Η Απάντηση του Σόφοβλαξ

2/10/2017

Αγαπητή Σμέρνα,

"Ας πέρασαν τα χρόνια η ανάμνηση δε σβήνει
έχω πάντα ένα χέρι που ποτέ του δε μ' αφήνει
το δρόμο να μου δείχνει, κουράγιο να μου δίνει
βαδίζοντας στο αύριο με τυφλή εμπιστοσύνη". Τάδε έφη ΝΕΒΜΑ...

Δέκα χρόνια μετά ε; Μεγάλη πρόκληση, θες για το σώμα, θες για το
μυαλό, θες για την ανάμνηση... Για όλα. Ναι, καλά τα λες, οι άνθρωποι
αλλάζουν. Δεν αλλάζει όμως το παρελθόν τους, είτε μερικοί το θένε είτε
όχι. Δεν έχει σημασία αν αλλάζουν οι ανάγκες κι οι προτεραιότητες...
Αυτό παραμένει εκεί, ακλόνητο. Είτε είναι σαθρό είτε όχι, πάνω σ' αυτό
στηρίζεσαι. Γι' αυτό είμ' εδώ ακόμα. Δέκα χρόνια μετά έστω... Στα ίδια
γνώριμα μονοπάτια όπως και τότε, θυμάσαι; Ή μάλλον, υπάρχει κάτι που να
στα θυμίζει; Κάτι θα υπάρχει... Αφού, αυτή τη φορά εσύ, με βρήκες...

Δέκα χρόνια μετά... Έβαψες τα μάτια σου με το χρώμα του χρήματος.
Κρίμα, κι ήταν ωραία όπως σπιθήριζαν, προσπαθώντας να δουν στο μέλλον
κάτι που να 'χει νόημα. Ήταν κάτι, ένα απ' τα κομμάτια που 'χα διαλέξει
να προσθέσω στο δικό μου παζλ, κι ας έβαζα τα κομμάτια όπου να 'ναι.
Πώς στο καλό ταίριαζαν έτσι; Ήταν κάτι που 'κανε τη διαφορά στο ζωολογικό
κήπο της Πάτρας. Τότε... Τώρα ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί πέρα... Ίσως
κάποιοι να μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες.

Θα μου πεις, που ζεις;
Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μα πότε δεν άλλαζαν; Και πότε ήταν διαφορετικά;
Και ψάχνεις το λόγο για τον οποίο καταπιανόσουν μ' όλ' αυτά; Γιατί τότε
ένιωθες πως το χρωστάς στον εαυτό σου, ότι είχες χρέος απέναντι στην
κοινωνία, στη νεολαία; Δεν ήταν μάταιο, κάποιοι ίσως ξύπνησαν, λίγοι τη
φορά, δεν πειράζει. Αναλόγως το ποια εξουσία ασκούνταν πάνω τους,
ίσως...
Όχι, όχι, αρνούμαι να το δεχτώ. Κανείς δεν έχει ανάγκη την
εξουσία. Εκτός κι αν έτσι έχει μάθει από μικρός. Να του 'χουν πιπιλήσει
το μυαλό ότι έτσι είναι τα πράματα και δεν αλλάζουν. Αυτό έκανες εσύ
τότε : Κρατούσες ένα τουφέκι και σκότωνες τους λαγούς και τις ύαινες...
Είδες; έτσι τους φέρνεις ίσα ίσα...

Δέκα χρόνια μετά... Έχω αλλάξει; Τι κι αν υποστηρίζουν ότι ο
άνθρωπος δεν αλλάζει, αλλάζουν μόνο οι συνήθειές του... Ψέμα...
Αλλάζει.
Ναι, είτε επειδή είναι χαμαιλέοντας όπως λες, είτε επειδή πρέπει (;).
Το πρέπει αναλόγως τον άνθρωπο.

Μπα, δεν έπιασα την καλή. Ευτυχώς ούτε το κάπνισμα... Αν κι όπως έχουν τα πράγματα πια, ακόμα και στη Νάξο, το να καπνίζεις είναι πιο υγιεινό απ' το ν' αναπνέεις...
Κι έτσι, κάθομαι στη βεράντα του μπαλκονιού μου, που το γλύφει η θαλασσινή αρμύρα, χαζεύω τους καιρούς, ακούω το τραγούδι της θάλασσας, της βροχής και των αέρηδων, κι όταν τα στοιχεία της φύσης αρχίζουν να με στοιχειώνουν,ρίχνω μπουκάλι στη θάλασσα και ψάχνω κι άλλους ναυαγούς.

Αγαπητή Σμέρνα, πάντα πυροβολούσες αδιακρίτως. Έχω κι αποδείξεις αν
δε θυμάσαι. Και τα ορυχεία μας... Πάει καιρός που τα 'κλεισαν. Όχι ότι
στέρεψαν... Απλά από τότε το 'χε σκοπό το κράτος. Οι φωνές απ' τη Νάξο
δύσκολα φτάνουν μέχρι ψηλά...
Αγαπητή Σμέρνα, δέκα χρόνια μετά, κερνώ ακόμα εκείνον τον καφέ-βόλτα
στο κρύο... Όχι, έχω και κρασάκι, απ' τ' αμπέλια του θειου μου. Φέρε
την παλιά σου πυξίδα κι έλα για ένα ποτηράκι.

Χαίρε...