Σκίτσο: Μια ζωή στη ψύχρα, γλιτώνουμε τα σκοτσέζικα ντους!

Ήθελα να ‘ξερα… Αυτοί που κόπτονται για αύξηση της χρηματοδότησης υπέρ απόρου παιδείας, ξέρουν σε τι και πώς θα διαθέσουν τον παρά; Και άντε να δεχτώ πως έχουν διαμορφωμένη τη παιδευτική φιλοσοφία τους και καλοοργανωμένα τα πλάνα τους… Και πάλι… είναι εντελώς σίγουροι, πως μας συμφέρει μια πραγματική Παιδεία; Δηλαδή μια παιδεία που να ξυπνά τον νου, να γεννά απορίες, φιλοσοφικά ερωτήματα, ερευνητικές ανησυχίες, κοινωνικούς προβληματισμούς, οράματα, ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ;

Παλιότερα, που οι φοιτητές δε ήταν τόσοι πολλοί, που ο φοιτητόκοσμος, σχεδόν στο σύνολο του, αποτελείτω από παιδιά εύπορων οικογενειών, ίσως μια τέτοια παιδεία να ήταν εφικτή. Στο κάτω κάτω, το μυαλό των πλουσίων θα ευνοούσε, μέσα στα δικά τους πλαίσια και σύνορα θα έμενε. Παράδειγμα λαμπρό, οι φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας.
Κι αν σε κάποιον θερμόαιμο, νεοφώτιστο αριστοκράτη, έμπαινε η ιδέα να τα εφαρμόσει στην πράξη τα διανοητικά του παιχνίδια, το χρήμα, βουλώνει πολλές φωνές, ειδικά του απαίδευτου όχλου.

Μα σήμερα που τα πανεπιστήμια ξεχειλίζουν ποτάμια – χειμαρώδικα – λαού, μια τέτοια ποιοτική παιδεία όχι απλώς δε συμφέρει, μα είναι εντελώς άχρηστη.
Διότι κύριε, ‘μορφωμένος δούλος’ = ‘μη δούλος’… Πώς ν’ αντέξει στο ζοφερό επαγγελματικό τοπίο (του σκάσε και κουβάλα), κάποιος που όλη την ακαδημαϊκή του ζωή, έχει συνηθίσει να απορεί, να αμφισβητεί και να οραματίζεται;

Οπότε καταλήγουμε στο λογικό συμπέρασμα, ότι όλοι αυτοί που θέλουν κονδύλια για την παιδεία, είναι εξαιρετικά σαδιστές: Πρώτα θέλουν να μορφώσουν τους νέους, δηλαδή να μεταμορφώσουν το πνεύμα τους σε σάρκινη φωτιά. Ενώ έξω απ’ τα πανεπιστημιακά εδάφη, έχουν σκαμένη μια βαθιά χαβούζα με κρύο νερό, με μια ταμπέλα πρόχειρα μπηγμένη στην όχθη… «Εργασιακά Λουτρά Η Μεγάλη Πούντα».