Γράμμα Επιστημονικής Φαντασίας

20/9/2017

Αγαπητέ Σόφοβλαξ,

Έχω χρόνια να σου γράψω και δεν ξέρω πια αν με θυμάσαι ή αν η μνήμη σου αλληθωρίζει ανήμπορη να σχεδιάσει τη μορφή μου. Πάντως μπορείς δεν μπορείς να πιάσεις παρελθοντικό κανάλι, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και αυτό που υπήρχε δεν υπάρχει πια. Σου είναι αυτοί κάτι σαύρες, που χρωματίζουν το πετσί τους αναλόγως το περιβάλλον και τις ανάγκες τους. Μα και οι ίδιες οι αναμνήσεις τους φτιασιδώνονται το ίδιο χρωματάκι, έτσι που καταντάνε αγνώριστες. Οπότε ούτε γω θα μπορούσα να θυμάμαι ίσως τον εαυτό μου έτσι όπως πραγματικά υπήρξε. Τον βλέπω μόνο με τα φτιασίδια που τον μακιγιάρει το σήμερα.
Τον βλέπω και δε τον βλέπω, τον θυμάμαι και τον ξεχνώ...
Κι έτσι τώρα στην ξενιτιά, με το χρώμα του χρήματος στα μάτια μου, θυμάμαι κάτι ανησυχίες που είχα παλιά… Εκεί χάμω, σ’ ένα ενυδρείο που το λέγανε Πάτρα, που δεν του άλλαζαν το νερό και συνεπώς τα βράγχια μου δεν είχαν οξυγόνο να διυλίσουν. Λέω «θυμάμαι»… ψέματα! Μου το θυμίζουν κάτι ζωγραφιστά χαρτόνια που προσπαθώντας να τα τοποθετήσω σωστά στο παζλ των αναμνήσεων κάααατι "μου ‘ρχεται" από το παρελθόν. Πιστεύω όμως ότι τελικά το «παζλ» θα είναι όπως αυτό που κρεμόταν κάποτε στον τοίχο του σπιτιού σου: Φαινομενικά καλοταιριασμένο, αλλά στην πραγματικότητα έχει τις ανακρίβειες του (όχι ότι έχουν σημασία πια).
Μου φαίνεται ότι μάλλον σπαρταρούσα μέσα σ’ αυτό το ενυδρείο και ανέπνεα πυκνό, σάπιο νερό και μαστούρωνα για τα καλά. Αλλιώς δεν εξηγούνται οι παλαβωμένες πράξεις μου. Τι εμπορικό ενδιαφέρον θα μπορούσαν να έχουν ζωγραφιές και κείμενα; Για ποιο διαολεμένο λόγο καταπιανόμουνα μαζί τους; Ούτε να αντιληφθώ το νόημα τους δεν μπορώ πλέον. Τώρα ο κόσμος μου, ο κόσμος του εμπορίου και του κεφαλαίου μου φαίνεται πολύ λογικός, απόλυτα τακτικός και ενδιαφέρον! Έχει πόλεμο, σασπένς, νικητές και ηττημένους, σε φέρνει κοντά στη φύση με τον νόμο της ζούγκλας και διατηρεί άσβεστο το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ναι! Τώρα νιώθω κοντύτερα στη φύση παρά ποτέ. Τι είναι λοιπόν όλα αυτά για τα οποία έγραφα και σκιαμαχούσα; Δε καταλαβαίνω. Τείνω μάλιστα να πιστέψω ότι τότε, έπασχα από μια μορφή ψυχολογικής διαταραχής, κλεισμένη στο καβούκι μου, κάτι μεταξύ χελώνας και στρουθοκαμήλου. Αρνούμενη να αποδεχτώ το αυτονόητο: Ότι ο κόσμος απ΄ τη φύση του έχει ανάγκη την εξουσία, την καταπίεση του δυνατού. Όχι για να πάρει μπροστά και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του ή (ακόμα πιο παράλογα) για τα δικαιώματα των άλλων, αλλά επειδή άλλοι άνθρωποι ‘κρατάνε’ απ’ τις ίαινες και άλλοι απ’ τους λαγούς. Πώς να κάνεις μια ίαινα ίσα ίσα μ’ έναν λαγό, μου λες;
Τώρα μπλέκω τα εμπορικά νήματα κατά πως με συμφέρει, αγοράζω απ’ τους φτωχούς, πουλώ στους πλούσιους, αν και τελευταία δυσκολεύομαι να βρω πελατεία μιας και παρατηρείται μια ανησυχητική ισοπέδωση στις μάζες. Αυτό είναι αφύσικο! Πάντως εγώ ολοένα ανεβαίνω και αφήνω τις μυρμηγκιές των λαών να γλείφουν τα πόδια μου, σα δειλό κυματάκι σε ήμερη ακρογιαλιά. Ε, στο κάτω κάτω της γραφής, τι με νοιάζουν όλοι αυτοί; Εμένα η «πατρίδα» μου έτσι κι αλλιώς με έδιωξε με την φαιδρότητα της, οπότε δε χρωστάω σε κανέναν. Μπορώ να πυροβολώ αδιακρίτως χωρίς ενοχές.
Βλέπεις Σόφοβλαξ κι εγώ δε με θυμάμαι, φταίει που παλιά κρατούσα άλλης ποιότητας πυξίδα και τώρα κρατάω μια κινέζικη, φτηνότερη – η αλήθεια είναι – αλλά κατά τα άλλα πολύ γερή και δε χάνεται με τίποτα! Έχει ενσωματωμένο κοριό… Μπορώ αν θέλεις να σου στείλω μια παρτίδα, να ανοίξεις μια αντιπροσωπεία πυξίδων εκεί κάτω στη Νάξο, να βγάλεις κανένα φράγκο και συ καημένε μου. Γιατί έμαθα πως με τη σμύριδα που βγάζουν τα ορυχεία σας, το πολύ πολύ να φας αλεσμένη μαρμαρόσκονη.
Απάντησε μου αν αποδέχεσαι την πρόταση μου ή όχι, το συντομότερο! I ‘m too busy, προσπαθώντας να ανασύρω απ’ τα παλιά συμφοιτητές και συν-ιδεολόγους, για να ανοίξω αντιπροσωπείες κινέζικων πυξίδων παντού στην Ελλάδα! Πάρε θέση τώρα! Και αν σου έχει μείνει κανένας ενδοιασμός απ’ τα παλιά αγωνιστικά χτυποκάρδια, μέριασε τον και χάραξε νέα πορεία βάση της πυξίδας – δείγματος που σου επισυνάπτω.

Με εκτίμηση,
ΣΜΕΡΝΑ