Τραγουδάκι εις την “Ελευθερίαν” (επεισόδιο 5ο)

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΑΥΓΗ… ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Τραγουδάκι εις την “Ελευθερίαν” (επεισόδιο 5ο)

49.
Πόσο θέλεις να ξεφύγεις,
όμως είναι πια αργά.
Τις κραυγές σου τώρα πνίγεις,
μες την άσπονδη αγκαλιά.

50.
Ύπουλα σε κανακεύει,
τα μυαλά χαϊδολογά:
«Η ψυχή σου τι γυρεύει,
στον παράδεισο να πα;»

51.
Σε ρωτά τι θέλεις; Στέγη;
Κατανάλωση άκρατη;
Διακοπές, η αποσταμένη;
Δώρα να πάρεις στο παιδί;

52.
Πες τι θες, όλα στα δίνει,
το φιρμάνι πάρε να δεις.
Είν’ η τσίφρα σου αντικλείδι,
στη σπηλιά του Αλί να μπεις.

53.
Βλέπεις πατημασιές να μπαίνουν,
χνάρια προς τα ‘ξω πουθενά.
Μ’ αψηφισιά, τρελή, δε στέργουν,
σ’ άντρα να μπούνε σκοτεινά.

54.
Όλη η γνώση σου δε φτάνει,
ν’ αποφευχθεί η κακοτοπιά.
Χίλιες φορές κι αν πεις “σουσάμι”,
έξω δε ματαβγαίνεις πια.

55.
Μες το μπουντρούμ’ της απληστίας,
αλύτρωτα σκιαμαχείς,
στο όνομα ποιανής ληστείας
σε ‘χώσαν μέσα, να σκεφτείς.

56.
Σιγαλά, σιμά γλιστράνε,
σούρνονται μαύρες σκιές,
Τα παπούτσια σου κεντάνε,
μ’ ικεσίας δαχτυλιές.

57.
Δεν αργεί, ξεσπά η μπόρα,
μ’ ερωτήσεις που πονούν:
Θα ‘ρθει κάποτε η ώρα,
στο φως και πάλι να βρεθούν;

58.
Συ χαμένη αποτραβιέσαι,
και με βία τους απωθείς.
Πώς τολμά αναρωτιέσαι,
πάνω σου να ορμά ο καθείς;

Συνεχίζεται...




Η βελούδινη απολυταρχία της κυρίαρχης «δημοκρατίας»

Το σινάφι των ανθρώπων είναι μυστήριο. Μπορεί ο καθένας από μας που το απαρτίζουμε, να έχει ένα μυαλό άλλοτε γόνιμο και άλλοτε στείρο, ανάλογα με το ποια αυλάκια του, έχουμε σκαλίσει περισσότερο. Αλλά όλοι μαζί, δεν έχουμε περισσότερη λογική, απ’ τη λογική που έχει ο ψαρίσιος γόνος, που τον παρασέρνουν τα θαλάσσια ρεύματα όπου τους κάνει κέφι.

Στροβιλιζόμαστε από πολιτικά ρεύματα. Άλλοτε γκαρίζοντας: «Ζήτω ο βασιλιάς!» και άλλοτε υμνολογώντας: «Βίβα λα Δημοκρατία!». Και καλά, η έννοια του βασιλιά είναι σαφώς οριζόμενη από το: ‘Αποφασίζουν (οι χρηματοδότες της βασιλείας μου), διατάσσω (αυτά που είναι προς το συμφέρον τους και κατ’ επέκταση αποτελούν και δικό μου συμφέρον), μοστράρω τη κορώνα μου, τρέφω τον κώλο μου και αποκτώ διάδοχο.’

Αλλά η έννοια της ‘Δημοκρατίας’, αυτή που χειροκροτούν οι μάζες, είναι κλούβιο αυγό. Δηλαδή και άδεια είναι και βρωμάει. Εξηγούμαι:
Άδεια είναι, διότι ο λαός αποτελείται από διάφορες εισοδηματικές, μορφωτικές, ηλικιακές και ιδιοσυγκρασιακές τάξεις. Αυτές οι τάξεις έχουν διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να δίνουν και διαφορετικούς ορισμούς στην έννοια της Δημοκρατίας. Έτσι μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα μπαίνει η δημοκρατία του κεφαλαιούχου, του μικροαστού, του αγρότη, του έμπορα, του άνεργου, του μεροδούλι-μεροφάι. Επίσης μπαίνει η δημοκρατία του αποφοίτου του δημοτικού, της δευτεροβάθμιας, της τριτοβάθμιας και της νιοστοβάθμιας εκπαίδευσης. Ακολούθως μπαίνει η δημοκρατία του εφήβου, του νεανία, του ώριμου και του ηλικιωμένου. Ακόμα μπαίνει η δημοκρατία του δουλευτή, του τεμπέλη, του συνειδητοποιημένου, του ωχαδερφιστή, του σοβαρού και του χάχα. Τέλος μπαίνουν και όλες οι δημοκρατίες που μπορεί κανείς να σκεφτεί, που δεν αναφέρθηκαν και που είναι οι περισσότερες.

Αφού ανακινήσουμε το δοκιμαστικό σωλήνα , τον παραγεμισμένο με τόσες δημοκρατίες, έκπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι ο σωλήνας είναι κενός. Η αντίδραση επετεύχθη και το πηλίκο μηδενικό. Δημοκρατία της μάζας δεν υπάρχει, είναι όρος κενός, λόγω αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, που αντιδρούν και εξαφανίζονται.

Και Βρωμάει. Γιατί πάντα κάποιοι θα αναλάβουν να παραστήσουν τους σωτήρες δημοκρατικούς, γενόμενοι παάντα (μα πάντα;), βασιλικότεροι του βασιλέως. Αυτοί που τάχα θα ‘μεριμνήσουν’ για την δημοκρατία των μαζών και θα κόπτονται ρητορεύοντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κοινό συμφέρον, την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, δεν έχουν άλλο στο μυαλό τους παρά να εξυπηρετήσουν τους ανθρώπους της κλάσης τους, τα δικά τους παιδιά. Και είναι απολύτως φυσικό, αφού η δημοκρατία που έχουν κατά νου είναι έτσι δομημένη, ώστε να διευκολύνει την ύπαρξη τους και να αναβαθμίζει τη δικιά τους ποιότητα ζωής. Η ‘βρώμα’ δεν έγκειται σ’ αυτό που είναι απολύτως φυσικό, αλλά στο ότι κάθε φορά, γίνεται χρήση (κατάχρηση) αθέμιτων μέσων και κατασπατάληση πόρων, ενέργειας και χρόνου, προκειμένου οι λαϊκοί ποδηγέτες, να διαφημίσουν την καλή ποιότητα της δημοκρατίας τους. Έπειτα όταν αναλάβουν την εξουσία και γίνει πλέον πασιφανές για τι σόι δημοκρατία πρόκειται, συνεχίζουν την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και εργατοωρών, σε αλχημείες με αριθμούς (στα οικονομικά, στα γκάλοπ και στους δείκτες (ανεργίας φερειπείν)) και σε συντήρηση τσιρακιών, μεσαζόντων και προβοκατόρων. Έτσι παστρικά και οργανωμένα, όλη η βρωμιά μπαίνει κάτω απ’ το χαλί.

Οι μάζες (οι υπόλοιπες κλάσεις που είναι διάφορες της κλάσης των εξουσιαστών), τα νιώθουν όλα αυτά, τα καταλαβαίνουν στο πετσί τους, αφού η ζωή τους καταντά μάχη για επιβίωση. Μάχη των δικών τους «δημοκρατιών», ενάντια στη κατεστημένη «δημοκρατία». Αλλά αλίμονο, ο ‘πολεμικός προϋπολογισμός’ δεν κατανέμεται ομοιόμορφα. Η καταστημένη «δημοκρατία» έχει τη μερίδα του λέοντος και τα πυροβόλα ανέκαθεν νικούσαν τις σπάθες. Και ο ρόλος των πολυβόλων αυτών είναι ύπουλος, γιατί δεν είναι πολυβόλα που καθαρά και ξάστερα αφαιρούν ζωές. Όχι. Πρόκειται για ‘πολυβόλα’ που δημιουργούν ρεύματα αποπροσανατολισμού, που εξωθούν σε σπασμωδικές αντιδράσεις, που στρέφουν τις επίλοιπες τάξεις στο αλληλοφάγωμα, σύμφωνα με την κλασική τακτική του διαίρει και βασίλευε.

Και η ιστορία πάει ως εξής: Οι εξυπηρετητές του κατεστημένου, κάθε φόρα φέρνουν στη μόδα και ένα «νέο» πρόβλημα, που είναι γνωστό προ πολλού. Το φέρνουν στην επικαιρότητα όμως, με τρόπο γενικόλογο, αμπελοφιλοσοφικό, το πιάνουν περιφερειακά, χωρίς να αγγίζουν τα βαθύτερα αίτια του, χωρίς καμιά πρόθεση να δώσουν λύση. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή. Φανατίζουν τις μάζες, με τις διαρκείς επιφανειακές ρητορείες τους, ότι άλλο πια η κατάσταση αυτή δεν πάει και καλά θα κάνει ο κόσμος να ξεσηκωθεί. Ο ‘κόσμος’ παρασυρμένος απ’ το ρεύμα του τρέχοντος προβλήματος, κάνει έναν κατ’ επίφαση ξεσηκωμό με καθοδηγούμενες πορείες, λαοσυνάξεις και προβοκατόρικα έκτροπα. Συμμετέχει σε άσκεφτες καταλήψεις δημοσίων χώρων, βιάζοντας τις «δημοκρατίες» άλλων, ποδοκροτεί και φτύνει σάλιο κι αίμα σπασμωδικά. Η υστερική αυτή κατάσταση μένει στη συλλογική συνείδηση ως αγώνας, για την αντιμετώπιση του προβλήματος για το οποίο ευθύνεται η εξουσιάζουσα «δημοκρατία». Έπειτα, αφού περάσει η μπόρα, όλοι είναι ευχαριστημένοι ότι έκαναν το χρέος τους. Οι κυβερνώντες επαίρονται ότι κατάφεραν να διαχειριστούν τη κρίση, υποκρινόμενοι ότι σκέφτηκαν κάποιες λύσεις. Οι θιγόμενοι απ’ τις συνέπειες του προβλήματος, χαίρονται για την τόλμη που επέδειξαν κατά τον ξεσηκωμό τους και τη πίεση που άσκησαν στην εξουσία προκειμένου να μεριμνήσει για τα συμφέροντα τους. Οι προβοκάτορες τρίβουν τα χέρια τους που μπόρεσαν να αναμοχλεύσουν το λαϊκό αίσθημα και ακολούθως να το κατευνάσουν. Πραγματικά στο τέλος όλοι είναι νικητές. Εκτός από το πρόβλημα, που έχει ηττηθεί κατά κράτος.

Μετά απ’ το πρόβλημα που δήθεν αντιμετωπίστηκε, ένα άλλο πρόβλημα σύρεται στην επιφάνεια. Πρόβλημα μιας άλλης κοινωνικής ομάδας και όλοι οι προβολείς πέφτουν επάνω του. Το προηγούμενο πρόβλημα ξεχνιέται (μέχρι να ξαναανακαλυφτεί κάποια στιγμή στο μέλλον) και όλοι ασχολούνται - φωνασκώντας, χωρίς βαθιά διερεύνηση αιτιών και προτάσεις λύσεων - με το καινούργιο κόσκινο. Η φωτιά του ενδιαφέροντος για το τρέχον καυτό πρόβλημα, συνδαυλίζεται από τους «ειδήμονες» της ειδησιογραφίας, τους μαχητικούς τηλεδημοσιογράφους (με τις πολεμικές ανταποκρίσεις για την καυτή πατάτα στα χέρια της κυβέρνησης), τους αντιπολιτευόμενους της συμπολίτευσης, την αγχωμένη αντιπολίτευση, τα σκάνδαλα επί του παρόντος προβλήματος, που κανονίζουν οι μεσάζοντες και οι προβοκάτορες.

Κάθε φορά, ένα πρόβλημα – φούσκα (στο κοινωνικό χρηματιστήριο), δεν ξεφουσκώνει μόνο επειδή σταματάνε οι γνωστοί άγνωστοι να τρομπάρουν αέρα. Ούτε μόνο επειδή οι υστεριάζοντες κάποια στιγμή βαριούνται τα κούφια καμώματα τους. Αλλά κυρίως επειδή η θιγόμενη τάξη, αντιδρώντας με καταλήψεις, μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, καταστροφές, αιματηρές συγκρούσεις, βιαιοπραγεί εναντίον της «δημοκρατίας» άλλων τάξεων. Οι άλλες τάξεις στην αρχή κάνουν τουμπέκι, όχι από αλληλεγγύη, αλλά αναλογιζόμενες πως θα ‘ρθει κάποια στιγμή, που και κείνες θα θέλουν να ξεσαλώσουν και τότε θα εξαργυρώσουν την υπομονή που επέδειξαν. Όμως σιγά σιγά, καθώς βλέπουν πως το πράγμα παρατείνεται και πως μάλιστα καταντά οικονομικά ασύμφορο, αρχίζουν ν’ αγριεύουν και να στρέφονται εναντίων των «αγωνιστών». Στο σημείο αυτό η εξουσία, η κυρίαρχη «δημοκρατία», τρίβει τα χέρια της από ενθουσιασμό. Οι υπόλοιπες «δημοκρατίες» μπορούν άνετα να βγάλουν τα μάτια τους, χωρίς η ίδια να κουνήσει το δαχτυλάκι της. Έτσι, τελικά ο «αγώνας» μιας τάξης για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, εκφυλίζεται σε μια αόριστη μάχη για την υποχρέωση διεκδίκησης των δικαιωμάτων γενικά και τις παρακλήσεις προς τους έτερους πολίτες για ανοχή. Όλα λοιπόν ξεφουσκώνουν έτσι άδοξα, με τους πολίτες όλων των τάξεων, εκτός της κυρίαρχης, παραζαλισμένους, μισοικανοποιημένους γιατί ύψωσαν την φωνή τους, μισομπερδεμένους από τη τρύπα που βλέπουν στο νερό…

Οι διαπλεκόμενες «δημοκρατίες» στην πραγματικότητα, δε διέπονται από κανένα συναίσθημα αλληλεγγύης. Καθεμιά βλέπει με μισό μάτι τους «αγώνες» της άλλης. Τους βιώνει με αίσθημα καχυποψίας, για το γνήσιο των κινήτρων που διακηρύττονται και με αίσθημα ζήλιας. Γιατί να ασχοληθούμε με το δικό σας πρόβλημα και όχι με το δικό μας; Έτσι οι «αγώνες», είναι μια σειρά από πασαλειμμένες υποθέσεις, μια ακολουθία άρπα – κόλλα, που βολεύει μόνο την κυρίαρχη «δημοκρατία».

Αν κάνει πως ξεσηκώνεται η τάξη των ηλικιωμένων, για το άθλιο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια. Τότε υπάρχει η τάξη των νέων ανέργων και η τάξη των συμβασιούχων, που τους κοιτάνε στραβά. Νιώθουν τη «δημοκρατία» τους να απειλείται, καθώς η αύξηση των συντάξεων, θα βαρύνει την δικιά τους καμπούρα, που ήδη είναι φορτωμένη με την απελπισία της ανέχειας. Θεωρούν ότι τα διεκδικούμενα λεφτά, θα ήταν προτιμότερο να διατεθούν σε προγράμματα που θα τους βγάλουν απ’ το τέλμα της απραξίας, της φτώχιας και της εξάρτησης απ’ τους γονείς, παρά να δοθούν σε κάποιους που ήδη έχουν ζήσει τη ζωή τους και θα μπορούσαν να τα κουτσοβολέψουν με λιγότερα. Βέβαια όλα αυτά δεν λέγονται ανοιχτά, γιατί όλοι γερνάμε βρε αδερφέ! Αλλά το φωνάζει η συμμετοχή στις διαδηλώσεις, οι ηλικιωμένοι είναι μόνοι τους.

Αν κάνουν πως ξεσηκώνονται οι φοιτητές, στην αρχή όλοι θα τους στηρίξουν γιατί είναι η νέα γενιά και οφείλει να διαθέτει μια επαναστατικότητα (εντός πλαισίου βεβαίως βεβαίως), αν δε κάνει τους «αγώνες» της τώρα, πότε θα τους κάνει; Τα απωθημένα είναι βλαβερά! Και έπειτα, πώς να το κάνουμε; Είναι τα παιδιά μας και τα αγαπάμε. Είμαστε μαζί τους και τα στηρίζουμε. Αν όμως το παρακάνουν με τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα «έκτροπα», τότε η τάξη των γονιών, των φορολογούμενων πολιτών, στρέφεται εναντίον των ασυνείδητων παλιόπαιδων, που τους πίνουν το αίμα και παραμελούν τις σπουδές τους.

Αυτά είναι παραδείγματα του πως η μια «δημοκρατία», καταλύει την άλλη, μόνο και μόνο επειδή γίνονται άθυρμα, στα χέρια της μιας κυρίαρχης «δημοκρατίας», που καταληστεύει τα κρατικά ταμεία και πετάει το κόκαλο σε ένα τσούρμο σκυλιά. Η εξουσία εκμεταλλεύεται την κατά φαντασίαν δημοκρατία της μάζας, για να λεηλατήσει όσο το δυνατόν περισσότερα. Βίβα λα Δημοκρατία, λοιπόν; Αν υπήρχε, βεβαίως βίβα. Χίλιες φορές βίβα. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για Δημοκρατία. Πρόκειται για την απολυταρχία της μιας «δημοκρατίας». Δημοκρατία, ισότητα και αδελφότητα, υπάρχει μόνο μέσα στη τάξη που κυβερνά, όποια κι αν είναι αυτή.

Αν απλοποιώντας τις τάξεις, τις χωρίσουμε με βάση τα σημερινά δεδομένα, σε κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, αριστερά, δεξιά, κομούνα, αναρχία, άκρα δεξιά, τότε όποια τάξη και να επικρατήσει στα γυρίσματα του χωροχρόνου, πραγματική Δημοκρατία δεν πρόκειται να υπάρξει. Και καλά η άκρα δεξιά, ο φασισμός, είναι εξ’ ορισμού κατάλυση της Δημοκρατίας. Στο φασισμό είναι ξεκάθαρο, ότι ελευθερία άποψης δεν υπάρχει, ή τον υπηρετείς ή είσαι νεκρός. Άλλωστε πάντα στις περιπτώσεις ακραίου φανατισμού και συντηρητισμού (δηλαδή στις περιπτώσεις καθαρόαιμης βλακείας), υπάρχει η απλοϊκότητα των συνοπτικών διαδικασιών. Όμως όλες οι άλλες προαναφερθείσες τάξεις, μπορεί να μην είναι τόσο ξεκάθαρα ανελεύθερες, αλλά οποιαδήποτε απ’ αυτές και να επικρατήσει, θα θελήσει να επιβάλει την ιδεολογία της, την κοσμοθεωρία της, να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ανθρώπων της και όσοι της πάνε κόντρα, το λιγότερο που μπορούν να πάθουν, είναι να αγνοηθούν και να υποσκελιστούν. Αν μάλιστα η τάξη, έχει πάρει το έργο επιβολής της «δημοκρατίας» της, πολύ στα σοβαρά, ως έργο σωτήριο για το κοινωνικό σύνολο, οι αμφισβητίες, οι αρνητές της κυρίαρχης συνειδήσεως, άνετα οδηγούνται στην καρμανιόλα (θεατή ή αθέατη).

Οι εκλογές είναι ένας σαφέστατα δημοκρατικός θεσμός. Όμως το ότι μέσω αυτών, ανεβαίνει στην εξουσία μια συγκεκριμένη ιδεολογική τάξη, δεν καθιστά και το πολίτευμα δημοκρατικό, μόλο που οι μάζες έχουν συνηθίσει να πιστεύουν κάτι τέτοιο. Πρόκειται για καθαρή ψευδαίσθηση. Καθαρή ψευδαίσθηση είναι επίσης και η πίστη ότι η δημοκρατικά εκλεγμένη τάξη, θα μεριμνήσει για τα προβλήματα του συνόλου, τηρώντας τις υποσχέσεις που έχει δώσει αφειδώς προεκλογικά. Η κυβέρνηση θα μεριμνήσει μόνο για τα συμφέροντα των οικείων, δηλαδή μόνο για τα συμφέροντα αυτών που συμμερίζονται τη δική της αντίληψη για το τι είναι δημοκρατία. Οι υπόλοιποι μπορούν να βολευτούν με το κόκαλο, με τους αλληλοφαγωμούς, τις μνησικακίες και τις μάταιες ελπίδες.

Και είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πόσο μεγάλη διάρκεια ζωής έχουν η πίστη και οι ελπίδες της μάζας. Η μάζα διαθέτει ιώβειο υπομονή, εμπιστεύεται τα παχιά λόγια και ίσως κιόλας να τα προτιμά από τα έργα, μόνο και μόνο για να έχει κάτι να περιμένει και ένα λόγο να γκρινιάζει. Το ακόμη πιο ωραίο είναι ότι αφού φτάσει το τέλος της θητείας μιας κυβέρνησης και παρόλο που δεν έχει υλοποιηθεί ούτε μια υπόσχεση, η μάζα είναι έτοιμη να πιστέψει τις ίδιες ψευτιές και να ξαναπαραδοθεί στη βελούδινη απολυταρχία της κυρίαρχης «δημοκρατίας». Η μάζα περιμένει, επιμένει να εκπληρωθούν οι ελπίδες της. Κακοπαθημένη, παραζαλισμένη, βουβή, μοιραία, έτοιμη για το δις και τρεις εξαμαρτείν…»

Ευτυχισμένη η 17η Νοέμβρη

Υ.Γ.:Σήμερα η βροχή και ο αέρας άλλαξαν τη ρότα μου. Έτσι αντί για το τμήμα Μηχανολόγων, βρέθηκα να εκτίθεμαι στο βολικότερο (από άποψη πρόσβασης) τμήμα Φυσικής. Οπότε αύριο Παρασκευή 16: Μηχανολόγοι (εκτός απροόπτου).