ομάδες και… ΟΜΑΔΕΣ! (Ποδηλάτες-ισσες Πάτρας)

(Με αφορμή το Ποδηλατικό Φεστιβάλ 8-9-10 Μαΐου, Πλ.Όλγας)

Υπάρχουν ομάδες δυνατές κι ομάδες αδύναμες. Μια ομάδα είναι δυνατή, όταν για τη συντήρηση της πέφτει πολύ χρήμα. Το χρήμα είναι πολύ επικοινωνιακό. Ελκύει μέλη, τα οποία μπορεί να μην επωφελούνται τίποτα απ’ τις δραστηριότητες της ομάδας (αντιθέτως μπορεί να βγαίνουν και χαμένα), παρόλα αυτά συνεχίζουν να την ενισχύουν ή ακόμη και να ορκίζονται στο όνομα της.
Πάρε παράδειγμα…
-«Τι ομάδα είσαι ρε μεγάλε;»
-«Ολυμπιακάρα / Παναθηναϊκάρα / ΑΕΚάρα for ever δικιέ μου! ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΛΕ ΟΛΕ!!!»
-«Φτου σου παλιογαύρε / παλιοβάζελε/ παλιοχανούμι! Θα σας πιούμε το αίμα, ξεφτίλες, την Κυριακή!»
Άλλο… Άλλο.
-«Ναι γεια σας! Κάνουμε ένα τηλεφωνικό γκάλοπ. Σε ποια κομματική ομάδα ανήκετε;»
-«Εγώ κοπελάρα μου, είμαι βαμμένος Πράσινος / Μπλε / Κόκκινος / Ουράνιο Τόξο… Πίνουμε, οικογενειακώς, νερό στο όνομα της βουλευτάρας μας! Δικό μας παιδί! Κουμπαράκι!»
Στοπ.
Αυτές είναι οι ομάδες των πολλών. Ποδοσφαιρικές ή κομματικές.
Οι πρώτες προσφέρουν λαοκατευναστικές υπηρεσίες στους ζάπλουτους Επιχειρηματίες που τις κοντρολάρουν. Είναι τα απαραίτητα «θεάματα», που κάνουν το προφίλ των Κυρίαρχων πιο λαοφιλές. Τι κι αν η μόνη συμμετοχή των «μελών» στην ομάδα, είναι το εισιτήριο διαρκείας ή η τηλεθέαση της ομαδάρας μετά πίτσας και μπυρονίων; Αυτές εκεί, ζουν και βασιλεύουν και θρέφουν συνειδήσεις γενιών και γενιών… Ομαδάαααρα μου!
Οι δεύτερες προσφέρουν μπόλικες ψευδαισθήσεις ισονομίας, ισοπολιτείας και ελευθερίας στο λαό. Ενώ και πάλι αυτοί που εξυπηρετούνται στην πραγματικότητα από την ύπαρξη αυτών των κομματικών ομάδων, είναι οι Κυρίαρχοι ματσωμένοι: Το κόμμα είναι αυτό που θα ψηφίσει τον απαραίτητο ειδικό νόμο για το συμφέρον του μεγάλου, θα του (ξε)πουλήσει δημόσια αγαθά και υπηρεσίες και θα του δώσει ν’ αναλάβει έργα εκτός διαγωνισμού… Κομματάαααρα μου!
Το πώς είναι δυνατόν μια μεγάλη, οικονομικά ισχυρή ομάδα, όχι μόνο να μην εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιου, αλλά να τα αντιμάχεται κιόλας και αυτός να συνεχίζει να ανήκει σ’ αυτήν, εξηγείται από την λαϊκή ρήση: «Πώς παν’ οι στραβοί στον Άδη; Ο ένας πίσω από τον άλλο…». Με όρους νευρωνικής δραστηριότητας, όταν ο εγκέφαλός λάβει το μήνυμα «λάθους» από τους γύρω του, «επανεκπαιδεύει» τον εαυτό του, ώστε να πάψει να έρχεται σε σύγκρουση μαζί τους. Οι άνθρωποι δηλαδή απ’ τη φύση τους, συγκλίνουν εκεί που υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση ομοίων τους. Πρόκειται για κοινωνική κατάρα…
Εντούτοις μερικά άτομα (προφανώς γενετικώς μεταλλαγμένα, ώστε τα μυαλά τους να μη πιάνουν τα σήματα της κοινωνικής τους απόκλισης), αγνοούν τις μεγάλες αυτές ομάδες και οργανώνονται σε μικρές τοπικές ομάδες πολιτών. Και άκουσον άκουσον… Έχουν στόχο την προάσπιση των δικών τους δικαιωμάτων, τη συζήτηση και λύση προβλημάτων, που υποβαθμίζουν άμεσα την ποιότητα ζωής τους.
Κι αν αφορμή είναι τα προβλήματα, που συναντάνε τα ποδήλατα, στις αστικές διαδρομές, η ομάδα δεν έχει μικρό λόγο ύπαρξης. Μια και δυο, συγκροτούνται οι Ποδηλάτες-ισσες Πάτρας, διεκδικώντας χώρο στο δρόμο και μαζί, την αποκατάσταση του άθλιου οδοστρώματος, την προσοχή (και την εκπαίδευση) των οδηγών μηχανοκίνητων οχημάτων, τον περιορισμό του κυκλοφοριακού στο κέντρο της πόλης, την απελευθέρωση των δημόσιων χώρων, την διατήρηση και επέκταση των πάρκων.
Από τους παραπάνω στόχους διαφαίνεται ότι ξεκινώντας από ένα ειδικό πρόβλημα, το πρόβλημα της ασφαλούς μετακίνησης των ποδηλατών, περνάμε σε γενικότερα προβλήματα, χωροταξικά, περιβαλλοντικά, αγωγής πολιτών, οικονομικά και υγείας. Δηλαδή ακόμα κι αν ένα άτομο συμμετάσχει για ατομικούς λόγους, προσπαθώντας να υπερασπίσει τα δικαιώματα του ως ποδηλάτη, στην πορεία καταλαβαίνει ότι το ατομικό καλό συνεπάγεται τη διασφάλιση του κοινού καλού. Έτσι υπερβαίνονται τα όρια της ομάδας και η έννοια του ποδηλάτου αποκτά συμβολικό χαρακτήρα.
Οι Ποδηλάτες-ισσες Πάτρας, δεν προσπαθούν να πείσουν όλους τους Πατρινούς να κάνουν ποδήλατο (αν και αυτό θα τους απάλλασσε από πολλούς μπελάδες). Σαφώς όμως επιδιώκουν να δείξουν, ότι η απολιτική στάση του «ωχαδερφισμού» και του «κοιτάω τη βολή μου», οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση με τον ίδιο τους το συμφέρον. Και ότι απομείνει απ’ το σακατεμένο τους εαυτό, θα το εκμεταλλεύονται πάντα οι Κυρίαρχοι…