13 Αυγούστου 2008 χάθηκε ο Αντρέας (26) στα νερά της Χίου

- Να ‘χα, λέει, ένα τεράστιο σφυρί, να ‘σπαγα την γυάλινη της θάλασσας οροφή.
Να πάρει αέρα το αλμυρό νερό, να γεμίσει φυσαλίδες – σκάφαντρα.
Θα ‘μπαινες τότε σε μια ρε φίλε και δε θα πονούσαν τα καημένα τα πνεμόνια σου, πιασμένα στην υδάτινη μέγγενη.
- Θα ‘μπαινα; Δε ξέρω. Μ’ άρεσε η ελευθερία που γλιστράει στους βυθούς και πλανεύει τους βουτηχτάδες. Τα τοπία εκεί κάτω είναι αλλιώτικα και οι ψίθυροι του νερού κινούμενοι, ξεχνιέσαι να τους ακολουθείς.
Πιο βαθιά, πιο πέρα, πιο μακριά. Ξεμένεις να τους ακολουθείς.
- Στα είκοσι μέτρα βάθος, σε γέλασε η χαρά σου.
Τέτοια Σειρήνα ελευθερία καλύτερα να σου ‘λειπε.
Γιατί τώρα πώς θα σε θυμάμαι, στη τελευταία σκηνή να μου λες χαμογελώντας…
- «Και να θυμάσαι… η ζωή είναι ωραία. Αρκεί να το δεις.»
- … χωρίς να κλαίω;
Άνθρωποι που το βλέπουν αυτό, θα ‘πρεπε να πίνουν τ’ αθάνατο νερό, όχι να πνίγονται από δαύτο, έξω από χιώτικες ακτές.
Ρε συ Αντρέα ακούς;