Μέσα σε χρόνια δανεικά/ απρόσμενα και ξένα/ μες τα ποτάμια τα θολά/ που ζω σα μαύρη σμέρνα... (Διάφανα Κρίνα) ...

Παρασκευή, Μαρτίου 28, 2008

Και η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών θέλει την κατάληψη της…




Οι Γιαπωνέζοι φίλε μου, σου είναι μια φάρα πολύ προχώ και πολύ προκό… Όταν θέλουν να κάνουν την απεργιούλα τους, λέει, κοτσάρουν καρτελάκι στο πέτο, που αναγράφει ότι ο εντός απεργεί, τι κι αν τα χέρια και το μυαλό δουλεύουν πυρετωδώς! Κι αυτό (σου ξαναλέει) το κάνουν για να προκαλέσουν στην παραγωγή overload και να τους παρακαλάνε μετά τους απεργούς, να μαϊνάρουν λιγάκι την υπερδραστηριότητα για να μη πάθει έμφραγμα το σύστημα!

Για δες ανοιχτομάτη μου, πώς την έχουν δει οι σχιστομάτηδες!
Άλλα μάτια θα μου πεις, άλλη οπτική!
Βεβαίως, βεβαίως! Εδώ, στην Πανεπιστημιακή μας Πολιτεία, ζητούμε, απεργούμε, καταλαμβάνουμε, κατεβάζουμε τα ρολά και αναμένουμε εις το ακουστικόν με δεμένα τα χέρια… Και όχι μόνο δένουμε τα δικά μας τα χέρια (και τα μυαλά επίσης), αλλά θέλουμε να τα ‘χουν κι όλοι οι άλλοι δετά.
Έτσι αποφασίστηκε (από ποιους δε ξέρω, πάντως όχι απ’ τους φοιτητές, πάντως όχι απ’ τη (ζητούμενη) πλειοψηφία), να γίνουν καταλήψεις δυο μέρες τη βδομάδα, δηλαδή Τετάρτη και Πέμπτη αυτής της βδομάδας, καθώς και αυτής που μας πέρασε (λες να είναι συνταγή γιατρού για το Πανεπιστήμιο που ανέβασε πυρετούλι;).

Μπήκε λοιπόν πάλι λουκετό στις σχολές, μεσοβδόμαδα και κατά το πρότυπο της περσινής, επιστημονικά «αξιόλογης», χρονιάς. Αλλά δεν είναι αρκετό το κλειδαμπάρωμα των κτιρίων οπού γίνονται τα μαθήματα, θα πρέπει και να ΜΗ γίνονται μαθήματα πουθενά επί των πανεπιστημιακών εδαφών. ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ. Ούτε στα χωράφια, ούτε πάνω στα δεντράκια, ούτε στα ενάερα και ευήλια πεζουλάκια και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τη κλιματιζόμενη θαλπωρή της Πανεπιστημιακής Βιβλιοθήκης!

Στην οποία Βιβλιοθήκη αποφάσισε ο Καθηγητής Διαφορικός να κάνει το μάθημα του χτες! Το συγκεκριμένο μάθημα είναι προγραμματισμένο για κάθε Τρίτη και Πέμπτη, αλλά μια η αργία της 25ης , μια η αργία της Αγίας Πολύξερης, μια η αργία της Αγίας Κατάληψης, έβλεπε ο καψερός να γίνεται η παράδοση (παραδοσιακά) μια φορά το διβδόμαδο (κι αυτό με τα κιάλια!)…
Αλλά λογάριαζε χωρίς τους καταληψίες του Μαθηματικού, που μυρίστηκαν τη «ζαβολιά» και κατέφτασαν ομαδικώς, να αποτρέψουν την παράνομη και καταληψιοσπαστική διεξαγωγή του μαθήματος.

* * *

Ομάδα φοιτητών: -«Κύριε Διαφορικέ δεν είναι καθόλου σωστό να κάνετε μάθημα ενώ η σχολή του Μαθηματικού βρίσκεται υπό κατάληψη!»
Καθηγητής Διαφορικός: -«Όχι παιδιά… Εσείς μπορείτε να κάνετε τη κατάληψη σας, αλλά στο χώρο του Μαθηματικού. Εδώ είναι βιβλιοθήκη και μπορούμε να κάνουμε μάθημα. Δεν μπορείτε να μας εμποδίσετε!»
Ο. Φ. : -«Δεν μπορείτε τη στιγμή που όλα τα μαθήματα στη σχολή δε γίνονται, εσείς να φέρνετε κρυφά φοιτητές στο χώρο του Πανεπιστημίου και να κάνετε μάθημα! Αυτό είναι άδικο για τους άλλους φοιτητές και δε μας αφήνετε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας.»
Κ.Δ.: -« Παιδιά πρέπει να καταλάβετε ότι το μάθημα αυτό είναι μεταπτυχιακό και ότι εσείς μας αναγκάζεται να κουβαλιώμαστε εδώ πέρα για να γίνει. Όπως παλιά, επί τουρκοκρατίας, οι Έλληνες για να μάθουν γράμματα πήγαιναν στα κρυφά σχολειά, έτσι και γω τώρα αναγκάζομαι…»
Ο.Φ.: -«Σε άλλη περίπτωση αυτό που κάνετε για τη συμπλήρωση του μαθήματος θα ήταν αξιέπαινο αλλά τώρα δε μπορείτε να κάνετε το μάθημα στο χώρο του Πανεπιστημίου! Τι να σας πούμε πάτε σε καμιά καφετέρια!»
Κ.Δ. :-«Να πάτε εσείς στην καφετέρια! Εκεί είναι η θέση σας!»
Ο.Φ: -« Α! Σας παρακαλούμε! Δε μπορείτε να μας μιλάτε έτσι!»
Κ.Δ.: –« Κοιτάξτε παιδιά! Πηγαίνετε και αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας. Εγώ πάω και σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού και πουθενά η κατάσταση δεν είναι όπως αυτή του Ελληνικού Πανεπιστημίου, που κάθε τρεις και λίγο σταματάμε τη δουλειά μας!»
Ο.Φ.: –« Ναι… Εσείς μπορεί να πάτε στο εξωτερικό αλλά εδώ πρέπει να λειτουργείτε με βάση τα Ελληνικά δεδομένα και βάση τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία!»
Κ.Δ.: -«Κοιτάξτε… Αυτό το εξάμηνο έχουν έρθει να παρακολουθήσουν μαθήματα ξένοι φοιτητές. Αυτό το μάθημα που διδάσκω τώρα το παρακολουθούν ένας Ολλανδός και μια Τσέχα… Τι θα πουν όταν γυρίσουν στην πατρίδα τους; Ότι πήγαμε σε Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και ποτέ δε κάναμε μάθημα, γιατί κάθε τρεις και λίγο βάζανε λουκέτο;»
Ο.Φ: -«Θα μπορούσατε να συμπληρώσετε το μάθημα μια άλλη μέρα, που η σχολή θα είναι ανοιχτή.»
Κ.Δ.:-« Μακάρι ν’ ανοίξει η σχολή, να επιστρέψετε στα μαθήματα σας, γιατί με το να τα χάνετε δε βγαίνει τίποτα. Να μπορώ και γω να κάνω άνετα τη δουλειά μου. Όσο για συμπληρώσεις θα χρειαστούν έτσι κι αλλιώς πολλές…»
Ο.Φ.:-«Θα μπορούσατε ν’ αναβάλετε το μάθημα για αύριο!»
Κ.Δ.:-«Όχι δεν πρόκειται ν’ αναβάλλω τίποτα, γιατί οι φοιτητές που κάλεσα ήρθαν και δε μπορώ να τους ταλαιπωρώ… Σας επαναλαμβάνω ότι εδώ είναι Βιβλιοθήκη και δε μπορείτε να κάνετε κατάληψη. Εγώ εδώ θα μπορούσα να έχω μια συζήτηση με τους φοιτητές μου, εσείς δε θα ‘πρεπε να έχετε κανένα πρόβλημα μ’ αυτό.»
Ο.Φ.: -«Σας είπαμε πού είναι το πρόβλημα…»
Κ.Δ.: - «Γεια σας παιδιά…»

* * *

Φοιτήτρια: - « Τόσα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πατρών, κοντεύω να πολιτογραφηθώ Πανεπιστημιανή… Και έχω φάει στη μάπα τόσες καταλήψεις όσα και τα εξάμηνα που εκτίω την αυτοεπιβεβλημένη ποινή μου.
Έχω χάσει πάμπολλες εξεταστικές μ’ αυτή την ιστορία της κατάληψης. Γιατί απ’ τη μια αποσυντονίζομαι, νιώθοντας ότι βρίσκομαι σε διακοπές διαρκείας και βουλιάζω ολοένα και περισσότερο στην τεμπέλικη αυταπάτη ότι οι εξετάσεις δε θα γίνουν ή ότι είναι ακόμα πολύ μακριά. Και απ’ την άλλη οι ίδιες οι εξετάσεις τυχαίνει πράγματι ν’ αναβάλλονται (για τον Σεπτέμβρη) ή να ματαιώνονται.

Νιώθω ότι το Πανεπιστήμιο όπως είναι (με καταλήψεις ή χωρίς) είναι μια αναμονή για τη διεξαγωγή ανούσιων εξετάσεων. Αν παραγίνουν καταλήψεις, δεν έχει να περάσεις κανένα μάθημα, οπότε σου μένουν αμανάτι και τα καμαρώνεις. Αν οι καταλήψεις είναι λίγες και σποραδικές (γιατί να μη γίνουν καθόλου δεν παίζει), τότε εξετάζεσαι στις τυπικές σημειώσεις, που αντιγράφεις απ’ τον πίνακα κατά τη διάρκεια των παραδόσεων του εξαμήνου.

Οπότε το Πανεπιστήμιο ουσιαστικά δεν υπάρχει, διότι δεν υφίσταται το πνεύμα και το πάθος που θα έπρεπε να αποπνέει ένα τέτοιο ίδρυμα.

Πνεύμα: επιστημονικό, ερευνητικό, φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό, που να συνδέεται, να αντιμετωπίζει και να δίνει χρώμα στα ζητούμενα της Πολιτείας της Πάτρας.
Πάθος: όχι μόνο για το τυπικό μέρος της επιστήμης που σπουδάζει ο καθείς, αλλά και για τους πολίτες που θα γίνουν οι τελικοί αποδέκτες των εφαρμογών της. Πάθος δηλαδή για μια ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας επιστήμη και όχι μιας κενής περιεχομένου τυπολατρίας.

Αυτοί που θα μπορούσαν να έχουν τις ιδέες και τη δύναμη να κινήσουν μια τέτοια «μηχανή», δίνοντας νόημα και σκοπό στα (ουσιαστικά πια) διαβάσματα τους, είναι μόνο οι φοιτητές…
Όμως πρέπει να είναι Εκεί και όχι να κατεβάζουν τα ρολά και να φεύγουν.
Όσο για την αντίσταση που οφείλουμε στις «μεταρρυθμιστικές» κυβερνήσεις…
Την απάντηση την έχουν δώσει προ πολλού οι σχιστομάτηδες.»

Υ.Γ.: Καλά… Πιστεύει κανείς με τα σωστά του ότι μια τόσο άκοπη «αντίσταση», όπως αυτή των καταλήψεων, μπορεί να αποφέρει καρπούς;

3 σχόλια:

smerna είπε...

Σήμερα βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο blog δυο παιδιών απ' το τμήμα των μηχανολόγων, σχετικό με τα περί καταλήψεων και άλλων δεινών που πλήττουν το Πανεπιστήμιο.
Το blog ονομάζεται "Τα νέα από το Ηλεκτροχωριό" (πολύ ωραίο όνομα!)
Και το άρθρο βρίσκεται στην:
http://circuitquake.blogspot.com/2008/01/1-mail.html

Ανώνυμος είπε...

Όπως υμείς, έτσι κι ημείς, έχουμε φάει τις καταλήψεις με το κουτάλι (και τις έχουμε υποστηρίξει κιόλας για να γλυτώσουμε απ' τις άχρηστες γνώσεις που παρέχονται στο ίδρυμά μας και για να γλυτώσουμε και το πρωινό ξύπνημα).
Αυτό που θέλω να πω (κι από 'δω) είναι πως όσο ενοχλητικές κι αν είναι οι καταλήψεις, δεν ευθύνονται για την κατάντια των σχολών ή την απάθεια των φοιτητών. Ούτε βέβαια για το επίπεδο και την ποιότητα των γνώσεων που παρέχουν οι σχολές.
Και, ναι, οι φοιτητές θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της "ανωτατοποίησης" της σχολής τους, αλλά άλλο το θέλω να το κάνω κι άλλο το αγωνίζομαι γι' αυτό.
Και προς απάντηση του υστερόγραφου, στη δική μου σχολή έχουν κερδηθεί διάφορα μέσω καταλήψεων. Δεν έγινε κάνα τεράστιο βήμα. Μικρό αλλά έγινε όμως. Και μιας και πέρσι ήταν η μεγάλη κατάληψη, που ίσως κακώς άρχισε τόσο αργά και κακώς διεκόπη, ναι, είχε νόημα. Αυτό που λείπει, κατ' εμέ, είναι το όραμα. Κι όχι ότι δε σκέφτεται ο φοιτητής, απλά στην πορεία το όραμα το χάνει. Και μισό όραμα, δεν είναι όραμα... Γιατί να τρομάξει ότι θα χάσει το εξάμηνο; Οι αγώνες πάντα θέλανε θυσίες κι εμείς ως φαίνεται τους θέλουμε αναίμακτους. Εκεί στηρίζονται όλοι, θα βαρεθείς και θα τα παρατήσεις. Κι εσύ κιοτή, αυτό κάνεις, βλέπεις τον γκρεμό και τραβιέσαι πίσω. Γι'αυτό κι η δωρεάν παιδεία προσφέρεται πια σε ψηφιακούς δίσκους με σημειώσεις προς εκτύπωση. Θα μου πεις, πρόοδος είναι... Εύγε...

Φώτης είπε...

Εμείς πάλι με κάποια καθυστέρηση μόλις εντοπίσαμε το δικό σου άρθρο! Εξίσου ενδιαφέρον και πολύ πιο παραστατικό. Συνέχισε έτσι και αν ποτέ μας χρειαστείς μια ιστοσελίδα δίπλα θα είμαστε..

P.S.: Για την ιστορία και μόνο είμαστε από το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών (εξού και το όνομα).