Fractal Reality

Το ποταμόπλοιο που βρήκες να σαλπάρεις,
γυρνά τη ρόδα του σε σκοτεινά νερά
και στρώνει δρόμους που κανείς δε θα τους πάρει,
θα χορταριάζουν πάνω σε χάρτες σιωπηλά.

Μέσα σε άβυσσους που λίγοι έχουν πάει,
μες σε παράδεισους που λίγοι έχουν σκεφτεί,
το ποταμόπλοιο θα τρίζει, θα γερνάει,
αναρριγώντας κάθε ψεύτικη στιγμή.

Από τις όχθες χέρια κουνάνε μανιασμένα,
κάτι ανεμόμυλοι που λαχταρούν φυγή,
μα όλα τα πόδια τους βαλτώνουν μαγκωμένα
κι αδιάφορος ειν’ ο Θεός που τους φυσά ζωή.

Και κει που στέκονται ρωτούν απελπισμένα,
μια ογδοντάχρονη επιβάτισσα ψυχή:
- «Πες μας γριά που μας κοιτάς απ’ τη κουβέρτα,
ποιες ειν’ οι εικόνες που σου ντύσαν το κορμί;»

Μα αυτή γυμνή στυλώνει μάτια ξεπνεμένα,
κι αναρωτιέται αν ποτέ θα γεννηθεί.

Κρατάς ανάσα και βουτάς από την πλώρη,
νιώθεις πως είναι τσιμεντένια τα νερά.
Δελφίνι η σκέψη, σπαρταρά και πελαγώνει,
που όσο χτυπιέται εντοιχίζεται βαθιά.

Κει κάτω η νύχτα με πλοκάμια σε γραπώνει,
φύκι η μορφή σου, βγάζει ρίζες και τρυπά,
όλους τους βράχινους βυθούς τους ξεπατώνει,
ήλιο για να ‘βρει απ’ την άλλη την πλευρά.

Κόντρα στη κόντρα τα κοπάνισες μια μέρα,
μέσα στου κόσμου τα υπόγεια καπηλειά
και οι χοροί που έριξες μοιάζανε με φοβέρα,
στα χέρια σε σηκώνανε τρελά δαιμονικά.

Νιώθεις το σώμα να τεντώνεται, να λιώνει,
γίνεται λάβα που τους βράχους ξεκουνά.
Τ’ αστέρια κέρασες τέφρα, οργή και σκόνη,
τα πόστα μπλέξανε ο νότος κι ο βορειάς.

Κι έτσι κομμάτια όπως είσαι, όρκο παίρνεις,
πάντα σε κομμάτια να γυρνάς,
στης θλίψης το κορμί, αν ξεμακραίνει,
ένα σου θραύσμα να κολλάς.

***ΣΜΕΡΝΑ***