Λυτρωτικές δολοφονίες

Και τ’ αφεντικό μου στη κρεπερί, που γκρίνιαζε ότι σέρνομαι και ότι δε γλυκομιλώ στους πελάτες, κρεπάρησα και του ‘χωσα ένα πιρούνι στο λαιμό.
6η πρωινή με 4η μεσημβρινή έστρωνα με το ‘να χέρι κρέπα και με τ’ άλλο ανακάτευα με ζήλο τον καφέ. Μέχρι που ξεχάστηκα και τον σερβίρισα χωρίς κυπελάκι.
10ωρο μπροστά απ’ τη τοστιέρα και πίσω απ’ τις τυρόπιτες. Αυτό ήταν το στίγμα μου στο χάρτη. 650 € το μήνα, δεν προλάβαιναν να δώσουν το στίγμα τους στη τσέπη μου. Γέμισα το λαιμό μου πιρούνια. Απ’ αυτά δανείστηκα για το στυγερό μου έγκλημα. Και μετά το ‘βαλα πίσω στη θέση του…

Και τον άντρα μου, που μου ‘λεγε κάθε βράδυ: «Μωρή κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα!», τον σκότωσα! Γιατί πολύ καιρό είχα μείνει κάτω απ’ την αναθεματισμένη τη μπάρα και του την πέταξα κατακέφαλα. Και του ‘πα: «Κάτσε τώρα συ κάτω απ’ τη μπάρα μαλάκα!».

Και τα παιδιά μου που μυξόκλαιγαν και μου ζητούσαν γαριδάκια, απ’ αυτά με τη λοτταρία για Game-boy, τα έδεσα και τους έκοψα τη γλώσσα. Μα κείνα συνέχιζαν και έκλαιγαν βουβά και γω (αίμα μου είναι μαθές), τα λυπήθηκα. Μαντάρισα το λοιπόν τις γλώσσες πίσω στη θέση τους και άνοιξα τα κεφάλια τους γλαστριά, για να μπορούν να τις βουτάνε στο μυαλό κάθε φορά που θέλουνε να πούνε κάτι. Από τότε έκοψαν τα γαριδάκια κι όλο κάτι μήλα τα βλέπω να ροκανίζουν.
Όταν στανιάρουν και καταλάβουν πως δεν υπάρχει καλό και κακό, θ’ αρχίσουν τα πορτοκάλια. Κι όταν ο παραδείσιος κήπος των εσπερίδων γίνει η προσωπική τους κόλαση, θα του βάλουν φωτιά και θα φυτέψουν κάτι άλλο… καρπούζια ας πούμε. Ή κολοκύθες ή πατάτες και μ’ ένα DATSUN θα τα φυγαδεύουν για τις λαϊκές. Τώρα αν τα καρπούζια βγούνε μάπες, οι κολοκύθες “κολοκύθια” και οι πατάτες “πατάτες”, τι να γίνει (;), υπάρχουν και άλλα φρούτα να διαχειριστούν τα γυφτάκια μου.