Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Σάββατο, Απριλίου 28, 2018

Μωρίας Εγκώμιο

Πρόσφυγες και μετανάστες κάτω απ' το "χαλί" της Μόριας (Λέσβου)
 

Τρίτη, Απριλίου 17, 2018

Θόρυβος


  Είναι γλυκό καλοκαιριάτικο απόβραδο. Ο Πυθαγόρας κάθεται σ’ ένα πέτρινο παγκάκι στο περιστύλιο της σχολής του στην Κρότωνα της  Ιταλίας και γρατζουνάει μια λύρα. Οι γρύλοι παίζουν βιρτουόζικα τα έλυτρα τους και κάτι πλανήτες ανάβουν τα φώτα τους στον ουρανό. Όμως ο μπαγάσας ο φιλόσοφος δεν έχει μάτια για όλα αυτά, παντού βλέπει αριθμούς. Παρατηρεί ότι ο τόνος μιας χορδής που πάλλεται είναι αρμονικός με τον τόνο του ½ της χορδής, των 2/3 της χορδής και των ¾ της χορδής. «Να», συλλογιέται, «οι αναλογίες  των αριθμών 1, 2, 3, 4 είναι μουσική!». Ύστερα σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό και οι αναλογίες μεταφέρονται στ’ αστέρια. Ακούει τη μουσική που παράγει η κίνηση των άστρων: «Τη μουσική των σφαιρών».

*  *  *

   Ξυπνάω Πέμπτη πρωί, βράζω καφέ και ανοίγω το παράθυρο του υπολογιστή να μπει ο αέρας του facebook. Στην αρχική σελίδα βουίζουν οι νέες αναρτήσεις των «φίλων» μου.

  Πρώτος φίλος με πληροφορεί, με ένα καυστικό σκίτσο και κόντρα άρθρο, για την απεργία πείνας και δίψας του φυλακισμένου Β. Δημάκη, λόγω της άρνησης των αρμόδιων, να του παραχωρήσουν άδεια παρακολούθησης μαθημάτων στο πανεπιστήμιο. Θυμώνω.

  Δεύτερος φίλος με προσκαλεί, μέσω ανάρτησης του, σε παρουσίαση – μουσικό δρώμενο, που πραγματεύεται το ζωντάνεμα εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών κτηρίων της Λέσβου. Η δράση γίνεται το Σάββατο στο βιομηχανικό κτήριο της «Μοδούσα», στον Παπάδο Γέρας. Η όλη φάση μου φαίνεται πρωτότυπη και μ’ αρέσει.

  Τρίτος φίλος αναρτά φωτογραφίες από κάτι τρομερούς πίνακες. Μένω να τους παρατηρώ με θαυμασμό.

  Τέταρτος φίλος ποστάρει ένα βιντεάκι με κάτι τύπους από τα Παράκοιλα που ραπάρουν την καθημερινότητα τους στο χωριό. Πολύ γέλιο.

  Ρολάρω με μανία εθισμένου την σελίδα του fb προς τα πάνω. Περισσότερες αναρτήσεις, ταχύτατες εναλλαγές συναισθημάτων και μέσα σ’ όλα αυτά, πληροφορίες που δε μ’ ενδιαφέρουν καθόλου και δημιουργούν τρομερό θόρυβο.
  Παραζαλισμένη, βγαίνω  απ’ τη σελίδα και κοιτάω το ταβάνι. Μπροστά στα μάτια μου,  ατέλειωτες ακολουθίες από κακόηχα 0 και 1, προσπαθούν μάταια να βάλουν τάξη στο χάος.

*  *  *

  Σάββατο απόγεμα κατά τις 7, παρκάρω στην έδρα της Συνεταιριστικής Επιχείρησης «Μοδούσα». Στον υπαίθριο χώρο, μπροστά απ’ το τεράστιο πέτρινο κτίριο, πρώην ελαιοτριβείο, έχει στηθεί μπουφές και ο κόσμος που ‘χει αρχίσει να μαζεύεται κερνιέται λιχουδιές. Μώρε περιποίηση οι Γεραγώτες!

  Μπαίνω μέσα στο κτίριο με την χαρακτηριστική για ελαιοτριβείο αρχιτεκτονική, πέτρινα ψηλά ντουβάρια και ξύλινα κυλινδρικά δοκάρια να συγκρατούν την οροφή. Ένας μεσότοιχος χωρίζει το κτίριο στα δυο. Στο ένα μέρος έχουν τοποθετηθεί καρέκλες και προτζέκτορας  για την παρουσίαση και στο άλλο κάτι ετοιμάζουν.             

  Οι άνθρωποι γεμίζουν τις καρέκλες και οι ομιλητές, δυο αρχιτέκτονες και μια δικηγόρος, μιλούν για την… ανακύκλωση των πάλε ποτέ ελαιοτριβείων, σαπωνοποιείων, βυρσοδεψείων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα σ’ όλη τη Λέσβο. Λένε για το πώς αυτά τα τεράστια άδεια κελύφη, που κάποτε εκκόλαπταν μια ανθηρή οικονομία, μπορούν να αναστυλωθούν, περιβάλλοντας ξανά ζωογόνο δημιουργικότητα.

  Οι ομιλίες παύουν και μας πληροφορούν ότι ήρθε η ώρα να περάσουμε στον διπλανό χώρο, για να γίνουμε μέρος ενός μουσικού δρώμενου. Βιαστική, τρυπώνω στο μισοσκόταδο της άλλης αίθουσας. Περιμετρικά, στα περβάζια των στενόμακρων παραθύρων, στους αρμούς των πετρών στα ντουβάρια αλλά και κατάχαμα, έχουν τοποθετηθεί δεκάδες αναμμένα ρεσώ. Το φως τους ζεσταίνει ένα γλυκό μυστήριο από ανθρώπους που στέκονται δίπλα σε κρεμασμένους μεταλλικούς σωλήνες, δίσκους, τενεκέδες λάδι... Ενώ σχεδόν στο κέντρο της άπλας, βρίσκονται τύμπανα και κρουστά.

  Ο κόσμος που σιγά σιγά μπαίνει στην αίθουσα, προτρέπεται να περιηγηθεί και να νιώσει τον παλμό της καρδιάς του κτιρίου. Μια αφηγήτρια διηγείται την ιστορία της ακμής και της παρακμής των βιομηχανικών κτιρίων και της ελπίδας για αναγέννηση. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στα κρεμασμένα μεταλλικά αντικείμενα, τα χτυπάνε συντονισμένα, σιγοντάροντας την αφήγηση. Άλλοι,  μπαίνουν στο παιχνίδι των βιομηχανικών ήχων βαρώντας πλαστικά δοχεία ελιάς ή κυλώντας μια μεταλλική κυλινδρική στέρνα λαδιού στο τσιμεντένιο πάτωμα ή περιστρέφοντας πλαστικούς σωλήνες σαν έλικες. Όλοι αυτοί οι ήχοι, έντονοι, διαπεραστικοί, βροντεροί, συριστικοί, παρά την φαινομενική ακαταστασία τους, ταιριάζουν μεταξύ τους, με τον χώρο και τις λέξεις και καταλήγουν  να σε ταξιδεύουν.

  Στο τέλος, ο μουσικός ενορχηστρωτής όλων αυτών, παίρνει τη θέση του πίσω απ’ τα τύμπανα και τα κρουστά. Τα χτυπάει τυχαία (;) σαν να προσπαθεί να γνωρίσει τον ήχο τους, σα να δοκιμάζει τις συχνότητες των ηχητικών κυμάτων. Μετά, παίρνει φόρα και από το «θόρυβο» συγκροτεί θρηνητικές, πολεμικές και χαρμόσυνες αρμονίες.

Το χρονογράφημα "Θόρυβος" δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" της Λέσβου στις 25/4/18