Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Πέμπτη, Ιουνίου 19, 2008

ΚΑΡΙΟΛΑ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ!!! (ή Όταν οι Καταναλωτές Κοιμούνται, Καρτέλ και Κερδοσκόποι χορεύουν…)



Παίρνω όρκο πως οι οδοντόβουρτσες δεν ήταν πάντα έτσι. Είχαν αντοχή και διάρκεια. Καμιά σχέση με τούτο το ξεφτιλισμένο, στραβοδοντιασμένο πράμα, που παριστάνει την οδοντόβουρτσα, ενάμισι μόλις μήνα αφότου άρχισα να τη χρησιμοποιώ.
Την ξανακοιτάζω, πασαλειμμένη με αφρούς από οδοντόκρεμα και επιχειρώ να ξανατρίψω τα δόντια μου μπας και τα ξεγελάσω ότι πλύθηκαν. Τζίφος η υπόθεση. Οι πλαστικές τριχούλες, αντί να στέκονται ντούρες και ετοιμοπόλεμες, έχουν… διαχωρίσει τη θέση τους, γέρνοντας οι μισές απ’ τη μια και οι άλλες μισές απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας ένα φαλακρό διάδρομο στο κέντρο. Και γω τι να κάνω; Αφρίζω απ’ το κακό μου και λιμάρω τα δόντια μου με τον αποτριχωμένο διάδρομο, ενώ ταυτόχρονα οι πλαγιασμένες τριχούλες “βρίσκουν” στα ούλα μου και τα γδέρνουν.
Μωρέ μπράβο ανατομικές οδοντόβουρτσες! Σκέτα τεχνολογικά θαύματα, δε μπορώ να πω, με κεφαλή στη σωστή θέση ώστε να φτάνει και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία! Μακάρι να έφταναν και οι αναθεματισμένες οι τριχούλες, μαζί με τη κεφαλή, ώστε να επιτελέσουν το καθαριστικό τους έργο.

Εκεί που σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν η εντύπωση ότι οι οδοντόβουρτσες άντεχαν περισσότερο παλιότερα, είναι παιχνίδι της φαντασίας μου ή θαμμένη στο χρόνο πραγματικότητα, θυμάμαι ότι έχω φυλάξει κάτι χρησιμοποιημένες οδοντόβουρτσες σ’ ένα κουτί με εργαλεία. Τρέχω στη ντουλάπα, αρχίζω τις ανασκαφές και ιδού ο… Λαγός: Τρεις οδοντόβουρτσες, που χρονολογούνται κάπου στο 2001 – 2002, της ίδιας μάρκας με τη σημερινή! Μόνο που είναι σα καινούργιες, ούτε ένα σημάδι φθοράς απ’ τους 4 -5 μήνες κατά τους οποίους έτριβα μ’ αυτές τα δόντια μου.
Το διάστημα που τις χρησιμοποιούσα, ήταν σίγουρα τόσο, μπορεί και περισσότερο, γιατί όταν ένα πράγμα δε χαλάει ποιος ο λόγος να το αντικαταστήσω; Χώρια που ποτέ δε πίστεψα στις “καλοπροαίρετες” επισημάνσεις της εταιρίας, για αλλαγή οδοντόβουρτσας μετά από 3 μήνες. Εγώ πάντα διπλασίαζα το χρονικό διάστημα χρήσης (αφού με έπαιρνε) και μετά – διπλωματικά – αγόραζα άλλη οδοντόβουρτσα, ακόμα κι αν η προηγούμενη ήταν μια χαρά και δεν είχε κακοπάθει.



Καθώς φαίνεται, δεν ήμουν οι μοναδική που κρατούσε την οδοντόβουρτσα της για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που υπαγόρευε η μαμά εταιρία. Έτσι κι αυτή, αποφάσισε να πάρει εκδίκηση απ’ τους ασυμμόρφωτους οδοντοβουρτσοκαταναλωτές. Άρχισε να κατασκευάζει οδοντόβουρτσες με ομορφότερη μεν χειρολαβή, αλλά με τριχούλες επί της “ανατομικής” κεφαλής, που κατσιάζουν απ’ την πρώτη κιόλας εβδομάδα! ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ ΑΥΤΟ; Μετά από μια πρόχειρη σύγκριση των προϊόντων (παλιού και νέου) αποφαίνομαι ότι το μυστικό βρίσκεται στη πυκνότητα και των μεγαλύτερο αριθμό τριχών που έχουν οι παλιές οδοντόβουρτσες στα πλάγια και ξεφυτρώνουν από κάτι ορθογώνιες τρύπες. Οι νέες οδοντόβουρτσες δεν έχουν παρά τουφίτσες τριχών που ξεφυτρώνουν από κάτι μικρές στρογγυλές τρυπούλες! Άντε τώρα ν’ αντέξουν τη δοκιμασία με αξιοπρέπεια, για πάνω από 2 – 3 βδομάδες…
Θα μου πεις, άλλαξε μάρκα… Αμ δε… Όλοι οι γύφτοι μια γενιά και … το ίδιο καρτέλ, φίλε μου! Όποια οδοντόβουρτσα και να πάρω (και τα σκάω χοντρά), τα ίδια σκατά (μετά συγχωρήσεως) είναι. Το μόνο που μου μένει, για αντεκδίκηση, είναι να φτιάξω μικρές μικρές χορταρένιες φροκαλίστες για να φροκαλίζω μ’ αυτές τα δόντια μου. Πάω στοίχημα πως θ’ αντέχουν περισσότερο!

Σάββατο, Ιουνίου 14, 2008

Πρώτο τέταρτο του αγώνα. Χριστίνα βάλε γάντια!!!

Είναι ως 8 χρονών η κόρη του προπονητή μου, του box. Κάθεται στο γραφειάκι, σε μια γωνιά της αίθουσας προπόνησης και κάτι γράφει με κόκκινους και ασημιούς μαρκαδόρους. Πάω και στέκομαι δίπλα της και κάνω πως κρυφοκοιτάζω αυτά που γράφει. Αυτή με κοιτάζει χαμογελαστή και μ’ «αφήνει» να δω.
- «ΠΡΩ-ΤΟ ΤΕ-ΤΑ-ΡΤΟ», συλλαβίζω σα νήπιο, «Τι θα πει “Πρώτο Τέταρτο”;», τη ρωτώ απορημένα.
- «Να… το φεγγάρι όταν βρίσκεται στο πρώτο τέταρτο, βλέπει προς τα κει…», με μια νοητή κίνηση “γράφει” μια ημισέληνο που κοιτά αριστερά, «Όταν βρίσκεται στο τελευταίο τέταρτο, κοιτά απ’ την άλλη.», λέει συνεχίζοντας την επιμόρφωση μου.
- «Για κοίτα πράγματα! Δε το ήξερα αυτό… Τώρα λοιπόν που έγραψες τη φράση, ζωγράφισε και το φεγγάρι στη κατάλληλη πόζα, να δείχνεις σε τι αναφέρεσαι.», της προτείνω.
- «Μετά… μπορεί.», μου απαντά πολύ σωστά. Διότι πως έρχεσαι εσύ κυρία μου και πρώτα με ρωτάς τι κάνω και μετά έχεις και απαίτηση να καθοδηγήσεις τη σκέψη μου; Αλλά παίζω το ρόλο της μεγάλης… Πάει να πει τσιμπούρι. Ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι έγκαιρα και ξεκολλάω. Ανεβαίνω στ’ αποδυτήρια ν’ αλλάξω…
Πάνω εκεί που έχωνα τις ιδρωμένες αλλαξιές μου στο σακίδιο, ακούω τρεχάτα ποδαράκια ν’ ανεβαίνουν θορυβώντας, τις σιδερένιες σκάλες και ακολούθως να τις κουτρουβαλούν.
Αφού τελειώνω επιτέλους και ανοίγω την πόρτα, βλέπω εκεί, στη κορυφή της σκάλας, αφημένο ένα χαρτί. Το κοιτώ αφ’ υψηλού και τι να δω; Η αφεντιά μου σκιτσαρισμένη! Αυτό για μια σκιτσογράφο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, διότι είναι σα να χρησιμοποιούν τα όπλα της εναντίον της!



Κατεβαίνω, γέρνω κατά το γραφείο και μετά ρωτώ το προπονητή μου, με το αιωνίως απότομο ύφος μου : - «Πού είναι η Χριστίνα;»
- «Έξω… ποτίζει τα λουλούδια…», λέει κοιτάζοντας αμήχανος.
- «Αχά… Καληνύχτα!»
Βγαίνω έξω, στην αυλή, όπου η Χριστίνα μ’ ένα λάστιχο δροσίζει τα παρτέρια.
- «Σ’ ευχαριστώ πολύ για τη ζωγραφιά! Είναι πολύ ωραία!», της σκάω ένα φιλί κατασυγκινημένη. «Θα σου φτιάξω και γω μια…», το σκάω απ’ την αυλόπορτα.




Ξεκίνησα το box πριν 6 χρόνια, εδώ, στην Πάτρα. Οπότε μάλλον θεωρούμαι βετεράνος στο μπουνίδι… Το ξεκίνημα αυτό, ενώ θα μπορούσε να μην είναι τίποτα άλλο από ένα απλό γεγονός στη συνεχή αλληλουχία των γεγονότων μιας ζωής, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής, που επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη της. Σήμερα το box, μαζί με τη λογοτεχνία και τα κόμικς, είναι τα πράγματα που χωρίς αυτά, θα είχα φλιπάρει…
Και είναι θαρρώ ευνόητος, σε όσους αγαπούν το Άθλημα, ο λόγος της εξάρτησης μου απ’ αυτό. Το box είναι μια αλληγορία, ένα ποίημα στην αντίδραση. Χτυπιέσαι, χτυπιέσαι, χτυπάς, χτυπάς, μέχρι να μη σου μείνει άλλη αναπνοή και μετά ξανά το ίδιο, χωρίς τέλος, μέχρι που νιώθεις (το κατανοείς κατάβαθα) ότι τίποτα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, παρά μια διαρκής πορεία ανταλλαγής χτυπημάτων (των ίδιων χτυπημάτων, με διαφορετικούς συνδυασμούς, που δημιουργούν τη μαγεία της ποικιλίας).
Στην Πάτρα, αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι η ύπαρξη μεγάλου αριθμού προπονητιρίων μαχητικών αθλημάτων. Είναι σα να λέμε η πόλη, που ενώ ζει την παρακμή της εδώ και χρόνια, έχει πολλές εστίες, οπού κάμποσοι άνθρωποι, ζουν τη δικιά τους αλληγορία αντίδρασης. Μέσα στη στάσιμη και άνευρη πραγματικότητα, που ούτε καν αναρωτιέται για τη χρησιμότητα της, κάποιοι σημαδεύουν με τη γροθιά τους, αυτήν ακριβώς την έλλειψη νοήματος. Σα να είχε το Τίποτα, πρόσωπο.
Μου φαίνεται απολύτως λογικό, όσο πιο μίζεροι και βαλτωμένοι είναι οι τόποι και οι χρόνοι, τόσο πιο μαζική να είναι η προσπάθεια απόδειξης ότι κάτι μπορεί κανείς ν’ αντιπαλέψει. Το box είναι η πιο άμεση προσομοίωση αγώνα, γι’ αυτούς που έχουν όρεξη να ιδρώσουν. (Τα διαδικτυακά πολεμικά – και όχι μόνο – παιχνίδια, είναι η ακόμα πιο άμεση, γι’ αυτούς που έχουν όρεξη να πήξουν.)

Υ.Γ. Μέχρι ώρας, η δική μου η γενιά, δεν έχει παίξει ποτέ της «box» εκεί που πρέπει.
Και όσο για νυχτολούλουδα… μόνο κάτι γαϊδουράγκαθα ποτίζει στον μπαχτσέ.

Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008

Οι "COCO BLOCKO" και ο Σεισμός...






Το Πάσχα που πήγα Πλωμάρι (νότια Λέσβος), οι φίλοι μου, μου λένε:
- «Δε φτιάχνεις κανά εξώφυλλο cd για το συγκρότημα μας; Βαφτιστήκαμε Κόκο Μπλόκο.»
- «Ωραία! Και τι θέμα θέλετε να έχει;»
-«Θέμα δεν έχει!», λέει ο Γιάννης, ένας παλιός συμμαθητής μου (παιδί απ’ τα λίγα… κάθε μέρα έκανε stand up comedy μέσα στη τάξη! Πέ-θαι-να-με στα γέλια!),
«…Είναι ελεύθερο. Ζωγράφισε ότι θες σχετικό με Κόκο Μπλόκο…»
Ναι… Μάλιστα. Γιατί είναι και πολύ γνωστό της πάσης, τι θα πει Κόκο Μπλόκο…
-«… Και το Κόκο Μπλόκο πώς γράφεται;», διατυπώνω την απορία μου.
-« Μωρέ γράψ’ το όπως θες εκεί πέρα…», λέει ο Βαγγέλης.
Έτσι και γω σκάρωσα το Σαββατοκύριακο κάτι cd εξώφυλλα ότι να ‘ναι, για ένα “ότι να ‘ναι” Πλωμαρίτικο συγκρότημα.
Τους τα έστειλα … με τη προτροπή αν δεν τους αρέσουν, να τα δώσουν στη μάνα μου. Αυτής θα της αρέσουν σίγουρα! (Χα χα χα!)


Υ.Γ. Επί τη ευκαιρία… Τι σεισμάρα ήταν αυτή χτες;!
Εκεί που χρωμάτιζα το εξώφυλλο, άρχισε να αναδεύεται το σύμπαν!
Με έπιασε μια τρομάρα, που βούτηξα κατευθείαν κάτω απ’ το γραφείο μου.
Και μετά μου ‘ρθε και μια σαστιμάρα, έτσι που ταρακουνιόμουν σαν άβουλο παιχνίδι μέσα στο κουτί, στα χέρια ενός ζωντόβολου…
Μετά με ξανάπιασε τρομάρα αναλογιζόμενη το αν θα πεθάνω κατευθείαν ή θα βασανίζομαι για μέρες, θαμμένη κάτω απ’ τα ερείπια των 5 παραπάνω ορόφων, της πολυκατοικίας μου.
Έπειτα, ξανά μανά, η σαστιμάρα, διότι σταμάτησε το εφιαλτικό ταρακούνημα και τα πάντα γύρω μου έστεκαν ακόμη όρθια!
Στραβοπατώντας τα αθλητικά μου παπούτσια, κουτρουβάλησα τις σκάλες.
Σε λίγο στις πλατείες άρχισε το «πάρτι», με οικοδεσπότη τον Εγκέλαδο, που πρόγκηξε και όλους τους καλεσμένους…
Η πλατεία Αγίας Σοφίας μάζεψε αρκετό κόσμο, αλλά μετά, η αφεντιά μου, “την έκανε” για την πλατεία Όλγας, οπού εκεί κι αν είχε κόσμο (και μπόλικο φοιτητικομάνι!)
Αφού κλωθογύρισα για κανά δίωρο στις πλατείες και τους δρόμους, ξέχασα τρομάρες, σαστιμάρες, σεισμάρες και επέστρεψα σπίτι καταπεινασμένη…

Τετάρτη, Ιουνίου 04, 2008

Πρωινό Ποδηλατικό Καραβάνι Νο2: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ – ΕΣΤΙΑ – ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ




Την προπροηγούμενη Παρασκευή, οι Ποδηλάτες- ισσες Πάτρας, είχαμε πραγματοποιήσει μια πρωινή πορεία με τα ποδήλατα. Καλούσαμε όλους τους συμφοιτητές να ποδηλατήσουν μαζί μας ως το Πανεπιστήμιο, ώστε να δουν ότι δε πρόκειται για κάτι το τρομερό και να υιοθετήσουν το ποδήλατο ως καθημερινό μέσο μεταφοράς τους, εν μέρει και ως μέτρο αντίδρασης ενάντια στην παράλογη αύξηση των αστικών εισιτηρίων (1 ΕΥΡΩ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ!!!!).

Αύριο, Πέμπτη 5 Ιουνίου, το ποδηλατικό καραβάνι ξαναξεκινά απ’ τη πλατεία Γεωργίου, στις 8:30 (το αργότερο)το πρωί με τη δροσούλα, για μια πορεία προς το Πανεπιστήμιο "άλλα κόλπα"! Διότι αυτή τη φορά, η πρώτη στάση μας θα είναι στην Εστία του Πανεπιστημίου για ομαδικό πρωινό (είναι ελεύθερο για όλους!) και έπειτα θα κατηφορίσουμε στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη για διάβασμα.
Το ίδιο πρόγραμμα θα ακολουθείται κάθε Πέμπτη, καθ’ όλη τη διάρκεια της εξεταστικής! Οπότε, όσοι άπιστοι (προς κάθε κερδοσκόπο που θαρρεί πως έχει το δικαίωμα ν’ ανεβάζει τις τιμές όποτε και όσο του καπνίσει) και πιστοί (στη θεά Αντίδραση) προσέλθετε.
Σημειώνω ότι η ιδέα του προγράμματος του «Ποδηλατικού καραβανιού της Πέμπτης», είναι του Ποδηλάτη Γαβρήλ. Και αυτό το λέω διότι πιστεύω ότι αν όλοι οι φοιτητές, με φαντασία και καλή διάθεση, δρούσαν παρόμοια, φέροντας ιδέες και οργανώνοντας την (πολλές φορές) ανέξοδη υλοποίηση τους, το Πανεπιστήμιο δε θα βρισκόταν στα χάλια που βρίσκεται σήμερα.

Ένα αντιπαράδειγμα, συντήρησης και σκοταδισμού, είναι η χθεσινή (και όχι μόνο) «συνέλευση» του Μαθηματικού. Οπού η μπόχα και η λαύρα απ’ τα τσιγάρα, οι άσκοπες φωνές και διαπληκτισμοί, η έλλειψη φαντασίας και νεανικής φρεσκάδας, ο ξύλινος λόγος, τα φοιτητικά κομματικά παρακλάδια, ήταν οι συντελεστές ενός στείρου χάους μέσα στο αμφιθέατρο ΑΘΕ12.
Δαπίτες, Πασπίτες, Πουκουσίτες, Εακκίτες, όλοι σ’ ένα στημένο (απ’ τη κυβέρνηση) παιχνίδι δράσης – αντίδρασης. Προσπαθώντας (;) να καταλύσουν τους νόμους πλαίσια που στήνει το κάθε κυβερνητικό ανδρείκελο, αντί να θέσουν οι ίδιοι ως φοιτητές τους δικούς τους νόμους – ιδέες και τα δικά τους πλαίσια δράσης και να πουν στους παππούδες τους: «Και τώρα… θα χορέψετε στο δικό μας ρυθμό!».