Κομματισμός και Πανεπιστήμιο. Μια πονεμένη ιστορία…

Τον περασμένο Μάη έγινε μια σειρά από τριήμερες ή διήμερες καταλήψεις στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Μια τέτοια μέρα τριγυρίζοντας σα την άδικη κατάρα στα Πανεπιστημιακά μετόχια, πέρασα απ’ το τμήμα των Μηχανολόγων γυρεύοντας κάποιον. Πάνω που πάω να μπω μέσα στο κτήριο, (πιο κει καθόταν έξω απ’ το κυλικείο του τμήματος μια παρέα από τέσσερεις φοιτητές) έρχεται τρεχάτη μια φοιτήτρια (απεσταλμένη προφανώς της παρέας) και μου λέει:
- «Κοπελιά, δε μπορείς να μπεις! Έχουμε κατάληψη!»
- «Καλά …»,της κάνω, «Και γω είμαι φοιτήτρια και γω θέλω να κάνω κατάληψη. Αλλά μια και σήμερα έχετε τη δική σας, να μη σας το χαλάσω. Θα ‘ρθω να την κάνω μια άλλη μέρα!» και το ‘στριψα…

Να κάνετε κατάληψη λέει το μητρικό κόμμα και οι νεαροί απόστολοι επί των Πανεπιστημιακών εδαφών, συναινούν, βάζοντας λουκέτα, λες και πρόκειται για τα δικά τους χωραφάκια. Ή μήπως είναι;
Οι πρωτοετείς φοιτητές που τώρα παν να γραφτούν στις γραμματείες των σχολών τους, σίγουρα αυτή την εικόνα θ’ αποκομίσουν, με όλα αυτά τα κομματικά τραπεζάκια – παραμάγαζα, στημένα απ’ έξω. Και θα έχουν απόλυτο δίκιο.
Η πρώτη άθλια εικόνα που παρουσιάζει το κομματικό παζάρι, εντός του Ναού του Λόγου (λέμε τώρα για ιδεατές καταστάσεις), δεν είναι μια τυχαία εξαίρεση, μα ο κανόνας. Μια πρόγευση των όσων θα επακολουθήσουν. Η πιστοποίηση της μούχλας που σκεπάζει την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Προς πρωτοετείς: Μη μασάτε. Αποφασίστε για σας, χωρίς αυτούς.