Με λένε Περίανδρο. Μη σε κομπλάρει τ’ όνομα,
ένας μέτριος ανθρωπάκος είμαι, που δε χρειάζεται πολλούς κανόνες για να
ρυθμίσει τη ζωή του, του αρκεί ένας. Κι αυτός ο ένας λέει ότι η ησυχία είναι
πολύ ωραίο πράγμα, ενώ το θράσος είναι
επικίνδυνο.
Όμως τούτο το
καλοκαίρι στο Πλωμάρι, η ησυχία είναι πράμα δυσεύρετο, όσο για το θράσος (;)
περισσεύει. Εξηγούμαι αμέσως.
Με την έλευση του καλοκαιριού παίρνουν
αμπάριζα και βγαίνουν κάμποσοι που διαθέτοντας ταβέρνα ή μπαρ, θεωρούν δικαίωμα
τους να καβατζώσουν από μια (ή παραπάνω) μέρα της βδομάδας και να τη χρίσουν «Βραδιά
μουσικής » για το μαγαζί τους.
Παίρνουν τη Τρίτη τα μπαρ «Οι φασαριόζοι» I και II ; Την Τετάρτη αρπάζει το μπαρ «Οι Μακράν Απαράδεκτοι». Την Πέμπτη την κάνουν
τράμπα οι ταβέρνες «Ενόχληση» I, II, III, IV και V. Και πάει
λέγοντας μέχρι την Κυριακή. Μόνο η Δευτέρα μένει αμανάτι, καθότι
μέρα ιερή ως αρχή της εργασιακής βδομάδας.
Όλοι αυτοί οι… επιχειρηματίες στήνουν τις λαϊκές
ορχήστρες και τις ηχειάρες τους σε χώρους εξωτερικούς των καταστημάτων τους,
παρόλο που αυτά βρίσκονται εντός της κωμοπόλεως του Πλωμαρίου. Και μήπως έχουν
την λεπτότητα να ρυθμίσουν την ένταση της μουσικής έτσι ώστε να προορίζεται μόνο
για τα αυτιά των θαμώνων τους, ώστε να μην ενοχλούν τους περιοίκους; (Καλά,
περιμένεις να απαντήσω;)
Το θράσος στην όλη
συμπεριφορά των ταβερνιάρηδων εντοπίζεται σε πέντε σημεία.
Πρώτον, στην υψηλή
ένταση της μουσικής. Υπάρχουν περιπτώσεις που η μουσική μιας ταβέρνας / μπαρ,
όχι μόνο ακούγεται σε ολόκληρες γειτονιές στο Πλωμάρι, διαπερνώντας κλειστά
παραθυρόφυλλα και διπλά τζάμια, αλλά εικάζω ότι ακούγεται και μέχρι τον Άρη. Το
να έχει κάποιος το θράσος να ενοχλεί με τόσο δυνατή μουσική και από πάνω να
περιμένει, να χαίρει εκτίμησης ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος, το θεωρώ
τουλάχιστον γελοίο.
Δεύτερον, στο είδος της μουσικής. Το λαϊκοσκυλοπανηγυριώτικο.
Δηλαδή πόσο πεπεισμένοι είναι οι ιδιοκτήτες των ταβερνών και τα καλεσμένα τους συγκροτήματα,
ότι το είδος αυτό είναι κάτι που αρέσει όχι μόνο στους πελάτες του μαγαζιού,
αλλά και σ’ όλους τους γείτονες; Καθόλου. Πολύ απλά έχουν το θράσος να μη τους νοιάζει.
Ακούς ροκ, όπερα, ραπ, ποπ ή μέταλ; Εδώωωω, θα ακούσεις τη μουσική τους με το
ζόρι και μέχρι να χαράξει στο Αιγαίο θα έχεις γίνει άνθρωπος. Εδώωωωωω μαζί θα
κλάψουμε τη Γιούλα, πανάθεμα τους ρουφιάνους .
Τρίτον, στην
ποιότητα του μουσικού συγκροτήματος. Ορισμένοι ταβερνιάρηδες έχουν το θράσος
όχι μόνο να επιβάλουν στους καημένους τους γείτονες χάλια είδος μουσικής, αλλά και
μουσικούς στους οποίους θα ‘πρεπε να απαγορευτεί ακόμα και να παίζουν στο
υπόγειο τους ή να τραγουδούν στο μπάνιο τους.
Τέταρτον, στη χρονική διάρκεια της μουσικής,
που στο πιο εφιαλτικό σενάριο μπορεί να ξεπεράσει τις έξι ώρες. Πάει να πει πως
όταν ο μπαροταβερνιάρης είναι μεγάλο θρασίμι, ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης
γειτονιάς για εργασία και για ύπνο, πάει περίπατο. Εκεί δε που το θράσος
απογειώνεται πραγματικά, είναι όταν τις δύο απ’ τις έξι ώρες, η μουσική παίζει
για δέκα μεθυσμένα άτομα, ενοχλώντας καμιά διακοσαριά νυσταγμένα.
Και πέμπτον, στο γεγονός ότι θεωρούν δεδομένη
την ανοχή των περιοίκων προκειμένου να κάνουν τη «δουλειά» τους. Περισσότερο
θράσος πεθαίνεις. Όχι μόνο παραβιάζουν κατάφορα τη νομοθεσία περί λειτουργίας
των κέντρων διασκέδασης και τη νομοθεσία περί προστασίας της δημόσιας υγείας
από θορύβους μουσικής που προκαλούνται από κέντρα διασκέδασης, παρά επιπλέον
ξαφνιάζονται και θυμώνουν όταν κάποιος διαμαρτυρηθεί για την προφανή καταπάτηση
των στοιχειωδών δικαιωμάτων του.
Με λένε Περίανδρο και
η απουσία ατόμων με πολιτική βούληση να εφαρμόσουν τον νόμο και την τάξη, με
κάνει να αναρωτιέμαι… Πόσο δύσκολο είναι αυτός ο τόπος να αποτινάξει τα
θρασίμια του;
