Εμπρός για πίσω

 

Στο λόφο του Πλωμαριού, φάτσα στο λιμάνι, στήσανε σταυρό 

    Εκεί στο Πλωμάρι έχουν κάτι υπέροχες ιδέες διακοσμητικής. Μαζώνονται λοιπόν καμπόσοι (ποιοι δε ξέρω), ξύνουν τα κεφάλια τους και λέει ο ένας: «Τι θα μας άρεζε να ‘χαμε τώρα; Τι μας λείπει;» και λέει ο άλλος: «Εύρηκα! Ένας μεγάλος σιδερένιος σταυρός μας λείπει. Να τον κοτσάρουμε στην κορυφή του λόφου του Πλωμαριού, να τον γιομίσουμε λαμπιόνια, να τ’ ανάβουμε κάθε βράδυ και να αράζουμε στο λιμάνι να τον αποθαυμάζουμε.».  Μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό, να οραματίζονται την μεγαλειώδη ιδέα και πάνω που μια μύγα πάει να μπουκάρει σε μια απ’ τις διάπλατες σπηλιές, αυτή κλείνει και αναφωνεί: «Εύγε! Τι έργο θείας πνοής είναι αυτό για το Πλωμάρι μας! Πόσο δημοκρατικό! Πόσο εξόχως προστατευτικό, να ‘χουμε τη θεία χάρη να πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας!».  Μια άλλη σπηλιά βήχει φτύνοντας τη μύγα και λέει: «Άσε που πρόκειται για έργο που αναδεικνύει την συλλογική χριστιανική μας ταυτότητα. Τώρα αν καμπόσοι άπιστοι διαφωνήσουν, ποιος τους είπε να ‘ναι άπιστοι; Να μπουν στον σωστό θεϊκό δρόμο κι αυτοί με το ζόρι!». Αμ’ έπος, αμ’ έργον λοιπόν, στήνουνε μάνι μάνι, τη σιδερένια σταυράρα στην κορυφή του λόφου του Πλωμαριού αυθαίρετα κι ωραία (άδεια αν πήραν από καμιά πολεοδομία δε ξέρω) και ηλεκτροδοτούν τα λαμπιόνια της, πάλι αυθαίρετα κι ωραία και ποιος πληρώνει τη λυπητερή στη ΔΕΗ, δε ξέρω.

 Κάθομαι λοιπόν τώρα γω, παρατηρώ αυτό το θρησκευτικό σύμβολο μεγάλης… καλλιτεχνικής αξίας, που έχει καπελώσει την πολυφωτογραφημένη φάτσα του Πλωμαριού κι αναρωτιέμαι «πού ζω;» και «τι ζω;». Πάντως στην Ελλάδα αποκλείεται να βρίσκομαι. Διότι η χώρα που ξέρω ως Ελληνικό κράτος είναι κοσμικό, ουχί θεοκρατικό. Η χώρα που ξέρω ως Ελληνικό κράτος είναι θρησκευτικά ουδέτερο και έχει Σύνταγμα το οποίο κατοχυρώνει (στο άρθρο 13, παράγραφος 1^η ) την θρησκευτική ελευθερία και (στην 2^η παράγραφο) απαγορεύει τον προσηλυτισμό.

  Ε λοιπόν βλέποντας έναν σταυρό πάνω από το χωριό μου, βλέπω ταυτόχρονα την θρησκευτική μου ελευθερία να πάει περίπατο και ότι κάποιοι θεωρούν ότι το Πλωμάρι είναι το κατηχητικό τους.

   Και μη μου πει κανείς ότι στο Σύνταγμα (άρθρο 3, παράγραφος 1) γράφει ότι επικρατούσα θρησκεία είναι ο χριστιανισμός, διότι αυτό απλά σημαίνει ότι είναι η θρησκεία της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, όχι ότι αναγνωρίζεται ως επίσημη κρατική θρησκεία, η οποία υπερέχει και καπελώνει όλες τις άλλες θρησκείες ή αντιλήψεις για την ύπαρξη ή όχι θεών. 

  Αναρωτιέμαι αν στον Δήμο Μυτιλήνης έχουν πάρει πρέφα τις αυθαιρεσίες που γίνονται στην κοινότητα Πλωμαρίου. Αν έχουν καταλάβει ότι το να ασχολείσαι με τα κοινά δε σημαίνει κάνω ότι μου φανεί καλό, όμορφο και «πολιτικά» συμφέρον, αλλά ότι είναι συνταγματικό, νόμιμο και σωστό για όλους τους πολίτες.

  

  

Ιγνιμβρίτης - ραπ τραγούδι

 Στο παρακάτω βίντεο τραγουδάω για τον Ιγνιμβρίτη, το ηφαιστειακό πέτρωμα της περιοχής του Πολιχνίτου, που η σοφία του ανθρώπου που λειτουργεί απόλυτα εναρμονισμένος με το περιβάλλον του, αξιοποίησε στο έπακρο, για να κατοικήσει, να πιεί, να φάει, να κινηθεί με άνεση, να εκφραστεί καλλιτεχνικά...

Ιγνιμβρίτης

 

Ω τι πέτρωμα είν’ αυτό; 

Μένω με το στόμα ανοιχτό. 

Έχτισα το σπίτι μου γερό. 

Σκάλισα στολίδια όνειρο.

 

Ω τι πέτρωμα είν’  αυτό; 

Νιώθω τρικυμία στο μυαλό. 

Έχτισα πηγάδι για νερό. 

Ανέβαζα κουβάδες για καιρό.

 

Ω τι πέτρωμα είν’  αυτό;

Στέριωσα το κτήμα μου μ’ αυτό. 

Βάσταξα το χώμα στο βουνό. 

Έθρεψα λιόδέντρα για καρπό.

 

Ω τι πέτρωμα είν’  αυτό;

Πάτωσα το δρόμο μου μ’ αυτό. 

Θεμέλιωσα σχολείο στο χωριό. 

Έμαθα τι πέτρωμα είναι αυτό. 

 

Ω τι πέτρωμα είν’  αυτό;

Μέσα μου πονώ από θαυμασμό. 

Σπάταλη η γη, πέτρες κερνάει. 

Το χέρι δουλεύει και τις κεντάει.

 

Ω τι πέτρωμα είν’  αυτό; 

Νιώθω τρικυμία στο μυαλό. 

Άκου τη καρδιά!  Σφυροκοπάει. 

Σφιχτή ξερολιθιά, που δε χαλάει.

 

ΣΜΕΡΝΑ

Ο Μισογύνης, Εγώ και ο Πατέρας μου

   Θα σου διηγηθώ μία ιστορία που μου έτυχε πριν ένα χρόνο. 

  Την ιστορία αυτή θα την διηγηθώ, με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό μιας αστυνομικού από τον σύζυγό της. Στο συγκεκριμένο συμβάν μου έκανε εξαιρετική εντύπωση η ιδιότητα του θύματος της παρολίγο γυναικοκτονίας. Διότι, σκέφτηκα καταρχάς, ότι ως αστυνομικός η γυναίκα αυτή θα πρέπει να είχε δει κατά τη διάρκεια της καριέρας της πολλά παρόμοια περιστατικά και έτσι θα ήταν αρκετά προϊδεασμένη ώστε να φύγει νωρίτερα από το τοξικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Επίσης λόγω της ιδιότητας της θα πρέπει να είχε κάποια εκπαίδευση στην αυτοάμυνα, ούτως ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει μία επίθεση από το βάρβαρο τέρας το οποίο ήταν σύζυγος της. 

   Το περιστατικό, λοιπόν, που θέλω να διηγηθώ συνέβη πριν κάνα χρόνο. Είναι πρωί του Αυγούστου κοντά στο μεσημέρι και εγώ έχω πολύ καλή διάθεση. Οπότε λέω ας πάω καμιά βόλτα. Βγαίνω από το σπίτι χαρωπή χαρωπή και με ανάλαφρο βήμα φτάνω στην πλατεία του Πλωμαρίου. Εκεί συναντώ μία φίλη συζητάμε λίγο και συνεχίζω την πορεία μου. Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπω τον πατέρα μου, να έχει σταματήσει το αυτοκίνητό του πίσω από ένα φορτηγό και να ξεφορτώνει κάτι κούτες απ’ το φορτηγό στο αυτοκίνητο. Πάνω στην καρότσα του φορτηγού  βρίσκεται  ένας άντρας γύρω στα 55 χρόνων, που πιθανόν είναι ο οδηγός του φορτηγού, ο οποίος σπρώχνει τις κούτες μέχρι την άκρη της καρότσας. Οπότε πάω να βοηθήσω τον πατέρα μου στη μεταφορά των δεμάτων. Μεταφέρω μία δύο κούτες οι οποίες  έχουν διαχειρίσιμο βάρος και όγκο. Ύστερα είναι κάτι άλλα πράγματα πιο ογκώδη και πιο βαριά, οπότε σταματάμε το φόρτωμα  και περιμένουμε έναν υπάλληλο αχθοφόρο να τα φορτώσει στην οροφή του αυτοκινήτου.

 Τότε λοιπόν στο ξεκούδουνο λέει ο φορτηγατζής στον πατέρα μου: “Εσύ καλά είσαι. Έχεις ένα γιο και μία κόρη. Εγώ ατύχησα! Δυστυχώς έχω δύο κόρες. Δεν έκανα γιους.

 

(Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν)

 

  Ο πατέρας μου τον αγριοκοίταξε και του είπε ψυχρά: “Τι είναι αυτά που λες;”

   Και γω χαμογελώντας στραβά του λέω: “Δεν είσαι εσύ ο άτυχος που έχεις δύο κόρες. Οι κόρες σου είναι άτυχες που έχουν εσένα για πατέρα. Εύχομαι οι κόρες σου να φύγουν μακριά και να μη σου ξαναμιλήσουν ποτέ! Ευτυχώς που δεν έχεις κάνει γιο, να τον κάνεις σαν τα μούτρα σου. 

  Ο “Φορτηγατζής” έμεινε να κοιτάει τους δυο μας άλαλος, σα βρεγμένη γάτα.

 

(Σ’ αυτή την πραγματικότητα)

 

  Δυστυχώς η στάση και οι απαντήσεις μας δεν είναι αυτές.

  Ο πατέρας μου με κοιτάζει χαμογελώντας αμήχανα και απορημένα, για το πώς μπορεί κάποιος να μιλάει έτσι για τις κόρες του, αποφεύγοντας να αντιπαρατεθεί με το υποκείμενο.      

  Όσο για μένα… μένω άναυδη, νιώθοντας ένα αίσθημα αηδίας να φουσκώνει πάνω απ’ το στομάχι μου, λες και πάτησα σκατά. Επίσης, καταπιέζω την παρόρμηση μου να βρίσω και να διαολοστείλω γιατί έχω πάει εκεί για να βοηθήσω στη μεταφορά και όχι να γίνω μπίλιες με τον μεταφορέα και να συγχύσω τον πατέρα μου. 

  Ο φορτηγατζής  μας κοίταξε και τους δύο χαμογελώντας με ικανοποίηση, λες και είπε κάτι για το οποίο αισθάνεται περήφανος.

  Πάνω στην ώρα, έρχεται ο αχθοφόρος, φορτώνει το αυτοκίνητο και φεύγουμε.

 

   Στην παραπάνω ιστορία ο μισογύνης, είναι μισογύνης και είπε τη φρικιαστική του άποψη για τα κορίτσια του. Και είπε την άποψη αυτή, αμέσως μόλις είδε μία γυναίκα να μεταφέρει βαριά αντικείμενα βοηθώντας έναν άνδρα. Πιθανόν στο μυαλό του, να ένιωσε ότι απειλείται ο ανδρισμός του και η κοσμοθεωρία του. Στη συνέχεια αμόλησε το τοξικό αρσενικό του δηλητήριο μόλις είδε ότι δεν είμαι ο Σαμψών.

   Ο πατέρας μου, είναι ο πατέρας μου,  με την πάγια θέση του ότι δεν είναι αυτός που θα βάλει μυαλό στον κάθε μαλάκα.  Όποτε φεύγει και δεν χαραμίζει το σάλιο του στο να απαντήσει στην κακοήθεια του φορτηγατζή.

  Εγώ όμως που είμαι φεμινίστρια και πιστεύω ότι πρέπει να μιλάς και να βάζεις στη θέση τους τέτοια υποκείμενα, δεν μίλησα και έκτοτε νιώθω τύψεις και  οργή. 

 

  Με τον πατέρα μου δε συζήτησα καν για το συγκεκριμένο συμβάν. Μετά από καμιά εβδομάδα και επειδή βασανιζόμουν με τη σκέψη του, το διηγήθηκα στη μητέρα μου. Εκείνη αφού το άκουσε χαμογέλασε και είπε ότι αυτή τη μέρα ο πατέρας μου της είπε ότι τον είχα βρει στην πλατεία και τον βοήθησα στο φόρτωμα, χωρίς όμως να τις διηγηθεί το συμβάν.  Πάει να πει, ότι ο πατέρας μου, έστω και ετεροχρονισμένα ένιωσε την ανάγκη να με υποστηρίξει σε κάποιον, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα υποσυνείδητα το λόγο που ο φαλλοκράτης  μου επιτέθηκε λεκτικά, ακόμα κι αν ήταν να προσβάλλει τις ίδιες του τις κόρες.

 

  Εγώ έχοντας εισπράξει την τοξικότητα και τον μισογυνισμό αυτού του ανθρώπου για μερικά δευτερόλεπτα, νιώθω άσχημα μέχρι σήμερα, ένα χρόνο μετά, που δεν απάντησα. Οι κόρες του που ρουφούν το δηλητήριο αυτό για χρόνια, από τότε που γεννήθηκαν, πώς έχουν διαμορφωθεί, πώς αισθάνονται, πώς συμπεριφέρονται, πώς επιτρέπουν στους άλλους να τους συμπεριφέρονται; 

 

  Μερικά περιστατικά νιώθω ότι μου συμβαίνουν για να έχω την κατάλληλη ενσυναίσθηση για το τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι άλλοι. Η αστυνομικός επέτρεψε για χρόνια μία συμπεριφορά στο σύζυγό της. Γιατί; Πώς ανατράφηκε; 

Ήθελε να δράσει σίγουρα και να προστατέψει τον εαυτό της. Γιατί δεν της βγήκε;

 Μα διότι δεν σου βγαίνει πάντα να υπερασπίσεις τον εαυτό σου απέναντι στις ξαφνικές επιθέσεις των μισογύνηδων. 

Πώς; (ραπ τραγούδι)

Στο βίντεο αυτό ραπάρω ένα τραγούδι εμπνευσμένο απ' τις βόλτες μου σε 3 παραλίες Ανατολικά του Πλωμαριού. Επιπλέον σε ξεναγώ στις παραλίες αυτές: το Βατάχτι, τον Πάτο και το Αυλάκι.

Πώς; (Στίχοι)

Πώς να χωρέσω τόση ομορφιά, σ' ένα βίντεο κονσέρβα; Βάλσαμο μες το μυαλό σου να κυλά, σαν η αλήθεια και το ψέμα σε πονά. Πώς να σε σύρω σε δρομάκια μυθικά, που τα φρουρούνε λυγαριές και σκίνα; Μήπως στο DNA σου γράψει κάτι από αυτά, κι οι σκέψεις σου αρχίσουν να μυρίζουν σαν εκείνα. Πώς να σ' εκβάλλω στην ξανθή την αμμουδιά; Τα κύματα την σκέπασαν με φύκια. Κάτω τους, αποκοιμιέται, μειδιά, μήτε τη νοιάζει άλλο τι ξέβρασε η νοτιά. Πώς να σε ρίξω στη δροσάτη θάλασσα, την ώρα που βουτά σ' αυτήν κι ο ήλιος; Χιλιάδες πυροφάνια - άστρα χάλασαν, μ' ακόμα απ' αυτούς... κανένα ίχνος. "Σμέρνα" 1ο Υ.Γ. Το "Μ' ακόμα απ' αυτούς..." απευθύνεται στους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που κυνηγημένοι, πνίγηκαν στη Μεσόγειο.

2ο Υ.Γ. Στις παραλίες του νησιού έχουν αποβιβαστεί εκατοντάδες μετανάστες ζωντανοί ή νεκροί.

Σκοτεινή πόλη - ραπ υπογείου

 

Ήτανε η πόλη μαύρη σκοτεινή                                             

δε μπορούσες να ‘βρεις κάποιον να σου πει…

Να σου πει… το μέλλον τι εστί.

Ζούσαμε τα μούτρα σε κάτι υπόγεια

που μόνο η λέξη μούχλα ήτανε γι’ αυτά.

Ερχόταν κάθε μήνα μια άσχημη κυρά

 και άπλωνε το χέρι ζητώντας μας λεφτά.

Μα ‘μεις τα φτωχαδάκια της λέγαμε no  no

μια άλλη μέρα να ‘ρθεις που έχουμε καιρό.

Μα ήρθε μια πρωία που εγώ τα μπέρδεψα  

και έβλεπα τον ήλιο να βγαίνει δυτικά.

Μου λέγαν οι φιλάρες πως παραλογισμέ

πως κάπου μέσα μου βαθειά… τα έχω πηδημέ.

Μου κάνουν τις  νταντάδες, μου φέρανε γιογιό

και ένα θεογκόμενο να κάνει το γιατρό.

Ανάβουν τα λαμπάκια μου, μου έρχεται νταμπλάς

και έχω και τον Μήτσο να λέει πρακτικά...

«Φταίει το σύστημα για ότι σου συμβαίνει.

 Φταίει το σύστημα που ακόμα σε τρελαίνει.»

Τα νεύρα μου τεντώσανε θα γίνω οθωμανός

και θα εξισλαμίσω το κάθε χριστιανό.

Να κάνω μια στάση τώρα για φραπέ

στο κόσμο που ‘ναι μαγικός να μπω για λίγο, ναι;

Κι άμα σου γουστάρει μπες τώρα και συ

μόνο μη καθίσεις γιατί θα σιχαθείς .

Το νόημα το έπιασα επιφανειακά

και είναι αυτό που μου ‘δωσαν να φάω τ’ αφεντικά.

Η κόκα κάνει τη ζωή, το σεξ την ευτυχία

καλωδιώσου στο internet να δεις μια συνουσία.

Κι αν δε με πιστεύετε ελάτε σ’ αυτή τη πόλη

που ο ήλιος βγαίνει δυτικά κι η ανάσα σου παγώνει. 

"Σμέρνα" τεύχος  -514 Ν.Μ.Ε.Π

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΙΝΤΑ

                                                

                                                       ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΙΝΤΑ

Στην άκρη γκρεμού

άγριου νου

δρόμος γυρίζει σε στροφές.

 

Από πέτρα σαθρή

που ολημερίς

χρώμα ταΐζει τις ελιές.

 

Πρασινωπό.

Άνεμος – φως

ασήμι αφρίζουν στις κορφές.

 

Κι αυτό κυλά

σ’ αλμυρή απλωσιά,

θάλασσα που ελαφρύνει τις στεριές.

 

Στην άκρη γκρεμού,

αδάμαστου νου,

δρόμος σφυρίζει στις στροφές.

 

Αέρας τραχύς,

δροσιά της ψυχής,

γεράκια ζυγιάζουν ματιές.

 

Στα κρέμνα σωρό

τα σκίνα χορό

τσακίζουν κι ευωδιάζουν οι εποχές.

 

Που απ’ το δρόμο περνούν

και της βρύσης κερνούν

νερό που δε σβήνει τη δίψα ποτές.

 

                                                                                   ΣΜΕΡΝΑ