Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2017

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες



  Ο κόσμος των μαθηματικών είναι ένας κατασκευασμένος κόσμος. Αποτελείται από τυποποιημένα συστήματα που το καθένα απ’ αυτά περιλαμβάνει τα δικά του σύμβολα, αξιώματα, κανόνες απόδειξης, θεωρήματα, τύπους.

  Προϋπόθεση στα ιδεατά μαθηματικά είναι η συνέπεια. Ένα μαθηματικό σύστημα είναι συνεπές, αν χρησιμοποιώντας τα αυθαίρετα αξιώματα και τους κανόνες καταλήγουμε πάντα σε λογικά συμπεράσματα, τα οποία δεν έρχονται σε αντίθεση με τον εαυτό τους και με τις αρχές.

  Άρα κάποιος που ασχολείται με τα μαθηματικά δεν έχει παρά να ακολουθήσει πιστά τους κανόνες, μέχρι να φτάσει ασφαλώς στη λύση του προβλήματος που τον απασχολεί. Το συνεπές σύστημα των αριθμών δεν πρόκειται να τον απογοητεύσει ποτέ.

  Πολύ συχνά οι εκάστοτε δάσκαλοι των μαθηματικών μου, χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα για την αναγκαιότητα του μαθήματος τους, ότι όποιος γνωρίζει μαθηματικά, γνωρίζει να σκέφτεται. Κάτι ολότελα αστείο, αν λάβει κανείς υπόψη την κραυγαλέα ασυνέπεια του κρατικού (κοινωνικού – εργασιακού – οικονομικού – ασφαλιστικού – νομικού – υγειονομικού – πολιτισμικού  – παιδαγωγικού) συστήματος, μέσα στο οποίο εξαναγκάζεται να λειτουργήσει το άτομο.

  Γεννιέται που λες έκαστος, σ’ αυτή τη χώρα τη γαλανή, την ηλιόλουστη. Κάνει «ουάαα», γιατί σα να καταλαβαίνει πως κάτι πάει τελείως λάθος, αλλά ύστερα τον μπουκώνουν μια σκέτη από φρουτόκρεμα και το βουλώνει.  Κατόπιν τον βάζουν σ’ ένα θρανίο, του δίνουν  ένα έως εκατό βιβλία και του κλείνουν το μάτι: «Διάβασε εσύ και μη σε νοιάζει, το μέλλον σου ανήκει». Και να δεις που διαβάζει και κάτι σα να αρχίζει να δουλεύει μέσα στο μυαλό του και τον τρέχουν στο Πανεπιστήμιο. Βγαίνει από κει με φόρα, ορεξάτος να εργαστεί και να δημιουργήσει. END of success story

  Το εγχώριο εργασιακό σύστημα δε σηκώνει ούτε τους υπερειδικευμένους επιστήμονες, ούτε τους μάγκες που θέλουν να θέσουν τη γνώση τους στην υπηρεσία της επιχειρηματικότητας. Τους πολεμά με γραφειοκρατία, βαριά φορολογία και ασφαλιστικές εισφορές. Έτσι διώχνει ξένες εταιρίες που ίσως χρειάζονταν επιστημονικό προσωπικό και σταματά οποιαδήποτε ριψοκίνδυνη, πρωτότυπη, δημιουργική σκέψη. 

  Οπότε το σύστημα ναι μεν αναγνωρίζει (έστω και χλιαρά) την a priori αξία της μόρφωσης, αλλά βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά στο μορφωμένο εργατικό δυναμικό, λες και διαθέτει κάτι ολότελα αχρείαστο.

  Ένα τέτοιο αντιφατικό (ασυνεπές) σύστημα οδηγεί την μόρφωση σε απαξίωση.

 Διότι σκέφτεται ο πάσα ένας γονιός: «Γιατί να κάνω τα αδύνατα, δυνατά, να μορφώσω τον κανακάρη μου; Αφού έτσι κι αλλιώς τα πτυχία είναι χωρίς αντίκρισμα.»  
Μόνο που τη σκέψη αυτή του γονιού, το εκπαιδευτικό σύστημα την εκμεταλλεύεται, ώστε να πέσει σε ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση. Ενώ είναι εκεί για να διαπαιδαγωγήσει το έθνος, δεν προσλαμβάνει παιδαγωγούς, μειώνει τις αμοιβές των ήδη υπαρχόντων, ελαττώνει διαρκώς τη διδακτέα ύλη, συγχωνεύει σχολικές μονάδες, στερεί τα σχολεία από υλικούς πόρους, δεν φροντίζει για ποιοτικά συγγράμματα με σύγχρονη θεματολογία.

  Αβοήθητοι και με ολοένα λιγότερα κίνητρα μάθησης, οι μαθητές, περνούν όπως όπως τις τάξεις , με χαλαρό διάβασμα, αποκλειστικά και μόνο των σχολικών εγχειριδίων. Την άμεση διαπαιδαγώγηση τους την έχουν αναλάβει τα social media και ο λαϊκισμός των «like», οι ταινίες και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

  Η κουλτούρα της επιφάνειας, του μακιγιάζ και της χρυσόσκονης. Ο πολισμός του υστερικού καταναλωτισμού, των ταξιδιών χωρίς χαρά, των φωτογραφιών για επίδειξη.  Η λογοτεχνία της ατάκας και των emoji , ο θάνατος της ολοκληρωμένης κριτικής σκέψης και της επιχειρηματολογίας. Η αυταπάτη για άκοπο κέρδος και εύκολο like. Ναρκωτικά για κάθε βαλάντιο. Ένα κορίτσι – μοντέλο , με σακίδιο, μπλεγμένο κάπου στην ανατολή.

  Το σύστημα έχει κρασάρει.                 

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2017

Τι MBA, τι NBA, τι MMA*

 Χρόνος: Τέλη καλοκαιριού, Κυριακή, μεσημέρι παρά.

 Τόπος: Σπίτι, μπροστά στο laptop, ανοιχτή η σελίδα του facebook.

 Διάθεση: Και ιδρώνω και βαριέμαι.

 Μπλινγκ: (Μήνυμα απ’ τον φίλο πού όλο κανονίζουμε και όλο δε βρισκόμαστε) «Είμαστε στο σοκάκι. Έλα να πιείς ένα ούζο μαζί μας.»

  Μαζί με ποιους εννοεί; Δε ξέρω, ούτε με νοιάζει. Ας πάω, γιατί αν δεν πάω, θα συνεχίσω να βαριέμαι. Κατεβαίνω το λοιπόν στην αγορά του Πλωμαριού και κατευθύνομαι στο δροσερό σοκάκι, όπου σ’ ένα απ’ τα στημένα τραπέζια μεζεδιάζει η παρέα. Χύνομαι και γω σε μια καρέκλα και το φιλαράκι μου σπεύδει να μου γεμίσει το ποτήρι ούζο. Τους λοιπούς της παρέας δεν τους γνωρίζω. «Παρουσιάζονται», τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και συνεχίζουν τα παιδιά την κουβέντα τους . Ένας απ’ αυτούς λέει ότι έκανε το MBA και ότι πήρε το χαρτί. Εγώ κάθομαι τραβώ μια ρουφηξιά απ’ το ούζο μου και προσπαθώ να σκεφτώ τι διάολο είναι το MBA και πού το έχω ξανακούσει, για να καταλάβω τι μέρος του λόγου είναι αυτός που μιλά αντίκρυ. Λέω, κάτσε να καταλάβω απ’ τα συμφραζόμενα, αλλά τίποτα. Να δεις που κάτι αθλητικό θα είναι σκέφτομαι, αλλά δεν είμαι σίγουρη και αποφασίζω να διακόψω:  

«Ε συγγνώμη, δε κατάλαβα με τι ασχολείσαι; Τι είναι το MBA;», ενώ ήδη μέσα στο κεφάλι μου εναλλάσσονται εικόνες πότε από μπάσκετ, πότε από πάλη υποταγής μέσα σε κλουβιά.

«MBA (master in business administration) είναι μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων.», σπεύδει να μου εξηγήσει ο τύπος. Ε ρε γείωση… Από αθλητής, χαρτογιακάς…

 Ο φίλος μου δίπλα,  μόνο που δε φρούμαξε το ούζο του πάνω μου απ’ τα γέλια. Λέει χαχανίζοντας :

«Και γω τόση ώρα τον ακούω που λέει για MBA και δε καταλαβαίνω τι εννοεί. Αλλά λέω άσε, ας μη ρωτήσω και γίνω ρεζίλι για την άγνοια μου. Αλλά και συ βλέπω, παρόλα τα διαβάσματα σου, δεν ήξερες τι είναι… Είπα και γω, από πότε ασχολείται ο Φ με το μπάσκετ; ΧΑΧΑΧΑ»

 Γελάω και γω, για δυο λόγους. Πρώτον, είναι πολύ αστείο που και των δυο μας το μυαλό πήγε στο μπάσκετ, αν και είναι απόλυτα φυσικό, από το MBA στο NBA (National Basketball Association) είναι ένα γράμμα δρόμος.   

 Δεύτερον, διότι φωτίστηκε στο μυαλό μου μια σημαντική ανακάλυψη. Ό τι η διαφορά του να διαβάζει κανείς απ’ το να μη διαβάζει (του καλού μαθητή απ’ τον αδιάφορο μαθητή), δεν είναι τόσο οι γνώσεις που αποκομίζει ο πρώτος σε σχέση με τον δεύτερο – στο κάτω κάτω της γραφής ποτέ δε θα μπορέσει κάποιος να πει ότι τα ξέρει όλα – η πραγματική διαφορά είναι η αυτοπεποίθηση που αποκτά ο διαβασμένος, σε αντίθεση με την έλλειψη της στον αδιάβαστο.

 Ο διαβασμένος σκέφτεται: «Δε το ξέρω, ας ρωτήσω.». Ο αδιάβαστος σκέφτεται: «Δε το ξέρω. Να ρωτήσω; Κι αν έπρεπε να το ξέρω, δε θα με πάρουν για χαζό; Ας μη ρωτήσω.». Έτσι φαίνεται πως η άγνοια προκαλεί έλλειψη αυτοπεποίθησης και προσελκύει περισσότερη άγνοια.

 Χρόνος: Δεκέμβρης

 Τόπος: Σπίτι, μπροστά στο laptop, ανοιχτή ενημερωτική σελίδα με δημοσιεύσεις για την υπόθεση της νεαρής Μυτιληνιάς που πιάστηκε στην Κίνα με 2,5 κιλά ηρωίνη.

 Σκέφτομαι ότι λόγω της οικονομικής κρίσης, η σπουδαιότητα της παιδείας και της μόρφωσης έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Διότι το να είσαι μορφωμένος δεν εξαργυρώνεται στην πιάτσα. Κι όμως το πρώτο πράγμα που κερδίζει κανείς με την μόρφωση είναι η ανεκτίμητη αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση να πεις, να κάνεις , να αρκεστείς στα λίγα και καλά. Η αυτοπεποίθηση ότι το σωστό δεν είναι αυτό που σου μοστράρουν οι άλλοι, αλλά αυτό που σκέφτεσαι εσύ και νιώθεις βαθειά μέσα σου, ότι ισχύει πέρα από κάθε αμφιβολία.

                                                                                                                          
* Mixed Martial Arts