Τραγουδάκι εις την "Ελευθερίαν" (1ο επεισόδιο)

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΑΥΓΗ… ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Τραγουδάκι εις την “Ελευθερίαν”

1.
Σε γνωρίζω από τον τοίχο
του κρατισμού τον γλιτσερό.
Σε γνωρίζω από τον ήχο
που ξεβράζει το μπετό.

2.
Απ’ την ασφάλεια βγαλμένη,
του καναπέ τη ζεστασιά
και σαν πρώτα δομημένη,
χαίρε, ω χαίρε, “Ελευθεριά”!

3.
Γεννηθείς: Μέσα στο αίμα,
μα το μητρώο καθαρό.
Στα μικράτα σου ‘χεις βλέμμα,
όσο ο ήλιος λαμπερό.

4.
Τα πασούμια σου χορεύουν,
ξυπολιέσαι στο λεπτό.
Γης παιδί, λιώνεις τη φτέρνα,
σε ρυθμό παλλαϊκό.

5.
Παλαμάκια σου χτυπούνε:
«Δώσ’ τα όλα Λευτεριό!».
Μες τα γέλια όλοι σκούνε.
«Όπα, όπα βρε θεριό!».

6.
Κι έτσι να περνά ο χρόνος,
στις πλατείες να το γλεντάς.
Χεραγκάλη να παίρνει ο κόσμος,
όποιο “ρούχο” εσύ φοράς.

7.
Όπως σου τη πέφτουν πάνω,
συ με φωνή λαχανιαστή,
τάζεις: «Πάντα θα βάνω,
στις φλέβες σας, γλυκό κρασί.».

8.
«Σας ζητώ εμπιστοσύνη.
Όρκο παίρνω στο Σταυρό.
Δε θ’ αφήσω χέρι να φθείρει,
το κορμί μου το κρουστό.»

9.
«Αδερφοί μου, μέρα τη μέρα,
θα ωριμάζουμε μαζί
και σκλαβιάς καμιά φοβέρα,
θέλει εδώ να σαρκωθεί.»

10.
Συχασμένοι, δίνουν πίστη,
έχεις τον λόγο βροντερό.
Κι ολοδάκρυστα τα μάτια,
να ‘χεις το βλέμμα λαγαρό.

11.
Χεραγκάλη, χειραψία,
τραβολογίδια, σαματάς.
Τα “κοστούμια” σου έχουν χρεία:
Στα μαντάρουν ή τα πετάς.

12.
Μα μαντάροντας, γαζώνουν,
με ζήλο τσέπες πιο φαρδιές.
Σαν στα χέρια σου να στρώνουν,
κόντρα πέτσες πιο χοντρές.


Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση με date zero τη 17η Νοέμβρη, κάθε μέρα και ένα καινούριο κομμάτι ύμνου θα προστίθεται, μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ… Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλους ύμνους ή καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Ευτυχισμένη η 17η Νοέμβρη



….ΜΕΡΑΑΑ!

8η πρωινή, η ώρα. Στραβοπατώ κάτι ξεφλουδισμένες, πέτσινες παντόφλες κι αυτές με οδηγούν στη μπαλκονόπορτα. Ανοίγουν τη μπαλκονόπορτα και σκοντάφτουν στο μαρμαράκι-σύνορο δωματίου-μπαλκονιού. Βρίζοντας αποκτούν την πρώτη τους τρύπα. Πώς βρέθηκαν τα τσιγάρα και το τσακμάκι στα χέρια μου; Ξεχνάω κινήσεις, αφαιριέμαι και όλα μου φωνάζουν ΜΑΤ! Ωραία είμαι και πάλι το πιόνι της ημέρας, το outsider της σκακιέρας. Βρομιάρικη η κουπαστή του σπιτιού μου, κρίμα που δεν είναι αυτοκαθαριζόμενη , σκονίζονται οι αγκώνες μου, αλλά καρφί δε τους καίγεται.
Ο ήλιος μου στέλνει αράδα κάτι μούντζες που με στραβώνουν. Τον μουντζώνω και γω και με μια ρουφηξιά καπνίζω το μισό τσιγάρο. Κλάνω καπνό κι οργή, εκ των βασικότερων επίκτητων συστατικών του οργανισμού μου.
Σκέφτομαι ότι να… αυτή η εποχή μου πατάει τον κάλο. Αλλά μου τον πατάει ευγενικά, συνεχόμενα, με ματιές παρακλητικές για «...συγνώμη, αλλά οι περιστάσεις...». Δηλαδή, άλλο να έρχεται ο άλλος κατά πάνω σου σε ένα άδειο γήπεδο και αγριεμένα και εχθρικά... ΤΣΑΑΑΚ !!! να σου πατάει τον κάλο. Και άλλο να είσαι παστωμένος σα σαρδέλα στο αστικό και η κυριούλα με το τακουνάκι, να σου χώνει κοφτές τακουνιές στο δόξα πατρί του κάλου σου! Στη μια περίπτωση έχεις ξεκάθαρο στόχο. Τον αχρείο που σου επιτέθηκε. Στην άλλη, το λιωμένο κραγιόν χαμογελάει με μεταμέλεια και σ’ αφήνει μαλάκα. Υπήρξαν εποχές αχρείες, ξεκάθαρα εχθρικές, μα τούτη δω όχι, είναι η κυριούλα που λέγαμε.
Έχουν μαζευτεί πολλά: Οι ανολοκλήρωτες σπουδές σε ένα Πανεπιστήμιο που δεν «νοιάζεται» να προκαλέσει το ενδιαφέρον κανενός.
-Η φιλοσοφία, ο διάλογος και η έρευνα είναι σύντομα ανέκδοτα στο τέλμα της «ανώτατης εκπαίδευσης». Αντιθέτως οι σημειώσεις και η πιστή απόδοση τους στις εξετάσεις , καλά κρατούν.-
Η ανεργία που με παρέλαβε, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το σπορ της ευρέσεως εργασίας. Το άγχος της επόμενης μέρας , της βδομάδας, του μήνα … Η –κατ’ επέκταση- νεκρή αυτοπεποίθηση μου.
Έχουν μαζευτεί πολλά, πιεστικά ζητώντας λύση. Και τη λύση θα τη δώσω εγώ. Ξέρω πως! Θα τελειώσω όπως όπως τη σχολή μου καταπίνοντας αμάσητες, σα φάρμακο, τις γνώσεις που μου σερβίρουν. Αφού πάρω το ‘χαρτί’, θα φτιάξω βιογραφικό με όοολα τα ‘χαρτιά’ που κατά καιρούς μου δώσανε οι σπεσιαλίστες της εκπαίδευσης μου. Μετά θα βγω να μοιράσω τη βιογραφική-προκήρυξη μου σε κάμποσους σχετικούς και άσχετους με το αντικείμενο μου εργοδότες. Τέλος, ένας απ’ αυτούς θα μου κάνει τη χάρη να μου δώσει μια αγγαρία να διεκπεραιώνω καθημερινά, κακοπληρώνοντας τον μη-δημιουργικό μου χρόνο , προσφέροντας μου ένα ανασφάλιστο, επισφαλές μέλλον. Τελεία και… παντόφλα. Την έβγαλα και την πέταξα σε μια γάτα που «βρήκε δουλειά» στον απέναντι σκουπιδοτενεκέ!