Το Παιδί και οι Ληστές

Έχω εδώ και ένα ποίημα, που το μειονέκτημα του είναι ότι δεν είναι δικό μου!
(Το μόνο που μου έμενε για να παρηγορηθώ, ήταν να το κάνω ζωγραφιά.)
Έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για το περιεχόμενο του, αλλά και για το γεγονός ότι παρουσιάζει δομή μέσα στη δομή, δηλαδή έχει μια ξεχωριστή μαθηματική αρμονία.
Απολαύστε…
«Το παιδί και οι ληστές» του Γιώργη Παυλόπουλου

Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους, άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας: "Να τον πάμε στα βουνά, να τον κάνουμε ληστή."
Κι έλεγε ο άλλος: "Να του βγάλουμε τα μάτια, να τον κάνουμε τσιγγάνο βιολιτζή."
Κάθε νύχτα το παιδί, τρελό απ’ το φόβο του, μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους, τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε, και το χάιδευε, το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές...