Στο δρόμο για τη Μελίντα
Στην άκρη γκρεμού
άγριου νου
δρόμος γυρίζει σε στροφές.
Από πέτρα σαθρή
που ολημερίς
ταΐζει χρώμα τις ελιές.
Πρασινωπό.
Άνεμος – φως
ασήμι αφρίζουν στις κορφές.
Κι αυτό κυλά
σ’ αλμυρή απλωσιά,
θάλασσα που ελαφρύνει τις στεριές.
Στην άκρη γκρεμού,
αδάμαστου νου,
δρόμος σφυρίζει στις στροφές.
Αέρας τραχύς,
δροσιά της ψυχής,
γεράκια ζυγιάζουν ματιές.
Στα κρέμνα
σωρό
τα σκίνα χορό
τσακίζουν κι ευωδιάζουν οι εποχές.
Που απ’ το δρόμο περνούν
και της βρύσης κερνούν
νερό που δε σβήνει τη δίψα ποτές.
ΣΜΕΡΝΑ 7:17
Ένα άλλο έργο της έκθεσης είναι το παρακάτω, που συντίθεται από τέσσερα πινακάκια.
Τα τοπία που αναπαριστούν τα συναντά κανείς οδεύοντας από Πλωμάρι προς Μελίντα.
Τραβώντας το δρόμο που περιγράφει το ποίημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου