Συρία

 

Σκίτσο του 2015

 

 

Σκίτσο του 2018

Τα κηδειόχαρτα της λογικής

Ο παραλογισμός ενός δόλιου, ανώριμου, αστοιχείωτου και αγεωμέτρητου μυαλού. 
Η λογική και αισθητική ασκήμια της παραπάνω εικόνας ήταν που με κινητοποίησε
να γράψω το ακόλουθο κείμενο. Ως μαθηματικός ήταν αδύνατο να την ανεχτώ βουβά.
 

    Τα κηδειόχαρτα της λογικής

   Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά το έτος 2018 έχει αναγορευτεί σε «Έτος Μαθηματικών». Οι δάσκαλοι και οι μαθητές στα σχολειά, οφείλουν να δοξάσουν τα μαθηματικά σε όλο τους το μεγαλείο, πραγματευόμενοι  την ιστορία των μαθηματικών και τη σημασία τους στη ζωή, τις τέχνες και τις επιστήμες.

  Στην σχετική εγκύκλιο του υπουργείου παιδείας, αναφέρονται κατά γράμμα τα εξής: «…Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων και των δραστηριοτήτων προτείνεται να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στη Γεωμετρία και στις δυνατότητες που προσφέρει η διδασκαλία της για την ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων των μαθητών, αλλά και για την κατανόηση και αφομοίωση των αποδεικτικών μεθόδων τόσο στα μαθηματικά όσο και γενικότερα (π.χ. απαγωγή σε άτοπο)…»

  Θα ‘θελα να γράψω έναν ύμνο στη Γεωμετρία. Στον κλάδο αυτό των μαθηματικών, που τόσο συστηματικά έχει παραγνωριστεί και παραγκωνιστεί απ’ όλους, δασκάλους και διδασκόμενους. Κι ο λόγος είναι τούτος: Η Γεωμετρία ζητά πράγματα άγρια και όμορφα, όπως τη σχεδιαστική απεικόνιση των δεδομένων και των ζητούμενων, τη φαντασία, τη παρατηρητικότητα, την πειθαρχεία, την υπομονή, τη συγκέντρωση, την αναλυτική και συνδυαστική σκέψη, τη γλωσσική αρτιότητα και κυρίως τον άπλετο χρόνο αυτού που καταπιάνεται μαζί της. Βέβαια συμβαίνει και το αντίστροφο, όσο πιο πολύ ασχολείται κανείς με τη Γεωμετρία, τόσο πιο πολύ να οξύνονται προαναφερθείσες αρετές.

  Με λίγα λόγια, η σχολική Γεωμετρία, ιδανικά, είναι μια μακροχρόνια αγωγή κατά της επιπολαιότητας, του φορμαλισμού και των αυθαίρετων συμπερασμάτων.

  Τώρα συχώρα με, αλλά θα σε προσγειώσω λίγο απότομα σε ένα άλλο σύμπαν, στον πλανήτη των social media, στον οποίο, τα τελευταία χρόνια, έχει μετοικίσει κόσμος πολύς. Αυτός δε ο κόσμος για να συνεννοηθεί (;), για να κραυγάσει την άποψη του(;), για να κοινωνικοποιηθεί (;), αναρτά στη σελίδα του κάτι ετοιματζίδικες εικόνες που με κεφαλαία έντονα γράμματα κερνάνε απόσταγμα «σοφίας». Και βλέπεις λοιπόν καθημερινά τρεις, τέσσερεις ή δέκα απ’ τους «φίλους» σου με την ίδια αστήριχτη, αναιτιολόγητη ανακοίνωση  στον τοίχο τους.

   Το τραγικότερο και επικινδυνότερο βέβαια είδος, από αυτά τα αφοριστικά κείμενα, είναι αυτά που κάνουν (μέσα σε λίγες γραμμές) κάτι τρελές συνεπαγωγές, χρησιμοποιώντας ως δεδομένα εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους πράματα, υπερβαίνοντας κάθε ορισμό και αποδεικτικό κανόνα, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε ακόμα πιο παράλογα συμπεράσματα. Το κλασικό «Το μπουζούκι είναι όργανο. Ο αστυνομικός είναι όργανο. Άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.», είναι το απαύγασμα της λογικής μπροστά στους «συμπερασμούς» που κυκλοφορούν σαν κακός ιός στο διαδίκτυο.

  Τι είναι άραγε αυτό που κάνει τέτοια φτηνά και αντιαισθητικά εικονοκείμενα τόσο δημοφιλή; Πώς κάποιος δεν μπορεί να τα δει ως αυτό ακριβώς που είναι: Ανατριχιαστικά κηδειόχαρτα της λογικής.

  Πρώτος λόγος πιστεύω ότι είναι η επίκληση του θυμικού του ατόμου που τα διαβάζει. Δηλαδή ουσιαστικά ο συντάκτης τέτοιων αφοριστικών κειμένων, δεν απευθύνεται στη λογική αυτουνού που το διαβάζει, αλλά στο συναίσθημα και στις βαθειά ριζωμένες πεποιθήσεις του. Αν ο αναγνώστης διαβάσει κάποιες απ’ τις προτάσεις του κείμενου και συμφωνεί μ’ αυτές, αισθάνεται  δικαιωμένος και πατάει like ή κάνει κοινοποίηση. Δεν έχει σημασία αν τα δεδομένα σχετίζονται είτε μεταξύ τους, είτε με το συμπέρασμα, όχι, το αποτέλεσμα μετράει: Η πανηγυρική δικαίωση της πεποίθησης.

  Δεύτερος λόγος, είναι η ευκολία που έχουν οι κοινοποιήσεις των… «κηδειόχαρτων». Θέλει κάποιος να πει τη σκέψη του; Πού να τρέχει και να σκέφτεται και να συντάσσει και να τρώει τα δαχτυλάκια του στο πληκτρολόγιο; Βρίσκει μπροστά του το κατάλληλο εικονοκείμενο και το μοστράρει στον τοίχο του σαν δικιά του πρωτότυπη σκέψη.     

  Τρίτος λόγος, είναι η μαζικότητα τέτοιων κοινοποιήσεων. Το να γίνεται κάτι μαζικά, «νομιμοποιεί» κατά κάποιον τρόπο αυτό το οποίο κοινοποιείται. Οι πεντακόσιες κοινοποιήσεις μιας βλακείας, πάνε την βλακεία σε άλλο επίπεδο, τη κάνουν εξυπνάδα.

  Αναρωτιέμαι τι είδους είναι οι άνθρωποι που παράγουν τα εικονοκείμενα. Τι ηλικία, τι ψυχολογική κατάσταση και τι μόρφωση έχουν;

  Προσωπικά, πίσω από αυτά τα κατασκευάσματα βλέπω το αποτέλεσμα της παράνοιας και της δολιότητας, ενός ανώριμου, αστοιχείωτου και αγεωμέτρητου μυαλού.



"Τα κηδειόχαρτα της λογικής" δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" της Λέσβου στις 26/6/2018

Τσουνάμι

  Θυμάσαι τους σεισμούς του περασμένου καλοκαιριού; Τότε που κάθε τρεις και λίγο κουνούσε και βούιζαν τα έγκατα; Που την έπεφτες για ύπνο και ξαφνικά το κρεβάτι κουνιόταν σε στυλ δαίμονας εναντίον εξορκιστή; Κρόσσια είχαν γίνει τα νευράκια. Ένιωθα έναν ανήμπορο θυμό, μια μάταια λύσσα απέναντι σ’ αυτό που μ’ έκανε να φοβάμαι και δεν είχε πρόσωπο, δεν είχε κουμπί να κλείσει, άρα δεν ήταν αντιμετωπίσιμο.

  Και πάλι καλά που το Αιγαίο δεν είναι ανοιχτός ωκεανός, να μαζωχτεί το νερό, να πάρει φόρα, να μας πλημμάρει, τότε που πρωτοέγινε ο μεγάλος σεισμός με υποθαλάσσια εστία.  

  Τέτοια φυσικά φαινόμενα, όπως ο σεισμός και υπό προϋποθέσεις το… τσουνάμι, προκαλούν φρίκη, φόβο, πανικό και δέος, διότι όλοι στέκουν ανήμποροι μπροστά τους.

 Κοινωνικό σεισμό μπορεί να προκαλέσει μια μεγάλη θανατηφόρα κρίση, όπως ο πόλεμος.

Μετά από μια μικρή ιντερνετική έρευνα, μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ότι χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Συρία, διαθέτουν έδαφος εξαιρετικά πρόσφορο για «σεισμούς».

  Πρώτον, διότι ο πληθυσμός τους χαρακτηρίζεται από ανομοιογένεια ως προς τις φυλές και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις (τεκτονικές πλάκες για σύγκρουση).  Δεύτερον, διότι το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και ο δρόμος για την εξαγωγή τους , προσελκύουν αντικρουόμενες δυνάμεις – συμφέροντα, οι οποίες  συν της άλλης θέλουν να πουλήσουν τα αγαθά τους όπλα (που ωθούν  τις πλάκες στη σύγκρουση).

  Για την σχετικά πρόσφατη «σεισμική» ακολουθία έχουμε και λέμε:

 Ιανουάριος 1991 Ιράκ. Βομβαρδισμός  της πρωτεύουσας Βαγδάτης από νατοϊκές δυνάμεις. Αιτία (ή αφορμή;) η εισβολή του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, το οποίο κατηγόρησε ότι εκμεταλλευόταν Ιρακινά πετρελαϊκά αποθέματα. Ο φόρος σε αίμα και για το περιβάλλον ήταν βαρύς. Μετά το πέρας της σύρραξης, στο Ιράκ επιβάλλονται απ’ τον ΟΗΕ  οικονομικές κυρώσεις, ως μέτρο πίεσης για την εγκατάλειψη σχεδίων για κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής. Εξαιτίας αυτών των μέτρων, ο λαός αντιμετώπισε τρομερή έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων και γνώρισε εξαθλίωση, φτώχεια και πλήθος ασθενειών.

 Οκτώβριος 2001 Αφγανιστάν. Μετά την τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη, στις 11/9/2001, όπου αεροπειρατές οδήγησαν τέσσερα επιβατηγά αεροπλάνα στην πρόσκρουση με τους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, οι ΗΠΑ εκδικούνται τους 3000 νεκρούς τους εισβάλοντας στο Αφγανιστάν. Στόχος της εισβολής ήταν η σύλληψη του Μπιν Λάντεν και άλλων μελών της Αλ Κάιντα, ως οργανωτές της τρομοκρατικής επίθεσης, καθώς και η κατάρρευση του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Μέχρι σήμερα συνεχίζονται οι εχθροπραξίες μεταξύ Αμερικάνων και Ταλιμπάν , οδηγώντας εκατομμύρια Αφγανούς στην εξαθλίωση και στην  προσφυγιά.   

 Μάρτιος 2003 Ιράκ. Οι ΗΠΑ και η Αγγλία εισβάλουν στο Ιράκ ισχυριζόμενοι ότι έχουν πληροφορίες για όπλα μαζικής καταστροφής. Τα όπλα δεν εντοπίστηκαν ποτέ, εντούτοις οι Αμερικανοί παρέμειναν στο Ιράκ προκειμένου να ρίξουν τον Σαντάμ απ’ την εξουσία. Ο Σαντάμ τελικά εκτελείται το 2006, αλλά σφοδρός ανταρτοπόλεμος μαίνεται μέχρι την αποχώρηση των Αμερικανών το 2011. Οχτώ χρόνια πολέμου, οδήγησαν στην προσφυγιά χιλιάδες Ιρακινούς.   

 Μάρτιος 2011 Συρία. Φριχτός εμφύλιος ξεσπά μεταξύ των υποστηρικτών της Συριακής κυβέρνησης του Άσαντ και Ισλαμιστών ανταρτών. Ο εμφύλιος παίρνει άλλες διαστάσεις όταν Ρωσία και Αμερική (και οι εκατέρωθεν σύμμαχοι) μπαίνουν στο «παιχνίδι» κυριαρχίας, υποστηρίζοντας (οπλικά) αντίστοιχα Άσαντ και αντάρτες , προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Σήμερα (2018) ο απολογισμός του πολέμου είναι μισό εκατομμύριο νεκροί , 12 εκατομμύρια εκτοπισμένοι (εντός και εκτός της χώρας), οπισθοδρόμηση της Συριακής οικονομίας κατά 30 χρόνια.

 Μάης 2018 Παλαιστίνη. Η προκλητική μεταφορά της Αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ , προκαλεί την διαδήλωση διαμαρτυρίας  χιλιάδων Παλαιστινίων στα σύνορα Γάζας – Ισραήλ. Ισραηλινοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ και η διαδήλωση πνίγεται στο αίμα 60 νεκρών και 2770 τραυματιών. Τι μέλλει γενέσθαι για τον μαρτυρικό Παλαιστινιακό λαό που μάχεται κατά της τρομοκρατίας και καταπάτησης των εδαφών του από το Ισραήλ εδώ και 70 χρόνια;

  Οι «σεισμοί» στη Μέση Ανατολή ξεσηκώνουν εδώ και χρόνια, αλλεπάλληλα απελπισμένα ανθρώπινα «τσουνάμι», ο κύριος όγκος των οποίων «ξεσπά» στα γειτονικά Ασιατικά κράτη ή στην Βόρειο Αφρική. Κάμποσα μεγάλα κύματα συνεχίζουν τη ροή τους προς την Ευρώπη, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, κάπου πρέπει να κατασταλάξουν.            


Το χρονογράφημα "Τσουνάμι" δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" της Λέσβου στις 25/5/18

Μωρίας Εγκώμιο

Πρόσφυγες και μετανάστες κάτω απ' το "χαλί" της Μόριας (Λέσβου)

 

Θόρυβος

  Είναι γλυκό καλοκαιριάτικο απόβραδο. Ο Πυθαγόρας κάθεται σ’ ένα πέτρινο παγκάκι στο περιστύλιο της σχολής του στην Κρότωνα της  Ιταλίας και γρατζουνάει μια λύρα. Οι γρύλοι παίζουν βιρτουόζικα τα έλυτρα τους και κάτι πλανήτες ανάβουν τα φώτα τους στον ουρανό. Όμως ο μπαγάσας ο φιλόσοφος δεν έχει μάτια για όλα αυτά, παντού βλέπει αριθμούς. Παρατηρεί ότι ο τόνος μιας χορδής που πάλλεται είναι αρμονικός με τον τόνο του ½ της χορδής, των 2/3 της χορδής και των ¾ της χορδής. «Να», συλλογιέται, «οι αναλογίες  των αριθμών 1, 2, 3, 4 είναι μουσική!». Ύστερα σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό και οι αναλογίες μεταφέρονται στ’ αστέρια. Ακούει τη μουσική που παράγει η κίνηση των άστρων: «Τη μουσική των σφαιρών».

*  *  *

   Ξυπνάω Πέμπτη πρωί, βράζω καφέ και ανοίγω το παράθυρο του υπολογιστή να μπει ο αέρας του facebook. Στην αρχική σελίδα βουίζουν οι νέες αναρτήσεις των «φίλων» μου.

  Πρώτος φίλος με πληροφορεί, με ένα καυστικό σκίτσο και κόντρα άρθρο, για την απεργία πείνας και δίψας του φυλακισμένου Β. Δημάκη, λόγω της άρνησης των αρμόδιων, να του παραχωρήσουν άδεια παρακολούθησης μαθημάτων στο πανεπιστήμιο. Θυμώνω.

  Δεύτερος φίλος με προσκαλεί, μέσω ανάρτησης του, σε παρουσίαση – μουσικό δρώμενο, που πραγματεύεται το ζωντάνεμα εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών κτηρίων της Λέσβου. Η δράση γίνεται το Σάββατο στο βιομηχανικό κτήριο της «Μοδούσα», στον Παπάδο Γέρας. Η όλη φάση μου φαίνεται πρωτότυπη και μ’ αρέσει.

  Τρίτος φίλος αναρτά φωτογραφίες από κάτι τρομερούς πίνακες. Μένω να τους παρατηρώ με θαυμασμό.

  Τέταρτος φίλος ποστάρει ένα βιντεάκι με κάτι τύπους από τα Παράκοιλα που ραπάρουν την καθημερινότητα τους στο χωριό. Πολύ γέλιο.

  Ρολάρω με μανία εθισμένου την σελίδα του fb προς τα πάνω. Περισσότερες αναρτήσεις, ταχύτατες εναλλαγές συναισθημάτων και μέσα σ’ όλα αυτά, πληροφορίες που δε μ’ ενδιαφέρουν καθόλου και δημιουργούν τρομερό θόρυβο.

  Παραζαλισμένη, βγαίνω  απ’ τη σελίδα και κοιτάω το ταβάνι. Μπροστά στα μάτια μου,  ατέλειωτες ακολουθίες από κακόηχα 0 και 1, προσπαθούν μάταια να βάλουν τάξη στο χάος.

*  *  *

  Σάββατο απόγεμα κατά τις 7, παρκάρω στην έδρα της Συνεταιριστικής Επιχείρησης «Μοδούσα». Στον υπαίθριο χώρο, μπροστά απ’ το τεράστιο πέτρινο κτίριο, πρώην ελαιοτριβείο, έχει στηθεί μπουφές και ο κόσμος που ‘χει αρχίσει να μαζεύεται κερνιέται λιχουδιές. Μώρε περιποίηση οι Γεραγώτες!

  Μπαίνω μέσα στο κτίριο με την χαρακτηριστική για ελαιοτριβείο αρχιτεκτονική, πέτρινα ψηλά ντουβάρια και ξύλινα κυλινδρικά δοκάρια να συγκρατούν την οροφή. Ένας μεσότοιχος χωρίζει το κτίριο στα δυο. Στο ένα μέρος έχουν τοποθετηθεί καρέκλες και προτζέκτορας  για την παρουσίαση και στο άλλο κάτι ετοιμάζουν.             

  Οι άνθρωποι γεμίζουν τις καρέκλες και οι ομιλητές, δυο αρχιτέκτονες και μια δικηγόρος, μιλούν για την… ανακύκλωση των πάλε ποτέ ελαιοτριβείων, σαπωνοποιείων, βυρσοδεψείων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα σ’ όλη τη Λέσβο. Λένε για το πώς αυτά τα τεράστια άδεια κελύφη, που κάποτε εκκόλαπταν μια ανθηρή οικονομία, μπορούν να αναστυλωθούν, περιβάλλοντας ξανά ζωογόνο δημιουργικότητα.

  Οι ομιλίες παύουν και μας πληροφορούν ότι ήρθε η ώρα να περάσουμε στον διπλανό χώρο, για να γίνουμε μέρος ενός μουσικού δρώμενου. Βιαστική, τρυπώνω στο μισοσκόταδο της άλλης αίθουσας. Περιμετρικά, στα περβάζια των στενόμακρων παραθύρων, στους αρμούς των πετρών στα ντουβάρια αλλά και κατάχαμα, έχουν τοποθετηθεί δεκάδες αναμμένα ρεσώ. Το φως τους ζεσταίνει ένα γλυκό μυστήριο από ανθρώπους που στέκονται δίπλα σε κρεμασμένους μεταλλικούς σωλήνες, δίσκους, τενεκέδες λάδι... Ενώ σχεδόν στο κέντρο της άπλας, βρίσκονται τύμπανα και κρουστά.

  Ο κόσμος που σιγά σιγά μπαίνει στην αίθουσα, προτρέπεται να περιηγηθεί και να νιώσει τον παλμό της καρδιάς του κτιρίου. Μια αφηγήτρια διηγείται την ιστορία της ακμής και της παρακμής των βιομηχανικών κτιρίων και της ελπίδας για αναγέννηση. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στα κρεμασμένα μεταλλικά αντικείμενα, τα χτυπάνε συντονισμένα, σιγοντάροντας την αφήγηση. Άλλοι,  μπαίνουν στο παιχνίδι των βιομηχανικών ήχων βαρώντας πλαστικά δοχεία ελιάς ή κυλώντας μια μεταλλική κυλινδρική στέρνα λαδιού στο τσιμεντένιο πάτωμα ή περιστρέφοντας πλαστικούς σωλήνες σαν έλικες. Όλοι αυτοί οι ήχοι, έντονοι, διαπεραστικοί, βροντεροί, συριστικοί, παρά την φαινομενική ακαταστασία τους, ταιριάζουν μεταξύ τους, με τον χώρο και τις λέξεις και καταλήγουν  να σε ταξιδεύουν.

  Στο τέλος, ο μουσικός ενορχηστρωτής όλων αυτών, παίρνει τη θέση του πίσω απ’ τα τύμπανα και τα κρουστά. Τα χτυπάει τυχαία (;) σαν να προσπαθεί να γνωρίσει τον ήχο τους, σα να δοκιμάζει τις συχνότητες των ηχητικών κυμάτων. Μετά, παίρνει φόρα και από το «θόρυβο» συγκροτεί θρηνητικές, πολεμικές και χαρμόσυνες αρμονίες.

Το χρονογράφημα "Θόρυβος" δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" της Λέσβου στις 25/4/18

Δε γαμιέται

Πίνακας με λάδι (60 x 40cm)

Ακριβή μου Σακούλα

Ακριβή μου Σακούλα (Εφημερίδα Εμπρός)

  Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του νέου έτους που πηγαίνω για αγορές. Yes sir! Η πρώτη μέρα της ζωής μου, που σκέφτομαι από πριν πώς θα κουβαλήσω τα ψώνια μου. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με το ζεμπίλι μου, το οποίο ξέθαψα απ’ ένα ντουλάπι , που γράφει απάνω «Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ LIFESTYLE ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ». Είναι όμορφη φράση και μένα τα όμορφα λόγια είναι τραγούδι στ’ αυτιά μου, αρκεί φυσικά να συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις.   Στην προκείμενη περίπτωση η αναγραφή και το ζεμπίλι, είναι λόγια και πράξη σε ένα.

  Καθώς κατεβάζω τα προϊόντα απ’ τα ράφια και έχοντας στο μυαλό μου ότι το ζεμπίλι είναι ένα, δεν υπερβάλλω στις αγορές μου και παίρνω μόνο αυτά που είχα ανάγκη εξαρχής. Το τελευταίο που θέλω είναι να πατικώσω τα πράματα μου ή να γέρνω μονόπαντα απ’ το βάρος ή να καταστρέψω την ωραία μου τσαντούλα.

  Οι φόβοι μου είναι αβάσιμοι, διότι έτσι ευρύχωρο και γερό που είναι του «ζουμπίλ’», τα πράματα μια χαρά τακτοποιούνται και έχουν μια προοπτική σαν οργανωμένη και καλά ζυγιασμένη βαλίτσα. Ε, λοιπόν τέτοια επιτυχία! Φτου μου να μην αβασκαθώ…

  Μεταφέροντας τη… «βαλίτσα» στο αυτοκίνητο, απορώ με τον εαυτό μου που δεν είχα σκεφτεί νωρίτερα, να καθιερώσω  αυτόν τον βολικό τρόπο αμπαλαρίσματος. Δηλαδή πόσο δύσκολο πια ήταν να σκεφτώ, ότι με την μέχρι τώρα τακτική μου, μόλυνα μόνη μου το περιβάλλον με το πλαστικό 247 σακουλών ετησίως;

  Κι όμως, το να κάνω μια τόσο απλή σκέψη και να την εκτελέσω κιόλας, χωρίς την «νομιμοποίηση» της, μετά ποινής, απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο.

  Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που φυσικά καθόλου αθώα δεν είναι ως προς τη διασπορά και κατάχρηση των πλαστικών και την καθιέρωση τους στη συνείδηση του λαού ως status quo. Διότι τι σου είναι ο λαός; Ένα μωρό παιδί. Όταν το 1950 ο Μάγος της Βιομηχανίας έβγαλε απ’ το καπέλο του μια πλαστική Σακούλα και την έδωσε στο λαό και του είπε: «Γέμιζε την και παίζε», δε μου φαίνεται ότι καμιά χώρα της Ένωσης είχε αντίρρηση. Αντιθέτως, μια χαρά την βόλεψαν οικονομικά όλες οι βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, όσο τα εγχώρια κοροϊδάκια «την γεμίζαμε και παίζαμε». Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι μας δάνειζαν λεφτά για να το κάνουμε, αφού μυαλό δεν είχαμε, τουλάχιστον να φτιάχνουμε και να αγοράζουμε τις δικές μας… παιχνιδοσακούλες. Οπότε η Σακούλα πήγε εκεί που φαινόταν εξαρχής ότι θα πάει: σε ένα άσχημα διογκωμένο χρέος.

  Τώρα που πάει, φτωχύναμε και φτάσαμε να χρωστάμε μέχρι και της Μιχαλούς (απ’ τις πολλές Σακούλες το πάθαμε κι αυτό), μας λένε άσε κάτω τη Σακούλα, τι να την κάνεις τρομάρα σου που δεν μπορείς να την γεμίσεις με τα «καλούδια» μας;

  Και γω λέω στον εαυτό μου:

  «Άσε την Σακούλα κάτω Τζακ. Και σταμάτα να κουνάς την ουρά σου. Κανείς δε κόπτεται για το περιβάλλον. Όλοι το αρμέξαμε και πιο πολύ απ’ όλους αυτοί που τώρα το παίζουν οι Πάπες της Ευρωπαϊκής Φύσης. Ένα μονάχα φόβο έχουν πλέον. Ότι δε θα μπορούν να το κάνουν για πολύ ακόμα. Αλλά αν σταματήσει το γάλα γι’ αυτούς, θα σταματήσει και για σένα. Οπότε άσε κάτω τη Σακούλα.

  Θα έχεις σίγουρα αρκετές δυσκολίες Τζακ. Δεν είναι κι εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι άθυρμα της Ολιγαρχίας του χρήματος, πως στο δικό τους ρυθμό πιάνεις και αφήνεις Σακούλες. Πως η Σακούλα που γέμιζες, έχει ταυτιστεί στο μυαλό σου με την προσωπικότητα σου και άμα χαθεί η Σακούλα φοβάσαι ότι θα χαθείς εσύ. Αλλά στο λέω στα σίγουρα, με πολύ ομαδική ζεμπιλοθεραπεία θα ξεπεράσεις όλες σου τις φοβίες.»

  Επειδή η Σακούλα αποδείχτηκε πανάκριβη (κι όχι μόνο 4 λεπτά που διαλαλούν), από δω και πέρα το ζεμπίλι μου θα έχει μόνο τα απαραίτητα και αυτά θα κοιτάζω να είναι όσο το δυνατόν εγχώρια. Έχω σκοπό να πάω την Ευρωπαϊκή οικολογική συνείδηση ένα βήμα πιο πέρα.