Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007

Άστρο λαμπρό μας οδηγεί













Καλοκαιρινό βραδάκι 1991
Τόπος: Νότια Λέσβος. Ένα μπαλκόνι στο Πλωμάρι.
Μυρωδιές: θάλασσα και παπαλίνα τηγανιτή
Ήχοι: τριζόνια , τζιτζίκια και κάτι γριούλες που κουτσομπολεύουν στα κεφαλόσκαλα
των σπιτιών τους.
Κάποια στιγμή οι γριούλες σωπαίνουν. Μια σιωπή συλλογισμένη, που αναστενάζει απαλά. Προηγουμένως τα λόγια τους μου φαίνονταν σαν ένα κελαριστό μουρμουρητό που υπάρχει για να γλυκονανουρίζει τη φύση. Τα λόγια που ακολουθούν έχουν υπόσταση και νόημα, λες και τα τόνωσε η σιωπή.
Να, η θεια–Μαρία με τη κορακίσια λαλιά της: - «Μούρ’ συ Σουλτάνα ένι βλέπου πλια πουλλά αστέρια ! Λέγ’ σ’ να χαθήκαν’ μ’ έτουτα τα Τσιρνουμπίλια π’ λέγουν’;»
Η κυρά-Σουλτάνα κουνά το κεφάλι της πάνω κάτω και δένει τα χέρια της σα να κρύωσε ξαφνικά. Η κυρά-Παπαδούλα χάφτει ένα φρέσκο κουκί , απ’ αυτά που καθαρίζει στη ποδιά της και μασουλίζει επιδεικτικά , σαρκάζοντας την παρατήρηση με βραχνούς λαρυγγισμούς. Λέει:-«Τα Τσιρνουμπίλια τσι μας θα φαν’ τσι τ’ άστρα.».

Βέβαια το ατύχημα του Τσερνομπίλ μπορεί να μην είχε καμιά σχέση με τον αφανισμό των αστεριών , αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι πριν 15 χρόνια σ΄ένα κακοφωτισμένο χωριό τ’ αστέρια δε φαίνονταν έντονα. Βάλτε τώρα με το νου σας τι συμβαίνει στις σημερινές μεγαλουπόλεις που η φωτοχυσία , σε συνδυασμό με τα καυσαέρια και την υγρασία, δημιουργεί μια φωτεινή άχλη που κονταίνει το οπτικό πεδίο. Η νύχτα της πόλης είναι μια τεχνητή μέρα, με εκατοντάδες πορτοκαλιούς ήλιους λίγα μέτρα πάνω απ’ τα κεφάλια. Μάλιστα! Φέραμε τον ουρανό σε ανθρώπινα μέτρα, σε ύψος βολικό και μετρίσιμο.

ΧΟ ΧΟ ΧΟ!!! Ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά…ε καλά, όχι στις κανονικές τους ημερομηνίες , αλλά ένα μήνα και βάλε νωρίτερα. Γέμισε ο ουρανός άστρα και κομιτάκια . Δηλαδή , όχι ο παλιός ουρανός , αλλά ο καινούργιος , αυτός που φέραμε στα μέτρα μας. Ο νέος ουρανός μοστράρει κάτι νέα, εορταστικά αστέρια που αναβοσβήνουν , αλλάζουν χρώματα , τραγουδούν , δένουν φιόγκους στα μαλλιά τους (ε στις αχτίδες τους , ήθελα να πω), χτυπούν κάτι ταρανδίσιες κουδούνες , καλώντας το κόσμο και το κοσμάκι να καταναλώσει το «σύμπαν». Αστέρια κράχτες φτιάχνουν τη γιορτινή διάθεση του πλήθους, που κινείται στους δρόμους της πόλης αγχωμένο. Το καλούν σε ομαδικό σόπιγκ θέραπι και ρίχνουν λίγη απ’ τη μαγική τους χρυσόσκονη μέσα στις τιγκαρισμένες σακούλες . Στη παλιά χριστουγεννιάτικη ιστορία , έπαιζαν 3 μάγοι με δώρα , ένα φωτεινό αστέρι, ένα νεογέννητο εν δυνάμει Θεός , και άλλοι πολλοί. Στο νέο καστ οι μάγοι με τα δώρα είναι χιλιάδες, κυκλοφορούν ανάμεσα μας ασθμαίνοντας απ’ τη πίεση των τιμών , του χρόνου, των αμείλικτων καταναλωτικών ‘θέλω’ και έχουν χάσει το μπούσουλα , αφού δε ξέρουν ποιο αστέρι να πρωτοακολουθήσουν. Πάνω που αποφασίζει κάποιος να ακολουθήσει το άστρο που φωτίζει τη Μαιζώνος και Ερμού , ένα άλλο του τραβά την προσοχή προσγειωμένο σε μια βιτρίνα ,λίγο πιο πάνω , στη Κορίνθου. Ενώ ένα άλλο του γνέφει μέσα απ’ το διαφημιστικό φυλλάδιο , που του πάσαρε μια κοπελιά, επί της Αγίου Νικολάου. Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά τα μεθυστικά ζιγκ-ζαγκ , αστέρια ενδέχεται να βλέπει και η πιστωτική του νεοφώτιστου μάγου.

Τρέντι αστέρια υπάρχουν και μέσα στα σπίτια. Εκτοξεύονται απ’ την οθόνη plasma της τηλεόρασης. Είναι τ’ αστέρια της σόου μπίζ , που δημιουργούν τη τηλεοπτική θαλπωρή των ξεποδαριασμένων και προσεχώς αποχαυνωμένων μάγων. Τ’ αστέρια αυτά θρονιάζονται σε πρωινάδικους καναπέδες και χαμογελούν με καλογυαλισμένα δόντια. Ανοίγουν με σκέρτσο τα καπάκια από μοσχομυριστές εορταστικές κατσαρόλες , επιθεωρώντας το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Χτυπούν παλαμάκια σε χασαποσέρβικες γυροβολιές και εκθειάζουν το άλλο αστέρι που δήθεν τραγουδάει , ενώ στη πραγματικότητα ανοιγοκλείνει το στόμα του. Τα αστέρια συνεχίζουν να εκτοξεύονται στο χαλάκι μπροστά στη τηλεόραση , διαφημίζοντας καλούδια , απαραίτητα για καλές γιορτές. Μετά, τ’ αστέρια-εκφωνητές παίρνουν αμπάριζα τις ειδήσεις , τα κουτσομπολίστικα αστέρια λάμπουν στις εκπομπές μεσημβρινής κοινωνικής κριτικής ,τ’ αστέρια-παρουσιαστές κυριαρχούν στα talk show ,τ’ αστέρια-ηθοποιοί παίζουν στα σήριαλ και διατείνονται ότι όλη αυτή η αστρική αναμπουμπούλα είναι η πραγματικότητα του καθενός απ’ τα εκατομμύρια μάγους που τα παρακολουθούν. Όλα αυτά τα άστρα , τα αστεράκια, οι διάττοντες αστέρες , οι κομήτες , τα πεφταστέρια, οδηγούν σε μια γιορτινή και παιχνιδιάρικη «πραγματικότητα» , όλους τους φορτωμένους μάγους που ξεκίνησαν να βρουν τον Χριστό τους και που μέχρι τώρα βρήκαν μόνο τα Πάθη του.

Τώρα με τη νέα χρονιά, όλοι θα φτιάξουν νοητές λίστες με τα πράγματα που θέλουν να κάνουν ή να βελτιώσουν το προσεχές έτος , το «ευτυχισμένο» 2008! Οι αστεράτες αστρολόγοι της TV , θα συμβουλευτούν τα αστρολογικά κιτάπια τους και θα δώσουν συμβουλές για το τι να αποτολμήσει ο καθένας και κυρίως ποια χρονική περίοδο. Γιατί , ρε μεγάλε, δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεσαι με κάτι αν δε σου βγαίνει η κίνηση! Ας πούμε ,επί παραδείγματι, ότι θες μέσα στους δυο πρώτους μήνες του 2008 να βρεις μια δουλειά που να σε ικανοποιεί ψυχολογικά , να σε κάνει να νιώθεις πληρότητα ως άνθρωπος και να σου αποφέρει τα προς του ζην. Βγαίνει η αστρολόγα στο γυαλί και σου λέει : «Οι Κριοί, οι Ζυγοί και οι Αιγόκεροι τους 6 πρώτους μήνες του 2008 θα φανούν ατυχέστατοι στα εργασιακά τους και τους δεύτερους 6 μήνες θα έχουν εξαιρετική επιτυχία ως λαντζιέριδες , ως διανομείς και ως παρκαδόροι, αντίστοιχα.» . Σου ανεβαίνει η πίεση ή όχι, που έτυχε να είσαι Ζυγός; «Γαμώτο ατυχία!», λες , «Ένα νούμερο παραπάνω και θα ήμουν Μονός και όλο το 2008 θα κυκλοφορούσα άνετα στην εργασιακή πιάτσα!». Άρα δεν υπάρχει λόγος να το ζαλίζεις το θέμα «δουλεία» , άστο για το 2009 που μπορεί να ‘χεις ρέντα! Η αστρολόγα όμως επιμένει να σε καθοδηγεί και στα συναισθηματικά . Σου φτιάχνει λοιπόν ένα αστρολογικό χάρτη πλοήγησης , να γλύφεις τα δάχτυλα σου. «Μην αποτολμήσεις ν’ αγγίξεις τη κοπελιά σου το Μάρτη, θα φας της χρονιάς σου και θα σου μείνει απόθεμα και για την επόμενη!». Και συ λες: «Να πάρει! Και κάνει, η ευλογημένη, η Μαρία, καράτε …Άρα έχουν γνώση οι φύλακες! Το Μάρτιο θα ξεκόψω!». Τα της υγείας όμως είναι καλάααα…Όλα κι όλα , από τη γρίπη των πουλερικών δε κινδυνεύεις , πρόσεξε μόνο γιατί σούρνεται AIDS απ’ το Μάρτιο και μετά! Έτσι σαν άστρα λαμπρά θα σε καθοδηγήσουν οι αστρολόγοι ,που σκορπάν αφειδώς τη φωτεινή τους γνώση στα εορταστικά στούντιο. Και καλά είναι να δίνουν τις ίδιες οδηγίες οι τροχονόμοι, αυτοί, του σύμπαντος, αλλιώς δεν αποφεύγονται οι καραμπόλες!

Τ’ αστέρια του δημόσιου εορταστικού στολισμού, τ’ αστέρια της βιτρίνας, του περιοδικού , της διαφήμισης , της τηλεόρασης, έχουν αντικαταστήσει τα πραγματικά αστέρια του ουρανού. Είναι τόση η λάμψη των ψευτοαστεριών που όλοι ασχολούνται με δαύτα και λίγοι καταφέρνουν να τρυπήσουν το φωτεινό φράγμα και να πλανηθούν σε πιο ψηλούς ουρανούς. Παλιότερα κάθονταν , να πούμε οι ερωτευμένοι σ’ ένα παγκάκι , αλληθωρίζανε που και που κατά τον ουρανό και έλεγε η ζαλισμένη κοπελούδα: « Αχ! Κοίταξε αγάπη μου τι όμορφα που είναι τ’ αστεράκια!». Όταν έπεφτε και κανένα , έκαναν μια ευχή και όλα ήταν μέλι γάλα. Σήμερα το πολύ πολύ να κρατιούνται οι ερωτευμένοι απ’ το χέρι μπροστά σε μια βιτρίνα με αστεράτα κινητά και να λέει πάλι η ζαλισμένη κοπελούδα: «Αχ! Κοίταξε αγάπη μου τι όμορφα που είναι τ’ αστεράκια!». Αλλά όταν πέσει κανένα δε θα ‘ναι όλα μέλι γάλα γιατί… «Μωρή γρουσούζα τα μάτιασες!». Πάει ο ρομαντισμός καταργήθηκε. Ότι δε πιάνεται, ότι δε καταναλώνεται, ότι δε φθείρεται εντός διετίας, ότι δεν έχει τιμή και εγγύηση , είναι άχρηστο.

Έστω πάλι ότι το κάνεις το ατόπημα και παίρνεις τα βουνά και τις ραχούλες μπας και βρεις πραγματικό άστρο-οδηγό. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο ως ιδέα και καλύτερα να μη το τολμήσεις, αν δε γυρεύεις το μπελά σου. Εξηγούμαι. Όταν σβήσεις τους προβολείς του αυτοκινήτου σου και βγεις έξω , στη κρυσταλλιασμένη , χριστουγεννιάτικη νύχτα , θα δεις το αστρικό σμήνος σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τότε ενδέχεται να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι στο πάτο του πηγαδιού και ίσως ακόμη πιο κάτω. Μετά καημένο μου…θ’ αρχίσουν να σε κυνηγούν όλοι οι προαιώνιοι υπαρξιακοί προβληματισμοί που είχες καταπνίξει στην κατανάλωση της ύλης . Θ’ αρχίσεις να σκέφτεσαι και να φιλοσοφείς και δεν είναι καιρός για τέτοια… προχτές είδες ένα νέο flybook και το θες επειγόντως. Τα πραγματικά αστέρια οδηγούν στον προβληματισμό, σε εναγώνιες αναζητήσεις, σε φαντασίες, σε προσπάθειες αλλαγής του συστήματος , σε επανάσταση , σε περαιτέρω σκέψεις για λύσεις και επειδή ανήκεις στη μειονότητα (αυτών που στάθηκαν και είδαν για λίγο τον ουρανό) , μπορεί να σε οδηγήσουν μέχρι τη φυλακή ή το φρενοκομείο…Το θες κάτι τέτοιο; Δε το θες. Γι’ αυτό ακολούθα τα άστρα-γιαλαντζί που φτιάχτηκαν ειδικά για σένα , για να σ’ αποκοιμίσουν. Άσε τους παλαβούς να ξαγρυπνούν και ν’ αστρονομεύουν.

Το αστεροσκοπείο Αθηνών δέχτηκε τις προάλλες δεκάδες τηλεφωνήματα πολιτών, για εμφάνιση ΑΤΙΑ στον βραδινό ουρανό. «Ναι, ναι το βλέπω! Είναι μεγάλο , φωτεινό, αλλάζει συνεχώς χρώματα και με ακολουθεί…αχ! Τρέχει ,σας λέω καλέ, στον ουρανό..!» . Και ποια ήταν η απάντηση του αστεροσκοπείου; «Πρόκειται για την Αφροδίτη , που αυτή την εποχή φαίνεται ιδιαίτερα λαμπρή.» . Απ’ τα τόσα αστέρια-μαϊμούδες που κυκλοφορούν , πώς να ξεχωρίσουν μετά οι πολίτες τα αυθεντικά αστέρια; Τα περνούν λοιπόν για UFO και τρέχουν πανικόβλητοι μη τους πιάσει ο E.T. ! Παλιομοδίτικα αστέρια του κόσμου τούτου ενωθείτε , οι «μάγοι» ξέχασαν για πού το ‘βαλαν!

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

Η Απάντηση του Σόφοβλαξ

2/10/2017

Αγαπητή Σμέρνα,

"Ας πέρασαν τα χρόνια η ανάμνηση δε σβήνει
έχω πάντα ένα χέρι που ποτέ του δε μ' αφήνει
το δρόμο να μου δείχνει, κουράγιο να μου δίνει
βαδίζοντας στο αύριο με τυφλή εμπιστοσύνη". Τάδε έφη ΝΕΒΜΑ...

Δέκα χρόνια μετά ε; Μεγάλη πρόκληση, θες για το σώμα, θες για το
μυαλό, θες για την ανάμνηση... Για όλα. Ναι, καλά τα λες, οι άνθρωποι
αλλάζουν. Δεν αλλάζει όμως το παρελθόν τους, είτε μερικοί το θένε είτε
όχι. Δεν έχει σημασία αν αλλάζουν οι ανάγκες κι οι προτεραιότητες...
Αυτό παραμένει εκεί, ακλόνητο. Είτε είναι σαθρό είτε όχι, πάνω σ' αυτό
στηρίζεσαι. Γι' αυτό είμ' εδώ ακόμα. Δέκα χρόνια μετά έστω... Στα ίδια
γνώριμα μονοπάτια όπως και τότε, θυμάσαι; Ή μάλλον, υπάρχει κάτι που να
στα θυμίζει; Κάτι θα υπάρχει... Αφού, αυτή τη φορά εσύ, με βρήκες...

Δέκα χρόνια μετά... Έβαψες τα μάτια σου με το χρώμα του χρήματος.
Κρίμα, κι ήταν ωραία όπως σπιθήριζαν, προσπαθώντας να δουν στο μέλλον
κάτι που να 'χει νόημα. Ήταν κάτι, ένα απ' τα κομμάτια που 'χα διαλέξει
να προσθέσω στο δικό μου παζλ, κι ας έβαζα τα κομμάτια όπου να 'ναι.
Πώς στο καλό ταίριαζαν έτσι; Ήταν κάτι που 'κανε τη διαφορά στο ζωολογικό
κήπο της Πάτρας. Τότε... Τώρα ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί πέρα... Ίσως
κάποιοι να μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες.

Θα μου πεις, που ζεις;
Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μα πότε δεν άλλαζαν; Και πότε ήταν διαφορετικά;
Και ψάχνεις το λόγο για τον οποίο καταπιανόσουν μ' όλ' αυτά; Γιατί τότε
ένιωθες πως το χρωστάς στον εαυτό σου, ότι είχες χρέος απέναντι στην
κοινωνία, στη νεολαία; Δεν ήταν μάταιο, κάποιοι ίσως ξύπνησαν, λίγοι τη
φορά, δεν πειράζει. Αναλόγως το ποια εξουσία ασκούνταν πάνω τους,
ίσως...
Όχι, όχι, αρνούμαι να το δεχτώ. Κανείς δεν έχει ανάγκη την
εξουσία. Εκτός κι αν έτσι έχει μάθει από μικρός. Να του 'χουν πιπιλήσει
το μυαλό ότι έτσι είναι τα πράματα και δεν αλλάζουν. Αυτό έκανες εσύ
τότε : Κρατούσες ένα τουφέκι και σκότωνες τους λαγούς και τις ύαινες...
Είδες; έτσι τους φέρνεις ίσα ίσα...

Δέκα χρόνια μετά... Έχω αλλάξει; Τι κι αν υποστηρίζουν ότι ο
άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλάζουν μόνο οι συνήθειές του... Ψέμα...
Αλλάζει.
Ναι, είτε επειδή είναι χαμαιλέοντας όπως λες, είτε επειδή πρέπει (;).
Το πρέπει αναλόγως τον άνθρωπο.

Μπα, δεν έπιασα την καλή. Ευτυχώς ούτε το κάπνισμα... Αν κι όπως έχουν τα πράγματα πια, ακόμα και στη Νάξο, το να καπνίζεις είναι πιο υγιεινό απ' το ν' αναπνέεις...
Κι έτσι, κάθομαι στη βεράντα του μπαλκονιού μου, που το γλύφει η θαλασσινή αρμύρα, χαζεύω τους καιρούς, ακούω το τραγούδι της θάλασσας, της βροχής και των αέρηδων, κι όταν τα στοιχεία της φύσης αρχίζουν να με στοιχειώνουν,ρίχνω μπουκάλι στη θάλασσα και ψάχνω κι άλλους ναυαγούς.

Αγαπητή Σμέρνα, πάντα πυροβολούσες αδιακρίτως. Έχω κι αποδείξεις αν
δε θυμάσαι. Και τα ορυχεία μας... Πάει καιρός που τα 'κλεισαν. Όχι ότι
στέρεψαν... Απλά από τότε το 'χε σκοπό το κράτος. Οι φωνές απ' τη Νάξο
δύσκολα φτάνουν μέχρι ψηλά...
Αγαπητή Σμέρνα, δέκα χρόνια μετά, κερνώ ακόμα εκείνον τον καφέ-βόλτα
στο κρύο... Όχι, έχω και κρασάκι, απ' τ' αμπέλια του θειου μου. Φέρε
την παλιά σου πυξίδα κι έλα για ένα ποτηράκι.

Χαίρε...

Γράμμα Επιστημονικής Φαντασίας

20/9/2017

Αγαπητέ Σόφοβλαξ,

Έχω χρόνια να σου γράψω και δεν ξέρω πια αν με θυμάσαι ή αν η μνήμη σου αλληθωρίζει ανήμπορη να σχεδιάσει τη μορφή μου. Πάντως μπορείς δεν μπορείς να πιάσεις παρελθοντικό κανάλι, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και αυτό που υπήρχε δεν υπάρχει πια. Σου είναι αυτοί κάτι σαύρες, που χρωματίζουν το πετσί τους αναλόγως το περιβάλλον και τις ανάγκες τους. Μα και οι ίδιες οι αναμνήσεις τους φτιασιδώνονται το ίδιο χρωματάκι, έτσι που καταντάνε αγνώριστες. Οπότε ούτε γω θα μπορούσα να θυμάμαι ίσως τον εαυτό μου έτσι όπως πραγματικά υπήρξε. Τον βλέπω μόνο με τα φτιασίδια που τον μακιγιάρει το σήμερα.
Τον βλέπω και δε τον βλέπω, τον θυμάμαι και τον ξεχνώ...
Κι έτσι τώρα στην ξενιτιά, με το χρώμα του χρήματος στα μάτια μου, θυμάμαι κάτι ανησυχίες που είχα παλιά… Εκεί χάμω, σ’ ένα ενυδρείο που το λέγανε Πάτρα, που δεν του άλλαζαν το νερό και συνεπώς τα βράγχια μου δεν είχαν οξυγόνο να διυλίσουν. Λέω «θυμάμαι»… ψέματα! Μου το θυμίζουν κάτι ζωγραφιστά χαρτόνια που προσπαθώντας να τα τοποθετήσω σωστά στο παζλ των αναμνήσεων κάααατι "μου ‘ρχεται" από το παρελθόν. Πιστεύω όμως ότι τελικά το «παζλ» θα είναι όπως αυτό που κρεμόταν κάποτε στον τοίχο του σπιτιού σου: Φαινομενικά καλοταιριασμένο, αλλά στην πραγματικότητα έχει τις ανακρίβειες του (όχι ότι έχουν σημασία πια).
Μου φαίνεται ότι μάλλον σπαρταρούσα μέσα σ’ αυτό το ενυδρείο και ανέπνεα πυκνό, σάπιο νερό και μαστούρωνα για τα καλά. Αλλιώς δεν εξηγούνται οι παλαβωμένες πράξεις μου. Τι εμπορικό ενδιαφέρον θα μπορούσαν να έχουν ζωγραφιές και κείμενα; Για ποιο διαολεμένο λόγο καταπιανόμουνα μαζί τους; Ούτε να αντιληφθώ το νόημα τους δεν μπορώ πλέον. Τώρα ο κόσμος μου, ο κόσμος του εμπορίου και του κεφαλαίου μου φαίνεται πολύ λογικός, απόλυτα τακτικός και ενδιαφέρον! Έχει πόλεμο, σασπένς, νικητές και ηττημένους, σε φέρνει κοντά στη φύση με τον νόμο της ζούγκλας και διατηρεί άσβεστο το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ναι! Τώρα νιώθω κοντύτερα στη φύση παρά ποτέ. Τι είναι λοιπόν όλα αυτά για τα οποία έγραφα και σκιαμαχούσα; Δε καταλαβαίνω. Τείνω μάλιστα να πιστέψω ότι τότε, έπασχα από μια μορφή ψυχολογικής διαταραχής, κλεισμένη στο καβούκι μου, κάτι μεταξύ χελώνας και στρουθοκαμήλου. Αρνούμενη να αποδεχτώ το αυτονόητο: Ότι ο κόσμος απ΄ τη φύση του έχει ανάγκη την εξουσία, την καταπίεση του δυνατού. Όχι για να πάρει μπροστά και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του ή (ακόμα πιο παράλογα) για τα δικαιώματα των άλλων, αλλά επειδή άλλοι άνθρωποι ‘κρατάνε’ απ’ τις ίαινες και άλλοι απ’ τους λαγούς. Πώς να κάνεις μια ίαινα ίσα ίσα μ’ έναν λαγό, μου λες;
Τώρα μπλέκω τα εμπορικά νήματα κατά πως με συμφέρει, αγοράζω απ’ τους φτωχούς, πουλώ στους πλούσιους, αν και τελευταία δυσκολεύομαι να βρω πελατεία μιας και παρατηρείται μια ανησυχητική ισοπέδωση στις μάζες. Αυτό είναι αφύσικο! Πάντως εγώ ολοένα ανεβαίνω και αφήνω τις μυρμηγκιές των λαών να γλείφουν τα πόδια μου, σα δειλό κυματάκι σε ήμερη ακρογιαλιά. Ε, στο κάτω κάτω της γραφής, τι με νοιάζουν όλοι αυτοί; Εμένα η «πατρίδα» μου έτσι κι αλλιώς με έδιωξε με την φαιδρότητα της, οπότε δε χρωστάω σε κανέναν. Μπορώ να πυροβολώ αδιακρίτως χωρίς ενοχές.
Βλέπεις Σόφοβλαξ κι εγώ δε με θυμάμαι, φταίει που παλιά κρατούσα άλλης ποιότητας πυξίδα και τώρα κρατάω μια κινέζικη, φτηνότερη – η αλήθεια είναι – αλλά κατά τα άλλα πολύ γερή και δε χάνεται με τίποτα! Έχει ενσωματωμένο κοριό… Μπορώ αν θέλεις να σου στείλω μια παρτίδα, να ανοίξεις μια αντιπροσωπεία πυξίδων εκεί κάτω στη Νάξο, να βγάλεις κανένα φράγκο και συ καημένε μου. Γιατί έμαθα πως με τη σμύριδα που βγάζουν τα ορυχεία σας, το πολύ πολύ να φας αλεσμένη μαρμαρόσκονη.
Απάντησε μου αν αποδέχεσαι την πρόταση μου ή όχι, το συντομότερο! I ‘m too busy, προσπαθώντας να ανασύρω απ’ τα παλιά συμφοιτητές και συν-ιδεολόγους, για να ανοίξω αντιπροσωπείες κινέζικων πυξίδων παντού στην Ελλάδα! Πάρε θέση τώρα! Και αν σου έχει μείνει κανένας ενδοιασμός απ’ τα παλιά αγωνιστικά χτυποκάρδια, μέριασε τον και χάραξε νέα πορεία βάση της πυξίδας – δείγματος που σου επισυνάπτω.

Με εκτίμηση,
ΣΜΕΡΝΑ

Κυριακή, Δεκεμβρίου 16, 2007

4 Σμερνοπίνακες για...

...τον πόλεμο
Τίτλος: PIZZA "ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ"



...την εργασιακή πραγματικότητα (ε;)
Τίτλος: Ο ΝΑΣΤΡΑΝΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ



...τη γυναικεία κακοποίηση
Τίτλος: ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΡΗΣΙΩΝ



...τις φοιτητικές (- παιδευτικές) διεκδικήσεις
Τίτλος: ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

ΕΚΘΕΣΗ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΠΙΝΑΚΩΝ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ FANZINE

Μπροστά απ’ την εικόνα του παντοκράτορος θεού – χρήματος, καίει το καντήλι.

Τα φυτίλια τα βάζει το γνωστό άγνωστο κεφάλαιο και τα υποστηρίζουν οι φελλοί του πολιτικού συστήματος.

Το… άγαλμα της «Ελευθερίας» βυθίστηκε κι αυτό στο καντήλι.
Με τσιμεντωμένα τα πόδια και τα μυαλά ν’ αφρίζουν στα κάγκελα σαρκάζει:
«Λάδι η θάλασσα…»

Πράγματι… Υποβρυχίως γίνεται χαμός.





Η “ΣΜΕΡΝΑ” περνά απ’ την υποβρύχια ΧΑΡΑΜΑδΑ και εκτίθεται ανεπανόρθωτα…
... Παρουσιάζοντας το fanzine “ΣΜΕΡΝΑ”
+ Στήνοντας στον τοίχο σκιτσογραφικούς πίνακες

Αποτέλεσμα; Εξαρτάται απ’ τον επεξεργαστή.

Η έκθεση των έργων θα γίνει στο ισόγειο των εκδόσεων ΧΑΡΑΜΑδΑ
(Ρήγα Φεραίου 168) και θα διαρκέσει από 8 - 11 Δεκεμβρίου 2007
Εναρκτήριο σάλπισμα : Σάββατο 8 μ.μ.
Ενώ καθημερινά η έκθεση θα είναι ανοιχτή 6-10 μ.μ.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 02, 2007

Κόμικς: "Η ΔΙΚΗ"

Γεια σας αδέρφια! Λοιπόν... Σήμερα έχει καραγκιόζ μπερντέ με όλους τους Χατζιαβάτιδες του (αποχετευτικού) Συστήματος. Προς το παρόν αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε, αυτοί αλωνίζουν. Ο Καραγκιόζος λείπει για δουλείες: Πεινάει μεταφέροντας πίτσες. Οπότε το ξύλο θα πέσει σε άλλο επεισόδιο!