3 Αντίλογοι στην πρακτική των Καταλήψεων του Πανεπιστημίου

Πέρσι, άνοιξη του 2008, που γίνονταν καταλήψεις τρεις μέρες τη βδομάδα και τις άλλες δύο «αναπαυόμασταν» στα φοιτητικά έδρανα, μου συνέβει το εξής εξοργιστικό: Ψάχνοντας να βρω κάποιον φίλο, ανεβαίνω απ’ το Μαθηματικό, στους Μηχανολόγους Μηχανικούς και κάνω να μπω στο κτίριο του τμήματος. Στα πεζούλια έξω απ’ το κυλικείο των Μηχανολόγων, κάθεται και συζητά μια παρέα 5 φοιτητών. Σταματούν τις ομιλίες τους και στέλνουν μια κοπελιά να ρωτήσει «τι γυρεύω στα χωράφια τους» και να με αποτρέψει πάραυτα να μπω στο κτίριο.
-«Ε, κοπελιά δε μπορείς να μπεις στο κτίριο! Έχουμε κατάληψη! Τι γυρεύεις εδώ;»
Έχετε κατάληψη; Ποιοι κάνετε ρε κατάληψη και δε μπορώ να μπω εγώ, εκεί που δικαιούμαι ελεύθερα να εισέλθω; Αύριο να έρθω και γω μ’ ένα λουκέτο, να μη σ’ αφήνω να μπεις;
Εν θερμό, μπροστά σε τόσο θράσος, άλλη απάντηση δε χωράει από το βρισίδι, τις μούντζες και ότι άλλο προκύψει… Γι’ αυτό φεύγω…

Τώρα όμως που πιο ήρεμα (όσο μπορώ) σκέφτομαι το ζήτημα των καταλήψεων, μπορώ να εντοπίσω λογικά, τα σημεία που με κάνουν να αποστρέφομαι το περιοδικό αυτό «φαινόμενο».
Λόγος αποστροφής 1ος : Κάθε μα κάθε φορά, αφορμή για να ξεκινήσει μια κατάληψη – «διαμαρτυρία», αποτελεί η ανακοίνωση μιας κάποιας «μεταρρύθμισης» που θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση. Συνακόλουθα μπαίνουν στο χορό τα κόμματα της αντιπολίτευσης και «αντιδρούν», δίνοντας το ρυθμό και στις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις.
Ουδέποτε ξεκίνησε μια διαμαρτυρία (ή κατάληψη), για τις ουσιαστικές ελλείψεις των τμημάτων, μέσα από το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Πάντα κάποιος εξωγενείς παράγοντας πρέπει να πατάει το «κουμπί» (για τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα) και μετά οι φοιτητές να τρέχουν σαν αυτόματα σε πορείες και να «κάνουν καταλήψεις».

Λόγος αποστροφής 2ος : Οι αιτίες που γίνονται οι (δήθεν) καταλήψεις,
α ν α κ ο ι ν ώ ν ε τ α ι ότι είναι η εναντίωση στο περιεχόμενο του τάδε νομοσχέδιου, που χτες αναφερόταν στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, στο άσυλο, στα συγγράμματα, στους αιώνιους φοιτητές, στην αξιολόγηση (και που αύριο θα είναι ο τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια).
Ποια είναι όμως η πραγματική αιτία που οι φοιτητές κάνουν ή αφήνουν μοιραία τους άλλους να κάνουν «κατάληψη»; Κατά την άποψη μου, η αληθινή αιτία είναι ότι οι φοιτητές βρίσκουν τόοοσο ενδιαφέρον και εποικοδομητικό τον τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων, που προτιμούν να απέχουν απ’ τις παραδόσεις ώστε να έχουν χρόνο να μελετούν μόνοι τους αυτά που θέλουν ή να κάνουν τις εργασίες τους.
Αν οι φοιτητές πίστευαν ότι με τις καταλήψεις που κάνουν κάποιοι, στερούνται κάτι που πραγματικά αξίζει, τότε αυτές δε θα γίνονταν.
Η πραγματική αιτία που βάζει στο Πανεπιστήμιο λουκέτο (και μα την αλήθεια δε βλέπω το λόγο να μη το βάλει μια για πάντα), είναι ο παρωχημένος τρόπος διδασκαλίας με σημειώσεις και εξετάσεις, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, χωρίς καμιά φανερή σύνδεση με τις τρέχουσες ανάγκες τις Πολιτείας.
Κάποιοι μπορεί να αυταπατώνται, διατυπώνοντας με πάθος ότι οι φοιτητές παλεύουν (πιο ξεκούραστη πάλη δεν έχω ξαναδεί) για να μη περάσει ο Νόμος… Αλλά έτσι σκεπάζουν την πραγματική αιτία αποχής των φοιτητών, που διαιωνίζει το μουχλιασμένο κλίμα στο Πανεπιστήμιο.

Λόγος αποστροφής 3ος : Πρόκειται για τους τρόπους με τους οποίους γίνονται οι «καταλήψεις». Οι εξής δύο: Λουκέτα και 5 κομματικούς κέρβερους στην εμπασιά των τμημάτων. Και έγινε η κατάληψη και υποστηρίχτηκε η διαμαρτυρία…
Τέτοιες καταλήψεις που αυτόματα καταργούν το Άσυλο (δηλαδή το Καταφύγιο Ιδεών για την Ελεύθερη διακίνηση τους), για το οποίο δήθεν κόπτονται, αποτελούν παράδοξα! Πώς είναι δυνατόν να διακινηθούν Ιδέες και απόψεις, σ’ ένα Πανεπιστήμιο με απόντες τους φοιτητές;
Μια πραγματική κατάληψη, από φοιτητές που γνήσια ενδιαφέρονται για το μέλλον της παιδείας και του επαγγελματικού προσανατολισμού τους, θα ήταν μια αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο οι ίδιοι θέλουν να λειτουργεί το Πανεπιστήμιο...

Ο κύριος Ν. Κ. απάντησε στην ερώτηση του Γκάλοπ: «Ναι ή όχι στα κόμματα εντός του Πανεπιστημίου», που αναφερόταν στις καταλήψεις, ως εξής :

Η λογική κλιμάκωσης των αγώνων θα έπρεπε να έχει την κατάληψη σαν ένα έσχατο μέσο, όταν όλα τα άλλα μέσα διεκδίκησης έχουν εξαντληθεί. Κι εφόσον είναι σίγουρα ένα μέσο κατάλυσης της μαθησιακής διαδικασίας, όταν προσφεύγουν οι φοιτητές σ΄αυτήν, θα έπρεπε να διεκδικήσουν και να υλοποιήσουν τη διενέργεια αντιμαθημάτων (σεμινάρια με συμμετοχή εξωπανεπιστημιακών γνωστών θεματικών της σχολής , εκδηλώσεων, κ.λ.π.) που θα τονώσουν τη συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού των φοιτητών κατά τη διάρκεια της κατάληψης, που θα αντιπροτείνουν και θα αμφισβητήσουν το πλαίσιο της διδασκαλίας του γνωστικού αντικειμένου της σχολής.

Τι άλλο πια;;;