Ο Μισογύνης, Εγώ και ο Πατέρας μου

   Θα σου διηγηθώ μία ιστορία που μου έτυχε πριν ένα χρόνο. 

  Την ιστορία αυτή θα την διηγηθώ, με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό μιας αστυνομικού από τον σύζυγό της. Στο συγκεκριμένο συμβάν μου έκανε εξαιρετική εντύπωση η ιδιότητα του θύματος της παρολίγο γυναικοκτονίας. Διότι, σκέφτηκα καταρχάς, ότι ως αστυνομικός η γυναίκα αυτή θα πρέπει να είχε δει κατά τη διάρκεια της καριέρας της πολλά παρόμοια περιστατικά και έτσι θα ήταν αρκετά προϊδεασμένη ώστε να φύγει νωρίτερα από το τοξικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Επίσης λόγω της ιδιότητας της θα πρέπει να είχε κάποια εκπαίδευση στην αυτοάμυνα, ούτως ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει μία επίθεση από το βάρβαρο τέρας το οποίο ήταν σύζυγος της. 

   Το περιστατικό, λοιπόν, που θέλω να διηγηθώ συνέβη πριν κάνα χρόνο. Είναι πρωί του Αυγούστου κοντά στο μεσημέρι και εγώ έχω πολύ καλή διάθεση. Οπότε λέω ας πάω καμιά βόλτα. Βγαίνω από το σπίτι χαρωπή χαρωπή και με ανάλαφρο βήμα φτάνω στην πλατεία του Πλωμαρίου. Εκεί συναντώ μία φίλη συζητάμε λίγο και συνεχίζω την πορεία μου. Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπω τον πατέρα μου, να έχει σταματήσει το αυτοκίνητό του πίσω από ένα φορτηγό και να ξεφορτώνει κάτι κούτες απ’ το φορτηγό στο αυτοκίνητο. Πάνω στην καρότσα του φορτηγού  βρίσκεται  ένας άντρας γύρω στα 55 χρόνων, που πιθανόν είναι ο οδηγός του φορτηγού, ο οποίος σπρώχνει τις κούτες μέχρι την άκρη της καρότσας. Οπότε πάω να βοηθήσω τον πατέρα μου στη μεταφορά των δεμάτων. Μεταφέρω μία δύο κούτες οι οποίες  έχουν διαχειρίσιμο βάρος και όγκο. Ύστερα είναι κάτι άλλα πράγματα πιο ογκώδη και πιο βαριά, οπότε σταματάμε το φόρτωμα  και περιμένουμε έναν υπάλληλο αχθοφόρο να τα φορτώσει στην οροφή του αυτοκινήτου.

 Τότε λοιπόν στο ξεκούδουνο λέει ο φορτηγατζής στον πατέρα μου: “Εσύ καλά είσαι. Έχεις ένα γιο και μία κόρη. Εγώ ατύχησα! Δυστυχώς έχω δύο κόρες. Δεν έκανα γιους.

 

(Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν)

 

  Ο πατέρας μου τον αγριοκοίταξε και του είπε ψυχρά: “Τι είναι αυτά που λες;”

   Και γω χαμογελώντας στραβά του λέω: “Δεν είσαι εσύ ο άτυχος που έχεις δύο κόρες. Οι κόρες σου είναι άτυχες που έχουν εσένα για πατέρα. Εύχομαι οι κόρες σου να φύγουν μακριά και να μη σου ξαναμιλήσουν ποτέ! Ευτυχώς που δεν έχεις κάνει γιο, να τον κάνεις σαν τα μούτρα σου. 

  Ο “Φορτηγατζής” έμεινε να κοιτάει τους δυο μας άλαλος, σα βρεγμένη γάτα.

 

(Σ’ αυτή την πραγματικότητα)

 

  Δυστυχώς η στάση και οι απαντήσεις μας δεν είναι αυτές.

  Ο πατέρας μου με κοιτάζει χαμογελώντας αμήχανα και απορημένα, για το πώς μπορεί κάποιος να μιλάει έτσι για τις κόρες του, αποφεύγοντας να αντιπαρατεθεί με το υποκείμενο.      

  Όσο για μένα… μένω άναυδη, νιώθοντας ένα αίσθημα αηδίας να φουσκώνει πάνω απ’ το στομάχι μου, λες και πάτησα σκατά. Επίσης, καταπιέζω την παρόρμηση μου να βρίσω και να διαολοστείλω γιατί έχω πάει εκεί για να βοηθήσω στη μεταφορά και όχι να γίνω μπίλιες με τον μεταφορέα και να συγχύσω τον πατέρα μου. 

  Ο φορτηγατζής  μας κοίταξε και τους δύο χαμογελώντας με ικανοποίηση, λες και είπε κάτι για το οποίο αισθάνεται περήφανος.

  Πάνω στην ώρα, έρχεται ο αχθοφόρος, φορτώνει το αυτοκίνητο και φεύγουμε.

 

   Στην παραπάνω ιστορία ο μισογύνης, είναι μισογύνης και είπε τη φρικιαστική του άποψη για τα κορίτσια του. Και είπε την άποψη αυτή, αμέσως μόλις είδε μία γυναίκα να μεταφέρει βαριά αντικείμενα βοηθώντας έναν άνδρα. Πιθανόν στο μυαλό του, να ένιωσε ότι απειλείται ο ανδρισμός του και η κοσμοθεωρία του. Στη συνέχεια αμόλησε το τοξικό αρσενικό του δηλητήριο μόλις είδε ότι δεν είμαι ο Σαμψών.

   Ο πατέρας μου, είναι ο πατέρας μου,  με την πάγια θέση του ότι δεν είναι αυτός που θα βάλει μυαλό στον κάθε μαλάκα.  Όποτε φεύγει και δεν χαραμίζει το σάλιο του στο να απαντήσει στην κακοήθεια του φορτηγατζή.

  Εγώ όμως που είμαι φεμινίστρια και πιστεύω ότι πρέπει να μιλάς και να βάζεις στη θέση τους τέτοια υποκείμενα, δεν μίλησα και έκτοτε νιώθω τύψεις και  οργή. 

 

  Με τον πατέρα μου δε συζήτησα καν για το συγκεκριμένο συμβάν. Μετά από καμιά εβδομάδα και επειδή βασανιζόμουν με τη σκέψη του, το διηγήθηκα στη μητέρα μου. Εκείνη αφού το άκουσε χαμογέλασε και είπε ότι αυτή τη μέρα ο πατέρας μου της είπε ότι τον είχα βρει στην πλατεία και τον βοήθησα στο φόρτωμα, χωρίς όμως να τις διηγηθεί το συμβάν.  Πάει να πει, ότι ο πατέρας μου, έστω και ετεροχρονισμένα ένιωσε την ανάγκη να με υποστηρίξει σε κάποιον, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα υποσυνείδητα το λόγο που ο φαλλοκράτης  μου επιτέθηκε λεκτικά, ακόμα κι αν ήταν να προσβάλλει τις ίδιες του τις κόρες.

 

  Εγώ έχοντας εισπράξει την τοξικότητα και τον μισογυνισμό αυτού του ανθρώπου για μερικά δευτερόλεπτα, νιώθω άσχημα μέχρι σήμερα, ένα χρόνο μετά, που δεν απάντησα. Οι κόρες του που ρουφούν το δηλητήριο αυτό για χρόνια, από τότε που γεννήθηκαν, πώς έχουν διαμορφωθεί, πώς αισθάνονται, πώς συμπεριφέρονται, πώς επιτρέπουν στους άλλους να τους συμπεριφέρονται; 

 

  Μερικά περιστατικά νιώθω ότι μου συμβαίνουν για να έχω την κατάλληλη ενσυναίσθηση για το τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι άλλοι. Η αστυνομικός επέτρεψε για χρόνια μία συμπεριφορά στο σύζυγό της. Γιατί; Πώς ανατράφηκε; 

Ήθελε να δράσει σίγουρα και να προστατέψει τον εαυτό της. Γιατί δεν της βγήκε;

 Μα διότι δεν σου βγαίνει πάντα να υπερασπίσεις τον εαυτό σου απέναντι στις ξαφνικές επιθέσεις των μισογύνηδων.