Πλήρωσε μου τη βενζίνα

 

  Τέλη Ιούλη ήταν, που μας  «στείλαν» πρόσκληση απ’ το υπουργείο παιδείας , σε μας τα δασκαλάκια , να αιτηθούμε την πρόσληψη μας ως αναπληρωτές και ως ωρομίσθιοι.

 Μπήκα το λοιπόν στο αμαξάκι μου, όπως κάθε χρόνο , να ανέβω απ’ το Πλωμάρι στη Μυτιλήνη , 45 χιλιόμετρα στροφές , χρόνος 45 λεπτά με «πατημένο» το γκάζι.  Πώς άλλοι ανάβουν ένα κερί στον Άγιο Τάδε ; Ε, έτσι και γω καθιερωμένο το ‘χω να συμπληρώνω δυο αιτήσεις στη χάρη της Αγίας Ελπίδας της Δευτεροβαθμίτισσας , βοήθεια μας.
  Κι εκεί που τα ‘χα καλά με τη συνείδηση μου πως την συμπλήρωσα την αίτηση κι από κει και πέρα δε φταίω που δουλειά σε σχολειό δε βλέπω, ΤΣΑΚ, πάει με τη δαχτύλα του το υπουργείο και απενεργοποιεί τις αιτήσεις , τις δικές μου και των άλλων «πιστών» . Και μας ξανάρχεται φίλε μου η πρόσκληση (αρχές Σεπτέμβρη πια) να ξαναματαπάμε στη Δευτεροβάθμια να δεηθούμε την ενεργοποίηση των αιτήσεων μας. Τέτοιο καψώνι ούτε  στα πιο ψαρωμένα φαντάρια.
  Μπαίνω η ψαρούκλα ξανά μανά στου αυτουκινητέλ’ ιμ  , πρωί Δευτέρας,  Πλωμάρι – Μυτιλήνη 45 λεπτά.  
  Παρκάρω ώρα 10 κι ανεβαίνω στη Δευτεροβάθμια βαστώντας τις καλοκαιριάτικες αιτήσεις ανά χείρας , να τις δείξω μπας και μου κάνουν πλάκα.  Αμ’ δε…
-«Στο γραφείο 10 θα ενεργοποιήσεις τις αιτήσεις σου, θα τις παραλάβεις εκτυπωμένες , θα τις υπογράψεις και μετά θα πας στο γραφείο 12 να τις σφραγίσουν.» με ενημερώνει , συμπάσχουσα συνάδελφος.
  Ας πάει και το παλιάμπελο λέω, σε κανά μισάωρο θα έχω ξεμπερδέψει. Περιμένω, περιμένω , τίποτα. Ούτε έμπαινε , ούτε έβγαινε κανείς, απ’ το γραφείο ενεργοποίησης.
-«Τι γίνεται ρε παιδιά, γυρίζει κανείς ταινία στα χνάρια του Αγγελόπουλου;»

-«Όχι , έχει πέσει το internet .» φωνάζει μια κυρία που έχει θέση ενεργοποιητή . «Και έχει πέσει Πανελληνίως σε όλες τις σχολικές μονάδες κι έτσι δεν μπορούμε να μπούμε στο Σύστημα .»

-«Τι να γίνει, μια που έπεσε μια που θα σηκωθεί… ας κάνω λίγη υπομονή» σκέφτομαι γω.  

 Εντωμεταξύ κόσμος βαρέθηκε να περιμένει (είχε και δουλειές) και άρχισε να μας αδειάζει τη γωνιά.
  Θα ‘χε πάει 11:15 π.μ. όταν με χαρά ακούσαμε ότι το internet αναστήθηκε . Ο κόσμος που ήταν μέσα επιτέλους βγήκε και μπήκαμε δυο τρεις «τυχεροί» από μας τους υπομονετικούς .
  Πάνω που ενεργοποιήθηκε η μια  μου αίτηση , κάνει μια έτσι το internet και ξαναμπατάρει.
Και η ώρα να περνά και να χάνεται , όπως και η ελπίδα να γίνουν  άλλες προγραμματισμένες δουλειές.
  Μη τα πολυλογώ , περίμενα μπάστακας το internet, μέχρι τις 13:30 μ.μ. , μαζί με δυο ακόμα συναδέλφους  από άλλα χωριά, που σκέφτονταν τη διαδρομή που θα έπρεπε να ξανακάνουν , το χρόνο που έχαναν και τη βενζίνα που θα έκαιγαν. Για να μη μιλήσω για τους άλλους που περίμεναν στον διάδρομο.
  Πανιασμένη απ’ την αγανάκτηση,  πάω στο  δωμάτιο με τις σφραγίδες και λέω σ’ ένα καλοκάγαθο υπεύθυνο : -«Δε γίνεται την άλλη αίτηση να την ενεργοποιήσω τηλεφωνικώς, να μη ξανάρχομαι Μυτιλήνη;»

-«Μα αν δεν υπογράψεις δε θα ‘χει ισχύ» μου κάνει.

-«Μα είναι λογικό να ξανάρχομαι και να χάνω τον χρόνο μου;» του κάνω.

-«Εσύ να μου πεις…» αντιγυρίζει

-«Τι να σου πω;»  τον κοιτάζω ηλίθια.

-«Εσύ να μου πεις : Τι απ’ όλα αυτά είναι λογικό;»

Θα ‘θελα να φωνάξω , θα ‘θελα να βρίσω , αλλά ποιον;  Εκεί μέσα άλλοι με κοιτούσαν  αδιάφορα και άλλοι με παραίτηση. Σίγουρα δεν ήταν κατάλληλο κοινό για την οργή μου.

Έφυγα γρήγορα και κάτι σα να ‘σφιγγε τον λαιμό μου.
  Στην έξοδο μια κοπέλα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά με ρωτάει : -«Τι έγινε; Μπήκαν τελικά στο Σύστημα;»

-«Όχι.» μουγγρίζω , με το χέρι αντηλιά να κρύβει το νερό που θολώνει τα ψαρίσια μάτια μου.

Μακάριοι οι έξω απ’ το Σύστημα. Αμήν.  

Υ.Γ. Το υπουργείο παιδείας καλά θα κάνει να μου πληρώσει τη βενζίνα τουλάχιστον, για τα σούρτα φέρτα που με βάζει να κάνω.