύ «ομαλά» λοιπόν… Με καυγάδες , ξύλο και έξη αλλεπάλληλες γέννες . Ακολουθεί η εγκατάλειψη. Τα έξη αδέρφια μοιράζονται σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες. Ο Μάρκος καταλήγει σε ίδρυμα όπου και περνά τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, χωρίς έλεγχο, χωρίς στήριξη, χωρίς μια φιλική συμβουλή. Η μόρφωση του περιορίζεται στη παιδεία που προσφέρει ο δρόμος και οι επιλογές του είναι κι αυτές του δρόμου. Ο μεγάλος του ,αγαπημένος αδερφός , που λειτουργεί ως πρότυπο είναι ήδη προαγωγός και βαποράκι . Κι όμως ο Μάρκος είναι χαρισματικός . Υπό άλλες συνθήκες διαβίωσης και μόρφωσης θα ήταν ένα πραγματικά έξυπνο άτομο , με τρομερή επιρροή , γιατί είναι αλήθεια ότι μπορεί πολύ εύκολα να προκαλέσει την προσοχή των γύρω του και να κάνει τους ανθρώπους να επιζητούν τη φιλία του. Όμως αυτό που θα μπορούσε να είναι αρετή, το χρησιμοποιεί για να επισύρει τη συμπόνια και τη συγκαταβατικότητα των γύρω του. Διαλέγει την εύκολη,κωλοπαιδίστικη καριέρα.

Αρχικά διηγείται στο νέο ακροατή , δήθεν απρόθυμα, μέσες άκρες την ιστορία του. Ο εγωκεντρισμός του , τον κάνει να πιστεύει ότι η ιστορία του είναι η μόνη γνήσια ιστορία εγκατάλειψης . Αυτό προσδίδει στο ύφος του σκοτεινιά και ένα δριμύ κατηγορώ προς κάθε κατεύθυνση. Κάνει τον ακροατή του να νιώθει ένοχος που δεν έζησε παρόμοιες καταστάσεις. Μάλιστα ο ακροατής, ενώ φέρνει νοερά τον εαυτό του στη θέση του Μάρκου, δε μπορεί ν’ αποφύγει τη σκέψη ότι ο ίδιος μπορεί να ήταν χειρότερος αν του λάχαινε τέτοια ζωή. Άρα πέφτει στη παγίδα να του συγχωρεί οποιαδήποτε περασμένη ή μελλοντική άσχημη πράξη, ουσιαστικά συγχωρώντας τον άλλο του εαυτό , που ‘βόσκει’ σε μια παράλληλη διάσταση και κάνει ότι κάνει ο Μάρκος. Ούτε που του περνά αυτή την ώρα απ’ το μυαλό ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που έφαγαν χειρότερες φρίκες απ’ τους γονείς τους. Κι όμως αντιστάθηκαν στο κωλοπαιδισμό και έχτισαν με τα χέρια τους ένα καλύτερο μέλλον , απορρίπτοντας τον οίκτο, με τον οποίο πήγαιναν να τους πνίξουν οι άλλοι, ως ανασταλτικό στοιχείο για την εξέλιξη τους.

Ο Μάρκος είναι άρρωστος από ζήλια. Ζηλεύει οποιονδήποτε προσπαθεί να πετύχει, γιατί θεωρεί ότι ακόμα κι αν ο ίδιος προσπαθούσε, θα ήταν από χέρι χαμένος μια και τον έχουν «ρίξει» στην εκκίνηση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να απαιτεί απ’ τους γύρω του τα πάντα , υλικά και συναισθηματικά αγαθά, λες και όλος ο κόσμος του χρωστάει. Ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να δώσει οτιδήποτε . Ο Μάρκος έχει ήδη πληρώσει και τώρα μαζεύει τα δανεικά με τόκο…Βολεμένο στην εύκολη αυτή ζωή , το παραμελημένο κωλοπαιδαράκι, δεν ενηλικιώνεται ποτέ. Σ’ αυτό μοιάζει με τα κακομαθημένα κωλοπαιδαράκια που δεν ωριμάζουν ποτέ , που έχουν όλα τα δικαιώματα και καμιά υποχρέωση , καμιά ευθύνη.

Οι γυναίκες τον λατρεύουν τον Μάρκο, γιατί φέρεται σαν παιδί , γιατί είναι σκοτεινός , ακατανόητος , γιατί έχει ανάγκη από αγκαλιά και πολλές πληγές . Ναι, έχει μια πλούσια συλλογή από πληγές, εσωτερικές και εξωτερικές , που αυτές όμως ως «μητέρες» και «νοσοκόμες» θα νοιαστούν και θα γιατροπορέψουν. Μέσα στη βλακεία τους οι… «νοσοκόμες» θα περιμένουν ανταπόκριση στη τρυφερότητα και την αγάπη που του δείχνουν. Αμ δε… Ο Μάρκος σ’ όλη του τη ζωή δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να αλλάξει τη ζαβή του μοίρα, δεν αισθάνθηκε το παραμικρό για κανέναν , όχι να αισθανθεί τώρα! Αυτές οι κότες του χρωστάνε, πρέπει να πληρώνουν συνεχώς, χωρίς ανταπόκριση. Όταν το καταλάβουν αυτό, τα κοριτσάκια , αν τους έχει μείνει λίγο μυαλό και δεν την έχουν δαγκώσει (τη λαμαρίνα) για τα καλά με τον γόη, στρίβουν στην επόμενη παρακαμπτήριο , αλλιώς χάνουν λίγο ακόμα χρόνο μέχρι να τις βαρεθεί αυτός. Έτσι το παραμελημένο κωλοπαιδαράκι έχει ένα αρνητικό συναισθηματικό εκτόπισμα (αν υπάρχει τέτοια έκφραση!) . Είναι μια μονάδα που δύναται ν’ αγαπηθεί , όχι όμως και ν’ αγαπήσει. Απ’ την άλλη, μπορεί να δέχεται την αγάπη αλλά να μην πιστεύει σ’ αυτήν. Στο κάτω κάτω της γραφής δε τον αγάπησαν οι ίδιοι του οι γονείς , ποιος μπορεί τώρα να τον αγαπήσει; Όλοι και όλες είναι υποκριτές , έτοιμοι να προδώσουν σε κάθε ευκαιρία. Έτσι σκέφτεται ο Μάρκος και είναι, μα την αλήθεια, πολύ βολικό. Και πάλι οι γονείς έκαναν το θαύμα τους , ακόμα ένα κωλοπαιδαράκι βολοδέρνει στο κόσμο έχοντας χάσει το μπούσουλα .

Κάτι ακόμα που ενώνει τα «κακομαθημένα» κωλοπαιδαράκια με τα «παραμελημένα» κωλοπαιδαράκια, εκτός του ότι δεν αναλαμβάνουν ευθύνες ποτέ (ή αργούν πολύ και στο τέλος αναγκάζονται) , είναι το γεγονός ότι όλα κρατούν κακία στους γονείς τους , ασυνείδητα ή συνειδητά.

Τα μεν «κακομαθημένα» κρατούν κακία ασυνείδητα, γιατί ενώ λαμβάνουν τα πάντα έτοιμα και θέλουν να πιστεύουν ότι όλα αυτά γίνονται από καθαρή , καλοπροαίρετη αγάπη , εντούτοις βαθιά μέσα τους κατανοούν τη σκλαβιά που όλα τούτα τα γενναιόδωρα δοσίματα , δημιουργούν. Ποτέ κανείς δεν πόθησε να γίνει σκλάβος , να υπακούει σε εντολές από υποχρέωση. Έτσι αυτή η αίσθηση ανελευθερίας , που σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά, τρέφει υποδόριο μίσος για το δυνάστη που έχει κολλήσει στο τροπάριο της αγάπης. Ναι , αγαπητέ γονιέ του κωλόπαιδου, εν ονόματι της αγάπης δεν στερείς τη δημιουργικότητα κάποιου, την εξέλιξη του , την ελευθερία του, την αμφισβήτηση και τους οραματισμούς. Εν ονόματι της αγάπης δε δημιουργείς βολεμένα υποχείρια του δημοσίου , που φυτοζωούν με σβησμένα μάτια, με καμένες ασφάλειες.

Τα δε «παραμελημένα» κωλοπαιδαράκια , κρατούν κακία συνειδητά. Οι γονείς τους δε τ’ αγάπησαν και τους το έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, τα εγκατέλειψαν. Περνάμε δηλαδή στο άλλο άκρο, όπου το παραμελημένο παιδί καλείται να επιβιώσει μην έχοντας καμιά βάση και επιπλέον με το βάρος της απόρριψης να ταλανίζει τη σκέψη του. Μια σειρά ερωτημάτων: «Γιατί με εγκατέλειψαν; Μήπως δεν είμαι καλό παιδί; Μήπως τάχα δεν αξίζω;» , θα το ακολουθεί και θα τρενάρει την εξέλιξη του για πολλά χρόνια . Μέχρι τελικά να καταλάβει ότι η προσωπικότητα του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην όλη ιστορία , ότι φταίχτες ήταν μόνο οι γονείς με τις λαθεμένες , άκαιρες επιλογές τους. Από κει και πέρα ανάλογα με την προσωπικότητα και τη ψυχική δύναμη του κάθε παιδιού, υπάρχουν δύο περιπτώσεις , είτε να εξελιχθεί σε έναν φιλότιμο αγωνιστή , είτε σε κωλοπαιδαράκι επαναπαυμένο στα λάθη των άλλων.

Όλη η συσσωρευμένη κακία και απ’ τους μεν και απ’ τους δε , είναι φυσικό να διοχετεύεται στο κοινωνικό σύνολο επηρεάζοντας λειτουργίες, δομές, επικοινωνίες. Το μίσος που σιγοβράζει μαζί με την έλλειψη πρωτοβουλιών (των κακομαθημένων) και τα αναπτυσσόμενα κόμπλεξ κατωτερότητας ανάμεικτα με το ξεκάθαρο μίσος (των παραμελημένων) , δεν αποτελούν τις καλύτερες συνθήκες για ανάπτυξη . Αντιθέτως, φρακάρουν ακόμα περισσότερο, τις ήδη «μπουκωμένες» φλέβες του συστήματος.

Τα κωλοπαιδαράκια είναι σημεία (και τέρατα) των καιρών. Δε ξεφύτρωσαν μόνα τους, αντίθετα οι «αρετές» τους είναι επίκτητες , δώρο θαυμαστό των γονιών τους. Η μιζέρια τους και το βάλτωμα τους , εντείνονται απ’ τη ταχύτητα στη παραγωγή τεχνολογίας και καταναλωτικών αγαθών . Αυτή η ταχύτητα δεν επιτρέπει στο μάτι να σταθεί, να απορήσει, να αναλογιστεί. Τα πάντα γίνονται επιφανειακά . Φιλοσοφία και επαναστατικές ιδέες …ΤΕΛΟΣ! Ζήτω τα στεγαστικά δάνεια , τα λάπτοπ , τα κινητά , οι οθόνες πλάσμα, τα Γκούτσι φορέματα… Δόξα να ‘χει ο Αλάχ! Ζήσαμε τη ζωούλα μας και σήμερα. Ένας μερακλής ξάδερφος του πατέρα μου , συνήθιζε να του φωνάζει κάθε φορά που τον έβλεπε: «Η ταχύτητα σε βάρος της ακρίβειας , Γιώργηηη…!» . Ε, ναι λοιπόν, η ταχύτητα δεν ευνοεί καθόλου τη σκέψη, όπως τα φαστ-φούντ δεν ευνοούν καθόλου τη καλή χώνεψη.


Αγαπητοί γονείς των κωλοπαιδαρακίων σας,
Δε λέω ότι δεν αγαπάτε τα παιδιά σας. Αλλά ότι πίσω απ’ αυτήν την αγάπη κρύβονται πλείστες επιβουλεύσεις. Βέβαια δε ξέρω… κατά πόσο, γενικά , υπάρχει ανόθευτη αγάπη.



Αγαπητά κακομαθημένα συν-κωλοπαιδαράκια,
Σας αφιερώνω ένα στίχο , από το τραγούδι «Μικρές χαρές» , των Ενδελέχεια.
Να παίξει παρακαλώ….
 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ …όποιος κερνάει τη ζωή , αυτός τη σεργιανάει…
Όποιος κατάλαβε , κατάλαβε.




Αγαπητά παραμελημένα κωλοπαιδαράκια,
Σας αφιερώνω ένα στίχο , από ‘να τραγούδι των Διάφανων Κρίνων.
Έλα ντι-τζέι …Συγκεντρώσου…
 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ …Γονιός δε θα ‘ναι να μου πει: «Σήκω και
Ντύσου. Καιρός να ζήσουμε παιδί μου,
ξημερώνει!»…

Άντε γεια!

Πυθαγόρεια Φιλοσοφία

Είναι τάχα ο Θεός γεωμέτρης ;
Παίζει ο Θεός χαρτιά ;
Αν ναι, πόσους άσσους κρύβει στο μανίκι του;
Ισχύει το δόγμα των Πυθαγορείων ότι έχει ξοδέψει τουλάχιστον έναν για να δώσει μορφή και υπόσταση στο κόσμο;
Αληθεύει το ότι έχει κωδικοποιήσει κάμποσες «εντολές» με αριθμούς;
Πόσο θα κρατήσει το παιχνίδι ακόμα;

Οι απαντήσεις προσεχώς…

(Πρόκειται για μια εργασία πάνω στη Φιλοσοφία των Πυθαγορείων.
Οπότε όποιος ενδιαφέρεται δεν έχει παρά να την "κατεβάσει")

Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας vs Πατρινή Βδομάδα Στατικότητας

Το διάστημα από 16 έως 22 Σεπτεμβρίου, έχει βαφτιστεί Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας. Πάει να πει ότι ο Ευρωπαϊκός ντουνιάς οργανώνει εκδηλώσεις στοχεύοντας την εφαρμογή πολιτικών σχετικών με τις μετακινήσεις, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής στις πόλεις.
Στην Πάτρα μια από τις σχετικές γιορτινές δράσεις που αποφασίστηκαν, ήταν χάραξη ποδηλατολωρίδων σε δυο τρεις κεντρικούς δρόμους, που θα λειτουργούν όοοολη την επίσημη βδομάδα Κινητικότητας, καθώς και όοολες τις Κυριακές του χρόνου. Γες σερ! Τόσος χώρος και τόσος χρόνος, παραχωρήθηκε στους ποδηλάτες.

Να χαρώ εγώ ποδηλατοδρόμους… Δηλαδή τι να χαρώ, που τη μπογιά των διαγραμμίσεων που τους ορίζουν, την ξέφτισε κιόλας η σόλα της χοντρής τζιπάρας που σπινιάρει μάγκικα και την ξέπλυνε το Σεπτεμβριάτικο πρωτοβρόχι.
Ψιχουλάκια να έτριβαν για να δείξουν το δρόμο, πιο πολύ θα έμεναν χάμω.

Και άντε, πες ότι κάτι φαίνεται ακόμα από τις κίτρινες γραμμές. Μπαίνεις εσύ μέσα στο μονοπατάκι που ορίζουν και πας. Πού πας ρε Καραμήτρο; Πέρα δώθε θα κάνεις στη Ρήγα Φεραίου, στη Μαιζώνος ή στη Κορίνθου; Βέβαια μπορείς ν’ ανηφορήσεις και τη Γούναρη, ν’ αλωνίσεις ποδηλατικώς την πλατεία Ψηλών Αλωνίων, αλλά όσοι ποδηλατούν δε το κάνουν μόνο για να βολτάρουν στο κέντρο της Πάτρας και ούτε βρίσκονται ως δια μαγείας σ’ αυτό.

Μπορεί όμως να παρεξήγησα το όλο θέμα και οι κίτρινες διαγραμμίσεις που τράβηξε εν μία νυκτί ο δήμος, να μην ορίζουν ποδηλατοδρόμους. Κάτι άλλο θέλουν να πουν οι ποιητές. Μάλιστα! Σίγουρα θέλησαν να υπογραμμίσουν την κακή κατάσταση του οδοστρώματος, με τις λακκούβες, τα αυλάκια, τα σκασίματα, με τα όλα του τέλος πάντων. Ωραία μάγκες το λάβαμε το μήνυμα: «Θέλετε να κυκλοφορείτε με ποδήλατο; Κάντε το υπ’ ευθύνη σας. Εμείς σας προειδοποιήσαμε!»

Κομματισμός και Πανεπιστήμιο. Μια πονεμένη ιστορία…

Τον περασμένο Μάη έγινε μια σειρά από τριήμερες ή διήμερες καταλήψεις στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Μια τέτοια μέρα τριγυρίζοντας σα την άδικη κατάρα στα Πανεπιστημιακά μετόχια, πέρασα απ’ το τμήμα των Μηχανολόγων γυρεύοντας κάποιον. Πάνω που πάω να μπω μέσα στο κτήριο, (πιο κει καθόταν έξω απ’ το κυλικείο του τμήματος μια παρέα από τέσσερεις φοιτητές) έρχεται τρεχάτη μια φοιτήτρια (απεσταλμένη προφανώς της παρέας) και μου λέει:
- «Κοπελιά, δε μπορείς να μπεις! Έχουμε κατάληψη!»
- «Καλά …»,της κάνω, «Και γω είμαι φοιτήτρια και γω θέλω να κάνω κατάληψη. Αλλά μια και σήμερα έχετε τη δική σας, να μη σας το χαλάσω. Θα ‘ρθω να την κάνω μια άλλη μέρα!» και το ‘στριψα…

Να κάνετε κατάληψη λέει το μητρικό κόμμα και οι νεαροί απόστολοι επί των Πανεπιστημιακών εδαφών, συναινούν, βάζοντας λουκέτα, λες και πρόκειται για τα δικά τους χωραφάκια. Ή μήπως είναι;
Οι πρωτοετείς φοιτητές που τώρα παν να γραφτούν στις γραμματείες των σχολών τους, σίγουρα αυτή την εικόνα θ’ αποκομίσουν, με όλα αυτά τα κομματικά τραπεζάκια – παραμάγαζα, στημένα απ’ έξω. Και θα έχουν απόλυτο δίκιο.
Η πρώτη άθλια εικόνα που παρουσιάζει το κομματικό παζάρι, εντός του Ναού του Λόγου (λέμε τώρα για ιδεατές καταστάσεις), δεν είναι μια τυχαία εξαίρεση, μα ο κανόνας. Μια πρόγευση των όσων θα επακολουθήσουν. Η πιστοποίηση της μούχλας που σκεπάζει την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Προς πρωτοετείς: Μη μασάτε. Αποφασίστε για σας, χωρίς αυτούς.

Η αστυνομική βία ξεπλένεται τραβώντας το καζανάκι με τις πέτρες;

Χρόνος: Σάββατο 30 Αυγούστου, 9:00 το βράδυ.
Τόπος: Πλατεία Τριών Συμμάχων.
… Και οι σύμμαχοι είναι πράγματι τρεις ή μάλλον τρεις είναι οι συμμαχικές ομάδες.
Το No Border, οι Αφγανοί πρόσφυγες και οι ντόπιοι συμπαθούντες.
Οι No Border διοργανωτές της «σύναξης» - που από νωρίς ξεκίνησε με πορεία διαμαρτυρίας και κατέληξε στην πλατεία για μια ακολουθία συναυλιών ευαισθητοποίησης υπέρ των προσφύγων που βρίσκονται στην Πάτρα – βάζουν τις νότες.
Οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι, βάζουν τη καλή διάθεση και οι συναυλία περνάει σε άλλο επίπεδο. Πλέον μεταβάλλεται σε ένα πρωτόγνωρο πάρτι. Οι Αφγανοί σχηματίζουν κυκλικές ομάδες. Μέσα στην ιδιότυπη κυκλική πίστα, οι πιο μερακλήδες σηκώνουν τα χέρια ψηλά και τα δίνουν όλα χορεύοντας. Εκτονώνουν έτσι ένα μέρος απ’ το συσσωρευμένο άγχος τους για το μέλλον, ειδικά όταν στη πίστα ανεβαίνουν και τραγουδούν συμπατριώτες τους σε κεφάτους ρυθμούς.

VS




Χρόνος: Απόγευμα Δευτέρας 8 Σεπτεμβρίου.
Τόπος: Έξω απ’ το σταθμό υποδοχής του Λιμανιού της Πάτρας.
Ο τραυματισμός ενός Αφγανού από λιμενικούς, όπως μαρτυρούν συμπατριώτες του, στέκεται η αφορμή άγριας συμπλοκής μεταξύ αστυνομικών και μιας μεγάλης ομάδας προσφύγων. Οι Αφγανοί ξεσπούν την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση τους (που μέρος της οφείλεται στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, κατά τη διάρκεια πολύμηνης αναμονής στην Πάτρα), «βρέχοντας» πέτρες σε δύο βίαια Σεπτεμβριανά μπουρίνια…

Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά ξεσπάσματα Αφγανών, που οφείλονται σε δύο εντελώς διαφορετικές στάσεις απέναντι τους. Αυτών που τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και αυτών που τους αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους.
Όσο η πολιτεία συνεχίσει να τους γκετοποιεί και να τους απωθεί απ’ την πόλη της Πάτρας και το λιμάνι, το θλιβερό περιστατικό της 8ης Σεπτέμβρη, δε θα είναι περαστικό.

Οι δρόμοι της Πάτρας, η τούμπα και ο μετανάστης

Οι βομβαρδισμένοι δρόμοι του δήμου Πατρέων, πρέπει να είναι η χαρά του BMXάκια. Τέτοιες πίστες φίλε μου είναι ανεπανάληπτες. Υπάρχει αφθονία από βαθιές λακκούβες να υπερπηδήσεις, μακριές ψηλές πτυχώσεις στις άκριες του οδοστρώματος για να ισορροπήσεις, υπέροχες αυλακιές για να σφηνώσεις την μπροστινή ρόδα του ποδηλάτου και να κάνεις κόλπα με την πισινή… Και επίσης υπάρχουν οι ράγες του τρένου που διασχίζουν δυο φορές τον παραλιακό δρόμο, μια φορά στο ύψος του ΕΟΤ και μια στο ύψος του Αγίου Ανδρέα. Μάλιστα στα δύο αυτά σημεία, για να αυξηθεί ο βαθμός επικινδυνότητας και η έκκριση αδρεναλίνης, η άσφαλτος έχει οργωθεί από τα προνοητικά και εξυπηρετικά αλέτρια που διαθέτει ο Δήμος.

Μια τέτοια πίστα – δρόμο, ειδικά διαμορφωμένη για κόλπα με BMX και για σκληροτράχηλες τζιπάρες, πήγα και γω να διασχίσω με το ποδήλατο. Πού πας ρε Καραμήτρο έτσι απροπόνητος; Η λακκουβάρα ήταν εκεί και με περίμενε για ένα πολύ φευγάτο κόλπο. Αλλά δυστυχώς την απογοήτευσα. Μια στραβοτιμονιά, μια λάθος κλίση και εκτινάχθηκε αλλού το ποδήλατο κι αλλού εγώ, να κοιτάζω τ’ αυτοκίνητα να ροβολάνε λίγο πιο κει απ’ το κεφάλι μου. Με το ένα χέρι και το ένα πόδι να έχουν υποστεί αμόκ σύρθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άκρη του δρόμου και μετά συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν ακριβώς πάνω στις ράγες του τρένου. Σα να αντίκρισα φίδι, μπουσούλησα γρήγορα γρήγορα έξω απ’ τις ράγες, προς τα κάγκελα του λιμανιού.

Απόμεινα έτσι κατάχαμα λίγη ώρα τρέμοντας απ’ τον πόνο και τη τρομάρα και μη τολμώντας να κοιτάξω το πόδι μου. Λίγο πιο πέρα κειτόταν το ποδήλατο και τα σκορπισμένα μου πράγματα. Κανένα αυτοκίνητο δε σταμάτησε. Ούτε καν έκοψε ταχύτητα, για να εξακριβώσει το λόγο που στρογγυλοκαθόμουν στην άσφαλτο. Έτσι και γω φαντάστηκα ότι τα αυτοκίνητα είχαν βγει μόνα τους βόλτα, χωρίς οδηγό και συνεπιβάτες, ρολάροντας τις ψυχρές τους μηχανές στα τυφλά.
Σηκώθηκα με κόπο όρθια, την ώρα που ένας μουτζουρωμένος μετανάστης πηδούσε τα κάγκελα του λιμανιού προς τα έξω. Κοιταχτήκαμε στιγμιαία. Ένιωσα τόσο μόνη, όσο ένας χαμένος μετανάστης σε άξενη πόλη.

Sending Message>>> PEACE

13 Αυγούστου 2008 χάθηκε ο Αντρέας (26) στα νερά της Χίου

- Να ‘χα, λέει, ένα τεράστιο σφυρί, να ‘σπαγα την γυάλινη της θάλασσας οροφή.
Να πάρει αέρα το αλμυρό νερό, να γεμίσει φυσαλίδες – σκάφαντρα.
Θα ‘μπαινες τότε σε μια ρε φίλε και δε θα πονούσαν τα καημένα τα πνεμόνια σου, πιασμένα στην υδάτινη μέγγενη.
- Θα ‘μπαινα; Δε ξέρω. Μ’ άρεσε η ελευθερία που γλιστράει στους βυθούς και πλανεύει τους βουτηχτάδες. Τα τοπία εκεί κάτω είναι αλλιώτικα και οι ψίθυροι του νερού κινούμενοι, ξεχνιέσαι να τους ακολουθείς.
Πιο βαθιά, πιο πέρα, πιο μακριά. Ξεμένεις να τους ακολουθείς.
- Στα είκοσι μέτρα βάθος, σε γέλασε η χαρά σου.
Τέτοια Σειρήνα ελευθερία καλύτερα να σου ‘λειπε.
Γιατί τώρα πώς θα σε θυμάμαι, στη τελευταία σκηνή να μου λες χαμογελώντας…
- «Και να θυμάσαι… η ζωή είναι ωραία. Αρκεί να το δεις.»
- … χωρίς να κλαίω;
Άνθρωποι που το βλέπουν αυτό, θα ‘πρεπε να πίνουν τ’ αθάνατο νερό, όχι να πνίγονται από δαύτο, έξω από χιώτικες ακτές.
Ρε συ Αντρέα ακούς;

Φοράω τη ταμπέλα μου. Κρατάω τη τιμή μου!

Εμπρός μαρς για τη κλάση μου.
Η κλάση μου έχει όνομα. Φέρει τον τίτλο – ατάκα: «Η γενιά των 700 €».
Εύκολα τον θυμάμαι. Οπότε εύκολα θα θυμάμαι πού ανήκω.
Οπότε εύκολα θα το αποδεχτώ.

Έτσι εύκολα θα με θυμούνται οι επόμενες γενιές, σαν προσπαθούν να απομνημονεύσουν τα κιτάπια τις Ιστορίας.
Τα οποία θα γράφουν, πως ήταν κάτι γέροι, που είχαν φτιάξει ένα Σύστημα «βαφτίσεων» και ονομάτιζαν αβέρτα νεολαίες και γενιές:

«Η γενιά των 700 ευρώ», «Η γενιά των 600 ευρώ»,
«Η γενιά των 345 ευρώ και των 68 λεπτών»,
«Η γενιά του μεγάλου ύπνου»,
«Η γενιά των καλών σερβιτόρων»,
«Η γενιά καρπαζοεισπράκτορας»,
«Η γενιά των παιδιών των γονιών τους»…

Το ξέρουν οι «Βαφτιστές» μου καλά:
Αν φωνάξεις κάποιον 3 φορές “γουρούνι”, αυτός θα αρχίσει να γρυλίζει.
Αυτό περιμένουν από μένα.
Να εγκλωβιστώ στη στατικότητα των Ονομάτων.
Ν’ αρχίσω να γρυλίζω.

Δε με ρώτησαν αν ήθελα να με χρήσουν με τον τίτλο… αγενείας τους.
Γι’ αυτό και γω τους φέρομαι με την ίδια αγένεια και τους βαφτίζω «Ξοφλημένους».
Έτσι θα πέσουν στο λάκκο που έσκαψαν για τα μας…

Το Παιδί και οι Ληστές

Έχω εδώ και ένα ποίημα, που το μειονέκτημα του είναι ότι δεν είναι δικό μου!
(Το μόνο που μου έμενε για να παρηγορηθώ, ήταν να το κάνω ζωγραφιά.)
Έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για το περιεχόμενο του, αλλά και για το γεγονός ότι παρουσιάζει δομή μέσα στη δομή, δηλαδή έχει μια ξεχωριστή μαθηματική αρμονία.
Απολαύστε…
«Το παιδί και οι ληστές» του Γιώργη Παυλόπουλου

Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους, άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας: "Να τον πάμε στα βουνά, να τον κάνουμε ληστή."
Κι έλεγε ο άλλος: "Να του βγάλουμε τα μάτια, να τον κάνουμε τσιγγάνο βιολιτζή."
Κάθε νύχτα το παιδί, τρελό απ’ το φόβο του, μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους, τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε, και το χάιδευε, το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές...

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Πάνω σ’ ένα σχόλιο που είχε κάνει ο φίλος μου ο Σόφοβλαξ στην προηγούμενη ανάρτηση, είχα απαντήσει ότι η… σαπίλα που κρύβει το επίθετο στο “Homo Sapiens”, δεν έγκειται τόσο στη διαφθορά και στην εκμετάλλευση, αλλά στο ότι οι τρόποι με τους οποίους αυτές εμφανίζονται, είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Παρόλα αυτά, κανείς δεν έχει βρει αντίδοτο. Καλά, πόση πια είναι η δύναμη της συνήθειας και της βαρεμάρας; Σαπίζω…
Τρανό παράδειγμα είναι το παρακάτω απόσπασμα της τρομερής ταινίας: «Μάθε παιδί μου γράμματα».



Όποιος θέλει να τη δει ολόκληρη θα τη βρει εδώ (σε χαμηλή ανάλυση)

Α! Και γι' αυτούς που δε περάσουν φέτος στις "Πανελλήνιες"...
"Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι!", που λέει κι ο Καλογερόπουλος στη ταινία.

ΚΑΡΙΟΛΑ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ!!! (ή Όταν οι Καταναλωτές Κοιμούνται, Καρτέλ και Κερδοσκόποι χορεύουν…)

Παίρνω όρκο πως οι οδοντόβουρτσες δεν ήταν πάντα έτσι. Είχαν αντοχή και διάρκεια. Καμιά σχέση με τούτο το ξεφτιλισμένο, στραβοδοντιασμένο πράμα, που παριστάνει την οδοντόβουρτσα, ενάμισι μόλις μήνα αφότου άρχισα να τη χρησιμοποιώ.
Την ξανακοιτάζω, πασαλειμμένη με αφρούς από οδοντόκρεμα και επιχειρώ να ξανατρίψω τα δόντια μου μπας και τα ξεγελάσω ότι πλύθηκαν. Τζίφος η υπόθεση. Οι πλαστικές τριχούλες, αντί να στέκονται ντούρες και ετοιμοπόλεμες, έχουν… διαχωρίσει τη θέση τους, γέρνοντας οι μισές απ’ τη μια και οι άλλες μισές απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας ένα φαλακρό διάδρομο στο κέντρο. Και γω τι να κάνω; Αφρίζω απ’ το κακό μου και λιμάρω τα δόντια μου με τον αποτριχωμένο διάδρομο, ενώ ταυτόχρονα οι πλαγιασμένες τριχούλες “βρίσκουν” στα ούλα μου και τα γδέρνουν.
Μωρέ μπράβο ανατομικές οδοντόβουρτσες! Σκέτα τεχνολογικά θαύματα, δε μπορώ να πω, με κεφαλή στη σωστή θέση ώστε να φτάνει και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία! Μακάρι να έφταναν και οι αναθεματισμένες οι τριχούλες, μαζί με τη κεφαλή, ώστε να επιτελέσουν το καθαριστικό τους έργο.

Εκεί που σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν η εντύπωση ότι οι οδοντόβουρτσες άντεχαν περισσότερο παλιότερα, είναι παιχνίδι της φαντασίας μου ή θαμμένη στο χρόνο πραγματικότητα, θυμάμαι ότι έχω φυλάξει κάτι χρησιμοποιημένες οδοντόβουρτσες σ’ ένα κουτί με εργαλεία. Τρέχω στη ντουλάπα, αρχίζω τις ανασκαφές και ιδού ο… Λαγός: Τρεις οδοντόβουρτσες, που χρονολογούνται κάπου στο 2001 – 2002, της ίδιας μάρκας με τη σημερινή! Μόνο που είναι σα καινούργιες, ούτε ένα σημάδι φθοράς απ’ τους 4 -5 μήνες κατά τους οποίους έτριβα μ’ αυτές τα δόντια μου.
Το διάστημα που τις χρησιμοποιούσα, ήταν σίγουρα τόσο, μπορεί και περισσότερο, γιατί όταν ένα πράγμα δε χαλάει ποιος ο λόγος να το αντικαταστήσω; Χώρια που ποτέ δε πίστεψα στις “καλοπροαίρετες” επισημάνσεις της εταιρίας, για αλλαγή οδοντόβουρτσας μετά από 3 μήνες. Εγώ πάντα διπλασίαζα το χρονικό διάστημα χρήσης (αφού με έπαιρνε) και μετά – διπλωματικά – αγόραζα άλλη οδοντόβουρτσα, ακόμα κι αν η προηγούμενη ήταν μια χαρά και δεν είχε κακοπάθει.



Καθώς φαίνεται, δεν ήμουν οι μοναδική που κρατούσε την οδοντόβουρτσα της για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που υπαγόρευε η μαμά εταιρία. Έτσι κι αυτή, αποφάσισε να πάρει εκδίκηση απ’ τους ασυμμόρφωτους οδοντοβουρτσοκαταναλωτές. Άρχισε να κατασκευάζει οδοντόβουρτσες με ομορφότερη μεν χειρολαβή, αλλά με τριχούλες επί της “ανατομικής” κεφαλής, που κατσιάζουν απ’ την πρώτη κιόλας εβδομάδα! ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ ΑΥΤΟ; Μετά από μια πρόχειρη σύγκριση των προϊόντων (παλιού και νέου) αποφαίνομαι ότι το μυστικό βρίσκεται στη πυκνότητα και των μεγαλύτερο αριθμό τριχών που έχουν οι παλιές οδοντόβουρτσες στα πλάγια και ξεφυτρώνουν από κάτι ορθογώνιες τρύπες. Οι νέες οδοντόβουρτσες δεν έχουν παρά τουφίτσες τριχών που ξεφυτρώνουν από κάτι μικρές στρογγυλές τρυπούλες! Άντε τώρα ν’ αντέξουν τη δοκιμασία με αξιοπρέπεια, για πάνω από 2 – 3 βδομάδες…
Θα μου πεις, άλλαξε μάρκα… Αμ δε… Όλοι οι γύφτοι μια γενιά και … το ίδιο καρτέλ, φίλε μου! Όποια οδοντόβουρτσα και να πάρω (και τα σκάω χοντρά), τα ίδια σκατά (μετά συγχωρήσεως) είναι. Το μόνο που μου μένει, για αντεκδίκηση, είναι να φτιάξω μικρές μικρές χορταρένιες φροκαλίστες για να φροκαλίζω μ’ αυτές τα δόντια μου. Πάω στοίχημα πως θ’ αντέχουν περισσότερο!

Πρώτο τέταρτο του αγώνα. Χριστίνα βάλε γάντια!!!

Είναι ως 8 χρονών η κόρη του προπονητή μου, του box. Κάθεται στο γραφειάκι, σε μια γωνιά της αίθουσας προπόνησης και κάτι γράφει με κόκκινους και ασημιούς μαρκαδόρους. Πάω και στέκομαι δίπλα της και κάνω πως κρυφοκοιτάζω αυτά που γράφει. Αυτή με κοιτάζει χαμογελαστή και μ’ «αφήνει» να δω.
- «ΠΡΩ-ΤΟ ΤΕ-ΤΑ-ΡΤΟ», συλλαβίζω σα νήπιο, «Τι θα πει “Πρώτο Τέταρτο”;», τη ρωτώ απορημένα.
- «Να… το φεγγάρι όταν βρίσκεται στο πρώτο τέταρτο, βλέπει προς τα κει…», με μια νοητή κίνηση “γράφει” μια ημισέληνο που κοιτά αριστερά, «Όταν βρίσκεται στο τελευταίο τέταρτο, κοιτά απ’ την άλλη.», λέει συνεχίζοντας την επιμόρφωση μου.
- «Για κοίτα πράγματα! Δε το ήξερα αυτό… Τώρα λοιπόν που έγραψες τη φράση, ζωγράφισε και το φεγγάρι στη κατάλληλη πόζα, να δείχνεις σε τι αναφέρεσαι.», της προτείνω.
- «Μετά… μπορεί.», μου απαντά πολύ σωστά. Διότι πως έρχεσαι εσύ κυρία μου και πρώτα με ρωτάς τι κάνω και μετά έχεις και απαίτηση να καθοδηγήσεις τη σκέψη μου; Αλλά παίζω το ρόλο της μεγάλης… Πάει να πει τσιμπούρι. Ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι έγκαιρα και ξεκολλάω. Ανεβαίνω στ’ αποδυτήρια ν’ αλλάξω…
Πάνω εκεί που έχωνα τις ιδρωμένες αλλαξιές μου στο σακίδιο, ακούω τρεχάτα ποδαράκια ν’ ανεβαίνουν θορυβώντας, τις σιδερένιες σκάλες και ακολούθως να τις κουτρουβαλούν.
Αφού τελειώνω επιτέλους και ανοίγω την πόρτα, βλέπω εκεί, στη κορυφή της σκάλας, αφημένο ένα χαρτί. Το κοιτώ αφ’ υψηλού και τι να δω; Η αφεντιά μου σκιτσαρισμένη! Αυτό για μια σκιτσογράφο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, διότι είναι σα να χρησιμοποιούν τα όπλα της εναντίον της!



Κατεβαίνω, γέρνω κατά το γραφείο και μετά ρωτώ το προπονητή μου, με το αιωνίως απότομο ύφος μου : - «Πού είναι η Χριστίνα;»
- «Έξω… ποτίζει τα λουλούδια…», λέει κοιτάζοντας αμήχανος.
- «Αχά… Καληνύχτα!»
Βγαίνω έξω, στην αυλή, όπου η Χριστίνα μ’ ένα λάστιχο δροσίζει τα παρτέρια.
- «Σ’ ευχαριστώ πολύ για τη ζωγραφιά! Είναι πολύ ωραία!», της σκάω ένα φιλί κατασυγκινημένη. «Θα σου φτιάξω και γω μια…», το σκάω απ’ την αυλόπορτα.




Ξεκίνησα το box πριν 6 χρόνια, εδώ, στην Πάτρα. Οπότε μάλλον θεωρούμαι βετεράνος στο μπουνίδι… Το ξεκίνημα αυτό, ενώ θα μπορούσε να μην είναι τίποτα άλλο από ένα απλό γεγονός στη συνεχή αλληλουχία των γεγονότων μιας ζωής, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής, που επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη της. Σήμερα το box, μαζί με τη λογοτεχνία και τα κόμικς, είναι τα πράγματα που χωρίς αυτά, θα είχα φλιπάρει…
Και είναι θαρρώ ευνόητος, σε όσους αγαπούν το Άθλημα, ο λόγος της εξάρτησης μου απ’ αυτό. Το box είναι μια αλληγορία, ένα ποίημα στην αντίδραση. Χτυπιέσαι, χτυπιέσαι, χτυπάς, χτυπάς, μέχρι να μη σου μείνει άλλη αναπνοή και μετά ξανά το ίδιο, χωρίς τέλος, μέχρι που νιώθεις (το κατανοείς κατάβαθα) ότι τίποτα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, παρά μια διαρκής πορεία ανταλλαγής χτυπημάτων (των ίδιων χτυπημάτων, με διαφορετικούς συνδυασμούς, που δημιουργούν τη μαγεία της ποικιλίας).
Στην Πάτρα, αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι η ύπαρξη μεγάλου αριθμού προπονητιρίων μαχητικών αθλημάτων. Είναι σα να λέμε η πόλη, που ενώ ζει την παρακμή της εδώ και χρόνια, έχει πολλές εστίες, οπού κάμποσοι άνθρωποι, ζουν τη δικιά τους αλληγορία αντίδρασης. Μέσα στη στάσιμη και άνευρη πραγματικότητα, που ούτε καν αναρωτιέται για τη χρησιμότητα της, κάποιοι σημαδεύουν με τη γροθιά τους, αυτήν ακριβώς την έλλειψη νοήματος. Σα να είχε το Τίποτα, πρόσωπο.
Μου φαίνεται απολύτως λογικό, όσο πιο μίζεροι και βαλτωμένοι είναι οι τόποι και οι χρόνοι, τόσο πιο μαζική να είναι η προσπάθεια απόδειξης ότι κάτι μπορεί κανείς ν’ αντιπαλέψει. Το box είναι η πιο άμεση προσομοίωση αγώνα, γι’ αυτούς που έχουν όρεξη να ιδρώσουν. (Τα διαδικτυακά πολεμικά – και όχι μόνο – παιχνίδια, είναι η ακόμα πιο άμεση, γι’ αυτούς που έχουν όρεξη να πήξουν.)

Υ.Γ. Μέχρι ώρας, η δική μου η γενιά, δεν έχει παίξει ποτέ της «box» εκεί που πρέπει.
Και όσο για νυχτολούλουδα… μόνο κάτι γαϊδουράγκαθα ποτίζει στον μπαχτσέ.

Οι "COCO BLOCKO" και ο Σεισμός...

Το Πάσχα που πήγα Πλωμάρι (νότια Λέσβος), οι φίλοι μου, μου λένε:
- «Δε φτιάχνεις κανά εξώφυλλο cd για το συγκρότημα μας; Βαφτιστήκαμε Κόκο Μπλόκο.»
- «Ωραία! Και τι θέμα θέλετε να έχει;»
-«Θέμα δεν έχει!», λέει ο Γιάννης, ένας παλιός συμμαθητής μου (παιδί απ’ τα λίγα… κάθε μέρα έκανε stand up comedy μέσα στη τάξη! Πέ-θαι-να-με στα γέλια!),
«…Είναι ελεύθερο. Ζωγράφισε ότι θες σχετικό με Κόκο Μπλόκο…»
Ναι… Μάλιστα. Γιατί είναι και πολύ γνωστό της πάσης, τι θα πει Κόκο Μπλόκο…
-«… Και το Κόκο Μπλόκο πώς γράφεται;», διατυπώνω την απορία μου.
-« Μωρέ γράψ’ το όπως θες εκεί πέρα…», λέει ο Βαγγέλης.
Έτσι και γω σκάρωσα το Σαββατοκύριακο κάτι cd εξώφυλλα ότι να ‘ναι, για ένα “ότι να ‘ναι” Πλωμαρίτικο συγκρότημα.
Τους τα έστειλα … με τη προτροπή αν δεν τους αρέσουν, να τα δώσουν στη μάνα μου. Αυτής θα της αρέσουν σίγουρα! (Χα χα χα!)


Υ.Γ. Επί τη ευκαιρία… Τι σεισμάρα ήταν αυτή χτες;!
Εκεί που χρωμάτιζα το εξώφυλλο, άρχισε να αναδεύεται το σύμπαν!
Με έπιασε μια τρομάρα, που βούτηξα κατευθείαν κάτω απ’ το γραφείο μου.
Και μετά μου ‘ρθε και μια σαστιμάρα, έτσι που ταρακουνιόμουν σαν άβουλο παιχνίδι μέσα στο κουτί, στα χέρια ενός ζωντόβολου…
Μετά με ξανάπιασε τρομάρα αναλογιζόμενη το αν θα πεθάνω κατευθείαν ή θα βασανίζομαι για μέρες, θαμμένη κάτω απ’ τα ερείπια των 5 παραπάνω ορόφων, της πολυκατοικίας μου.
Έπειτα, ξανά μανά, η σαστιμάρα, διότι σταμάτησε το εφιαλτικό ταρακούνημα και τα πάντα γύρω μου έστεκαν ακόμη όρθια!
Στραβοπατώντας τα αθλητικά μου παπούτσια, κουτρουβάλησα τις σκάλες.
Σε λίγο στις πλατείες άρχισε το «πάρτι», με οικοδεσπότη τον Εγκέλαδο, που πρόγκηξε και όλους τους καλεσμένους…
Η πλατεία Αγίας Σοφίας μάζεψε αρκετό κόσμο, αλλά μετά, η αφεντιά μου, “την έκανε” για την πλατεία Όλγας, οπού εκεί κι αν είχε κόσμο (και μπόλικο φοιτητικομάνι!)
Αφού κλωθογύρισα για κανά δίωρο στις πλατείες και τους δρόμους, ξέχασα τρομάρες, σαστιμάρες, σεισμάρες και επέστρεψα σπίτι καταπεινασμένη…

Πρωινό Ποδηλατικό Καραβάνι Νο2: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ – ΕΣΤΙΑ – ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Την προπροηγούμενη Παρασκευή, οι Ποδηλάτες- ισσες Πάτρας, είχαμε πραγματοποιήσει μια πρωινή πορεία με τα ποδήλατα. Καλούσαμε όλους τους συμφοιτητές να ποδηλατήσουν μαζί μας ως το Πανεπιστήμιο, ώστε να δουν ότι δε πρόκειται για κάτι το τρομερό και να υιοθετήσουν το ποδήλατο ως καθημερινό μέσο μεταφοράς τους, εν μέρει και ως μέτρο αντίδρασης ενάντια στην παράλογη αύξηση των αστικών εισιτηρίων (1 ΕΥΡΩ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ!!!!).

Αύριο, Πέμπτη 5 Ιουνίου, το ποδηλατικό καραβάνι ξαναξεκινά απ’ τη πλατεία Γεωργίου, στις 8:30 (το αργότερο)το πρωί με τη δροσούλα, για μια πορεία προς το Πανεπιστήμιο "άλλα κόλπα"! Διότι αυτή τη φορά, η πρώτη στάση μας θα είναι στην Εστία του Πανεπιστημίου για ομαδικό πρωινό (είναι ελεύθερο για όλους!) και έπειτα θα κατηφορίσουμε στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη για διάβασμα.
Το ίδιο πρόγραμμα θα ακολουθείται κάθε Πέμπτη, καθ’ όλη τη διάρκεια της εξεταστικής! Οπότε, όσοι άπιστοι (προς κάθε κερδοσκόπο που θαρρεί πως έχει το δικαίωμα ν’ ανεβάζει τις τιμές όποτε και όσο του καπνίσει) και πιστοί (στη θεά Αντίδραση) προσέλθετε.
Σημειώνω ότι η ιδέα του προγράμματος του «Ποδηλατικού καραβανιού της Πέμπτης», είναι του Ποδηλάτη Γαβρήλ. Και αυτό το λέω διότι πιστεύω ότι αν όλοι οι φοιτητές, με φαντασία και καλή διάθεση, δρούσαν παρόμοια, φέροντας ιδέες και οργανώνοντας την (πολλές φορές) ανέξοδη υλοποίηση τους, το Πανεπιστήμιο δε θα βρισκόταν στα χάλια που βρίσκεται σήμερα.

Ένα αντιπαράδειγμα, συντήρησης και σκοταδισμού, είναι η χθεσινή (και όχι μόνο) «συνέλευση» του Μαθηματικού. Οπού η μπόχα και η λαύρα απ’ τα τσιγάρα, οι άσκοπες φωνές και διαπληκτισμοί, η έλλειψη φαντασίας και νεανικής φρεσκάδας, ο ξύλινος λόγος, τα φοιτητικά κομματικά παρακλάδια, ήταν οι συντελεστές ενός στείρου χάους μέσα στο αμφιθέατρο ΑΘΕ12.
Δαπίτες, Πασπίτες, Πουκουσίτες, Εακκίτες, όλοι σ’ ένα στημένο (απ’ τη κυβέρνηση) παιχνίδι δράσης – αντίδρασης. Προσπαθώντας (;) να καταλύσουν τους νόμους πλαίσια που στήνει το κάθε κυβερνητικό ανδρείκελο, αντί να θέσουν οι ίδιοι ως φοιτητές τους δικούς τους νόμους – ιδέες και τα δικά τους πλαίσια δράσης και να πουν στους παππούδες τους: «Και τώρα… θα χορέψετε στο δικό μας ρυθμό!».

Κάψτε τα Πανεπιστήμια να φωτιστεί το σκοτάδι

Τα Πανεπιστήμια είναι κάτι ανάλογο με τις Εκκλησιές… Όπως αυτές φέρονται ως τα καταλληλότερα μέρη για ηθικό εξαγνισμό και ψυχική ανάταση, έτσι και τα Πανεπιστήμια προβάλλονται ως κατεξοχήν λατρευτικοί τόποι του Ορθού Λόγου, οπού επιτυγχάνεται η πνευματική εξύψωση. Και στις δυο περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι τόσο ισχνά (και σε πολλές περιπτώσεις τραγελαφικά αποκλίνοντα), ώστε δε δικαιολογείται η φήμη των εν λόγω χώρων…

Τρίτη 27/5/2008 ώρα 3:48 μ.μ.
Τόπος: Τμήμα Πληροφορικής, έξω απ’ τ’ αμφιθέατρο του κτιρίου Β

Κολλάω 2 αφίσες που σκιτσάρουν την οργή μου, για την παράλογη αύξηση του αστικού φοιτητικού εισιτηρίου στο 1 ευρώ!
Μέσα στο αμφιθέατρο γίνεται χαμός… Συνέλευση για την συνέχιση ή όχι των καταλήψεων, γαρ. Κάποιος αγορεύει δίχως σταματιμό, επικουρούμενος απ’ ένα μικρόφωνο, αλλιώς δε θ’ ακουγόταν μέσα στη γενική οχλαγωγία.
«Τι το ζορίζεις φίλε; Κατάληψη θες; ΟΚ! Τα επιχειρήματα τι τα θες;»
Πάνω που πάω ν’ ανέβω στο ποδήλατο και να τη κάνω, να σου και εμφανίζεται ένας φίλος μου, καβάλα κι αυτός στο ποδήλατο. Αφού χαιρετηθήκαμε, τον ρωτώ:
- «Τι γίνεται Τ***α; Πού πας;»
- «Να… εδώ στη συνέλευση, που γίνεται για την κατάληψη και να δω τι γίνεται με κάτι εργασίες που πρέπει να πάρω…»
- «Και συ, τι λες, θα υποστηρίξεις την κατάληψη;»
- «Εγώ πάντα όταν είναι να γίνει κατάληψη, είμαι μέσα!»
Παίζω με τη κεφαλή μου ένα "ναι" και λέω:
- «Α… Εντάξει. Εγώ δε συμφωνώ καθόλου με τις καταλήψεις…»
Ο Τ***α γνέφει κι αυτός καταφατικά. Και η δικιά μου γνώμη, εντάξει είναι…

Τόσο καιρό, μέσα από τούτα τα γραφτά, υποστηρίζω την άποψη ότι για να αποκτήσει το Πανεπιστήμιο το νόημα που βαυκαλίζεται, αρκεί να υπάρξει σύνδεση μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του και των δραστηριοτήτων των κοινωνικών ομάδων που το έχουν ανάγκη. Έτσι μόνο θα μπορούσε ν’ ανθίσει πραγματικά η επιστήμη και η φιλοσοφία της, η ουσιαστική (όχι κομματική) πολιτική και η τέχνη.
Για να γίνουν όμως όλ’ αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα Πανεπιστήμια να είναι ανοιχτά και οι φοιτητές επί ποδώς.
Αν δεν προκείται να υπάρξει μια τέτοιου είδους (πολλοί θα πουν, χιμαιρική) δραστηριότητα, τότε, ούτε γω βλέπω το λόγο ν’ ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Το αντίθετο μάλιστα, κάλιο να τα κάψουν μια καλή, με όλο τους το περιεχόμενο.
Και ακόμα, ν’ αφήσουν τη φωτιά να επεκταθεί έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, να κάψει και τη κενονία με την οποία συνδιαλέγεται ο Κενός του Λόγος.