Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008
Κυριακή, Απριλίου 20, 2008
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ
- Γουστάρω τη ζωή… Να, πώς το λένε, τη γουστάρω. Να τη πιάνω από δω, να τη πιάνω από κει, να τη στρίβω, να τη γυρίζω ανάποδα, να τη φοράω και όταν με ρωτάνε «Γιατί ρε Σωτήρη τη φοράς ανάποδα;», εγώ να τους απαντώ:
«Για να τη βγάζω απ’ τη καλή…».
- Μάλλον φιλαράκι την έβγαλες απ’ την καλή, αλλά την πέταξες κατάχαμα και μπουρδουκλώθηκες. Δεν εξηγείται αλλιώς, το πως κατέληξες στη στενή…
- Ποια στενή; Εδώ μέσα είναι ο εργασιακός μου χώρος. Είναι τα λημέρια μου, το κράτος στο οποίο ζω και τα σύνορα του οποίου ορίζω.
- Άντε να σε δούμε… για! Αφού ορίζεις τα κάγκελα λεβέντη, γιατί δε τα μεριάζεις, να διαβείς. Μπας και προτιμάς τον μουχλιασμένο, κονσερβαρισμένο αγέρα; Ή μπας και χώθηκες δω μέσα, να ρουφιανεύεις τους υπόδικους;
- Και τι ρε μινάρα; Θα στο ‘λεγα πως είμαι μπάτσος, αν ήταν να ρουφιανεύω;
- Ξέρω και γω; Άβυσσος η ψυχή του μπάτσου. Μπορεί να το λες για να μη σε ψιλιαστεί κανείς… Γιατί ότι θα μαθευόταν, θα μαθευόταν η μπατσοσίνη σου… Και τότενες – γιες σερ – θα την είχες άσχημα. Κανείς δε θα σου μιλούσε.
- Λοιπόν άκου… Αν θες μίλα μου. Άμα θες, μη λες κουβέντα. Εγώ ρε είμαι μπάτσος και καμαρώνω γι’ αυτό. Είμαι σκληρό καρύδι εγώ. Ο αγέρας του κελιού που εσένα σου φαίνεται βρόμικος και υγρός, σε μένα φαίνεται εξοχικός και μυρωμένος. Και ξέρεις γιατί;
-…
-…Επειδής πρώτον: Μπορώ πράγματι να ‘τη κάνω’ οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω. Και δεύτερον: Επειδή έχω πάθος ρε! Έχω πάθος και δε το νιώθω το κελί. Δε ξέρεις κατακαημένε ότι : «Το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά»;
- Άλα της και αναρχικό σύνθημα! Πού το ξεσήκωσες ρε; Ακολουθώντας τις πορείες των αναρχικών, σα πεινασμένη για «κουφέτα» παράνυμφος; Τα «τρώτε» καλααά!
-Ναι και μεις ρίχνουμε το «ρύζι»… Όμως κάνεις μεγάλο λάθος να λες, ότι το σύνθημα το ξεσήκωσα απ’ τους αναρχικούς, που το τραγουδάνε – κατά τη γνώμη μου, χωρίς να το νιώθουν – στις πορείες. Εγώ, που είμαι πραγματικά Αναρχικός, με αυτό το σύνθημα γεννήθηκα! ΛΕΥΤΕΡΙΑ!
- Άσε τα σάπια μπάτσεεε! Ένας αλήτης είσαι, που σάλιωσε το δάχτυλο, να τσιμπήσει ένα ψίχουλο από την πίτα της εξουσίας, που νέμονται και γεύονται άλλοι, μεγαλύτεροι αλήτες από σένα. Άκου αναρχικός και μπάτσος! Τα παραμύθια σου αλλού! Με πιάνεις wanna be εξουσιαστή του κερατά;
- Δε κάνεις καλά που βρίζεις. Αύριο μεθαύριο, θα σε ξαναπετύχω κάπου και μπορεί μαζί μου να έχω ένα μαύρο κλομπ σε στύση. Τότε θα εύχεσαι να είχες μανουβράρει καλύτερα το στόμα σου!
- Καλά, καλά… Ας μη συγχύζεται η μεγαλοσύνη σου! Απλώς δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν, να λες πως είσαι αναρχικός, μπάτσος “άνθρωπος”.
- Μιας και άλλαξες τροπάρι και δείχνεις πιο διαλλακτικός, θα σου εξηγήσω.
Εμένα που με βλέπεις, δεν ήμουν πάντα αστυνόμος. Μικρός έπαιζα τον κλέφτη. Έφηβος ήμουνα σε αναρχική ομάδα, ένιωθα καταπίεση και έψαχνα αυτούς που με καταδυνάστευαν να τους φτύσω και να τους φωνάξω κατάμουτρα ότι εγώ θα είμαι Ελεύθερος, όσα δεσμά κι αν προσπαθήσουν να μου περάσουν. Ήθελα λευτεριά για μένα και για όσους κρατούνταν όμηροι του συστήματος μέσα στα κελιά, ορατά ή αόρατα. Μετά που σχόλασα το σχολειό, έπιασα δουλειά σ’ ένα περίπτερο, πρωινή βάρδια, αλλά συνέχιζα κανονικά ν’ αποτελώ ενεργό και ενθουσιώδες μέλος της αναρχικής ομάδας μου. Περισσότερο κι από ενθουσιώδες μάλιστα. Γιατί την καταπίεση την ένιωθα ακόμα μεγαλύτερη, μέσα στο στενάχωρο περίπτερο.
- Ε, κι ο πατέρας μου περιπτεράς ήταν… Αλλά γούσταρε πολύ τη δουλειά του. Του άρεσε να κόβει φάτσες, να κάνει καμάκια σε πιτσιρίκες που μάσαγαν “σαχλόφουσκα” και αγόραζαν “teen teen magazine”, να διαβάζει πάκους τις εφημερίδες… Που δε προλάβαινε να νιώσει καμιά στεναχώρια. Αυτός ήταν και δεν ήταν στο περίπτερο του. Ένα σόι ιπτάμενος περιπτεράς να πούμε!
- ‘Ντάξει, ‘ντάξει, χωρίς να θέλω να θίξω τη δουλειά του πατέρα σου, ο άνθρωπος είχε προσαρμοστεί και είχε βρει τον τρόπο του να δραπετεύει. Εγώ ήμουν πιτσιρικάς, με πιάνεις; Αέρας ήμουν, δε με πιάνεις…
Αλλά σιγά σιγά, όπως ο πατέρας σου, κι εγώ βρήκα τον τρόπο μου… Ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα το διάβασμα. Με τόσες εφημερίδες όμως γύρω μου, άρχισε να μ’ αρέσει και τελικά κατάντησα με το ζόρι να ξεκολλώ τα μάτια μου απ’ το φύλλο, για να εξυπηρετήσω τους πελάτες.
Οι εφημερίδες ήταν για μένα ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, με απίθανες, πραγματικές ιστορίες, που κίνησαν στις στράτες του μυαλού μου, ένα παράξενο καραβάνι συλλογισμών.
Μαστροπείες, ληστείες, δολοφονίες, εκβιασμοί, διαμεσολαβήσεις με το αζημίωτο, λαδώματα, «προστασίες», εμπορίες ναρκωτικών… Και μετά, κατηγορητήρια, προφυλακίσεις, δικαστήρια, εφέσεις, φυλακές για ένα φεγγάρι, ίσα που ο εγκληματίας να κάνει το διδακτορικό του στο κλάδο (ή τους κλάδους) της αρεσκείας ή της κλίσης του. Ακολούθως ξανάβγαινε στο κουρμπέτι, πιο φρέσκος και πορωμένος από ποτέ.
- Καλά μωρέ, περιπτεράς περίμενες να γίνεις για να τα ανακαλύψεις όλα αυτά;
- Όχι βέβαια. Απλώς, από τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω όλες αυτές τις εφημερίδες, άρχισα να έχω μια οργανωμένη άποψη της στρέβλωσης, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Οπότε, άρχισα να παρατηρώ μια περιοδικότητα και μια αυτοομοιότητα υπό αλλαγή κλίμακας, στη διάπραξη εγκλημάτων, στο μέγεθος της δημοσιότητας που έπαιρναν, στα σκάνδαλα που πυροδοτούσαν, ανάλογα με το ποιοι ήταν οι συντελεστές που εμπλέκονταν. Όσο μεγαλύτερης κλίμακας ήταν το έγκλημα, τόσο πιο υψηλά ιστάμενα ήταν τα προσώπατα που συνεργάζονταν για τη διάπραξη και τη συγκάλυψη του. Και τόσο κρισιμότερο και μεγαλύτερης διάρκειας, το σκάνδαλο που ξεσπούσε.
Σχεδόν πάντα, στο απότομο καταλάγιασμα του σάλου ενός μεγάλου εγκλήματος, συνέτεινε η ξαφνική εμφάνιση και ανάδειξη, ενός άλλου εγκλήματος, τις ίδιας ή άλλης κλίμακας. Το ακόλουθο αυτό έγκλημα, ικανοποιούσε την συνθήκη της συνέχειας, που πρέπει να πληρείται, για να κρατιέται η κοινή γνώμη απασχολημένη και νανουρισμένη απ’ την αδιάκοπη εγκληματολογική βαβούρα.
Βλέπεις… μια διακοπή, μια ασυνέχεια στην εγκληματική ακολουθία, ενδέχεται να ξυπνήσει τους κοιμισμένους, να τους κάνει να ασχοληθούν περισσότερο με ένα συγκεκριμένο έγκλημα, να αναρωτηθούν πραγματικά για τις παρασκηνιακές αιτίες που το προκάλεσαν και να δουν ότι η λύση είναι πάνω και πέρα από τη σύντομη φυλάκιση των Αναλώσιμων. Και άμα το καταλάβουν αυτό για ένα έγκλημα, τότε θα έχουν γνώση και για όλα τα υπόλοιπα, γιατί όπως σου είπα η δομή των εγκλημάτων και των συνεπειών τους, είναι πάνω κάτω κοινή!
- Για δες πράγματα που σου μπήκαν στο νου και συ λες πως σκυλοβαριόσουν στο περίπτερο. Πράγματι, κάθε έγκλημα ρίχνει τη σκιά του πάνω στο προηγούμενο και έτσι στη συλλογική μνήμη γίνεται έκλειψη. Μόνο το «τωρινό» έγκλημα υπάρχει και παρακολουθούν τη καμπύλη της πορείας του παθητικά, μέχρι να αλλάξουν οι συντελεστές όνομα…
- Με «πιάνεις» βλέπω… Εσύ πώς και βρέθηκες στη στενή;
- Δούλευα στα λογιστήρια της KEKROPS BANK…
- Αυτή που είχε εμπλακεί στο προ μηνός «ενεργό» έγκλημα – σκάνδαλο με τα δάνεια μαϊμού, που χορηγούσε σε εταιρίες, προκειμένου αυτές να μπορούν να εξαγγέλλουν εργασίες και να ανεβάζουν έτσι πλασματικά τη τιμή των μετοχών τους;
- Ναι αυτή… Είπαν πως είχα συμβάλει καθοριστικά στην εξαπάτηση χιλιάδων μικροεπενδυτών και με προφυλάκισαν. Αλλά γω πιστεύω ότι επειδή τα «μεγάλα κεφάλια» υποψιάζονταν ότι ξέρω πράγματα για την υπόθεση, θέλησαν να με τρομάξουν για να μη μιλήσω.
-Και συ ξέρεις;
- Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω… Το φίδι απ’ τη τρύπα εγώ δε το βγάζω! Στο κάτω κάτω, όπως λες και συ, η υπόθεση αυτή δεν υπάρχει πλέον για την κοινή γνώμη. Έτσι εγώ είμαι αόρατος. Αλλά τι σε νοιάζει εσένα;
- Τίποτα πάνω στη κουβέντα σε ρώτησα.
- Να μη ρωτάς γαμώ το κέρατο σου! Συνέχισε… Τι σε έκανε από αναρχικό, αστυνόμο; Ήθελες να συμβάλεις με κάποιο τρόπο στη διακοπή της ακολουθίας των εγκλημάτων;
- Καταρχήν ποτέ δεν έπαψα να είμαι αναρχικός. Και έπειτα την «συνέχεια» της ακολουθίας αυτής δεν είναι δυνατόν να την κόψει κανείς. Πόσο μάλλον ένα και μόνο άτομο…
- Το λοιπόν;
- Το λοιπόν… ΛΕ-ΛΕ-ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Σ’ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ!
- Σταμάτα… τι έπαθες τρελάθηκες; Θα σ’ ακούσουν οι συνάδελφοι!
- ΧΑ ΧΑ ΧΑ! Μη φοβάσαι. Τέτοια ώρα κανείς δεν είναι εδώ γύρω. Ξέρω γω… «Έχουν γνώση οι φύλακες»! Είναι πάνω, όλοι τους, μαζεμένοι και βλέπουν το ματς με πίτσες και μπύρες. Κανείς δε θα μας ενοχλήσει. Κουλάρησε.
Ήμουν δεν ήμουν δέκα τρεις μήνες στο περίπτερο και μια μέρα έρχεται ο θειος μου, μπάτσος από κούνια, βολεμένος από πριν γεννηθεί, και μου λέει: «Άσε το περίπτερο και έλα να σε βολέψω και σένα στη χωροφυλακή. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, να ‘χεις το μισθό σου, την ασφάλιση σου και ο μήνας εννιά. Να σταματήσεις και τις αλητείες με τα ρεμάλια του “χώρου” σου… Ποιου χώρου σου ρε; Ανάθεμα τον πουστόχωρο! Να σταματήσει να τρώγεται κι η μάνα σου. Κάνε τα χαρτιά σου στον ΑΣΕΠ σήμερα κιόλας. Να πας και για τ’ αθλήματα. Και περπατώντας να κάνεις το χιλιάρι μέσα θα ‘σαι… Βασίσου πάνω μου!».
Εγώ, έβλεπα τον γέρο, μύριζα τις χύμα πατσές του και σιχαινόμουν τη ζωή μου. Κι η μάνα μου στο κόλπο, ήρθε ν’ αγοράσει μια «αμυγδάλου» και με έπιασε στο μπίρι – μπίρι για το αν μου μίλησε ο αδερφός της και τι του αποκρίθηκα. Έρχονταν οι άνθρωποι για τσιγάρα, μα κείνη μπάστακας, να ψέλνει να μην τον αποπαίρνω τον «Βασίλη» γιατί είναι στα μέσα και στα έξω και τον έχουμε ανάγκη.
Είχα ζαλιστεί… Να σκοτώσω ήθελα τον κόσμο όλο και πρώτους απ’ όλους, τη μάνα μου και τον αδερφό της. Για να ξεχαστώ χώθηκα σε μια εφημερίδα και έκανα πως δεν άκουγα τη μουρμούρα.
Εκείνη τη μέρα η συνάρτηση «εγκλημάτων – προβολής τους» βρισκόταν σε σημείο καμπής. Από την υπόθεση τηλεφωνικών υποκλοπών και τις σχετικές δολοφονίες, στην υπόθεση των καρτέλ μεγαλεμπόρων και τις σχετικές βαρβάτες μίζες προς κάθε επίτιμο «κουμπάρο». Και τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα! Αποφάσισα στο επόμενο «σημείο καμπής» να έχω βάλει και γω το χεράκι μου. Στο επόμενο έγκλημα και στην επόμενη θεαματική, σκανδαλιστική προβολή του, να έχω πάρει και γω μέρος. Να βάλω δηλαδή και γω ένα χεράκι να τσουλήσει πιο γρήγορα η «συνάρτηση» προς το όριο της!
Φαντάσου! Μια γρήγορη διαδοχή εγκλημάτων – σκανδάλων, ολοένα και πιο γρήγορη, πιο ζοφερή, πιο καταλυτική υπέρ της φθοράς και της σαπίλας… ΧΑ ΧΑ! Ήδη μου ερχόταν στη μύτη η μυρωδιά της ισοπέδωσης των πάντων. Έβλεπα το όριο, τι το έβλεπα δηλαδή (;), μου έγδερνε τα μάτια! Πίστεψε με, είχα τη θέαση του «ως εδώ και μη παρέκει»!
Και πώς θα το πετύχαινα αυτό;;;
- Χα! Ακολουθώντας τη παρότρυνση του μπάρμπα σου και την ευχή της μάνας σου ε; Γινόμενος αστυνόμος σαΐνης, με εγκληματική, μακριά χερούκλα.
- Ακριβώς! Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ. Διότι ας πούμε ότι θες να βγάλεις λεφτά διακινώντας λαθρομετανάστες. Τι θα ήθελες να είσαι; Τουριστικός πράκτορας.
Πες ότι ήθελες να ληστέψεις μια τράπεζα. Ποιο πόστο θα ήθελες να κατέχεις; Μα φυσικά του κλειδοκράτορα του χρηματοκιβωτίου.
Πες ότι ήθελες να «ασχοληθείς» με το σωματεμπόριο. Ένα πρακτορείο μοντέλων θα ήταν ένα και ένα για να ξεκινήσεις το «ευγενές» σου λειτούργημα.
Γενικά, αν θελήσεις να χειραγωγήσεις κάποιον με σκοπό να τον βλάψεις, τι είναι ποιο λογικό να κάνεις, παρά να υποκριθείς ότι τον υπηρετείς!
Εγώ ήθελα να βλάψω το νόμο και τους θεσπιστές του, που καθόλου δε χώνευα. Σκοπός μου ήταν να εντείνω τη σαπίλα, να κάνω το σύστημα να «εκφραστεί» και να ξεράσει τα σκατά του, πιο γρήγορα, πιο εύκολα, πιο ξεδιάντροπα φανερά. Τι πιο λογικό λοιπόν για την επιδίωξη μου αυτή, απ’ το να παραστήσω ότι υπηρετώ το γράμμα του νόμου! Να γίνω αστυνόμος!
- Και το πέτυχες;
- Αμ τι; Μερικά απ’ τα πιο κορυφαία σκάνδαλα που αφορούν το αστυνομικό σώμα, για παράνομη χρήση βίας κατά μεταναστών, εγώ τα έχω σκηνοθετήσει, εγώ παρότρυνα, οι άλλοι βαρούσαν, εγώ τραβούσα βιντεάκια με το κινητό! Ακολούθως τα διοχέτευα στο YouTube και χαιρόμουν το αποτέλεσμα.
Και αυτό που σου είπα, είναι το πιο light παράδειγμα των δραστηριοτήτων μου. Όποια βρωμιά έπεφτε στην αντίληψη μου, την ανασκάλευα, έπεφτα και γω μέσα με τα μούτρα και τη διόγκωνα όσο μπορούσα και έτσι όμορφα δουλεμένη, την πάσαρα σε όποιο πρόθυμο δίαυλο ενημέρωσης, έβρισκα πρόθυμο… Και έβρισκα πολλούς!
Μα την αλήθεια ήταν άξιος ο μισθός μου! Έριξα τόση δουλειά για να πετύχω το σκοπό μου: «να παράγω όμορφα εγκλήματα και να τα λανσάρω ακόμα πιο όμορφα, προς κατανάλωση», που χαλάλι μου ακόμα και οι γερές μπάζες που έκανα κάθε φορά!
Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει περισσότερο αναρχικός. Από τη στιγμή που έγινα μπάτσος, άρχισε και ο αναρχικός ακτιβισμός μου! Επιτέλους πίεζα τα πράγματα. Ενώ οι καριόλιδες, οι πρόιν σύντροφοι μου, που μόλις τους είπα ότι πάω για μπάτσος, με έγραψαν στα μαύρα τους τευτέρια, τι κάνουν; Τίποτα, μόνο φωνές…και κατηγορούν εμένα – εμένα που κάνω όλη τη βρώμικη δουλειά – πως βολεύτηκα και δεν αξίζω ούτε να με φτύσουν! Αχάριστα γουρούνια! Τους εκδικιόμουν και γω όποτε μπορούσα, με κανένα «αδελφικό» χτύπημα με το κλομπ, κάθε φορά που τους πετύχαινα σε πορείες. Έτσι είχα και τα νότα μου καλυμμένα, διότι ποτέ δε ξέρει κανείς, πότε θα βρεθεί κάποιος καλοθελητής, να πει ότι φέρομαι επιεικώς στους αναρχικούς, επειδή και γω κάποτε υπήρξα ένας απ’ αυτούς.
- Χα χα χα! Είσαι μεγάλη μάρκα αστυνόμε! Για όλες τις ατιμίες και για όλη τη βία που εφάρμοσες, έχεις μια πρόχειρη εξήγηση… Είσαι άριστος δικολάβος του εαυτού σου…
- Εγώ τα λέω και τα εννοώ… ΛΕ-ΛΕ-ΛΕΦΤΕΡΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ!
- Τι; Εννοείς κι αυτό το σύνθημα ακόμα; Τώρα που είσαι μπάτσος και είσαι ο κατεξοχήν μπαγλαρωτής;
- Φυσικά και το εννοώ!
Στη φυλακή υπάρχουν δυο κατηγορίες φυλακισμένων:
Οι μεγαλοεγκληματίες, που έχουν τόσες διασυνδέσεις και χρήμα, που δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν για πολύ καιρό στη φυλάκα. Αυτοί κάνουν σύντομες διακοπές στη στενή, μέχρι να σβήσει ο ντόρος για το έγκλημα τους. Μετά τη «κάνουν» με ελαφρά πηδηματάκια.
Αυτοί φυσικά και πρέπει να βγουν, ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους! Τους αξίζει η λευτεριά, μιας και είναι συνεργάτες μου στην αποδόμηση του συστήματος. Προστάτες, λήσταρχοι, δολοφόνοι, έμποροι ναρκωτικών, μεσάζοντες, λαθρέμποροι ψυχών, σωμάτων και λοιπόν αντικειμένων, όλοι τους είναι αδέρφια μου! Και είμαι εδώ όχι για να τους εξουσιάσω, αλλά για να συνεργαστώ μαζί τους σ’ όλα τα επίπεδα!
Η άλλη (πολυπληθέστερη κατηγορία φυλακισμένων), είναι οι μικροεγκληματίες, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Με ανύπαρκτα κονέ και άδειο πορτοφόλι, δεν μπορούν να βγουν μια ώρα αρχύτερα. Ε, γι’ αυτούς δε μπορώ να κάνω τίποτα, αφού δε προσφέρουν και πολλά στον αγώνα μου. Στο κάτω κάτω της γραφής κάποιος πρέπει να αποτελεί το λαό των φυλακών, για να συνεχίζεται το παραμύθι του δήθεν σωφρονισμού.
- Δε μου ακούγεται και πολύ αναρχικό αυτό! Να θες λευτεριά μόνο για τους μεγαλοκαρχαρίες του εγκλήματος.
- Καλά, μου φαίνεται ότι δε κατάλαβες τίποτα απ’ όσα σου είπα μέχρι τώρα! Μα κι αυτό είναι μέρος του σχεδίου, ώστε όλα να φαίνονται ακόμα πιο βρώμικα. Γι’ αυτό θέλω να μένουν στις φυλακές, μόνο όσοι το αξίζουν λιγότερο!
- Ωραία και δε φοβάσαι τώρα που μου τα είπες όλα αυτά, μη πάω και σε καρφώσω;
- Όχι. Μπορεί να είσαι ο μόνος που ξέρει την ιστορία μου, αλλά όχι για πολύ. Ο διευθυντής της KEKROPS BANK έκρινε πως αποτελείς εν δυνάμει απειλή για την τράπεζα και έχω ρητές εντολές να σε καθαρίσω. Έτσι θα πάρεις το μυστικό μου μαζί, ξέροντας όμως ότι η δολοφονία σου θα γίνει στο όνομα του ιερού μου σκοπού!
- Να τον βράσω τον ιερό σου σκοπό ρεμάλι! ΦΥΛΑΚΕΣ! ΒΟΗΘειααααα…
Υ.Γ.1 Μετά από λίγο καιρό διέρρευσε στον τύπο (στα ψιλά), ότι ένας ισοβίτης «έφαγε» με μαχαίρι έναν πρόιν λογιστή, εξαιρετικά διεφθαρμένο και αναμεμιγμένο σε παρελθούσα υπόθεση μαζικής εξαπάτησης μικροεπενδυτών του χρηματιστηρίου.
Υ.Γ.2 Αφού σκότωσα τον «εξομολογητή» μου (και είχα σοβαρό λόγο να το κάνω, μιας και τώρα ήμουν 100% σίγουρος, ότι ήξερε πάρα πολλά), έβγαλα το κλειδί απ’ τη τσέπη μου και άνοιξα τη πόρτα του κελιού μου. Βιαζόμουν να προλάβω ένα κομμάτι πίτσα και το δεύτερο ημίχρονο.
Υ.Γ.3 Τώρα κάθομαι και τα αναλογιέμαι όλα αυτά στο «περίπτερο» μου – ένα στενό φυλάκιο στη πάνω γωνιά του αστυνομικού μου τμήματος – και κρίνω ότι η μέχρι τώρα αναρχική μου πορεία δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Σα να μου φαίνεται ότι οι στενοί χώροι ευνοούν τη σκέψη μου.
**** ΣΜΕΡΝΑ 20:4:08****
Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/
μεσ' τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... ΄
(Διάφανα Κρίνα)
Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008
LIVE ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
Το κόμικς στην αφίσα είναι του "Chaos J.V." (από το fanzine: "NEGRO" #4 / jnegri.blogspot.com)
Το κείμενο αφηρημένης τέχνης της "ΣΜΕΡΝΑ" (από fanzine: "ΣΜΕΡΝΑ" τεύχος -514 Ν.Μ.Ε.Π)
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ (κ.α.τ.)
Με μυαλά γεμάτα θάνατο.
Με θάνατο γεμάτο μάτια.
Με μάτια γεμάτα γυαλί.
Με γυαλί γεμάτο ρωγμές.
Με ρωγμές γεμάτες δόντια.
Με δόντια γεμάτα μίσος.
Με μίσος γεμάτο γροθιές.
Με γροθιές γεμάτες σίδερο.
Με σίδερο γεμάτο μπαμπάκι…STOP…ΝΑΙ με μπαμπάκι,
σφάζουν στα γεμάτα , οι κτήτορες του κόσμου.
Εκεί που η κτηνωδία γίνεται παρωδία ,
γύρω από τετραγωνισμένες , στρογγυλές τράπεζες.
(Αντιστροφή)
Με μπαμπάκι γεμάτο σίδερο.
Με σίδερο γεμάτο γροθιές.
Με γροθιές γεμάτες μίσος.
Με μίσος γεμάτο δόντια.
Με δόντια γεμάτα ρωγμές.
Με ρωγμές γεμάτες γυαλί.
Με γυαλί γεμάτο μάτια.
Με μάτια γεμάτα θάνατο.
Με θάνατο γεμάτο μυαλά…STOP…ΝΑΙ με μυαλά χύμα , που βοούν,
γεμίζουν τις βόμβες τους οι «τρομοκράτες».
Εκεί που οι αντιστασιακοί του κόσμου, στρογγυλοποιούν τα τετράγωνα.
Μη μου τους κύκλους τάραττε.
****ΣΜΕΡΝΑ****