Άνθρωποι και Ποντίκια (στα σκουπίδια, στα σκουπίδια)

Πόντικας:
«Τα λουλούδια θέριεψαν στις μεγάλες ζαρντινιέρες του δήμου Πατρέων, ξεκαπακώνοντας τες. Είναι πολύχρωμα και μοσχομυρωδάτα και κάνουν κατοχή σε δρόμους και πεζοδρόμια, τριγύρα απ’ τις άπατες γλάστρες.
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν πως δεν είναι πραγματικά λουλούδια αυτά τα πλαστικά αποβράσματα των κάδων. Αλλά Εγώ, ο κύριος Γκρίζος Πόντικας, ξέρω να ξεχωρίζω τα πραγματικά άνθη, από τα γνήσια, μεθυστικά αρώματα τους.

Είναι η νύχτα σιγαλή και η ευτυχία της ξαφνικής, θρασεμένης άνοιξης, με έχει συνεπάρει… απ’ τα μουστάκια. Απ’ τα οποία μουστάκια, στάζει πηχτό, μαύρο νέκταρ, των ανθέων που τρυγώ τόση ώρα, χωμένος στη ζαρντινιέρα. Ευχαρίστως λοιπόν πάω, εδώ δίπλα, στην πλατεία, να λουστώ στις λασπερές λιμνούλες που υδροδοτεί το σιντριβάνι.
Δε προλαβαίνω να κάνω τη μισή απόσταση κατά τα λουτρά. Κοντοστέκομαι με τρόμο στη ρίζα ενός δέντρου, καθώς ένας υγρός πίδακας με σημαδεύει κατακέφαλα και σχεδόν με πνίγει με την ορμή του. Αλλά ευτυχώς, μετά από μια κρίση βήχα και απελπισμένων ρουθουνισμάτων συνέρχομαι, σώος και φρεσκολουσμένος…»

Άνθρωποι:
«Καθόμαστε στο παγκάκι και παρακολουθούμε τον λαθραίο ξένο να κατουράει τη ρίζα ενός δέντρου. Η κύστη του βγάζει στη φόρα τα λαθραία αποθυμένα της. Κατουράει τον κόσμο όλο. Μετά, ο «ποτιστής» αντιλαμβάνεται τις θρασείς ματιές μας και έρχεται προς το μέρος μας. Στο μεθυσμένο χέρι του (που πριν από λίγο, κουμαντάριζε με ευθύβολη σταθερότητα το… ποτιστικό), κρατά ένα σχεδόν στραγγισμένο κουτάκι μπύρας.
- «Do you speak francais?»
- «No!», κουνάμε και οι δυο αρνητικά το κεφάλι.
- «Do you speak Espagniol? Francais… Espagniol… Speaking?».
Καλά κι αυτός ο χριστιανός, τι μας τσαμπουνάει για francais και espagniol στα αγγλικά; Τέτοια γαλλικά… yes ser! I’ m speaking!
Κουνάμε πάλι πέρα δώθε το κεφάλι χασκογελώντας. Όχι φίλε!
-«Je veux partir pour Italy! You know? Φύγει… πάει Italy! Mais police... ne lesse pas! POURQUOI?».
Αμάν! Για γραφείο πρόνοιας υπέρ αναξιοπαθούντων μεταναστών, μας πέρασε ο χριστιανός νυχτιάτικα και ήρθε να μας πει τον πόνο του!
-«Εγώ muslim!», γυρίζει και λέει αβέβαια στον Κώστα ο… (καλά δε θα τον ξαναπώ χριστιανό).
-«Ωραία! Good! Good! Nice, muslim!», ενθουσιαζόμαστε και μεις.
Αμέσως στο παραπονεμένο πρόσωπο του «Πουρκουά η αστυνομία δεν αφήνει πάει Italy», φεγγοβολά ένα ευτυχισμένο χαμόγελο, τύπου «βρήκε ο Φίλλιπος τον Ναθαναήλ».
-«ΩΩΩΩ!», αγκαλιάζει και φιλά στο μάγουλο τον Κώστα και μετά σκάει σε μένα ένα φιλί πάνω στα μαλλιά που σκεπάζουν το δεξί μου μάτι, να μη μείνω παραπονεμένη. Μετά γυρίζει και μου λέει:
-«You have a cigar? Ε? A cigarette? E?».
Του γνέφω ναι, με το κεφάλι και ψαχουλεύω το τσαντάκι μου απ’ όπου ανασύρω ένα μισοάδειο πακέτο Marlboro lights και του το δίνω.
Αυτός παίρνει ένα τσιγάρο και κάνει να μου επιστρέψει το πακέτο.
-«No, no! You can keep it!». Πάρτο το γαμημένο, δε μου χρειάζεται, χαλιέμαι!.
-«Oh! Thank you!». Χώνει το πακέτο στη τσέπη του και μετά κοιτά μια προς τα μένα, μια προς τον Κώστα. Α, ναι, ξέχασα! Φωτιά!
Βγάζω το αναπτηράκι (αυτό με τις πεταλουδίτσες πάνω) και αυτός με τα χέρια του, σταθεροποιεί (και καλά) το δικό μου (που μάλλον το έβλεπε διπλό). Κερνάω φλόγα. Πίνει καπνό. Ωραίαααα! Μη περιμένεις τώρα φίλε να σου χαρίσω και το αναπτηράκι. Οι πεταλουδίτσες που έχει απάνω είναι πολύ χαριτωμένες! Δε τις αποχωρίζομαι.
Ο Κώστας του χαρίζει τον δικό του.
-«Je suis Algerian!», λέει μετά από λίγο.
-«Αχα! Αλγερινός!»
Στρέφεται προς το ξέφωτο της πλατείας και δείχνοντας τους ξενύχτηδες, χλωμούς μετανάστες, λέει:
-«Algerians, Marocians, Tunisians… Nous partons… Italy! Mais police…». Λυγίζει μια το πόδι του προς τα πίσω και μετά αφήνει μια κλοτσιά, υποτίθεται στα πισινά, όλων αυτών των τριτοκοσμικών που τολμούν να θέλουν να περάσουν Italy.
-«POURQUOI?».
Άντε πάλι! Κοιτιόμαστε με τον Κώστα. Μας έχει ταράξει στις αναπάντητες! Στο μεταξύ, ο μάγκας ο Αλγερινός, συνοψίζει την Οδύσσεια του:
-«J’ ai passé Syria, Turkie, Greece... après Italy, France, Anglaiter! Mais police…». Κάνει πάλι την παντομίμα με τη κλοτσιά. «Oh! POURQUOI?».
-«Ε μα πια! Je ne sais pas, ρε φίλε!».
Όλη την ώρα που μιλά, κοιτά τον Κώστα. Που του επαναλαμβάνει ότι «τώρα βρήκε τους πλέον αρμόδιους να ρωτήσει…». Τώρα στρέφεται σε μένα, χαμογελώντας πλατιά.
-«Aaaa! “Tu ne sais pas?” Tu parles francais!!!».
Περίφημα! Λύθηκε το πρόβλημα!

Όλη αυτή την ώρα του (ο Αλλάχ και οι άγιοι Απόστολοι να τον κάνουν) διαλόγου, εμείς καθόμαστε χαλαρά και άνετα και χασκογελώντας, στο παγκάκι. Ενώ ο μεθυσμένος λάθρος άνθρωπος, χειρονομεί λιβανίζοντας το τσιγάρο και τραμπαλιζόμενος στα λιγνά του ποδάρια. Ψέλνοντας το «POYRQUOI» με χαμογελαστή απελπισία, καμουφλαρισμένο άγχος για το μέλλον…
Τώρα στύβει το τενεκεδάκι της μπύρας, που δε λέει να στάξει άλλο θαυματουργό κριθαρόζουμο. Με μια παραιτημένη κίνηση, το πετάει λίγο πιο πέρα, στην έτσι κι αλλιώς γεμάτη σκουπίδια πλατεία. (Πού να βρεις τέτοια εποχή κάδο. Κρύβονται όλοι κάτω από τόνους μυροβόλων σκουπιδιών). Στρέφεται στον Κώστα.
-«Α beer!», του λέει παρακλητικά.
Χα! Γεια σου Κώστα bartender!
-«Ε, να πάμε να πάρουμε μπύρες απ’ το περίπτερο;»
-«Άντε, πάμε.», λέω και σηκώνομαι.
Σούρνω το ποδήλατο. Από δίπλα οι δύο σύντροφοι… Ο λαθράνθρωπος όλο και κάτι τσαμπουνάει και μετά, πώς τρώει φλασιά (;) και αρχίζει να μας παρακαλεί να μην τον πάμε στην αστυνομία και ούτε να τηλεφωνήσουμε στην αστυνομία!
Σώπα άνθρωπε μου, σώπα. Για μπύρες πάμε…
Αφού εξασφαλίζουμε τη μπυρο – προμήθεια, πέφτουν οι τίτλοι τέλους της συνάντησης μας με τον Αλγερινό και μαζί ξαναπέφτουν αγκαλιές και φιλιά.
-«Italy! Nous venons passer a Italy!». Είναι η αποχαιρετιστήρια επωδός.
-«Bon voyage!Ρε φίλε!».
Bon voyage… καλό ταξίδι στα γλυκά σου παραμύθια, δίχως το ψέμα θα ‘ταν μαύρη η αλήθεια, (που λεν και οι Κατσιμιχαίοι). Bon voyage! Με εισιτήριο τρία τενεκέδια μπύρας, one way ticket to Anglaiter…»
Πόντικας:
«Επιστρέφω στη ζαρντινιέρα μου, όσο να πεις, το χλιαρό μπάνιο (που μοσχομύριζε μπύρα και… ναι, μα τον Αλλάχ – θα ‘παιρνα όρκο – Αλγερινή αμμωνία!) μου ξανάνοιξε την όρεξη για κυλίσματα μέσα στα ξεμασκαρεμένα «άνθη» αυτής της πόλης.»

Άνθρωπος:
-«Έι! Παιδάκια! Έχετε ώρα;»
Ο Κώστας κοιτά το κινητό του.
-«3 και 20 (π.μ.)», απαντά στον τύπο που είναι στρωμένος στις έρημες καρέκλες μιας καφετέριας της πλατείας.
-«Ούτε και σεις νυστάζετε, ε; Ελάτε να κάνουμε ένα τσιγάρο!», προτείνει ο άνθρωπος.

Πόντικας:
«Μ’ αρέσει! Μ’ αρέσει που η Πάτρα έχει τα κότσια να ανακαλύπτει πάλι απ’ την αρχή το πραγματικό άρωμα του κόσμου.»


Στο Tritonio (->inshame.blogspot.com)…
Με αγάπη, Σμέρνα