ΚΩΛΟΠΑΙΔΑΡΑΚΙΑ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

Το πρόβλημα ξεκινά από το λόγο που δύο (ή μια) αποφασίζουν να κάνουν ένα παιδί και πιο συγκεκριμένα, να κάνουν ένα Γιο. Ο Γιος γράφεται με κεφαλαίο , γιατί συνοψίζει την επιθυμία της ανθρώπινης πλειονότητας για αθανασία. Ο Γιος θα δώσει συνέχεια στο πράσινο μάτι του μπαμπά, στο ξανθόμαλλο κεφάλι της μαμάς (ωχ ελπίζω να μην είναι επίκτητο) , στο φωτεινό μυαλό του παππού, που βραβεύτηκε με τρία Νόμπελ στα νιάτα του και πάει λέγοντας. Όμως δεν είναι μόνο ότι θα δοθεί συνέχεια σε τόσο ωραία πράγματα . Αλλά θα δοθεί συνέχεια και με τη βούλα. Διότι είναι μεγάλο πράγμα το καινούργιο πράσινο μάτι ‘του μπαμπά’ να λέγεται «Ζησιμόπουλος» και να είναι μεταβιβάσιμη η ονομασία προέλευσης, στον επόμενο Γιο της ακολουθίας.

Ένας φίλος μου , κυνηγός του εφήμερου σεξ και Βέγγος όσο αφορά οποιαδήποτε δέσμευση , μου είπε : «Κοίτα να δεις. Κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν και κάποια στιγμή θα παντρευτώ.». Έμεινα να τον κοιτάω . Δεν είμαστε καλά, αυτό το άτομο θα παντρευτεί ; Γιατί; Και μου λέει με το φυσικότερο ύφος: «Μα επειδή θέλω να κάνω Γιο!» . Άκουσον άκουσον ,θέλει να κάνει Γιο, τον Μέγα συνεχιστή της φατρίας, τον φέροντα το αίμα του , το ντι-εν-έι του, τον αχαλίνωτο πούτσο του, το μυαλό του και γιατί όχι, τη ψυχή του , ώστε να εποπτεύει τον κόσμο για ακόμα μια ζωή. Θέλει την αθανασία οπωσδήποτε, μέσα απ’ τον Συνεχιστή! Ο Γιος δεν είναι αυτόβουλο ων , αλλά κλώνος με τα όλα του , εφοδιασμένος μάλιστα με τηλεκοντρόλ, για πιο άνετο , απόλυτο έλεγχο.

Αν τώρα το παιδί τύχει και είναι κορίτσι ,ε δε θα το πετάξουμε και στον Καιάδα βρε αδερφέ ,κάτι πιάνει κι αυτό στην αγορά της αθανασίας . Μάλιστα ένας απελπισμένος κοριτσοπατέρας , που παρ’ όλες τις προσπάθειες του (και του εραστή της γυναίκας του) δεν κατάφερε να αποκτήσει τον Γιο, διατείνεται τις νύχτες στα καφενεία : «Έλα μωρέ τώρα… Και καλά, πες ότι κάνεις αγόρι, ποιος σου εξασφαλίζει ότι θα παραμείνει φανατικά τέτοιο; Χώρια που οι πιθανότητες να βρεθείς με «κορούλα», καμιά 15αρια χρόνια μετά τη γέννηση του «Άξιου», όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αυξάνονται. Κακά τα ψέματα φίλεεε, το αντρικό χρωμόσωμα εκφυλίζεται. Τείνουμε σε μια θηλυκή κοινωνία και γω έχω τις άκρες μου σ’ αυτήν ! Χα χα χα …χικ!». Μετά απ’ αυτόν τον μεθυσμένο μονόλογο , μήπως θα έπρεπε να γράψω τη κόρη με κεφαλαίο «Κ» , ως τη μόνη γνήσια εξασφαλίστρια της αθανασίας ;

Όπως και να ΄χει το πράγμα , είτε Γιος , είτε Κόρη πολλοί βλέπουν το παιδί τους σαν προσωπική τους νίκη επί του θανάτου . Λένε:«Πάει, πάτησα το Θάνατο. Και να με θερίσει τώρα ο κυρ- Χάρος ,εγώ πρόλαβα και έσπειρα .Δε θα με φάει το μαύρο χώμα της λησμονιάς!» . Διότι, πες ότι το παιδί σου είναι μια αυτόβουλη προσωπικότητα (μακριά από μας) και δε μπορείς μετά το θάνατο σου να συνεχίσεις τη ζωή κατοικοεδρεύοντας στο σώμα του, τουλάχιστον θα συνεχίσεις να ζεις στη θύμηση του και στη θύμηση των παιδιών του. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσης, αφού δεν είσαι ούτε ο ιστορικός Ηρόδοτος, ούτε ο φιλόσοφος Σωκράτης, ούτε ο κατακτητής Αλέξανδρος ο Μέγας, ούτε ο επιστήμονας Νεύτωνας, ούτε καν εγκληματίας περιωπής όπως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Μπορεί να μην είσαι κανένα σημαντικό προσώπατο , είσαι όμως ο Μάγκας Γονιός και μέσω αυτής της ιδιότητας βάζεις τη τζίφρα σου στο Βιβλίο της Ζούγκλας εεε…της Ζωής ήθελα να πω. Ιδού και το πιστοποιητικό : ο Γιος ΣΟΥ - η Κόρη ΣΟΥ! Πιστοποιήθηκε το πέρασμα σου στο κόσμο των θνητών. Αν μάλιστα τύχει και γεννήσεις τον «Τσόρτσιλ» , έρε γλέντια, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια , θα έχεις καταγραφεί και σε οικογενειακή και σε παγκόσμια μνήμη. Τσόρτσιλ ο Αριστογένους! Έ, εσύ είσαι ο… Αριστογένης. Ο Αριστογένης ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Η λαχτάρα κάποιων φιλόστοργων γονέων για αθανασία , ξεσπαθώνει πάνω στα κεφάλια των παιδιών τους φορώντας πλείστα προσωπεία . Ένα απ’ αυτά είναι η λαχτάρα για δημοσιότητα , η προβολή του παιδιού στο ευρύ κοινωνικό σύνολο , κατά προτίμηση μέσω τηλεόρασης , ώστε γνωστοί και μη, να πουν τάχα με θαυμασμό: « Είδα το γιο του κυρ- Τηλεπαιχνιδάκι ψες βράδυ στη τι-βι . Στο Φεΐμ Στόρι ΙΧ. Πολύ άξιο παλικάρι! Όχι σαν τον δικό μου που κάθεται και τον παίζει όλη μέρα , μαζί με μια συφοριασμένη ηλεκτρική κιθάρα…Και να πεις πως γράφει και τίποτα καλά τραγούδια. Μπα, κανένας δε τ’ ακούει , εξόν από κάτι φρικιά με κομμένα μάτια και μακριά μαλλιά. Άντε να δεις χαΐρι από έναν τέτοιο ρεμπεσκέ. Κρίμα στο μπαχτσίσι που ‘δωκα στη μαμή. Χαρά στον Τηλεπαιχνιδάκι που έβγαλε τέτοιο παιδί. ». Ένα παιδί με τέτοιους γονείς , αν δεν υφίσταται για το κοινωνικό περίγυρο , δεν υφίσταται και για τους ίδιους. Θα είναι πάντα το παιδί 3 Α , δηλαδή ο Άγνωστος Αποτυχημένος Αλήτης. Η φύρα τέτοιων «φιλόστοργων» γονιών πάντα υπήρχε, αλλά τώρα ξεσκεπάζεται πιο εύκολα και πιο αναίσχυντα από ποτέ, κυκλοφορώντας σε κάθε είδους ριαλιτοπαίχνιδα, Μπιγκ – Μοδερ και Μπιγκ – Φάδερ ,( και γαμώ τη Μπιγκ κακή μου μοίρα ,δηλαδή). Έπειτα συνεχίζει (η φύρα) παίρνοντας αμπάριζα τα μεσημβρινά τηλεοπτικά καφενέδια, τους τεκέδες αυτούς του λόγου , που ο λόγος λόγο δεν έχει. Εκεί θριαμβεύει ένα είδος μαζοχιστικής δημοσιότητας .Μιας δημοσιότητας που αρμέγεται με κάθε τρόπο , σε βάρος των πεπραγμένων του παιδιού, μόνο και μόνο για να εμφανιστεί στο γυαλί η ξαναμμένη , λαλίστατη φάτσα του γονιού. Μια άλλη διάσταση του γονεϊκού αιτήματος , «θέλω δημοσιότητα και τη θέλω τώρα, παιδί μου!» , είναι οι γονείς που σέρνουν τα τρυφερά βλαστάρια τους, από οντισιόν σε οντισιόν για διαφημιστικά σποτ ή , ακόμα πιο φιλόδοξα, για τηλεοπτικά σίριαλ. Διαρρηγνύουν μάλιστα τα ιμάτια τους ,ότι πρόκειται για παιδιά θαύματα και είναι διατεθειμένοι να καταχερίσουν κάθε στραβό κριτή που δεν εκτιμά το ταλέντο τους και ανακόπτει το δικό τους δρόμο προς τη δόξα και την αθανασία (όπως μυωπικά πιστεύουν). Τα μικρά υποχείρια τα βρίσκει κανείς παντού . Στα σίριαλ, στα μουσικά βίντεο κλιπ, στα μεγάλα σόου (βλέπε Γιουροβίζιον – τζούνιορ) , στις πασαρέλες, σε φωτογραφίες μόδας στα γκλαμουράτα περιοδικά, σε διαγωνισμούς ομορφιάς και πάει λέγοντας(και κλαίγοντας). Τέτοιοι είναι οι γονείς, που κάνουν παιδιά για να τα χρησιμοποιήσουν σαν άσσους που βγάζουν απ’ τα μανίκια τους. Παίζουν το τελευταίο τους «καλό χαρτί», για να ‘φανούν’ επιτέλους στη κοινωνία . Το ‘πώς – θα - ακουστούν – στο – κόσμο’ , είναι το μέγιστο ζητούμενο γι’ αυτούς. Ξεχνούν όμως το εξής : Ότι τα όμορφα χαρτιά, όμορφα καίγονται…

Οι πάντες έχουν όνειρα . Όνειρα να δουν τα μάτια σου, είτε τα ‘χεις κλειστά, είτε ανοιχτά . Καθένας που συναντάς , που μιλάς , που σκουντάς , που γαμάς, δεν είναι παρά ένα συμπύκνωμα ονείρων με δυο ποδάρια. Έτσι και φεγγίζει περισσότερο ένα όνειρο απ’ το όλο, τότε, λέει το δίποδο ονειρικό συμπύκνωμα: «Είναι το Όνειρο ΜΟΥ!». Πες τώρα ότι προσθέτεις στη συνταγή κάμποσα καντάρια πάθος και άλλα τόσα φλυαρίας, για το πόσο μοναδικό είναι το συγκεκριμένο Όνειρο και τι ωραία που θα ‘ταν να πραγματοποιηθεί. Τότε το Όνειρο λέγεται Ψώνιο. Υπάρχουν τώρα δύο εκδοχές . Ή το Ψώνιο να γίνει πραγματικότητα και έπεται η συνέχεια και το χάπι έντ . Ή το Ψώνιο να μείνει στη σφαίρα της φλύαρης φαντασίας , κάτι πολύ επικίνδυνο, διότι τότε το Ψώνιο λέγετε Καημός . Οι άνθρωποι με τέτοιους Καημούς θέλουν να κάνουν παιδιά για να τους κληροδοτήσουν. Προσπαθούν να κολλήσουν το παιδί με το μικρόβιο του Καημού τους απ’ τη στιγμή που θα γεννηθεί . Μέρα με τη μέρα προσπαθούν να πείσουν το παιδί ότι ο Καημός τους ,είναι το δικό του Όνειρο . Λένε π.χ. στους γύρω τους : «Εμένα ο Γιάννης μου είναι γεννημένος να γίνει μεγάλος πιανίστας , προχθές στο πιανάκι του έπαιξε δυο νότες συνεχόμενα!» . Κι ας έχει ο Γιάννης κοντόχοντρα δαχτυλάκια, κι ας πέταξε αμέσως μετά το πιανάκι στο πάτωμα, μ’ όλη του τη δύναμη, επειδή οι νότες του χτύπησαν στα νεύρα. Αν δε καταφέρουν να περάσουν το Καημό τους με τη καλοστημένη μηχανή της πλύσης εγκεφάλου, δε διστάζουν να καταφύγουν στο επίμονο ζόρισμα, στη κοροϊδία της αυθεντικότητας του παιδιού , που έχει το θράσος να έχει τα δικά του όνειρα και τελικά να καταφύγουν στη βία και σε δηλώσεις του τύπου : «Ή θα γίνεις Μπετόβεν ή χάσου απ’ τα μάτια μου!». Αυτοί είναι οι άνθρωποι-θηλιές και κάνουν παιδιά για να βρουν λαιμό να εφαρμόσουν. Αν πάει το παιδί με τα νερά τους , του τη χαρίζουν, διαφορετικά… μακάριο αυτό που έχει λαιμό παλαιστή.

Έπειτα είναι οι άνθρωποι οι αδύναμοι , που έχουν χίλια κόμπλεξ και που έχουν βιώσει καταπίεση απ’ τους ίδιους τους τους γονείς. Αυτοί θέλουν απελπισμένα να εκτονωθούν, ασκώντας εξουσία σε κάποιον, αναγκαστικά, πιο αδύναμο απ’ τους ίδιους. Αυτός ο κάποιος όταν δεν υπάρχει , δεν έχουν παρά να τον δημιουργήσουν και έτσι κάνουν παιδιά . Τα οποία παιδιά είναι στρατιώτες προς εκπαίδευση και καψωνάρισμα απ’ τη στιγμή που θα γεννηθούν, με θητεία διανθισμένη από πάσης φύσεως επιβολή. Καλλιεργούν τα βλαστάρια τους με τη μόνιμη επωδό της ανωτερότητας τους και με τη σιγουριά ότι ότι κι αν κάνουν , τα παιδιά , οπωσδήποτε δε θα μπορέσουν ποτέ να τους ξεπεράσουν. Έτσι δημιουργούν ανθρώπους με αυτοπεποίθηση ακόμα μικρότερη απ’ τη δική τους. Ανθρώπους που φοβούνται να ανοίξουν τα φτερά τους , θεωρώντας το μάταιο ,αφού είναι πεπεισμένοι ότι τίποτα αξιόλογο δε δύνανται να κατορθώσουν. Οι γονείς –εξουσιαστές δεν επιδέχονται αμφισβητήσεις και αγωνίζονται διαρκώς να κρατούν τα κεφάλια κάτω, χρησιμοποιώντας σωματική και ψυχολογική βία. Τώρα αν κανένα κεφάλι κοπεί απ’ τη πίεση , θα είναι παράπλευρη απώλεια.

Ο Μεγάλος Φόβος δεν είναι άλλος απ’ το φόβο της μοναξιάς. Οι μαγκούφιδες , τα μπακούρια, οι εκτελούσες χρέη ραφόπανου , οι στεγνοί μοναχικοί γέροι , οι φτιασιδωμένες 70αρες με το μελιτζανί μαλλί και το μαλλιαρό σκυλάκι υπό μάλης ή τις 101 γατούλες Αγκύρας , προκαλούν την αποστροφή . Μια αποστροφή που τείνει στο μίσος,όταν κάποιος αναλογιστεί τον εαυτό του στη θέση τους . Διότι πάντα είναι πιθανή μια μοναχική κατάληξη (μηδένα προ του τέλους μακάριζε και τα σχετικά) και οι προαναφερθείσες παλιοσειρές είναι η ζωντανή απόδειξη που μας το υπενθυμίζει. Αυτή η δυσάρεστη υπενθύμιση προκαλεί το Μεγάλο Φόβο και το μίσος προς αυτούς που έχουν ήδη βουτήξει στη θάλασσα της μοναξιάς χωρίς προορισμό, χωρίς μέλλον. Αλλάζουμε το λοιπόν πεζοδρόμιο και φτύνουμε στο κόρφο μας αν τυχόν μας φανεί ότι ένα τέτοιο «υποκείμενο» μας κοντοζυγώνει. Δεν υπάρχει οίκτος προς τους μοναχικούς , μόνο μίσος εκ του φόβου (μη τυχόν και καταλήξει έτσι ο εαυτούλης μας) ή σαρκοβόρας χαράς που πηγάζει απ’ το γεγονός ότι στη δύσκολη θέση δε βρίσκεται ο εαυτούλης μας. Έτσι η μοναξιά, λειτουργεί ως μαγνήτης για περισσότερη μοναξιά .

Απλοϊκότατη η εξής ερώτηση: Τι σχέση έχει ο φόβος της μοναξιάς , με την απόφαση του να κάνει κάποιος ένα παιδί; Πολλοί θέλουν για τον εαυτό τους έναν γλυκό,παραμυθένιο επίλογο. Όπου δυο αγαπημένοι κοτσονάτοι υπερήλικες, βρίσκονται μονίμως περικυκλωμένοι από παιδιά και εγγόνια, που προκαλώντας ενθουσιώδη ηχορύπανση, σκαρφαλώνουν σε γόνατα και ζητούν ιστορίες. Ακόμα κι αν οι ίδιοι έχουν ένα παιδί , τα εγγόνια είναι οπωσδήποτε πολλά. Ακόμα κι αν δεν έχουν ανάψει ποτέ στη ζωή τους τζάκι , στην εικόνα της φαντασίας τους, υπάρχει πάντοτε ένα αναμμένο , για να τονίζει τη ζεστασιά του ‘ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα’. Μοναξιά , σκοτεινιά, αδράνεια , θλιβερές σκέψεις για το τέλος που επίκειται , ξορκίζονται από παστέλ ρουχαλάκια και πρωτόβγαλτα δοντάκια σε χαμογελαστό φόντο. Είναι τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών, που κάνουν τη ζωή να συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω απ’ τον άξονα της , φορτωμένη ως συνήθως με ενδιαφέροντα και ευθύνες , χωρίς να μαγκώνει πουθενά .

Το να φοβάται κάποιος τη μοναξιά (και μάλιστα τη μοναξιά χωρίς μέλλον) είναι πέρα για πέρα λογικό και ανθρώπινο. Το να κάνει όμως παιδιά για να τη ξορκίσει; Είναι άραγε ένας άνθρωπος με δικά του οράματα , αρχές , επιθυμίες και φιλοδοξίες , μια σίγουρη «επένδυση» για το μέλλον; Είναι πράγματι ένα ακλόνητο στήριγμα για τα γηρατειά ; Είναι το δίχως άλλο, ένας μελλοντικός «εργοδότης» που θα εμπιστευτεί το μεγάλωμα των δικών του τέκνων στους «εργάτες» παππούδες; Το ΟΧΙ είναι, πιστεύω, η μόνη σωστή απάντηση. Κι όμως, πολλοί είναι αυτοί που εθελοτυφλούν, αφού έτσι τους βολεύει και με πλείστα μέσα προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε το ΟΧΙ να μετατραπεί σε ΝΑΙ.

Κατ’ αρχήν προσπαθούν να περάσουν στο παιδί τις πρέπουσες αρχές. Π.Χ. ‘Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου’ . Η οποία αρχή – εντολή τα περιέχει ‘όλα’, υπό «κατάλληλη» ερμηνεία. Δηλαδή, κάνε ότι σου λένε, μη τους στενοχωρείς, να τους σέβεσαι ακόμα κι αν δε το αξίζουν ή ακόμα κι αν αυτοί δε σε σέβονται, να μείνεις κοντά τους και να τους γηροκομήσεις… Άλλη συμφέρουσα αρχή που προσπαθούν να περάσουν, είναι αυτή της πατρίδας, του τόπου καταγωγής , τον οποίο οφείλει το παιδί να τιμήσει, δραστηριοποιούμενο στα προγονικά χώματα. Οι ρίζες , οι δικοί μας άνθρωποι , το παπούτσι απ’ τον τόπο σου , δεν αφήνουν περιθώρια για διερευνητικά ταξιδάκια ανά τον κόσμο. Εκεί έξω παραμονεύουν οι ξενικές σειρήνες , το κακό, η ανασφάλεια, το κρύο. Μόνο οι τυχοδιώκτες ,που πάνε γυρεύοντας, αφήνουν την ασφάλεια του γνωστού , περιχαρακωμένου κόσμου και ξανοίγονται , τρώγοντας τελικά το κεφάλι τους.

Άλλο προληπτικό μέτρο που λαμβάνουν οι «φοβισμένοι», ώστε να σιγουρέψουν την «επένδυση» και να μη κάνει φτερά , είναι, ο από νωρίς, περιορισμός των φιλοδοξιών που μπορεί να έχει το παιδί. Έτσι δεν αφήνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν ή περιορίζουν ακόμα περισσότερο τη μόρφωση τους , αφού ως γνωστόν άνθρωπος αγράμματος είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Κατευθύνουν τα παιδιά τους ώστε να τους διαδεχτούν στη δουλειά τους και κοροϊδεύουν όσους είχαν τη τόλμη να ανοίξουν δικές τους δουλειές , ενώ υπήρχαν ήδη στρωμένες πατρογονικές επιχειρήσεις. Βάζουν ‘ανθρώπους’ τους, να διορίσουν τα βλαστάρια τους σε ντόπιες δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις , καλλιεργώντας έτσι ένα αίσθημα βολέματος και σιγουριάς, ναρκωτικά, που σε σύντομο χρονικό διάστημα, προκαλούν τον εθισμό.

Εκτός απ’ τον περιορισμό των φιλοδοξιών , μια στρωμένη ‘φωλίτσα’ είναι ότι πρέπει για να πιαστούν τα τέκνα στο δόκανο. Έτσι οι γονείς προκειμένου να τα κρατήσουν κοντά τους , τα «προικίζουν» με σπίτια φτιαγμένα ειδικά γι’ αυτά, και κοίτα σύμπτωση , ακριβώς στην ίδια γειτονιά με το πατρικό. Για παν ενδεχόμενο βέβαια, προσπαθούν να φορτώσουν το παιδί με «δανεικά» . Δίνουν , δίνουν , ολοένα και περισσότερα αγαθά που ουδέποτε τους ζητήθηκαν , μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν ένα προηγούμενο, να πνίξουν τα παιδιά τους στην υποχρέωση και να τα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στη σκέψη ότι τα όσα έλαβαν οφείλουν να τα πισωγυρίσουν με τόκο. Μ’ αυτό τον τρόπο, το παιδί αν δε θέλει να χαρακτηριστεί αγνώμων, πρέπει να παραμείνει κοντά στους γονείς ξεπληρώνοντας το τεράστιο χρέος .Το αποκορύφωμα φυσικά της όλης επιχείρησης «Μοναξιά , τι είναι αυτό;» , είναι να το «καλοπαντρέψουν» με ένα άλλο καλό παιδί ,της τάξης τους (και πάνω) βεβαίως βεβαίως , ενώ απαραιτήτως το ‘παπούτσι’ θα είναι ντόπιο , με προοπτική να παραμείνει ντόπιο (μη τα σκατώσουμε στο τέλος!). Ωραία ! Τώρα μπορούν να κοιμούνται σχετικά ήσυχοι οι γονείς που έφεραν στο κόσμο παιδιά μόνο και μόνο για να μη μείνουν μόνοι. Για να έχουν ένα ήσυχο τέλος , περιστοιχισμένοι από ανθρώπους για τους οποίους κάτι σημαίνουν.

ΤΙΚ- ΤΑΚ , ΤΙΚ-ΤΑΚ . ΠΕΡΑΣΕΣ ΤΑ 30; ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ ΡΟΛΌΙ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ!!! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι επικεφαλίδα σε άρθρο «γυναικείου» περιοδικού . Απ’ αυτά που κυκλοφορούν κατά κόρον και διατείνονται ότι γνωρίζουν τη γυναικεία ψυχή, τις γυναικείες επιθυμίες , τη γυναικεία κοκεταρία, τα γυναικεία καμώματα , τις γυναικείες τρίχες… Και που δίνουν συμβουλές μέσα από δήθεν επιστημονικά άρθρα, χρησιμοποιώντας δήθεν επιστημονικές ορολογίες. Ωραία …Έχασα τον ειρμό. Τι ήθελα να πω; Α, ΝΑΙ ! Για το βιολογικό ρολόι. Το οποίο βιολογικό ρολόι, στα αυτιά ορισμένων αποβλακωμένων χρόνιων αναγνωστριών , των προαναφερθέντων αναγνωσμάτων, ηχεί σαν ωρολογιακή βόμβα. Και αυτές ,οι κότες, τι κάνουν παρακαλώ προκειμένου να τις απενεργοποιήσουν τις βομβίτσες τους; Πολύ σωστά το καταλάβατε. Κάνουν ΠΑΙΔΙ. Κάνουν παιδί επειδή έτσι πρέπει, επειδή αύριο δε θα μπορούν, επειδή η μάνα τους , οι φίλες τους , οι γνωστοί τους , το περιοδικό τους, τις κοιτάζουν με τρόμο να γερνούν έτσι άτεκνες. Γι’ αυτές τις γυναικούλες δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για να κάνουν παιδί. Αρκεί το γεγονός του ότι πέρασαν μια ηλικία-ορόσημο και το ένστικτο τους , δηλαδή ο κοινωνικός περίγυρος και τα στερεότυπα του , τους υπαγορεύει να κάνουν επειγόντως ένα. Το τρένο δεν πρέπει να χαθεί γιατί (είτε το πάρεις , είτε δε το πάρεις) δεν έχει επιστροφή. Αρχίζει λοιπόν ένας λυσσαλέος αγώνας ανεύρεσης πατέρα, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε φανεί στον ορίζοντα , με βάση τα πιο αυστηρά κριτήρια. Επειδή όμως ο χρόνος «πιέζει» , κατά την αγχωμένη τους άποψη , τα στάνταρτ πέφτουν και ο κάθε γλυκούλης που εμφανίζεται στον ορίζοντα, αποτελεί την ιδανική λύση στο φλέγον θέμα του πατέρα.

Τα προβλήματα που ακολουθούν τέτοιες βιαστικές αποφάσεις έχουν φυσικά αντίκτυπο στο πολυαναμενόμενο παιδί. Διότι σήμερα στα 30 ενδέχεται να μην έχει τελειώσει κανείς ούτε τις σπουδές του , όχι να έχει μπει στη διαδικασία χτισίματος μιας καριέρας . Άρα σε πολλές περιπτώσεις οι κυρίες που κόπτονται να γίνουν μητέρες αφήνουν τη διαδικασία αυτή (της επαγγελματικής εξέλιξης) στα σκαριά, βάζοντας στον «πάγο» όνειρα , σχέδια και φιλοδοξίες. Οι ευθύνες που δημιουργεί η μητρότητα και η στενόμυαλη , παραδοσιακή τακτική του να φορτώνονται όλες στους ώμους της γυναίκας, θα κάνουν τα όνειρα αυτά να παραμείνουν στον «πάγο» για πάντα. Έτσι δημιουργούνται απωθημένα που φορτώνονται στο παιδί σαν «προπατορικές» αμαρτίες, ασυνείδητα στην αρχή , ενεργοποιούνται όμως στη συνέχεια, όσο περνούν τα χρόνια και γίνεται αντιληπτό ότι καριέρα τέλος. Σ’ αυτές τις ιστορίες ανείπωτης ελαφρότητας , έρχεται να προστεθεί και το γεγονός του ότι ο «γλυκούλης» πατέρας αποκλίνει πάρα πολύ απ’ αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να είναι (συνοδοιπόρος, σύζυγος, στήριγμα) και έτσι τώρα η γυνή δεν έχει ένα , αλλά δυο μωρά για ντάντεμα. Κάποια στιγμή , όταν το ποτήρι ξεχειλίσει, η επιπόλαιη παραστρατημένη καταλαμβάνεται από σκέψεις του τύπου: «αυτά ήταν τα όνειρα μου;» , «τι γυρεύω εγώ σ’ αυτή τη κόλαση;» , «πώς παγιδεύτηκα έτσι;», «είναι δυνατόν να χαραμίζομαι έτσι;». Το όλο ψυχολογικό αδιέξοδο της μητέρας, αντικατοπτρίζεται τελικά στη συμπεριφορά της απέναντι στο παιδί . Δεν είναι πλέον το παιδί της , αλλά ένα εμπόδιο στα όνειρα της .(Πάμε ξανά). Όχι δεν είναι παιδί , είναι τροχοπέδη στις φιλοδοξίες της!

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις , κυρίως σε κλειστές παραδοσιακές κοινωνίες, που θέτονται ακόμη και σήμερα όρια ηλικίας για γάμο, μια και το μορφωτικό επίπεδο σ’ αυτές ,είναι τέτοιο, που ο όρος καριέρα είναι έξω από κάθε συζήτηση. Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε… Γιατί; Γιατί έτσι έκανε η μητέρα και ο πατέρας, η γιαγιά και ο παππούς , όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Ποιος είσαι εσύ βρε Χάρη που θα πας κόντρα στο ρεύμα τόσων προγενέστερων εποχών; Και επειδή ο παπάς έδωσε τις ευλογίες του , το παιδί είναι επόμενο να έρθει μετά από κανά χρόνο. Γιατί; Γιατί έτσι… Πολλά ρωτάς , σου έχει δοθεί μια «γραμμή» και καλά θα κάνεις να την ακολουθήσεις τυφλά.

Ένας κακός υπολογισμός, η άγνοια μεθόδων αντισύλληψης , η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα του προφυλακτικού, η μυωπική στάση απέναντι στην άμβλωση , μπορούν να σταθούν αιτία να έρθει στο κόσμο μια νέα ζωή και είναι ν’ απορεί κανείς που τόσα αρνητικά μαζί κάνουν κάτι θετικό. Θετικό βέβαια ως προς τις απεριόριστες δυνατότητες και προοπτικές που έχει κάθε νεογέννητο να κάνει το ταξίδι που λέγεται ζωή όμορφο.(Η λέξη όμορφο εμπεριέχει ασάφεια. Αφήνεται στη κρίση και το γούστο του καθενός να την ορίσει.). Το παιδί όμως αυτό δεν παύει να είναι κάτι το απρόσμενο, κάτι που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στη ζωή άλλων ανθρώπων , δηλαδή των γονιών του. Έτσι και ανατρέψει σημαντικά μελλοντικά σχέδια , τότε το παιδί-ατύχημα ,είναι πολύ πιθανόν να πληρώνει για πολλά χρόνια ένα λογαριασμό που άλλοι του φόρτωσαν.

Σουμάροντας τα προηγούμενα έχουμε : α) Ανθρώπους που έκαναν παιδιά επειδή πόθησαν την αθανασία ή απεχθάνονται την ιδέα της λήθης που ακολουθεί το θάνατο. β) Ανθρώπους που επειδή απέτυχαν στο να εκπληρώσουν τα όνειρα τους, έκαναν παιδιά για να εργαστούν αυτά για την διεκπεραίωση τους . γ) Ανθρώπους αδύναμους, που έχοντας ως απωθημένο την άσκηση εξουσίας, δημιουργούν τους υποτελείς τους. δ) Ανθρώπους που φοβούνται τη μοναξιά και προσπαθούν να εξασφαλίσουν θαλπωρή και στήριγμα για τα γεράματα τους, επενδύοντας στα παιδιά τους.
ε) Ανθρώπους που ακούνε απειλητικά βιολογικά ρολόγια και που υπακούουν τελικά στις διαρκείς αγχωτικές παροτρύνσεις του κοινωνικού τους περιβάλλοντος.
στ) Ανθρώπους που έτσι έμαθαν και εξακολουθούν να διαιωνίζουν το είδος από ένστικτο. ζ) Ανθρώπους που κατά λάθος έγιναν γονείς.

Αν όλα αυτά φαίνονται πολύ εγωιστικοί και υστερόβουλοι λόγοι για ν’ αποκτήσει κανείς παιδί, υπάρχουν εντέλει και οι συνειδητοποιημένοι γονείς χωρίς αξιώσεις (ναι, και συ σ’ αυτή τη κατηγορία ανήκεις). Αυτοί φέρνουν στο κόσμο παιδιά μόνο και μόνο επειδή θεωρούν τη Ζωή ένα θαύμα , μια εξαίσια φωτιά προς μεταλαμπάδευση. Τέτοιοι γονείς είναι ένα ζευγάρι Προμηθέων που δε χειραγωγούν, αλλά δίνουν τα πνευματικά εφόδια , τη ψυχική ώθηση , ατσαλώνουν τη καρδιά και το κορμί των παιδιών τους και τους λένε: «Άντεστε παιδιά μας. Βγείτε εκεί έξω και ζήστε όσο περισσότερο μπορείτε. Αγωνιστείτε τον αγώνα το καλό . Πάρτε και δώστε σ’ αυτό το Ανατολίτικο ,πολύβουο , πολύχρωμο αλισβερίσι. Γίνετε καλύτεροι , αρτιότεροι άνθρωποι από μας.».Μόνο αυτού του είδους οι γονείς είναι πραγματικά ικανοί να πάνε τον κόσμο παραπέρα, γιατί αφήνουν στα παιδιά τους τόπο ν’ ανασάνουν . Τους δίνουν το παράδειγμα, δε τους προσφέρουν όμως και τις λύσεις. Δεν έχουν σκεφτεί τα πάντα πριν απ’ αυτά γι’ αυτά. Πιστεύουν στα παιδιά τους και μεταβιβάζουν την πίστη τους αυτή , που μεταφράζεται ως αυτοπεποίθηση στους αποδέκτες. Αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να χτίσουν τον εαυτό τους.

Τα κωλοπαιδαράκια όμως πού κολλάνε; Ε, λοιπόν τα κωλοπαιδαράκια κολλάνε στους γονείς που τα ανέθρεψαν . Στους γονείς, που φυσικά ανήκουν σ’ όλες τις παραπάνω κατηγορίες πλην της τελευταίας . Τα … «καθαρόαιμα» χωρίζονται σε δύο είδη : Πρωτοστατούν τα κακομαθημένα κωλόπαιδα .Προερχόμενα από ασφυκτικούς γονείς που όλο δίνουν , φροντίζοντας έτσι την «επένδυση» τους ώστε να αποδώσει. Αρχικά το κωλόπαιδο δεν είναι καθόλου κωλόπαιδο, είναι tabula rasa , δηλαδή άγραφος πίνακας. Στη πορεία όμως μαθαίνει να τα έχει όλα στο χέρι και έτσι πραγματοποιείται η μετάλλαξη. Ζητάει απ’ τους γονείς ένα πράγμα και αυτοί «ανοιχτόχερα» του προσφέρουν εκατό. Του έχουν έτοιμα τα πάντα, ακόμα και τα όνειρα , όλο το πλάνο της ζωής του βρίσκεται χαραγμένο στη δημιουργική φαντασία των γονιών . «Να μη κουράζεται το παιδί να πλάθει δικά του όνειρα. Τι βρισκόμαστε εμείς εδώ;», αναρωτιούνται οι εντιμότατοι, «Εμείς ,οι μέγιστοι , μπορούμε να διακρίνουμε το καλό απ’ το κακό. Έχουμε την πείρα και τη τεχνογνωσία για να χαράξουμε κατάλληλη πορεία, ώστε να πορευτείτε με ασφάλεια . Τέρμα οι κακοτοπιές και τα σκαμπανεβάσματα . Η μαμά είναι εδώ , ασφαλιστική δικλείδα. Ο μπαμπάς είναι εδώ, ακοίμητος φρουρός. Κοιμηθείτε εσείς παιδιά μας, λατρεμένα μας κωλοπαιδαράκια και στον ύπνο σας δείτε τα καραμελωμένα μας όνειρα!».

Ένα κωλόπαιδο που ανήκει στη κατηγορία των κακομαθημένων , έχει τόσο συνηθίσει το ντάντεμα και τη χειραγώγηση , του φαίνονται τόσο φυσικά και αναπότρεπτα , που νομίζει ότι δρα αυτόβουλα, ότι είναι και πολύ ψαγμένο , ότι βρίσκεται πάντα στο μάτι των εξελίξεων, ότι πολλά προσφέρει κιόλας! Αν βγάλεις και κουνήσεις τον κωλοπαιδισμό του , σημαία, κάτω απ’ τη μύτη του , δεν πρόκειται τίποτα ν’ αναγνωρίσει . Αντίθετα θα σε πει ψεύτη και υπονομευτή των πεπραγμένων του. «Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς που με στήριξαν…για να φτάσω εδώ που έφτασα. Στην απόλυτη επιτυχία!». Τα κωλόπαιδα λιβανίζουν τα στηρίγματα τους και θριαμβολογούν τις επιτυχίες τους .Που είναι άραγε δικές τους; Βγαίνουν οι κυρούλες και οι κυριούλιδες στη τηλεόραση . «Εμένα ο γιος μου έπραξε κατά πως έπρεπε. Άλλοι έχουν όλο το άδικο!». Και κάθεται ο γιος , λαχανοντολμάς, να τον υπερασπίζει ο πατερούλης του. Εμπρός , η επέλαση της αγίας οικογένειας στα τηλεπαράθυρα , με τους γονείς ν’ ανοίγουν τις «προστατευτικές» φτερούγες τους. Καλά το έγραψαν κάποιοι στα ντουβάρια (για να τ’ ακούσουν άραγε μόνο αυτά;), επαναστάτες στάθηκαν θαρρώ, πως : «Στη τηλεόραση καθρεφτίζεται η μιζέρια σου.» .Ναι, η μιζέρια μιας κοινωνίας που αναγάγει το κωλοπαιδισμό σε τρόπο ζωής.

Τα κακομαθημένα αποστέλλονται κάποια στιγμή, μαζί με όλο τον εξοπλισμό ( κρεβάτι- κουζινάκι –πλυντήριο- ψυγείο- γραφείο – Η/Υ) , να σπουδάσουν (λέει) σε κάποια μακρινή πόλη. Αυτή η αποστολή έχει ένα ιδιαίτερο πρεστίζ. Προσδίδει κύρος στον αποστολέα . Επιπλέον υπάρχει το συν του ότι χαλαρώνουν λίγο τα γκέμια ,κάτι που έχει ανάγκη το «δέμα» που βρίσκετε σε κρίσιμη ηλικία και πάει να αγριέψει το μάτι του, όταν βέβαια δε μισοκλείνει από τις ατέλειωτες φροντιστηριακές ώρες και τις αλλεπάλληλες καταχωρίσεις ετοίμων γνώσεων στο «σκληρό». Μετά απ’ αυτό το διάλειμμα, πέντε , έξι , εφτά χρόνων , πόσο πια παίρνει αυτή η Πανεπιστημιακή και μεταπανεπιστημιακή «μόρφωση», τα κακομαθημένα επιστρέφουν στο πατρικό τους , λόγω ανεργίας. Επιστρέφουν μέχρι να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, μέχρι να βρουν τη θέση που τους αξίζει , μέχρι ο μπαμπάς να φροντίσει τα απαραίτητα κονέ , να στείλει τους απαραίτητους «ντενεκέδες με λάδι» στον αρμόδιο υπουργό για κείνη τη θεσούλα που λέγαμε…Έτσι τα κακομαθημένα περνάνε μια δεύτερη παιδική ηλικία , μπουκωμένα με σπιτικά σουτζουκάκια , με πληρωμένη σπιτική θέρμανση και χαρτζιλικωμένα αν θέλουν να χτυπήσουν κανά ουισκάκι, κάποιο πνιγηρό Σαββατόβραδο. Οι γονείς βέβαια άλλο που δε θέλουν και προσπαθούν να φέρονται σα να μην είχαν μεσολαβήσει τα «μαύρα χρόνια της ξενιτιάς» , στο κάτω κάτω που θα βρει κανείς καλύτερα απ’ το σπίτι του;

Οι γονείς όλο δίνουν και τα παιδιά όλο παίρνουν , χωρίς να σκέφτονται ότι σιγά σιγά ξεπουλιούνται , ότι σιγά σιγά μαγκώνουν στα γρανάζια των γονεϊκών ζητούμενων, ότι σωρεύεται έτσι ένα βουνό υποχρεώσεων και χρεών απέναντι σε χαμογελαστούς , αγαπητούς πιστωτές , που όμως ζητούν να επιβληθούν. Αυτή η επιβολή αντικατοπτρίζεται στον εργασιακό τομέα , για παράδειγμα. Δηλαδή όλα τα καλά και δημιουργικά πόστα έχουν καταληφθεί από τη γενιά των γονέων και πίσω , ενώ όλες οι χαμαλοδουλειές και οι αγκαρίες αναθέτονται στα νεαρά άτομα με τα ντοκτορά και τις 9 γλώσσες. Ξέχωρα απ’ το γεγονός της εργασιακής μιζέριας και της υψηλής ανεργίας, οι νέοι θα πρέπει να είναι ευγνώμονες στους εργοδότες τους και να τους γλείφουν διαρκώς μπας και καταφέρουν και κρατήσουν τη θεσούλα τους. Στις προτάσεις ,στη σχεδίαση, στον παραγωγικό τομέα , οι νέοι λόγο δεν έχουν , φροντίζει η παλιά φρουρά γι’ αυτά. Ο εργασιακός τομέας είναι ένας απ’ τους τομείς της κοινωνικής ζωής που έχει υποστεί βλάβες εξαιτίας του κωλοπαιδισμού , εξαιτίας της τακτικής των γονιών να τα έχουν όλα έτοιμα για τ’ αγγελούδια τους.

Άλλοι τομείς είναι η παιδεία , με την επιβολή στα παιδιά ετοίμων γνώσεων , απόψεων και ιδεών . Δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς, εφαρμογές, έκφραση νέων αντιλήψεων, κοσκίνισμα και αμφισβήτηση των παλιών. Δεν ενθαρρύνεται η κριτική, η καλλιέργεια ταλέντων, ο οραματισμός… (Ο ποιος;!! Ας γελάσω πικρά και δυνατά!). Τα πάντα γίνονται ξερά και στείρα. Καταχωρίσεις γνώσεων για να παν οι μαθητές ,μια ωραία πρωία, να τις «ξεράσουν» σε κάποιο εξεταστικό κέντρο. Το φοβερό είναι ότι αυτή η τακτική συνεχίζεται και στο πανεπιστήμιο. Όσοι ρομαντικοί έχουν στο μυαλό τους τίποτα ιδέες για το πανεπιστήμιο ως κάποιο ‘υψηλό’ χώρο, όπου γίνονται ατέλειωτες συζητήσεις , αμφισβητούνται παλιές θεωρίες και θεμελιώνονται νέες, που οι καθηγητές λειτουργούν όπως ο Σωκράτης , προσπαθώντας να εκμαιεύσουν αλήθειες και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ τους φοιτητές τους , πλανώνται πλάνη οικτρά . Στο πανεπιστήμιο θα μάθεις πολλά , ναι μα την αλήθεια, για κλίκες , φακελώματα , μαγειρέματα, οργανώσεις, ψηφοθηρία , λαδώματα, κατευθύνσεις…Όλα όσα είναι χρήσιμα για τον μελλοντικό βίο, αγαπητά συν-κωλοπαιδαράκια. Αλλά βέβαια ότι μάθει κανείς απ’ το σπίτι του , ότι του γίνει συνήθειο , αυτό πράττει και στους άλλους χώρους που κινείται. Είναι κάποιος υποχείριο στο σπίτι του; Υποχείριο θα είναι και στο σχολείο του και στο πανεπιστήμιο του και στη δουλειά του και στη θρησκεία του και στη κυβέρνηση του και παντού. Κουκιά έφαγες ,καημένε, κουκιά μαρτυράς! Άλλο τρανταχτό της παιδείας παράδειγμα , που αποδεικνύει το πόσο η νεότητα έχει αλλοτριωθεί απ’ την ίδια τη φύση της, το πόσο έχει επαναπαυτεί στα έτοιμα , το πόσο την έχουν νανουρίσει γλυκά τα νταντέματα, το πόσο αηδιαστικά επιζητεί μια επιβράβευση απ’ τους «μεγάλους», είναι η Βουλή των Εφήβων . Η Βολή των Γεροντοεφήβων . Στη βολή τους δηλαδή , κάτι κουρασμένες νεαρές αγελάδες, κάθονται στο παχύ χορτάρι και μηρυκάζουν λόγια χιλιοειπωμένα και ξεπερασμένα . Αναπαράγουν τις ιδέες των γονιών τους για να δείξουν την άπειρη ευγνωμοσύνη τους σ’ αυτούς που τους ανέδειξαν στα «βολευτικά» έδρανα. Δίνουν τη χαριστική βολή στην ελευθερία της σκέψης , στο χώρο που υποτίθεται ότι τελείται το μυστήριο της Δημοκρατίας. Σου έδωσαν τα πάντα οι γονείς σου, εεε;;; Πλήρωσε τώρα και συ, με την πλήρη υποταγή σου στους κανόνες που θέσπισαν. Ζήσε στο κόσμο τους!!!

Στο χώρο της πολιτικής παρατηρείται η ίδια κατάντια. Στασιμότητα , εμμονές στο παρελθόν, παλιές ιδέες και προτάσεις με καινούργιο φέσι, νέοι πολιτικοί ελέω παλιών καραβάνων , που τους πατρονάρουν , κλίκες από πράσινα, κόκκινα , γαλάζια παιδιά, συντηρητισμός και αλλεπάλληλες γονυκλισίες στη Μητέρα Εκκλησία. Οι όψιμες φωνές που καλούν για «Ανανέωση» αν και θεμιτές και παρήγορες , είναι μάλλον επιπόλαιες. Διότι πως θα επιτευχθεί η Ανανέωση , από κάποιους που έχουν υποταχθεί στη προηγούμενη γενιά, που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται για τη πάρτη τους , που είναι άνεργοι στα 30 τους , που ζουν στο εφηβικό τους δωμάτιο , που δε διαχειρίστηκαν ποτέ, ένα κάποιο, προσωπικό τους εισόδημα , που δεν έκαναν έναν απλό «σπιτικό» προϋπολογισμό, που οι γονείς τους ,τους καθησυχάζουν λέγοντας: «Παιδιά μας μην ανησυχείτε, εμείς είμαστε εδώ!». Ναι , με τέτοια βολεμένα κωλοπαιδαράκια θα επιτευχθεί η περίφημη Ανανέωση. Ανανέωση με γερασμένα νωθρά μυαλά. Μήπως κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Αν δεν αλλάξουν νοοτροπίες εκ βάθρων , δηλαδή αν δεν αλλάξει τακτική ο πυρήνας της οικογένειας, που είναι οι γονείς (προς το παρόν, γιατί μελλοντικά ενδέχεται ν’ αλλάξει το όλο οικογενειακό σχήμα . Μα ας μην προτρέχω…), χαιρετούρα στην Ανανέωση…

Στις προηγμένες, βόρειες κοινωνίες της Ευρώπης , όπου το οικογενειακό σχήμα δεν έχει αυτόν τον ασφυκτικό χαρακτήρα και οι γονείς αντιλαμβάνονται τα παιδιά τους ως αυτόνομες μονάδες, χωρίς ν’ αγκιστρώνονται απ’ αυτά , υπάρχει μια σταθερή ανάπτυξη, μια αρμονία στη διαδοχή του παλιού απ’ το καινούργιο. Σ’ αυτές τις κοινωνίες όμως υπάρχει κράτος πρόνοιας για τους πολίτες , υπάρχει οργάνωση που δεν επιτρέπει σε κανένα να νιώθει απόκληρος και φοβισμένος. Επίσης το βιοτικό επίπεδο και η μόρφωση , με την έννοια της αφομοιωμένης και επεξεργασμένης γνώσης, είναι τόσο υψηλά που κάνουν τους ανθρώπους ν’ αναλαμβάνουν συνειδητά ρόλους ( εν προκειμένω του γονιού) και ν’ αντιλαμβάνονται πλήρως μέχρι ποιο σημείο μπορούν να επέμβουν στη ζωή των παιδιών τους.

Άρα εδώ (στην ελληνική κοινωνία),δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος . Εξηγούμαι. Απ’ τη μια, η τακτική των γονιών να κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, οδηγεί σε μια στατική κοινωνία , χωρίς έμψυχο υλικό που θα μπορεί ν’ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες . Απ’ την άλλη , η στατική αυτή κοινωνία δεν προάγει την πραγματική παιδεία και το κράτος πρόνοιας, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για αλλαγή της νοοτροπίας των γονιών. Οπότε είναι άμεση ανάγκη να βρεθεί κάποιος καταλύτης , που θα ξυπνήσει το «κακομαθημένο υλικό» και θα το κάνει ν’ αντιληφθεί τι πάει να πει: «Μάχομαι ΕΓΩ, για τον εαυτό μου!». Είναι άραγε δυνατόν κάτι τέτοιο; Λαμβάνοντας υπόψη τη γερασμένη ωριμότητα που διακρίνει τα κωλοπαιδαράκια , που θεωρούν τη θεσούλα στο δημόσιο ένα τρομερό επίτευγμα και κουνούν το κεφάλι τους ειρωνικά σ’ αυτούς που ποθούν μια καλύτερη κοινωνία, όπου θα μπορούν να οραματιστούν και να δημιουργήσουν , κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατον. Τα κωλοπαιδαράκια είναι τρομερά απασχολημένα με το να φλυαρούν στο κινητό, να παίζουν με το κινητό, να βγάζουν φωτογραφίες, να τραβάν βιντεάκια με το κινητό. Το κρεμάνε στ’ αυτί τους και πάνε. Τα κωλοπαιδαράκια ξεσπάνε τα νεύρα τους με σόπινγκ – θέραπι και τύφλα να ‘χει ο Μάης του ‘68 . Αυτά κάνουν την επανάσταση τους με τρέντι τζιν και λαϊκοπόπ άσματα. Ξοδεύουν χρόνο και φαιά ουσία σε γκλαμουράτα περιοδικά, ενώ ο Ντοστογιέφσκι δεν υφίσταται εφόσον δεν έκανε τη θητεία του στον σερβάιβορ. Τα κωλοπαιδαράκια είναι ήσυχα, γιατί τα πάει ο Χριστόδουλος με το σκουλαρίκι-κρίκο στη γλώσσα, στο μάτι , στο αυτί , στη μύτη και στον αφαλό. Απ’ αυτούς τους κρίκους περνιούνται οι γάντζοι και σέρνονται τα κωλόπαιδα απ’ όλες τις αισθήσεις. Με τέτοια κουλτούρα και τόσο οικτρό βόλεμα, πώς είναι δυνατόν να ξεσπαθώσουν τ’ «Ατίθασα Νιάτα»; Θα τους αφήσει ο μπαμπάς να κάψουν το κινητό τους; Θα τολμήσουν να κάψουν το αυτοκίνητο του μπαμπά; Το πρώτο ξύπνημα των κωλόπαιδων θα έχει άραγε το άρωμα του καμένου , γαλλικό άρωμα από Οκτώβρη 2005; Είναι άραγε νόμος , η στοιβαγμένη καταπίεση , να περνάει πάντα μες απ’ τις φλόγες για να εξαγνιστεί; Μα εδώ το ζητούμενο δεν είναι ο εξαγνισμός, ένα βίαιο εκτονωτικό ξέσπασμα και τέλος. Εδώ το ζητούμενο είναι η αλλαγή του καθεστώτος υποτέλειας υπό το οποίο βρίσκονται τα κακομαθημένα , από μεθοδευμένες ενέργειες των γονιών τους και από δική τους αδράνεια. Κάτι τέτοιο χρειάζεται μελέτη, σχεδιασμό και ψυχική δύναμη . Όχι βόμβες μολότοφ στα τυφλά.

Δεύτερο είδος κωλόπαιδων είναι τα παραμελημένα κωλοπαιδαράκια. Αυτά προέρχονται από γονείς που ουδέποτε αναλογίστηκαν γιατί κάνουν παιδιά ή τα μισούν επειδή κάτι τους στέρησε η γέννηση τους ή έγιναν κατά λάθος γονείς. Τα παραμελημένα κωλόπαιδα μια ζωή κλαίγονται για τα παιδικά τους χρόνια , την εγκατάλειψη και την αδιαφορία που αντιμετώπισαν. Τόση ενέργεια σπαταλούν στο να αναμασούν τη θλιβερή, πρότερη ζωή τους που δεν τους μένει καθόλου για μόρφωση , για δουλειά , για διεκδικήσεις μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Έχουν εθιστεί στην ενδοσκόπηση και στη κλάψα , γιατί είναι πολύ βολικές , δεν απαιτούν καμία προσπάθεια. Έτσι φυτοζωούν δεξιά και αριστερά , χωρίς λόγο ύπαρξης . Οι στερημένοι της μοίρας…Βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουνε ίσως κάποιο θαύμα (όπως θα ‘λεγε κι ο Βάρναλης).

Τα κωλοπαιδαράκια που εγκαταλείφθηκαν ή παραμελήθηκαν θεωρούν πολύ σημαντικό να συντηρούν μια οργή και ένα μίσος , να διακηρύττουν παντού τα ψυχικά τραύματα που τους προκάλεσε η απάνθρωπη συμπεριφορά των γονιών τους. Επιζητούν τον οίκτο και τη κατανόηση των συνανθρώπων τους ώστε να αρμέξουν οφέλη απ’ αυτούς που καλόκαρδα θα τους προσεγγίσουν για παρηγοριά. Χρησιμοποιούν τα παιδικά τους χρόνια ως άλλοθι για κάθε τους στραβοτιμονιά ή αξιόποινη πράξη. Ενώ ταυτόχρονα φθονούν την επιτυχία των συνανθρώπων τους , γιατί όπως διατείνονται δεν πέρασαν τις ίδιες δυσκολίες μ’ αυτούς.

Ιστορία : Ο Μάρκος είναι 29 ετών. Οι γονείς του ποτέ δε σκέφτηκαν γιατί παντρεύτηκαν , γιατί έκαναν παιδιά… και πώς θα μπορούσαν άλλωστε , αφού και οι ίδιοι παιδιά ήταν , όταν πρωτοξεκίνησαν το κοινό τους βίο. Όλα εξελίχθηκαν πολύ «ομαλά» λοιπόν… Με καυγάδες , ξύλο και έξη αλλεπάλληλες γέννες . Ακολουθεί η εγκατάλειψη. Τα έξη αδέρφια μοιράζονται σε ιδρύματα και ανάδοχες οικογένειες. Ο Μάρκος καταλήγει σε ίδρυμα όπου και περνά τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, χωρίς έλεγχο, χωρίς στήριξη, χωρίς μια φιλική συμβουλή. Η μόρφωση του περιορίζεται στη παιδεία που προσφέρει ο δρόμος και οι επιλογές του είναι κι αυτές του δρόμου. Ο μεγάλος του ,αγαπημένος αδερφός , που λειτουργεί ως πρότυπο είναι ήδη προαγωγός και βαποράκι . Κι όμως ο Μάρκος είναι χαρισματικός . Υπό άλλες συνθήκες διαβίωσης και μόρφωσης θα ήταν ένα πραγματικά έξυπνο άτομο , με τρομερή επιρροή , γιατί είναι αλήθεια ότι μπορεί πολύ εύκολα να προκαλέσει την προσοχή των γύρω του και να κάνει τους ανθρώπους να επιζητούν τη φιλία του. Όμως αυτό που θα μπορούσε να είναι αρετή, το χρησιμοποιεί για να επισύρει τη συμπόνια και τη συγκαταβατικότητα των γύρω του. Διαλέγει την εύκολη,κωλοπαιδίστικη καριέρα.

Αρχικά διηγείται στο νέο ακροατή , δήθεν απρόθυμα, μέσες άκρες την ιστορία του. Ο εγωκεντρισμός του , τον κάνει να πιστεύει ότι η ιστορία του είναι η μόνη γνήσια ιστορία εγκατάλειψης . Αυτό προσδίδει στο ύφος του σκοτεινιά και ένα δριμύ κατηγορώ προς κάθε κατεύθυνση. Κάνει τον ακροατή του να νιώθει ένοχος που δεν έζησε παρόμοιες καταστάσεις. Μάλιστα ο ακροατής, ενώ φέρνει νοερά τον εαυτό του στη θέση του Μάρκου, δε μπορεί ν’ αποφύγει τη σκέψη ότι ο ίδιος μπορεί να ήταν χειρότερος αν του λάχαινε τέτοια ζωή. Άρα πέφτει στη παγίδα να του συγχωρεί οποιαδήποτε περασμένη ή μελλοντική άσχημη πράξη, ουσιαστικά συγχωρώντας τον άλλο του εαυτό , που ‘βόσκει’ σε μια παράλληλη διάσταση και κάνει ότι κάνει ο Μάρκος. Ούτε που του περνά αυτή την ώρα απ’ το μυαλό ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που έφαγαν χειρότερες φρίκες απ’ τους γονείς τους. Κι όμως αντιστάθηκαν στο κωλοπαιδισμό και έχτισαν με τα χέρια τους ένα καλύτερο μέλλον , απορρίπτοντας τον οίκτο, με τον οποίο πήγαιναν να τους πνίξουν οι άλλοι, ως ανασταλτικό στοιχείο για την εξέλιξη τους.

Ο Μάρκος είναι άρρωστος από ζήλια. Ζηλεύει οποιονδήποτε προσπαθεί να πετύχει, γιατί θεωρεί ότι ακόμα κι αν ο ίδιος προσπαθούσε, θα ήταν από χέρι χαμένος μια και τον έχουν «ρίξει» στην εκκίνηση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να απαιτεί απ’ τους γύρω του τα πάντα , υλικά και συναισθηματικά αγαθά, λες και όλος ο κόσμος του χρωστάει. Ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να δώσει οτιδήποτε . Ο Μάρκος έχει ήδη πληρώσει και τώρα μαζεύει τα δανεικά με τόκο…Βολεμένο στην εύκολη αυτή ζωή , το παραμελημένο κωλοπαιδαράκι, δεν ενηλικιώνεται ποτέ. Σ’ αυτό μοιάζει με τα κακομαθημένα κωλοπαιδαράκια που δεν ωριμάζουν ποτέ , που έχουν όλα τα δικαιώματα και καμιά υποχρέωση , καμιά ευθύνη.

Οι γυναίκες τον λατρεύουν τον Μάρκο, γιατί φέρεται σαν παιδί , γιατί είναι σκοτεινός , ακατανόητος , γιατί έχει ανάγκη από αγκαλιά και πολλές πληγές . Ναι, έχει μια πλούσια συλλογή από πληγές, εσωτερικές και εξωτερικές , που αυτές όμως ως «μητέρες» και «νοσοκόμες» θα νοιαστούν και θα γιατροπορέψουν. Μέσα στη βλακεία τους οι… «νοσοκόμες» θα περιμένουν ανταπόκριση στη τρυφερότητα και την αγάπη που του δείχνουν. Αμ δε… Ο Μάρκος σ’ όλη του τη ζωή δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να αλλάξει τη ζαβή του μοίρα, δεν αισθάνθηκε το παραμικρό για κανέναν , όχι να αισθανθεί τώρα! Αυτές οι κότες του χρωστάνε, πρέπει να πληρώνουν συνεχώς, χωρίς ανταπόκριση. Όταν το καταλάβουν αυτό, τα κοριτσάκια , αν τους έχει μείνει λίγο μυαλό και δεν την έχουν δαγκώσει (τη λαμαρίνα) για τα καλά με τον γόη, στρίβουν στην επόμενη παρακαμπτήριο , αλλιώς χάνουν λίγο ακόμα χρόνο μέχρι να τις βαρεθεί αυτός. Έτσι το παραμελημένο κωλοπαιδαράκι έχει ένα αρνητικό συναισθηματικό εκτόπισμα (αν υπάρχει τέτοια έκφραση!) . Είναι μια μονάδα που δύναται ν’ αγαπηθεί , όχι όμως και ν’ αγαπήσει. Απ’ την άλλη, μπορεί να δέχεται την αγάπη αλλά να μην πιστεύει σ’ αυτήν. Στο κάτω κάτω της γραφής δε τον αγάπησαν οι ίδιοι του οι γονείς , ποιος μπορεί τώρα να τον αγαπήσει; Όλοι και όλες είναι υποκριτές , έτοιμοι να προδώσουν σε κάθε ευκαιρία. Έτσι σκέφτεται ο Μάρκος και είναι, μα την αλήθεια, πολύ βολικό. Και πάλι οι γονείς έκαναν το θαύμα τους , ακόμα ένα κωλοπαιδαράκι βολοδέρνει στο κόσμο έχοντας χάσει το μπούσουλα .

Κάτι ακόμα που ενώνει τα «κακομαθημένα» κωλοπαιδαράκια με τα «παραμελημένα» κωλοπαιδαράκια, εκτός του ότι δεν αναλαμβάνουν ευθύνες ποτέ (ή αργούν πολύ και στο τέλος αναγκάζονται) , είναι το γεγονός ότι όλα κρατούν κακία στους γονείς τους , ασυνείδητα ή συνειδητά.

Τα μεν «κακομαθημένα» κρατούν κακία ασυνείδητα, γιατί ενώ λαμβάνουν τα πάντα έτοιμα και θέλουν να πιστεύουν ότι όλα αυτά γίνονται από καθαρή , καλοπροαίρετη αγάπη , εντούτοις βαθιά μέσα τους κατανοούν τη σκλαβιά που όλα τούτα τα γενναιόδωρα δοσίματα , δημιουργούν. Ποτέ κανείς δεν πόθησε να γίνει σκλάβος , να υπακούει σε εντολές από υποχρέωση. Έτσι αυτή η αίσθηση ανελευθερίας , που σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά, τρέφει υποδόριο μίσος για το δυνάστη που έχει κολλήσει στο τροπάριο της αγάπης. Ναι , αγαπητέ γονιέ του κωλόπαιδου, εν ονόματι της αγάπης δεν στερείς τη δημιουργικότητα κάποιου, την εξέλιξη του , την ελευθερία του, την αμφισβήτηση και τους οραματισμούς. Εν ονόματι της αγάπης δε δημιουργείς βολεμένα υποχείρια του δημοσίου , που φυτοζωούν με σβησμένα μάτια, με καμένες ασφάλειες.

Τα δε «παραμελημένα» κωλοπαιδαράκια , κρατούν κακία συνειδητά. Οι γονείς τους δε τ’ αγάπησαν και τους το έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, τα εγκατέλειψαν. Περνάμε δηλαδή στο άλλο άκρο, όπου το παραμελημένο παιδί καλείται να επιβιώσει μην έχοντας καμιά βάση και επιπλέον με το βάρος της απόρριψης να ταλανίζει τη σκέψη του. Μια σειρά ερωτημάτων: «Γιατί με εγκατέλειψαν; Μήπως δεν είμαι καλό παιδί; Μήπως τάχα δεν αξίζω;» , θα το ακολουθεί και θα τρενάρει την εξέλιξη του για πολλά χρόνια . Μέχρι τελικά να καταλάβει ότι η προσωπικότητα του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην όλη ιστορία , ότι φταίχτες ήταν μόνο οι γονείς με τις λαθεμένες , άκαιρες επιλογές τους. Από κει και πέρα ανάλογα με την προσωπικότητα και τη ψυχική δύναμη του κάθε παιδιού, υπάρχουν δύο περιπτώσεις , είτε να εξελιχθεί σε έναν φιλότιμο αγωνιστή , είτε σε κωλοπαιδαράκι επαναπαυμένο στα λάθη των άλλων.

Όλη η συσσωρευμένη κακία και απ’ τους μεν και απ’ τους δε , είναι φυσικό να διοχετεύεται στο κοινωνικό σύνολο επηρεάζοντας λειτουργίες, δομές, επικοινωνίες. Το μίσος που σιγοβράζει μαζί με την έλλειψη πρωτοβουλιών (των κακομαθημένων) και τα αναπτυσσόμενα κόμπλεξ κατωτερότητας ανάμεικτα με το ξεκάθαρο μίσος (των παραμελημένων) , δεν αποτελούν τις καλύτερες συνθήκες για ανάπτυξη . Αντιθέτως, φρακάρουν ακόμα περισσότερο, τις ήδη «μπουκωμένες» φλέβες του συστήματος.

Τα κωλοπαιδαράκια είναι σημεία (και τέρατα) των καιρών. Δε ξεφύτρωσαν μόνα τους, αντίθετα οι «αρετές» τους είναι επίκτητες , δώρο θαυμαστό των γονιών τους. Η μιζέρια τους και το βάλτωμα τους , εντείνονται απ’ τη ταχύτητα στη παραγωγή τεχνολογίας και καταναλωτικών αγαθών . Αυτή η ταχύτητα δεν επιτρέπει στο μάτι να σταθεί, να απορήσει, να αναλογιστεί. Τα πάντα γίνονται επιφανειακά . Φιλοσοφία και επαναστατικές ιδέες …ΤΕΛΟΣ! Ζήτω τα στεγαστικά δάνεια , τα λάπτοπ , τα κινητά , οι οθόνες πλάσμα, τα Γκούτσι φορέματα… Δόξα να ‘χει ο Αλάχ! Ζήσαμε τη ζωούλα μας και σήμερα. Ένας μερακλής ξάδερφος του πατέρα μου , συνήθιζε να του φωνάζει κάθε φορά που τον έβλεπε: «Η ταχύτητα σε βάρος της ακρίβειας , Γιώργηηη…!» . Ε, ναι λοιπόν, η ταχύτητα δεν ευνοεί καθόλου τη σκέψη, όπως τα φαστ-φούντ δεν ευνοούν καθόλου τη καλή χώνεψη.


Αγαπητοί γονείς των κωλοπαιδαρακίων σας,
Δε λέω ότι δεν αγαπάτε τα παιδιά σας. Αλλά ότι πίσω απ’ αυτήν την αγάπη κρύβονται πλείστες επιβουλεύσεις. Βέβαια δε ξέρω… κατά πόσο, γενικά , υπάρχει ανόθευτη αγάπη.



Αγαπητά κακομαθημένα συν-κωλοπαιδαράκια,
Σας αφιερώνω ένα στίχο , από το τραγούδι «Μικρές χαρές» , των Ενδελέχεια.
Να παίξει παρακαλώ….
 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ …όποιος κερνάει τη ζωή , αυτός τη σεργιανάει…
Όποιος κατάλαβε , κατάλαβε.




Αγαπητά παραμελημένα κωλοπαιδαράκια,
Σας αφιερώνω ένα στίχο , από ‘να τραγούδι των Διάφανων Κρίνων.
Έλα ντι-τζέι …Συγκεντρώσου…
 ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ …Γονιός δε θα ‘ναι να μου πει: «Σήκω και
Ντύσου. Καιρός να ζήσουμε παιδί μου,
ξημερώνει!»…

Άντε γεια!