Φοράω τη ταμπέλα μου. Κρατάω τη τιμή μου!

Εμπρός μαρς για τη κλάση μου.
Η κλάση μου έχει όνομα. Φέρει τον τίτλο – ατάκα: «Η γενιά των 700 €».
Εύκολα τον θυμάμαι. Οπότε εύκολα θα θυμάμαι πού ανήκω.
Οπότε εύκολα θα το αποδεχτώ.

Έτσι εύκολα θα με θυμούνται οι επόμενες γενιές, σαν προσπαθούν να απομνημονεύσουν τα κιτάπια τις Ιστορίας.
Τα οποία θα γράφουν, πως ήταν κάτι γέροι, που είχαν φτιάξει ένα Σύστημα «βαφτίσεων» και ονομάτιζαν αβέρτα νεολαίες και γενιές:

«Η γενιά των 700 ευρώ», «Η γενιά των 600 ευρώ»,
«Η γενιά των 345 ευρώ και των 68 λεπτών»,
«Η γενιά του μεγάλου ύπνου»,
«Η γενιά των καλών σερβιτόρων»,
«Η γενιά καρπαζοεισπράκτορας»,
«Η γενιά των παιδιών των γονιών τους»…

Το ξέρουν οι «Βαφτιστές» μου καλά:
Αν φωνάξεις κάποιον 3 φορές “γουρούνι”, αυτός θα αρχίσει να γρυλίζει.
Αυτό περιμένουν από μένα.
Να εγκλωβιστώ στη στατικότητα των Ονομάτων.
Ν’ αρχίσω να γρυλίζω.

Δε με ρώτησαν αν ήθελα να με χρήσουν με τον τίτλο… αγενείας τους.
Γι’ αυτό και γω τους φέρομαι με την ίδια αγένεια και τους βαφτίζω «Ξοφλημένους».
Έτσι θα πέσουν στο λάκκο που έσκαψαν για τα μας…

Το Παιδί και οι Ληστές

Έχω εδώ και ένα ποίημα, που το μειονέκτημα του είναι ότι δεν είναι δικό μου!
(Το μόνο που μου έμενε για να παρηγορηθώ, ήταν να το κάνω ζωγραφιά.)
Έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για το περιεχόμενο του, αλλά και για το γεγονός ότι παρουσιάζει δομή μέσα στη δομή, δηλαδή έχει μια ξεχωριστή μαθηματική αρμονία.
Απολαύστε…
«Το παιδί και οι ληστές» του Γιώργη Παυλόπουλου

Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους, άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας: "Να τον πάμε στα βουνά, να τον κάνουμε ληστή."
Κι έλεγε ο άλλος: "Να του βγάλουμε τα μάτια, να τον κάνουμε τσιγγάνο βιολιτζή."
Κάθε νύχτα το παιδί, τρελό απ’ το φόβο του, μες από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους, τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ‘παιρνε, και το χάιδευε, το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήτανε ένα παιδί και κάτω από το κρεβάτι του πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές...

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Πάνω σ’ ένα σχόλιο που είχε κάνει ο φίλος μου ο Σόφοβλαξ στην προηγούμενη ανάρτηση, είχα απαντήσει ότι η… σαπίλα που κρύβει το επίθετο στο “Homo Sapiens”, δεν έγκειται τόσο στη διαφθορά και στην εκμετάλλευση, αλλά στο ότι οι τρόποι με τους οποίους αυτές εμφανίζονται, είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Παρόλα αυτά, κανείς δεν έχει βρει αντίδοτο. Καλά, πόση πια είναι η δύναμη της συνήθειας και της βαρεμάρας; Σαπίζω…
Τρανό παράδειγμα είναι το παρακάτω απόσπασμα της τρομερής ταινίας: «Μάθε παιδί μου γράμματα».



Όποιος θέλει να τη δει ολόκληρη θα τη βρει εδώ (σε χαμηλή ανάλυση)

Α! Και γι' αυτούς που δε περάσουν φέτος στις "Πανελλήνιες"...
"Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι!", που λέει κι ο Καλογερόπουλος στη ταινία.