Οι βομβαρδισμένοι δρόμοι του δήμου Πατρέων, πρέπει να είναι η χαρά του BMXάκια. Τέτοιες πίστες φίλε μου είναι ανεπανάληπτες. Υπάρχει αφθονία από βαθιές λακκούβες να υπερπηδήσεις, μακριές ψηλές πτυχώσεις στις άκριες του οδοστρώματος για να ισορροπήσεις, υπέροχες αυλακιές για να σφηνώσεις την μπροστινή ρόδα του ποδηλάτου και να κάνεις κόλπα με την πισινή… Και επίσης υπάρχουν οι ράγες του τρένου που διασχίζουν δυο φορές τον παραλιακό δρόμο, μια φορά στο ύψος του ΕΟΤ και μια στο ύψος του Αγίου Ανδρέα. Μάλιστα στα δύο αυτά σημεία, για να αυξηθεί ο βαθμός επικινδυνότητας και η έκκριση αδρεναλίνης, η άσφαλτος έχει οργωθεί από τα προνοητικά και εξυπηρετικά αλέτρια που διαθέτει ο Δήμος.
Μια τέτοια πίστα – δρόμο, ειδικά διαμορφωμένη για κόλπα με BMX και για σκληροτράχηλες τζιπάρες, πήγα και γω να διασχίσω με το ποδήλατο. Πού πας ρε Καραμήτρο έτσι απροπόνητος; Η λακκουβάρα ήταν εκεί και με περίμενε για ένα πολύ φευγάτο κόλπο. Αλλά δυστυχώς την απογοήτευσα. Μια στραβοτιμονιά, μια λάθος κλίση και εκτινάχθηκε αλλού το ποδήλατο κι αλλού εγώ, να κοιτάζω τ’ αυτοκίνητα να ροβολάνε λίγο πιο κει απ’ το κεφάλι μου. Με το ένα χέρι και το ένα πόδι να έχουν υποστεί αμόκ σύρθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην άκρη του δρόμου και μετά συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν ακριβώς πάνω στις ράγες του τρένου. Σα να αντίκρισα φίδι, μπουσούλησα γρήγορα γρήγορα έξω απ’ τις ράγες, προς τα κάγκελα του λιμανιού.
Απόμεινα έτσι κατάχαμα λίγη ώρα τρέμοντας απ’ τον πόνο και τη τρομάρα και μη τολμώντας να κοιτάξω το πόδι μου. Λίγο πιο πέρα κειτόταν το ποδήλατο και τα σκορπισμένα μου πράγματα. Κανένα αυτοκίνητο δε σταμάτησε. Ούτε καν έκοψε ταχύτητα, για να εξακριβώσει το λόγο που στρογγυλοκαθόμουν στην άσφαλτο. Έτσι και γω φαντάστηκα ότι τα αυτοκίνητα είχαν βγει μόνα τους βόλτα, χωρίς οδηγό και συνεπιβάτες, ρολάροντας τις ψυχρές τους μηχανές στα τυφλά.
Σηκώθηκα με κόπο όρθια, την ώρα που ένας μουτζουρωμένος μετανάστης πηδούσε τα κάγκελα του λιμανιού προς τα έξω. Κοιταχτήκαμε στιγμιαία. Ένιωσα τόσο μόνη, όσο ένας χαμένος μετανάστης σε άξενη πόλη.
Σάββατο, Αυγούστου 30, 2008
Οι δρόμοι της Πάτρας, η τούμπα και ο μετανάστης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Ωραίες σκέψεις και ωραία σκίτσα. Εκρηκτικός συνδυασμός...
barel χαίρομαι που σ' αρέσουν τα δόντια μου. Τα βουρτσίζω αρκετά συχνά και αποφεύγω τα γλυκά όσο μπορώ.
Το blog σου μου φάνηκε εξίσου ενδιαφέρον, γι' αυτό και το linkάρω.
Καλή συνέχεια!
σε ένα κείμενο χώρεσαν 3 πραγματικότητες, μια θλιβερή, η διαπίστωση για τους δρόμους, μια προσωπική ευτυχώς χωρίς πολλές απώλειες και μια τραγική για κάτι που υπάρχει και δεν θέλουμε να δούμε.
από μόνη της η τελευταία παράγραφος είναι μια ξεχωριστή ανάρτηση
Γεια σου Kosta!
Δε ξέρω αν είναι ακριβώς τραγική η "3η" πραγματικότητα λόγω του ότι κάποιος δε θέλει να δει κάποιον που ίσως να χρειάζεται βοήθεια.
Νομίζω ότι ο λόγος που δε σταμάτησε κανείς είναι ο συνδυασμός της επίκτητης δυσπιστίας και της κεκτιμένης ταχύτητας.
Άντε να σκεφτεί και να προλάβει να ευαισθητοποιηθεί κάποιος που τρέχει.
Αυτό το λέω επειδή έχω βρεθεί μάρτυρας σε ατυχήματα μέσα στην πόλη, οπού κυκλοφορούν πεζοί και πάντα βρίσκονται πολλοί πεζοί συμπολίτες μας που συντρέχουν σε βοήθεια του παθόντα.
Μου φαίνεται ότι μια διαδρομή με το αυτοκίνητο, είναι τελείως διαφορετική απ' ότι αν τη κάνεις με το ποδήλατο. Στη μια περίπτωση χαίρεσαι τη ταχύτητα, στην άλλη χαίρεσαι αυτή καθαυτή τη διαδρομή, δεν είσαι αποκομένος απ' το περιβάλλον, έχεις το χρόνο αλληλεπίδρασης: να δεις, να καταλάβεις, να χαρείς, να προβληματιστείς.
Όλα αυτά βέβαια αν δεν πέσεις...
Δημοσίευση σχολίου