Ο κόσμος των μαθηματικών είναι ένας κατασκευασμένος κόσμος. Αποτελείται από τυποποιημένα συστήματα που το καθένα απ’ αυτά περιλαμβάνει τα δικά του σύμβολα, αξιώματα, κανόνες απόδειξης, θεωρήματα, τύπους.
Προϋπόθεση στα
ιδεατά μαθηματικά είναι η συνέπεια. Ένα μαθηματικό σύστημα είναι συνεπές, αν
χρησιμοποιώντας τα αυθαίρετα αξιώματα και τους κανόνες καταλήγουμε πάντα σε
λογικά συμπεράσματα, τα οποία δεν έρχονται σε αντίθεση με τον εαυτό τους και με
τις αρχές.
Άρα κάποιος που
ασχολείται με τα μαθηματικά δεν έχει παρά να ακολουθήσει πιστά τους κανόνες,
μέχρι να φτάσει ασφαλώς στη λύση του προβλήματος που τον απασχολεί. Το συνεπές
σύστημα των αριθμών δεν πρόκειται να τον απογοητεύσει ποτέ.
Πολύ συχνά οι
εκάστοτε δάσκαλοι των μαθηματικών μου, χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα για την
αναγκαιότητα του μαθήματος τους, ότι όποιος γνωρίζει μαθηματικά, γνωρίζει να
σκέφτεται. Κάτι ολότελα αστείο, αν λάβει κανείς υπόψη την κραυγαλέα ασυνέπεια
του κρατικού (κοινωνικού – εργασιακού – οικονομικού – ασφαλιστικού – νομικού –
υγειονομικού – πολιτισμικού –
παιδαγωγικού) συστήματος, μέσα στο οποίο εξαναγκάζεται να λειτουργήσει το
άτομο.
Γεννιέται που λες
έκαστος, σ’ αυτή τη χώρα τη γαλανή, την ηλιόλουστη. Κάνει «ουάαα», γιατί σα να
καταλαβαίνει πως κάτι πάει τελείως λάθος, αλλά ύστερα τον μπουκώνουν μια σκέτη
από φρουτόκρεμα και το βουλώνει. Κατόπιν
τον βάζουν σ’ ένα θρανίο, του δίνουν ένα έως εκατό βιβλία και του κλείνουν
το μάτι: «Διάβασε εσύ και μη σε νοιάζει, το μέλλον σου ανήκει». Και να δεις που
διαβάζει και κάτι σα να αρχίζει να δουλεύει μέσα στο μυαλό του και τον τρέχουν
στο Πανεπιστήμιο. Βγαίνει από κει με φόρα, ορεξάτος να εργαστεί και να
δημιουργήσει. END of success story…
Το εγχώριο εργασιακό σύστημα δε σηκώνει ούτε τους
υπερειδικευμένους επιστήμονες, ούτε τους μάγκες που θέλουν να θέσουν τη γνώση τους
στην υπηρεσία της επιχειρηματικότητας. Τους πολεμά με γραφειοκρατία, βαριά φορολογία
και ασφαλιστικές εισφορές. Έτσι διώχνει ξένες εταιρίες που ίσως χρειάζονταν επιστημονικό προσωπικό
και σταματά οποιαδήποτε ριψοκίνδυνη, πρωτότυπη, δημιουργική σκέψη.
Οπότε το σύστημα
ναι μεν αναγνωρίζει (έστω και χλιαρά) την a priori αξία της μόρφωσης, αλλά βγάζει τη
γλώσσα κοροϊδευτικά στο μορφωμένο εργατικό δυναμικό, λες και διαθέτει κάτι ολότελα
αχρείαστο.
Ένα τέτοιο
αντιφατικό (ασυνεπές) σύστημα οδηγεί την μόρφωση σε απαξίωση.
Διότι σκέφτεται ο
πάσα ένας γονιός: «Γιατί να κάνω τα αδύνατα, δυνατά, να μορφώσω τον κανακάρη
μου; Αφού έτσι κι αλλιώς τα πτυχία είναι χωρίς αντίκρισμα.»
Μόνο που τη σκέψη αυτή του γονιού, το εκπαιδευτικό σύστημα
την εκμεταλλεύεται, ώστε να πέσει σε ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση. Ενώ είναι εκεί
για να διαπαιδαγωγήσει το έθνος, δεν προσλαμβάνει παιδαγωγούς, μειώνει τις αμοιβές
των ήδη υπαρχόντων, ελαττώνει διαρκώς τη διδακτέα ύλη, συγχωνεύει σχολικές μονάδες,
στερεί τα σχολεία από υλικούς πόρους, δεν φροντίζει για ποιοτικά συγγράμματα με
σύγχρονη θεματολογία.
Αβοήθητοι και με
ολοένα λιγότερα κίνητρα μάθησης, οι μαθητές, περνούν όπως όπως τις τάξεις , με χαλαρό
διάβασμα, αποκλειστικά και μόνο των σχολικών εγχειριδίων. Την άμεση
διαπαιδαγώγηση τους την έχουν αναλάβει τα social media και ο λαϊκισμός των «like», οι ταινίες και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Η κουλτούρα της επιφάνειας,
του μακιγιάζ και της χρυσόσκονης. Ο πολισμός του υστερικού καταναλωτισμού, των
ταξιδιών χωρίς χαρά, των φωτογραφιών για επίδειξη. Η λογοτεχνία της ατάκας και των emoji ,
ο θάνατος της ολοκληρωμένης κριτικής σκέψης και της επιχειρηματολογίας. Η
αυταπάτη για άκοπο κέρδος και εύκολο like. Ναρκωτικά για κάθε βαλάντιο. Ένα κορίτσι – μοντέλο , με
σακίδιο, μπλεγμένο κάπου στην ανατολή.
Το σύστημα έχει
κρασάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου