Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Πέμπτη, Ιουνίου 19, 2008

ΚΑΡΙΟΛΑ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ!!! (ή Όταν οι Καταναλωτές Κοιμούνται, Καρτέλ και Κερδοσκόποι χορεύουν…)



Παίρνω όρκο πως οι οδοντόβουρτσες δεν ήταν πάντα έτσι. Είχαν αντοχή και διάρκεια. Καμιά σχέση με τούτο το ξεφτιλισμένο, στραβοδοντιασμένο πράμα, που παριστάνει την οδοντόβουρτσα, ενάμισι μόλις μήνα αφότου άρχισα να τη χρησιμοποιώ.
Την ξανακοιτάζω, πασαλειμμένη με αφρούς από οδοντόκρεμα και επιχειρώ να ξανατρίψω τα δόντια μου μπας και τα ξεγελάσω ότι πλύθηκαν. Τζίφος η υπόθεση. Οι πλαστικές τριχούλες, αντί να στέκονται ντούρες και ετοιμοπόλεμες, έχουν… διαχωρίσει τη θέση τους, γέρνοντας οι μισές απ’ τη μια και οι άλλες μισές απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας ένα φαλακρό διάδρομο στο κέντρο. Και γω τι να κάνω; Αφρίζω απ’ το κακό μου και λιμάρω τα δόντια μου με τον αποτριχωμένο διάδρομο, ενώ ταυτόχρονα οι πλαγιασμένες τριχούλες “βρίσκουν” στα ούλα μου και τα γδέρνουν.
Μωρέ μπράβο ανατομικές οδοντόβουρτσες! Σκέτα τεχνολογικά θαύματα, δε μπορώ να πω, με κεφαλή στη σωστή θέση ώστε να φτάνει και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία! Μακάρι να έφταναν και οι αναθεματισμένες οι τριχούλες, μαζί με τη κεφαλή, ώστε να επιτελέσουν το καθαριστικό τους έργο.

Εκεί που σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν η εντύπωση ότι οι οδοντόβουρτσες άντεχαν περισσότερο παλιότερα, είναι παιχνίδι της φαντασίας μου ή θαμμένη στο χρόνο πραγματικότητα, θυμάμαι ότι έχω φυλάξει κάτι χρησιμοποιημένες οδοντόβουρτσες σ’ ένα κουτί με εργαλεία. Τρέχω στη ντουλάπα, αρχίζω τις ανασκαφές και ιδού ο… Λαγός: Τρεις οδοντόβουρτσες, που χρονολογούνται κάπου στο 2001 – 2002, της ίδιας μάρκας με τη σημερινή! Μόνο που είναι σα καινούργιες, ούτε ένα σημάδι φθοράς απ’ τους 4 -5 μήνες κατά τους οποίους έτριβα μ’ αυτές τα δόντια μου.
Το διάστημα που τις χρησιμοποιούσα, ήταν σίγουρα τόσο, μπορεί και περισσότερο, γιατί όταν ένα πράγμα δε χαλάει ποιος ο λόγος να το αντικαταστήσω; Χώρια που ποτέ δε πίστεψα στις “καλοπροαίρετες” επισημάνσεις της εταιρίας, για αλλαγή οδοντόβουρτσας μετά από 3 μήνες. Εγώ πάντα διπλασίαζα το χρονικό διάστημα χρήσης (αφού με έπαιρνε) και μετά – διπλωματικά – αγόραζα άλλη οδοντόβουρτσα, ακόμα κι αν η προηγούμενη ήταν μια χαρά και δεν είχε κακοπάθει.



Καθώς φαίνεται, δεν ήμουν οι μοναδική που κρατούσε την οδοντόβουρτσα της για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που υπαγόρευε η μαμά εταιρία. Έτσι κι αυτή, αποφάσισε να πάρει εκδίκηση απ’ τους ασυμμόρφωτους οδοντοβουρτσοκαταναλωτές. Άρχισε να κατασκευάζει οδοντόβουρτσες με ομορφότερη μεν χειρολαβή, αλλά με τριχούλες επί της “ανατομικής” κεφαλής, που κατσιάζουν απ’ την πρώτη κιόλας εβδομάδα! ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ ΑΥΤΟ; Μετά από μια πρόχειρη σύγκριση των προϊόντων (παλιού και νέου) αποφαίνομαι ότι το μυστικό βρίσκεται στη πυκνότητα και των μεγαλύτερο αριθμό τριχών που έχουν οι παλιές οδοντόβουρτσες στα πλάγια και ξεφυτρώνουν από κάτι ορθογώνιες τρύπες. Οι νέες οδοντόβουρτσες δεν έχουν παρά τουφίτσες τριχών που ξεφυτρώνουν από κάτι μικρές στρογγυλές τρυπούλες! Άντε τώρα ν’ αντέξουν τη δοκιμασία με αξιοπρέπεια, για πάνω από 2 – 3 βδομάδες…
Θα μου πεις, άλλαξε μάρκα… Αμ δε… Όλοι οι γύφτοι μια γενιά και … το ίδιο καρτέλ, φίλε μου! Όποια οδοντόβουρτσα και να πάρω (και τα σκάω χοντρά), τα ίδια σκατά (μετά συγχωρήσεως) είναι. Το μόνο που μου μένει, για αντεκδίκηση, είναι να φτιάξω μικρές μικρές χορταρένιες φροκαλίστες για να φροκαλίζω μ’ αυτές τα δόντια μου. Πάω στοίχημα πως θ’ αντέχουν περισσότερο!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι οδοντόβουρτσες θα ταν χρήσιμες αν βοηθούσαν να καθαρίσεις τα δόντια σου απ' όλα όσα αναμασάς επειδή η καθημερινότητα σε επηρεάζει είτε το θες είτε όχι. Μα θα μου πεις "δε μασάω" και θα 'χεις δίκιο! Έλα όμως που και πάλι χρειάζεται. Για να ξεπλύνεις τα χνώτα σου που βρώμισαν αναπνέοντας το βρώμικό τους αέρα, για να φτύσεις το βούρκο μαζί με τις σαπουνάδες της προσπάθειάς σου να κρατηθείς στην επιφάνεια του τέλματος στην οποία βουλιάζει το σήμερά τους. Για να φτύσεις τις σαπουνάδες και τις βρωμιές πίσω στα μούτρα τους και να τους δείξεις ότι εσύ παραμένεις καθαρή, επιμένοντας στο ατόφιο σμάλτο.
Αερολογίες, το ξέρω. Έτσι κι αλλιώς κι αέρα να αναπνέεις απλά, χρειάζεσαι μια οδοντόβουρτσα. Ο λόγος πια γνωστός. Ξερνάς δικαιολογίες για όσα δεν τόλμησες, τα θέλω σου σκαλώνουν στα δόντια σου κι εκεί σαπίζουν μαζί με όλα όσα θες να πεις και δε λες, πέτρα που χτίζεται με τον καιρό και φτιάχνει τείχος στις σχέσεις σου με τους άλλους.
Ο Homo Sapiens σάπισε πια. Ας οπλιστούμε τις οδοντόβουρτσές μας το λοιπόν, σε κακό δε θα μας βγει. Κι αν δεν αντέχουν στο χρόνο θα τις αλλάξουμε κι αυτές, μαζί με όσα άλλα μας ενοχλούν.
Αερολογίες;

smerna είπε...

Αγαπημένε μου Σόφοβλαξ,

Λες πως «Ο Homo Sapiens σάπισε…». Δε διαφωνώ διόλου. Και μου φαίνεται μάλιστα, έτσι που έχει την τάση να επαναλαμβάνεται (εκτός απ’ τα μεγάλα του επιστημονικά και τεχνολογικά θαύματα που δημιουργούν για κάθε φορά τη ψευδαίσθηση ενός νέου τόπου), ότι είχε σαπίσει ήδη από τη δεύτερη γενιά. Τόσο προβλέψιμα σάπια, μου φαίνονται όλα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση: Οι έχοντες το χρήμα ρίχνουν στη παραγωγή όλο και πιο ευτελή αντικείμενα. Οι εργάτες τα παράγουν. Οι εργαζόμενοι χρεώνονται για να τα καταναλώσουν. Οι εργαζόμενοι τα καταναλώνουν. Οι κεφαλαιούχοι πίνουν στην υγειά των κορόιδων.
Τα δε κορόιδα ενώ ξέρουν πως οι διαφημιστές λένε χρωματιστά ψέματα, ότι οι τραπεζίτες πίνουν ανθρώπινο αίμα, ότι οι εργοστασιάρχες παράγουν σκάρτο πράμα (είτε από άποψη ποιότητας, είτε από άποψη χρησιμότητας), αυτά εκεί… να καταναλώνουν ασύστολα. Λες και είναι δορυφόροι, στη τροχιά πλανητών με τρομερά ισχυρή έλξη.
Αυτή η τρομερή σήψη της επανάληψης, που με κάνει να νιώθω ότι βιώνω ένα διαρκές déjà vu, δε γινόταν τόσο φανερή σε παλιές εποχές, διότι δεν υπήρχαν τα μέσα (βιβλία, εφημερίδες, internet…) για να συγκρίνεις εποχές και δράσεις. Αλλά σήμερα… πω πω ρε φίλε μου, τι βαρεμάρα! Σαπίζω…
«ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ (ξανά μανά) ΟΙ ΘΕΡΙΝΕΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ!»
Τρέξτε πάλι ακρίδες να καθαρίσετε τα ράφια και μετά βγείτε στη γύρα να καμαρώσετε τα –χα – καινούργια σας.

Υ.Γ. Αερολογίες; Χε! Ναι. Και επιπλέον, αεροβασίες, αεροπραξίες… Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Σε δαγκώνω φιλικά. Σμέρνα.

Ανώνυμος είπε...

Είδες τελικά πόσο ισχυροί είναι οι νόμοι της παγκόσμιας έλξης... Ισχύουν ακόμα και στην αγορά... Κι ακόμα κι αν αποφεύγεις τις τροχιές των άλλων, το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή θα πέσουν πάνω σου. Ή ακόμα θα πέσεις κι εσύ πάνω τους. Όπως οι ακρίδες! Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ακρίδες δεν είναι η πληγή, αλλά τα σιτηρά!
Εμείς, οι ακρίδες, θες από ανάγκη για να ανακαλύψουμε το καινούργιο, απο περιέργεια έστω ή κι από ανάγκη για αλλαγή, ελκόμαστε (πάλι οι νόμοι στη μέση) απ' τα σιτηρά-προϊόντα τα οποία τις περισσότερες φορές δε χρειαζόμαστε, οπότε καταλήγουμε τελικά να ψοφάμε δυστυχισμένοι.
Κι όλ' αυτά είναι ένα φύσημα τ' αέρα. Τη μια στιγμή υπάρχει, την άλλη όχι. Κι όποτε επανέλθει δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Εδώ εμείς δεν είμαστε ίδιοι καν. Κάθε μέρα κι ένα μας κομμάτι σαπίζει. Για πολλούς λόγους μας τρώνε κι εμάς τα βακτήρια. Μόνα τους ουτ' αυτά δε στέκουν (όπως κι η αγορά), θέλουν τη μαγκούρα τους. Κι ας είναι και τα ίδια μια απ'αυτές.
Και μια φιλική δαγκωνιά από ένα αγαπημένο πρόσωπο, βακτρία για τη συνέχεια. Έχεις τους μαστι-Χιό-τικους μου χαιρετισμούς.
Ο γνωστός αερολόγος.