Βαρύ ζεϊμπέκικο

Έπεσα στο πάτωμα σταυρός
και έπηξα στο μωσαϊκό,
μαζί με τις άλλες πετρούλες.
Η πιο μικρή, εγώ. Η πιο αδιάφορη.
Μου είπες: - «Θα σε λέω Πέτρα
και πάνω σ’ αυτή την πέτρα,
θα χτίσω το βασίλειο μου.»
Όμως…
Τα πέτρινα χρόνια, οι πέτρινες καρδιές,
τα πετρωμένα βλέμματα, τα πετρωμένα χαμόγελα,
δε μου πάνε.
Σου είπα: - «Ένα άλογο, το βασίλειο μου για ένα άλογο!»
- «Πάρε τον πρώτο Πήγασο της γραμμής γλυκιά μου
και χάσου απ’ τα μάτια μου, στον άλικο αγέρα.
Να ζήσεις επικίνδυνα. - Μη ξεχαστείς.-
Στη ράχη γαντζωμένη του Πήγασου.
Κι αν απ’ τα αεροπαραπλανητικά του σλάλομ ζαλιστείς.
Κι αν στα γεράσματα της, η ψυχής σου ντελαπάρει το φτερωτό άλογο.
Άτσαλες σκέψεις μη κάνεις,
ότι τάχα το τέρμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.»

ΣΜΕΡΝΑ