Φοράω τη ταμπέλα μου. Κρατάω τη τιμή μου!

Εμπρός μαρς για τη κλάση μου.
Η κλάση μου έχει όνομα. Φέρει τον τίτλο – ατάκα: «Η γενιά των 700 €».
Εύκολα τον θυμάμαι. Οπότε εύκολα θα θυμάμαι πού ανήκω.
Οπότε εύκολα θα το αποδεχτώ.

Έτσι εύκολα θα με θυμούνται οι επόμενες γενιές, σαν προσπαθούν να απομνημονεύσουν τα κιτάπια τις Ιστορίας.
Τα οποία θα γράφουν, πως ήταν κάτι γέροι, που είχαν φτιάξει ένα Σύστημα «βαφτίσεων» και ονομάτιζαν αβέρτα νεολαίες και γενιές:

«Η γενιά των 700 ευρώ», «Η γενιά των 600 ευρώ»,
«Η γενιά των 345 ευρώ και των 68 λεπτών»,
«Η γενιά του μεγάλου ύπνου»,
«Η γενιά των καλών σερβιτόρων»,
«Η γενιά καρπαζοεισπράκτορας»,
«Η γενιά των παιδιών των γονιών τους»…

Το ξέρουν οι «Βαφτιστές» μου καλά:
Αν φωνάξεις κάποιον 3 φορές “γουρούνι”, αυτός θα αρχίσει να γρυλίζει.
Αυτό περιμένουν από μένα.
Να εγκλωβιστώ στη στατικότητα των Ονομάτων.
Ν’ αρχίσω να γρυλίζω.

Δε με ρώτησαν αν ήθελα να με χρήσουν με τον τίτλο… αγενείας τους.
Γι’ αυτό και γω τους φέρομαι με την ίδια αγένεια και τους βαφτίζω «Ξοφλημένους».
Έτσι θα πέσουν στο λάκκο που έσκαψαν για τα μας…